Υφαίνοντας φως

Αθόρυβα γνέθεται το σήμερα εις τους αιώνες των αιώνων.
Γεννιέται η ζωή η προϋπάρχουσα σε έναν αθέατο από λάμψη κόσμο. Ήσυχα.
Βήμα-βήμα, σε ρυθμό απαλής αναπνοής.

Απλώνεται, ξανοίγει της ψυχής ο χώρος.
Τανύζεται στης απλωσιάς το ξέφωτο, στο λαμπερό του ήλιου φως.

Ξανοίγει το βλέμμα στης ελπίδας το έρεισμα, στης ειρήνης το κάλεσμα.
Ο χρόνος παίρνει τον χρόνο του, στου παρόντος τον τόπο. Εκεί που το αθάνατο συναντά το γήινο.

Στον αργαλειό της αγάπης υφαίνω το φως. Κλωστές της καθημερινότητας τυλίγονται στο στημόνι.
Αρχέγονος ο ήχος, γνώριμος, περνά από τα χτένια των ωρών στο αέναο πήγαινε έλα.

Αμήν.