Ο χώρος μικρός και δε με χωρά, ανακαλύπτω τον δρόμο μου και προχωρώ, σαν την τυφλή, ψηλαφώντας με τα χέρια μου το μικρό εκείνο άνοιγμα, που θα μου δώσει την δυνατότητα να αλλάξω δωμάτιο, να αλλάξω τόπο. Να βγω στο φως και εκεί να μείνω. Εκεί, κάτω από ίσκιο πλατύφυλλου δέντρου, να ξαπλώσω για να ξαποστάσω, δίπλα στην πηγή να ξεδιψάσω. Να δω τους μίσχους των μικρών χαμομηλιών να λικνίζονται, στο ρυθμό που ο άνεμος τούς σιγοτραγουδά. Να ακούσω το τραγούδι των φτερωτών μου φίλων. Για να μπορέσω να μείνω, εκεί, που η πλάση ζει κοντύτερα στον Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου