Το χθες και το σήμερα

Ιππότες κυκλοφορούν σε μια κεντρική γέφυρα της πόλης μας, που τρέχουν ιππεύοντας τα όμορφα άλογα τους προς χάρη μιας ταινίας.

Πόσο αρμονικά ταιριάζουν ανάμεσα στα μεσαιωνικά κτήρια!

Ο σύγχρονος ρυθμός πλάι στον άλλο, τον παλιό. Εκείνον που δεν ήταν στο ροζ κι όμως έχει συνδεθεί στην μνήμη μας με το ωραίο και το ηρωικό, με τον ρομαντισμό.

Γυρνώντας προς τα πίσω, λες και η μνήμη ωραιοποιεί ότι πέρασε.

Σβήνει τα άσχημα και μεγαλοποιεί τα ωραία. Όμως ακόμη και αυτό, το κάνει επιλεκτικά.

Μοιάζει σαν χαμένος ο σύγχρονος τρόπος ζωής, σαν προβληματισμένος. Έχει άμεση σχέση με το αύριο και αυτό επιφέρει μιαν αναστάτωση, μια ανησυχία.
Τον φόβο του μέλλοντος.

Στο σήμερα δύσκολα να σταθείς, δύσκολα να πατήσεις. Αν και το οργανώνεις, το ορίζεις στην ατζέντα σου, πάντα κάτι του λείπει. Προσπαθείς να οργανώσεις και την προοπτική του αύριο στο πρόγραμμά σου και νοιώθεις την ασάφεια.
Γνωρίζεις πως δεν γνωρίζεις...

Ο ρομαντισμός, το όνειρο, η ελπίδα, το όραμα στην τελική για αυτά που σχεδιάζεις, για αυτά που ποθείς, δεν μπορείς να τα σχεδιάσεις, τα σημειώνεις μόνο.
Δεν αρκεί...

Θέλει και ψυχή, τσαγανό, όπως έλεγαν και οι παλιοί. Και θέλει και παράδειγμα, έμπνευση και την καλλιέργεια για να τα αποζητήσουμε.

Άραγε μπορούμε σήμερα να ονειρευτούμε; Να οραματιστούμε;