Ζεστό απόγευμα στην πόλη

Τα πουλιά τραγουδούν, συνομιλούν, αφηγούνται χωρίς ντροπές, χωρίς ενδοιασμούς.

Ήχοι από περαστικά αυτοκίνητα, αεροπλάνα, φωνές μικρών παιδιών.

Ο ήχος της σιωπής σήμερα μοιάζει με την θάλασσα που σκάει σαν κύμα στα κράσπεδα της πυκνοκατοικημένης πόλης.

Οι σκέψεις στέκονται σιωπηλές και κοιτούν το πήγαινε έλα αμήχανες, σιωπηλές.

Μα όχι όλες, κάποιες παραμένουν στριμωγμένες στο πάνω-πάνω μέρος, πιέζονται η μία δίπλα στην άλλη και όλο κοιτούν δεξιά κι αριστερά, να, σαν κάτι να περιμένουν.

Ησυχάστε, δεν χρειάζεται. Έληξε η επιφυλακή. 

Αδράξτε τη στιγμή  και λικνιστείτε σε μια απλή, αγία καθημερινότητα.

Η αληθινή ζωή ή αλλιώς, το παιδί μέσα μας

Ταξίδια μαγικά κι ονειρεμένα μες του μυαλού μου την γωνιά βρίσκουν απάνεμα νερά. 

Στον κόσμο της φαντασίας, εκεί που όλα επιτρέπονται και που η λογική μοιάζει αδύναμη, ασήμαντη, εκεί βρίσκεται το καταφύγιο μου, εκεί βρίσκεται η αληθινή ζωή για μένα. 

Σαν μικρό παιδί που αρνείται να μεγαλώσει και που κρυφογελάει μισοκρυμμένο πίσω από τις κουρτίνες της σοβαροφάνειας που απαιτεί ο κόσμος των μεγάλων.
Παίζει στις επαγγελματικές συναντήσεις, σιγοτραγουδάει τις ώρες της εργασίας, πιέζεται και τα ψιλοχάνει τις στενάχωρες ώρες, αλλά όπως κάνουν τα παιδιά την επόμενη στιγμή, ξεχνάει τα πάντα και ρίχνεται και πάλι στο παιχνίδι, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Εκεί θέλω να κατοικώ, εκεί που ο κόσμος δεν γκρινιάζει, δεν βαραίνει και εκεί που η απογοήτευση δεν έχει θέση, εκεί που ακόμη και η ασταμάτητη βροχή κρύβει ένα ουράνιο τόξο, αρκεί να είσαι εκεί για να το δεις!
Που η δημιουργικότητα και η φαντασία είναι ανεξάντλητη και η όρεξη για ζωή πάντα ανοιχτή. 

Εκεί που δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα και όλες οι λύσεις είναι εφικτές, το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνουν πράξη, πάντα με την ίδια ευκολία όπως όταν ήμουν παιδί!

Μαμά

Μου λείπεις μαμά, δεν φαντάζεσαι πόσο…

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που σε είδα τελευταία φορά, ήταν μια μέρα σαν και σήμερα και ένοιωσα για πρώτη φορά τι είναι να σου παίρνουν τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Δυστυχώς δεν πρόλαβα ούτε εγώ να συνειδητοποιήσω το πόσο απαραίτητη ήσουν, το πόσο πολύ σε αγαπώ…

Βλέπεις σε έχασα όταν ήμουν στην ηλικία της αυτονόμησης, 
της αναζήτησης μου…

Όμως τίποτα δεν ξέχασα…

Μιας και όλα αυτά τα χρόνια πολλές φορές μου στάθηκες, 
με συμβούλεψες…  Τίποτα δεν πάει χαμένο.

Σε ευχαριστώ.

                             Celine Dion  -  Mamma

Up Above My Head

Sister Rosetta Tharpe - Up Above My Head (France 1965)

Εσένα κάπου σαγαπάω !!

Εσένα κάπου σ' αγαπάω, διάβασα σε ένα γκράφιτι στο δρόμο και μειδίασα.
Κάπου υπάρχεις στη ζωή μου, κάπου...

Μια νεαρή κοπέλα παντρεύτηκε ένα νεαρό αγόρι κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Ή τουλάχιστον αυτό επιθυμούσαν...

Μα η ζωή απέδειξε περίτρανα πως αυτοί δεν έζησαν καλά, μιας και μετά από κάποια χρόνια χώρισαν.

Και λες, νέοι ήταν κι έκαναν λάθος επιλογή.

Μια λάθος επιλογή γιατί ο ένας ήθελε σαν τρελός να εξελιχθεί, να προχωρήσει και να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, γιατί είχε όνειρα...

Ο άλλος όμως ήθελε τα δικά του, τις συνήθειες του, τη βολή του. Δεν είχε όνειρα ή απλώς τα όνειρά του τα συμβίβαζε και με το τίποτα, αρκεί να μην κουνηθεί από τις απόψεις του, από το σπιτάκι του και το ψωμάκι μου.

Η νεαρή κοπέλα λοιπόν με τα όνειρα, ένοιωθε να πνίγεται στα στενά όρια που ήθελε να της επιβάλει ο νεαρός, με ωραίο τρόπο, βεβαίως βεβαίως, μιας και η πραγματικότητα ήταν πως την ήθελε στην διπλανή του πολυθρόνα κι όχι ελεύθερη να πετάξει.

Από δίπλα του πάντα, για να κρατάει την χρυσή αλυσιδίτσα τόσο όσο...

Ο νεαρός πάλι, όλα τα όνειρα, ακόμη και τα δικά του τα θεωρούσε ανοησίες και πράγματα απραγματοποίητα. Κατηγορούσε την κοπέλα πως δεν αγαπούσε την απλότητα και πως κυνηγούσε τα μεγαλεία. Πως ήταν ονειροπαρμένη και πως έτσι έβαζε σε κίνδυνο τη σχέση τους. 
Όλες αυτές ήταν τρέλες και πως το πιο σημαντικό ήταν η σχέση τους και τα παιδάκια τους, και πως καλά θα έκανε να μαζευόταν και λιγάκι...

Τα χρόνια πέρασαν κι οι δύο συνέχισαν ξεχωριστές ζωές.

Τα παιδιά έμειναν με την ονειροπόλα μάνα τους και προχώρησαν ανηφοριές και κατηφοριές μαζί, και πάλεψαν άνισους αγώνες και βγήκαν κάποια στιγμή με το κεφάλι ψηλά για να συνεχίσουν να ταξιδεύουν για το επόμενο όνειρο.

Ο άλλος που αγαπούσε την βολή του, έμεινε να κάνει τη ζωή του όπως εκείνος αγαπούσε ή νόμιζε πως αγαπούσε...

Έφτασε να επιμένει πως ο δικός του τρόπος ζωής ήταν ο καλύτερος και να προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να μειώνει το πρώην ταίρι του ακόμη και στις κόρες του. 
Δεν μπόρεσε να δεχτεί ακόμη και μετά από χρόνια, την ύπαρξη της ελευθερίας και του ονείρου.

Οι απόψεις του σταθερές σαν τον βράχο!

Και όχι μόνο να πιστεύει πως η γυναίκα θα πρέπει να παραμένει στο ποδάρι του άντρα της και να τον υπηρετεί πιστά και να τον έχει πρώτη της προτεραιότητα, αλλά θεώρησε πως πρέπει με αυτές τις απόψεις να συμβουλεύσει και τις κόρες του.

Και αυτός ο πατέρας, που ορκίζεται πως αγαπάει τα παιδιά του και πως για τον χωρισμό ευθύνεται η τρέλα της μάνας τους για μεγαλεία, να λέει στην κόρη του:

- Ε, γιατί σιγά.. τι όνειρα έχεις εσύ;

Ε, ναι, αυτός ο πατέρας κάπου την αγαπάει την κόρη του, κάπου μέσα στο αδυσώπητα αντρικό του δίκιο, εκεί ανάμεσα στον υπέρμετρο εγωισμό του και τον ατελείωτο φόβο του για να προχωρήσει, έστω κι ένα βηματάκι πέρα από τα γνωστά του...

The Cello Song

The Cello Song - (Bach is back with 7 more cellos) - ThePianoGuys

Αυτός ο τόσο θαυμαστός μικρόκοσμος!

Και τι να κάνεις; Ε; Μου λες;
Τι μπορείς να κάνεις όταν δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις;
Όταν αποφεύγεις τις αλήθειες, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει πως γνωρίζεις πως εκεί βρίσκεται αυτό που ψάχνεις;

Το ψάχνεις όμως και θες άραγε, να το δεις στ’ αλήθεια;

Έχεις μετρήσεις το φόβο και τον πόνο που κρύβει η αλήθεια; Τον αντέχεις; Πόσους πόνεσες και λες, επειδή σε πόνεσαν... μα σου αρκεί αυτό για να είσαι καλά και να αντέξεις να δεις;

Η γενναιότητα είναι κάτι πέρα από αυτό που φαίνεται να μπορείς στην πραγματική ζωή. Είναι κάτι πιο πολύπλοκο, πιο σύνθετο κι ας λένε πως η αλήθεια είναι απλή, δεν ξέρω μπορεί και να είναι, αλλά δεν παύει ο άνθρωπος που την ψάχνει να είναι πιο πολύπλοκος, πιο δημιουργικός, αλλά και πιο δύσκολος.

Όταν έρχονται οι δυσκολίες φτιάχνει άμεσα τις άμυνες του.
Δημιουργεί την πραγματικότητα που αντέχει.
Τόσο άμεσα που ούτε ο ίδιος μπορεί να δει, να καταλάβει.
Και όλα αυτά που ζει μοιάζουν να είναι έτσι αληθινά, αφού αυτός τα ζει που τα ορίζει, έτσι τα θεωρεί.

Όμως η αλήθεια είναι σκληρή και πιο δυνατή από κάθε εικόνα, από κάθε δική μου μετάφραση και ζητάει να βγει προς τα έξω. Να φανερωθεί.
Και θα πρέπει να γκρεμίσεις ότι έχτισες στην "πραγματικότητα", στην δική σου αλήθεια, εκείνη που άντεχες να βλέπεις, εκείνη που άντεχες να ζεις...

Κι αυτό δεν γίνεται παρά μόνο όταν είσαι έτοιμος. Όσο μα όσο και αν λες πως θες να δεις, δεν πρόκειται να συμβεί. Παρά μόνο όταν αντέξεις να δεις.

Μυστήριο μέγα ο τρόπος που λειτουργεί ο μικρόκοσμος μας.

Ψηλαφείς κάτι και είναι όντως κάτι. Το όλον κρυμμένο στο σκοτάδι. Τυφλοί προσκυνητές μιας πλασματικής πραγματικότητας.
Και η αλήθεια εκεί, μέσα σου, εσύ!

Εσύ που όλα τα "δημιούργησες" χωρίς εσένα, βιαστικά και πρόχειρα, όπως όταν ψάχνεις μια λύση απελπισίας και οι επιλογές που έχεις δεν είναι σε πρώτη ζήτηση. Αρπάζεσαι από ότι βρεις, ίσα για να επιπλεύσεις ως κάποιο σταθερό σημείο.

Αλλά όταν θα φτάσεις δεν θα είσαι εσύ, αλλά αυτός που θέλησες να γίνεις για να αντεπεξέλθει στα ζόρικα.

Κι αυτό ναι μεν χτίζει χαρακτήρα, αλλά κρατάει τον αληθινό σου εαυτό στα υπόγεια, σαν κάτι αδύναμο, κάτι με το οποίο δεν θες ή δεν ξέρεις πώς να έχεις σχέση.