Περνάει δίπλα μου, τόσο κοντά, που μου κόβει την ανάσα…
Η παρουσία του αερικό, σαν ένα ψέμα, σαν παραμύθι.
Την μια στιγμή όλα να μοιάζουν απόμακρα, μα την επόμενη στιγμή να
γίνεται αβάσταχτο βάρος η παρουσία του.
Ο χρόνος, αυτό το τρελό παιδί, το άμυαλο παιδί, που παίζει μαζί μου
με την οικειότητα ενός παλιού καλού φίλου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου