Ημέρα εορτής

Να 'μαστε άλλο ένα καλοκαίρι, το τρίτο για την ακρίβεια, μακριά από την Ελλάδα.

Δεν θα έλεγα "μετανάστες", μου φαίνεται βαριά αυτή η λέξη, λες και σούρνει μαζί της τον ξεριζωμό και τον πόνο.

Προτιμώ το: "ταξιδιώτες της ζωής".

Όχι ότι δεν υπάρχει πόνος για αυτά που αφήνεις πίσω σου, για τους λόγους που μπορεί να έχεις φύγει, αλλά έτσι κι αλλιώς η ζωή πάντα κρύβει χαρές και λύπες όπου κι αν πας, όπου κι αν είσαι.

Μου αρέσει να είμαι αισιόδοξη.

Άλλωστε, ο τρόπος είναι αυτός που φτιάχνει το μέρος που ζεις, που επιλέγεις, αν είσαι τυχερός και έχεις αυτή την δυνατότητα, για να ζήσεις.

Τώρα γιατί εδώ κι όχι εκεί, ε..., έχει να κάνει και με το τι σου πάει, τι ζητάς.

Γεγονός είναι πάντως πως πιο πολλή μοναξιά ένοιωθα στην Ελλάδα, παρά εδώ, στον τόπο της επιλογής μου.

Θες κάτι από το ένα, κάτι από το άλλο, ένοιωθα και λίγο σαν την τρελή του χωριού.

Εδώ οι σκέψεις μου είναι αυτονόητες, άρχισα επιτέλους να νοιώθω σαν μέρος ενός συνόλου, μιας πραγματικότητας που μου πάει, μου ταιριάζει.

Βέβαια η σχέση με την μάνα πατρίδα, που συνεχίζει να υπάρχει μέσα από τα γεγονότα που διαβάζω, ακούω και μοιράζομαι με φίλους, μοιάζουν με μια πληγή βαθιά, που δεν λέει να κλείσει ή που ίσως δεν γίνεται να επουλωθεί. 

Βλέπεις δεν γίνεται να ξεχάσεις τον τόπο καταγωγής σου, να σβήσεις σχέσεις, μνήμες, αγάπες... 

Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ακυρωθεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου;

Της Παναγίας σήμερα και η γιορτή έχει κι εδώ κλείσει όλα τα καταστήματα. 

Η πίστη έχει εξοστρακιστεί από την καθημερινότητα των κατοίκων, όπως άλλωστε σε μεγάλο βαθμό και από την Ελλάδα. Όμως οι αργίες κρατούν κάτι από το ιερό, κάτι από τον ανομολόγητο πόθο του ανθρώπου να χαρεί, να ψυχαγωγηθεί.

Χωρίς το νόημα, μένει κενός τύπος η εορτή, μένει η αργία...

Τυχεροί όσοι έμαθαν να αγαπούν, γιατί αυτοί μπορούν να χαίρονται τη ζωή, τον μόχθο, τον κόπο και την ψυχαγωγία!

Γιατί η εορτή της Παναγίας καθώς και όλες οι εορτές των Αγίων, είναι μνήμη ανθρώπων που ταξίδεψαν πέρα από τα ανθρώπινα όρια, διότι πολύ αγάπησαν!