Μικρές ανάσες

Μα πώς απλώνεται έτσι απαλά, μαλακά η θλίψη μέσα μου. Αθόρυβα τρυπώνει.

Και ξεσκεπάζει όλες τις μνήμες μου για πρόσωπα και καταστάσεις που χάθηκαν από τη ζωή μου.  Εδώ στέκεται και ο χαμένος χρόνος κι ας λέμε πως τίποτα δεν πάει χαμένο, πάντα κάτι χάνεται. Ένα πέρασμα στην αιωνιότητα οι ζωές μας. Μικρές ανάσες στεναγμού ή ανακούφισης.

Και πάντα το σήμερα σημαντικότερο από όλες τις ημέρες.

Η οικειότητα και η τρυφερότητα στις σχέσεις, οι καλύτερες στιγμές.

Οι μικρές, απλές, καθημερινές χαρές με αγαπημένα πρόσωπα η νίκη του θανάτου.

Και έτσι η ζωή αγκάλιασε τη θλίψη κι αυτή ημέρωσε κι έγινε κομμάτι της...