όταν δεν αφήνω την φθορά να με νικάει...
Που σημαίνει, πως, ίσως, θα πρέπει να αφήσω τους άλλους, όλους αυτούς που βρίσκονται κοντύτερα σε μένα, να με νικήσουν, να με αλλοιώσουν. Να με αγαπήσουν! Όμως, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να έχω αγαπήσει εγώ τον εαυτό μου! Να τον έχω συγχωρέσει και αφού τον τοποθετήσω στη θέση που του αξίζει, να αρχίσω να ξεχωρίζω εκείνα τα σημεία, στα οποία θα πρέπει να αποδεχτώ το λάθος, την αστοχία μου, το σύμπλεγμά μου και την ανασφάλειά μου.
Όλα αυτά που με φθείρουν, που με εγκλωβίζουν στο δίκιο μου και με απομακρύνουν από τους άλλους. Ένα προς ένα να τα αντιμετωπίσω με ακρίβεια χειρούργου.
Έχοντας μαθητεύσει με πίστη στην αυτομεμψία πως φταίω για αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μου και με θέρμη παρακαλώντας να μου φανερωθεί η αλήθεια για να ανοίξουν τα μάτια μου και έτσι να ελευθερωθώ από το βάρος.
Επώδυνη και μακρόχρονη διαδικασία που θέλει επιμονή και όρεξη να ζήσω αληθινά και να χαρώ!
Τί με δυσκολεύει, τί με αποθαρρύνει να ζήσω όμορφα; Γιατί επιμένω να ακολουθώ τον λάθος τρόπο να σχετίζομαι; Γιατί επιμένω στην δική μου λογική που διέπει τον κόσμο τούτο; Πώς γίνεται να μένω κλεισμένη στο πιο σκοτεινό δωμάτιο του εαυτού μου;
Μυστήριο το πως λειτουργεί η φύση μας, το πως τα ένστικτα της επιβίωσης, μας καθηλώνουν σε μια υποτυπώδη ζωή και μας υποδεικνύουν ρόλους που ταιριάζουν σε μια πρωτόγονη κατάσταση.
Διότι βλέπω τους άλλους σαν αντίπαλους και τους αντιμετωπίζω με φόβο και δέος, γεγονός που με απομακρύνει μα και με κάνει να τους υποτιμώ για να μπορέσω να τους αντέξω.
Κι όμως δεν βλέπω! Δεν αφουγκράζομαι, δεν καταλαβαίνω, όχι μόνο τους άλλους, μα, ούτε το σκοτάδι που έχει πέσει σαν καταχνιά πάνω μου.
Δεν τον χωρά ο νους μου τον πλούτο του άλλου, γιατί δεν μπορεί να χωρέσει τον δικό μου! Δεν την χωρά η καρδιά μου την συνύπαρξη, οπότε την αρνείται, επιλέγοντας να τονίσει μόνο τα άσχημα... Ο φόβος μας παραλύει σε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε, να προβλέψουμε και να σχηματίσουμε μέσα μας για το πως είναι οι ζωές των άλλων! Αδημονούμε να δούμε την πτώση, όταν ξεφεύγει από την "σωστή", την "πεπατημένη" που πιστεύουμε πως σώζει. Τις διαφορετικές οδούς που μας χάρισε ο Θεός, για να διαβούμε προς Εκείνον, αδυνατούμε να τις αντιληφθούμε και για αυτό πολύ εύκολα καταδικάζουμε.
Στεγνοί, από ειλικρινή αγάπη, σχετιζόμαστε, εγκλωβισμένοι, πρώτα εμείς, στην ηθική ματιά που ρίχνουμε στον διπλανό μας, με την ψευδαίσθηση της γνώσης για εμάς και τους άλλους! Νομίζουμε πως γνωρίζουμε τα όρια και την προσωπικότητα του άλλου και είναι σαφές, μέσα από την προσωπική ιστορία του καθενός μας, το πόσο ανόητο είναι αυτό!
- Μα, αλήθεια, πες μου, πότε πρόλαβες να γνωρίσεις τον άλλον, όταν από αρχαιοτάτων χρόνων, υπάρχει η γνώση πως, το να γνωρίσεις τον εαυτό σου είναι μια πορεία, ολόκληρης, ζωής; Αφού το βλέμμα σου είναι θαμπό και μπερδεμένο από τα δικά σου συμπλέγματα, τα δικά σου άλυτα προβλήματα και το δικό σου δίκιο που σε απομακρύνει από την Αλήθεια; Τί άλλο εκτός από ανασφάλεια δεν είναι αυτό που σε αναγκάζει να πιστεύεις πως γνώρισες τον άλλο; Γιατί τον αποκλείεις από την συνάντηση μαζί σου ή τον τοποθετείς πιο κοντά, από όσο ίσως θα άντεχες ή θα του έκανε ή θα σου έκανε καλό;
Και το τεράστιο βάρος συνεχίζει να σε κρατά στο υπόγειο του εαυτού σου που κατοικούν οι μεγάλες ιδέες και οι πανανθρώπινες αξίες που, όμως, για να μας ανεβάσουν στα πάνω πατώματα, χρειαζόμαστε την σκάλα της Αγάπης.
Και ο εαυτός μας χάνεται, διαλύεται μέσα στα κουτάκια μας και μάλιστα τεμαχίζεται σε τόσο μικρά κομμάτια που δεν θυμίζει πλέον ζωή! Τεράστιο μέρος μας προσπερνά, το Όλο χάνεται μιας και δεν χωρά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα του άλλου, διότι, πολύ απλά, μας υπερβαίνει! Κι αντί να κοιτάμε το δοκάρι στο μάτι μας, στα χάλια μας δηλαδή, κοιτάμε την αγκίθα στον άλλο και νοιώθουμε καλά που μπορούμε να τον γνωρίζουμε και έτσι να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε. Ζούμε ένα ψέμα κι επιμένουμε να το πιστεύουμε για να μη χαλάσουμε τη σειρά μας! Πεισματικά εμμένουμε σε ότι μας προσφέρει μιαν αίσθηση ψευδοασφάλειας...
Μα πως μπορούμε να ελευθερωθούμε, πως μπορεί να μας υπερβεί η αληθινή γνώση; Πώς θα αφήσουμε στην άκρη τις απόψεις μας που μας απομακρύνουν από τους ανθρώπους για να έρθουμε πραγματικά κοντά τους;
Ίσως μόνο αν θελήσουμε να τους αγαπήσουμε, να τους πλησιάσουμε πραγματικά, να τους γνωρίσουμε. Όσο παραμένουμε στην ίδια απόσταση, πιστεύοντας είτε πως δεν αξίζει, είτε πως δεν μας θέλει, είτε πως ήδη τον γνωρίζουμε, θα συνεχίσουμε να παραμένουμε σε χαώδη απόσταση και η μοναξιά μας θα μεγαλώνει μέρα με την ημέρα. Και η γνώση θα μένει άγνωστη σε εμάς, η αγάπη θα παραμένει ακατανόητη για την καρδιά μας και μόνο σχήματα κι ένστικτα θα μας άγουν και θα μας φέρουν μακριά από την όντως Ζωή!
