Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Ευχές




Τις ευχές μου θα ήθελα να στείλω με το παρακάτω βίντεο, που αναφέρεται στον άγιο Βασίλειο!

Ο βίος του, στα δύσκολα χρόνια που έζησε, δίνει κουράγιο, δύναμη και έμπνευση. Η ψυχική του δύναμη και το μεγαλείο του εύχομαι να μας εμπνέει, να μας φωτίζει η χάρη του και να μας καθοδηγεί!

























Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Πάει ο παλιός χρόνος




                 


Ξεφυλλίζοντας φωτογραφίες, μετά από πολύ καιρό, διαπίστωσα πως ήταν σαν να έκανα μια ιστορική ανασκόπηση στην προσωπική μου πορεία.
Οι φίλοι που δεν είμαστε πια μαζί, συγγενείς και γονείς που δεν υπάρχουν πια, παιδιά που έχουν μεταμορφωθεί... Και εμένα, που με έκπληξη διακρίνω τη διαφορά του τότε με το τώρα, μιας και η καθημερινή επαφή, μέσω του καθρέφτη κάνει λιγότερο αισθητό το πέρασμα του χρόνου.
Στέκομαι κοιτώντας με και η μνήμη ζωντανεύει τη στιγμή, ο χρόνος πάει πίσω και με βλέπω με αλλιώτικο τρόπο εξωτερικό, μα και εσωτερικό. Χαμογελούσα στο φακό ξένοιαστη και χαρούμενη αγνοώντας το μέλλον, αγνοώντας ετούτη τη στιγμή που θα έπεφτε στα χέρια μου ετούτη η φωτογραφία.

Παράξενο αίσθημα με κυρίευσε. Το αμείλικτο αίσθημα του χρόνου, αυτής της αίσθησης του προσωρινού...
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην φθορά; Ποιος μπορεί να την νικήσει; Όσο και αν προσπαθήσεις, ότι κι αν κάνεις, πάντα θα τρέχει γρήγορα κι ίσως κάποιες φορές γρηγορότερα και από εσένα. Φορτωμένος με τις έννοιες της καθημερινότητας χάνεις την αίσθηση του κι όταν το καταλαβαίνεις, τον βλέπεις να σε έχει προσπεράσει κλείνοντας σου πονηρά το μάτι.

Έτσι και φέτος ήρθε και πάλι το τέλος ενός ακόμη χρόνου, για να μου υπενθυμίσει πως ο καιρός φεύγει και χάνεται.
Αλήθεια πώς πέρασε, τι έκανα, τι δεν έκανα, ποια τα λάθη μου, ποιες οι δυσκολίες μου...;
Βρέθηκα να κάνω υπολογισμούς για το πόσο αξιοποίησα τον χρόνο που μου δόθηκε, πόσο τον έζησα, πόσα θύματα άφησα πίσω μου και πόσες πληγές έχω από τις μάχες που έδωσα, αλλά και τις περιόδους που έζησα ειρηνικά.
Δύσκολο να τα ζυγιάσω και να τα υπολογίσω. Άλλωστε δεν είναι αποτέλεσμα μιας χρονιάς και αναγκαστικά πάω όλο και πιο πίσω στο χρόνο και αμέσως σταματώ και ξαναγυρνώ στο τώρα. Γιατί; Μα γιατί όλα έχουν να κάνουν με τη γιορτή που μόλις πέρασε, τη γιορτή των Χριστουγέννων.

Στο μωρό αυτό που γεννήθηκε και που έφερε στην ανθρωπότητα το δώρο της γέννησης ή καλύτερα της αναγέννησης. Το δώρο του νοήματος και της αληθινής ζωής. Έφερε το φως στο σκοτάδι της ψυχής. Το σκοτάδι στον κόσμο που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται γιατί μπορεί να ήρθε το φως στον κόσμο, αλλά είναι δύσκολο να το αποδεχτούν οι άνθρωποι, γιατί δεν μπορούν να το δουν...
Η πηγή τρέχει γάργαρο νερό, μα είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε αν θα πιούμε από αυτό ή αν θα παραμείνουμε προσηλωμένοι στον παλιό τρόπο ζωής, στις παλιές συνήθειες και στην αγάπη του κόσμου τούτου...

Και όμως το Φως γεννήθηκε και νίκησε την φθορά, νίκησε τον θάνατο..."


















Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Άναρχος Θεός καταβέβηκε







Άναρχος Θεός καταβέβηκε και εν τη Παρθένω κατώκησε.
Ερρουρέμ, ερρουρέμ, ερρουρερουρέμ, χαίρε Δέσποινα.
Βασιλεύς των όλων και Κύριος, ήλθε τον Αδάμ αναπλάσασθαι.
Άγιος, άγιος, άγιος υπάρχεις και Κύριος.
Γηγενείς σκιρτάτε και χαίρετε, τάξεις των Αγγέλων ευφραίνονται
Χερουβείμ, Χερουβείμ, χαίρε, χαίρε Παναγία Δέσποινα.
Δεύτε εν σπηλαίω κατίδωμεν, κείμενον εν φάτνη τον Κύριον.
Ερρουρέμ, ερρουρέμ, ερρουρερουρέμ, χαίρε Δέσποινα.
Εξ Ανατολών Μάγοι έρχονται, δώρα προσκομίζουσιν άξια
Χερουβείμ, Χερουβείμ, χαίρε, χαίρε Παναγία Δέσποινα.
Ήκουσεν Ηρώδης το μήνυμα κι όλος εταράχθη ο δόλιος.
Άγιος, άγιος, άγιος υπάρχεις και Κύριος.
Πύλαι ουρανών ηνεώχθησαν, άγγελοι αυτόν ανυμνήτωσαν.
Άγιος, άγιος, άγιος υπάρχεις και Κύριος.
Χαίρουσα η κτίσις αγάλλεται και πανηγυρίζει, ευφραίνεται
Ερρουρέμ, ερρουρέμ, ερρουρερουρέμ, χαίρε Δέσποινα.
Ψάλλοντες Χριστόν τον Θεόν ημών, τον εν τω σπηλαίω τικτόμενον
Άγιος, άγιος, άγιος υπάρχεις και Κύριος.
Ω Παρθενομήτωρ και Δέσποινα, σώζε τους εις Σε καταφεύγοντας
Χερουβείμ, Χερουβείμ, χαίρε, χαίρε Παναγία Δέσποινα.
Χαίρε Δέσποινα, κατοικητήριο του Θεού, μάνα του Σωτήρα μας!


και του χρόνου!!

















Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Οι πλησίον και η αγάπη




Συμβαίνει στις καθημερινές μας συναναστροφές να έχουμε συμπάθειες και αντιπάθειες.  Από εμάς, αλλά και από τους άλλους προς εμάς. Όταν μας απορρίπτουν έχουμε πολλούς λόγους να αρνηθούμε τον άλλο, να τον απορρίψουμε, να τον κατακρίνουμε και εμείς.

Άλλοτε πάλι στις συναναστροφές μας "βγάζουμε" τελείως τον εαυτό μας, του αφαιρούμε τα θέλω και τις ανάγκες μας και τοποθετούμε τον "άλλο" ως προτεραιότητα... Μα και αυτό δεν το λες αγάπη.

Θα θέλαμε να μας αγαπούν και να μας φροντίζουν, να είμαστε αρεστοί. Θα θέλαμε και δοκιμάζουμε όλες τις μεθόδους συνειδητά ή ασυνείδητα.
Μα για να μπορέσω να αγαπήσω πρέπει να βρω τον τρόπο, να μάθω, να παλέψω. Δεν είναι απλό πράγμα η αγάπη κι ας έχουμε την λέξη σαν πιπίλα στο στόμα μας.

Η αγάπη θέλει ταπείνωση, όχι μιζέρια και έλλειψη λεβεντιάς.
Και που χωράει η ταπείνωση στο θέμα της αγάπης; Μα, που αλλού αν όχι στην αποδοχή.
Όταν κάποιος με στεναχωρεί, πιστεύω πως με αδικεί, δεν μου φέρεται ισότιμα ή δεν κάνει αυτό που πίστευα πως θα έκανε και ένα σωρό άλλες αιτίες που με κάνουν να νοιώθω παραγκωνισμένη, αδικημένη, τότε ακριβώς θα πρέπει να θυμηθώ πως θα πρέπει να υπερβώ το αίσθημα της αδικίας και να τον χωρέσω.

Μα και όταν έχω χάσει τον εαυτό μου και κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να γίνομαι αρεστή, πάλι κάτι δεν πάει καλά. Πώς να με αγαπήσουν αφού ούτε κι εγώ με αγαπώ, ούτε κι εγώ με σέβομαι. Κι εκεί υπέρβαση χρειάζεται για να ακούσω εμένα, να μου δώσω προτεραιότητα, να με σεβαστώ.

Η αγάπη του Θεού ζει μέσα μας... κι όμως όλη η προσπάθεια μας είναι να την πνίξουμε, να τη διώξουμε, να αδιαφορήσουμε... και είμαστε σαν τυφλοί που δεν καταλαβαίνουμε την αγάπη Του, και είμαστε απαρηγόρητοι.
Όταν όμως φωτιστεί η ψυχή μας και δούμε την άμετρη αγάπη Του, τότε καταλαβαίνουμε πως το μόνο εισιτήριο για να μένουμε στην αγάπη Του είναι η ταπείνωση.
Η αγάπη προς τον πλησίον είναι η απόδειξη αυτής της αγάπης.




Δεν ξέρω πώς, αλλά όταν αυτό μπορέσει να γίνει, μόνο θαύμα το λες!
Και σαν γεγονός, αλλά και σαν έκφραση!



















Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Οι Πατέρες






Κωστής Παλαμάς


Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, (γίνε) διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,

μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψε το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,

π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ‘ρθει,
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα.

















Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Το χωραφάκι μου



Περπάτησα στα σοκάκια της όμορφης πόλης κι ο καθαρός, κρύος αέρας με ζωογόνησε με ξαναγέννησε. Έσπρωξε μακριά τα σύννεφα και άνοιξε ο ορίζοντας. Η μικρή Άννα ξαναγεννήθηκε, οι χαρωπές στιγμές της παιδικής ηλικίας επανήλθαν. Η σύγκριση με την τωρινή Άννα...;
Δεν ξέρω... νομίζω πως δεν είναι πολλές οι αλλαγές, αλλά δεν είναι και λίγες. Παραμένω αδιόρθωτα ρομαντική και ονειροπόλα, αλλά με εμπειρία που με κάνει να είμαι πιο προσγειωμένη, πιο σκεφτική.

Η εμπειρία ζωής είναι μεγάλο προσόν. Είναι σαν να έχεις ένα χωράφι και να το έχεις φροντίσει, να έχεις πάρει ότι σου έδινε η ζωή και κάτι να το έκανες. Τις στεναχώριες υνί για να το σκάψεις, τις λύπες και τα δάκρυα νερό για να το ποτίσεις, τις ματαιότητες και τις δυσκολίες, υπομονή και προσπάθεια και τα λάθη που βοήθησαν να εμφανιστεί η ταπείνωση.

Κι όταν οι δυσκολίες σταματούσαν και ήταν ο καιρός που άνθιζε ο τόπος και γέμιζε καρπούς, χαρά και δοξολογία γέμιζε η ψυχή μου. Καλή η σοδειά, δόξα τω Θεώ!
Κι άλλες φορές πάλι η σοδειά ήταν μικρή και τότε η πενία μεγάλη. Και ίσως αυτό να γινόταν για χρόνια και χρόνια.


Και η γνώση να μην εμφανίζεται και να μην καταλαβαίνω τι δεν πάει καλά. Κι όσα και να έχω διαβάσει ή να έχω ακούσει δεν φτουράνε μπροστά σε αυτό που φέρνει η αποκάλυψη εντός, αυτό που γίνεται δικό σου με την εμπειρία της ζωής. Σημαντικές οι συμβουλές, μα καμιά φορά μου στερούσαν την γνώση, μιας και κρυβόμουν πίσω από έτοιμες λύσεις και ηθικούς κανόνες.





Λες και για να γίνεις χαρούμενος πρέπει να πονέσεις... δεν ξέρω αν αυτό ισχύει για όλους, μα για μένα έγινε σαφές πως ο πόνος με καθάρισε, με βοήθησε να δω. Κι όσο κι αν πόνεσα, δεν μπορώ να μην θεωρήσω ευλογημένες εκείνες τις στιγμές, καθώς και τις επόμενες, έστω και αν τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να έρθουν και άλλες στιγμές οδύνης.

Είμαι σίγουρη πλέον πως μέσα από αυτές τις στιγμές έγινα καλύτερος άνθρωπος. Όχι «ηθικός» κι όχι με την έννοια που έχει αυτή η λέξη όταν μιλάμε για κοινωνικά θέματα. Αλλά καλύτερος άνθρωπος, επειδή γνωρίστηκα καλύτερα με τον εαυτό μου. Καλύτερος επειδή είδα ποια είμαι, τόσο όσο και με αγάπησα και αγάπησα περισσότερο και τους άλλους. Μαλάκωσε η ψυχή μου, ησύχασε ο νους μου.

Και τώρα που κάθομαι και τα γράφω αυτά, χαίρομαι ακόμη περισσότερο, γιατί θυμήθηκα πως από πολύ μικρή είχα την αγωνία να βρω αυτή την ησυχία, να βρω τη γαλήνη και να με γνωρίσω... και τώρα βλέπω με χαρά, πως το παιδικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα. 
Δεν νομίζω πως μπορεί ο άνθρωπος να δοκιμάσει μεγαλύτερη, βαθύτερη χαρά από αυτό το συναίσθημα.


















Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Μικρές ανάσες





Μα πώς απλώνεται έτσι απαλά, μαλακά η θλίψη μέσα μου. Αθόρυβα τρυπώνει.
Και ξεσκεπάζει όλες τις μνήμες μου για πρόσωπα και καταστάσεις που χάθηκαν από τη ζωή μου.  Εδώ στέκεται και ο χαμένος χρόνος κι ας λέμε πως τίποτα δεν πάει χαμένο, πάντα κάτι χάνεται. Ένα πέρασμα στην αιωνιότητα οι ζωές μας. Μικρές ανάσες στεναγμού ή ανακούφισης.

Και πάντα το σήμερα σημαντικότερο από όλες τις ημέρες.
Η οικειότητα και η τρυφερότητα στις σχέσεις, οι καλύτερες στιγμές.
Οι μικρές, απλές, καθημερινές χαρές με αγαπημένα πρόσωπα η νίκη του θανάτου.

Και έτσι η ζωή αγκάλιασε τη θλίψη κι αυτή ημέρωσε κι έγινε κομμάτι της...














Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Νυχτερινές ώρες




Νύχτωσε. Σταμάτησε ο θόρυβος της ημέρας.
Ξαπλώνω και εκεί στα ήσυχα και στα ζεστά σκέφτομαι... 
Οι σκέψεις περνούν αργά, η μνήμη επαναφέρει τις μικρές και μεγάλες στιγμές μου που έζησα από το πρωί ως τα τώρα. 
Αλλού πίκρες, αλλού λάθος κουβέντες.
Άλλοτε και χαρές και καρδιοχτύπια, αγωνίες ή και ειρηνικές στιγμές που μου έδωσαν απλοχωριά και γαλήνη.




Δόξα τω Θεώ! με ακούω να λέω αβίαστα.
Χαμογελώ και μαλακώνει η ψυχή μου. 
Και μετά συνεχίζω: Κύριε βοήθησέ με, δώσε μου τη δύναμη να συνεχίσω...

Άλλες φορές πάλι δεν χορταίνω να λέω: Δόξα τω Θεώ!
Κι έτσι, γλυκά, με παίρνει ο ύπνος.
Με το όνομα Του στο στόμα μου.


















Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Καλό μήνα



Σηκώθηκα και σήμερα και αφού ετοίμασα τον καφέ μου, έκατσα στα ζεστά μου και άρχισα να τον απολαμβάνω γουλιά γουλιά!
Ο χειμώνας φέτος είναι πολύ μαλακός με βροχές, αλλά και αρκετές ηλιόλουστες ημέρες.
Ανησυχίες, φόβοι, ελλείψεις, δυσκολίες μετριάζουν και ανατέλλει η χαρά.

Μια άλογη χαρά που με προσμένει για να ζήσω το τώρα. Μα το μυαλό μου επιμένει να μου θυμίζει το αβέβαιο και να με φοβίζει... Θυμάμαι τότε το Λόγο του Χριστού:  "... μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει αὑτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς..." και αμέσως επιστρέφω στο παρόν.





Το βάρος μικραίνει και ξανά ανασαίνω βαθιά. Νοιώθω μικρή, ασήμαντη στην αγκαλιά Του, σαν παιδί.
Ο Λόγος Του με συνεφέρνει, μου δίνει απαντήσεις, μου μαλακώνει την ψυχή, μου μικραίνει το βάρος, μου μικραίνει την ματαιοδοξία και δίνει νόημα στη ζωή μου!

Πάντα δίπλα μου, κοντά μου, φίλος μου και αδερφός μου, ο Πατέρας που με φροντίζει και με διαπαιδαγωγεί!




















Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Το πέρασμα





Κρυμμένη, τις περισσότερες φορές, η χαρά μας προσμένει στα χαμόγελα, στις μουσικές, στα βλέμματα των ανθρώπων.




Το απέραντο γαλάζιο του ουρανού μοιάζει αχανές, απέραντο που αιώνια εκεί θα στέκει ο τόπος της ψυχής μας. Κανείς θνητός δεν μπόρεσε ποτέ να το διαβεί δίχως να αρματωθεί με του οράματος την φορεσιά. Μα και κανείς δεν μπόρεσε ποτές του μόνο εκεί να ταξιδέψει χωρίς καλά τα πόδια του στη γη να τα πατεί. Κι όποιος θαρρεί πως δίχως αμφιβολίες, δισταγμούς, χαρές και λύπες μπορεί να σταθεί και σταθερά να προχωρεί, πες πως ετούτος είναι ήδη και πεθαμένος.

Γιατί είναι η φύση μας διπλή, μα αταίριαστη και τίποτα δεν γίνεται δίχως το ανάποδό του.
Κι όταν για λίγο ειρηνεύει η συμβίωση αυτή και πάλι σε νέους αταξίδευτους προορισμούς σύντομα θα θέλει να κινήσει.

 Και σαν θα μεγαλώνει ο άνθρωπος και γίνεται σοφός, θα έχει την εμπειρία της ζωής σύμβουλο για τις μεγάλες τις φουρτούνες και τα κακοτράχαλα μονοπάτια. Ίσως και πάλι να έχεις βρει  το μυστικό το πέρασμα και βγεις σε τόπους μοναδικούς, εκεί που δεν χωρεί ανθρώπου νους κι έτσι προστατευμένος, με της μετανοίας τα γλυκά φιλιά, μπορέσεις να περνάς απαλά, γλυκά, του καθημερινού θανάτου το κατώφλι προς την ανάσταση.


















Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Εμπιστοσύνη



 Υπήρξαν φορές που ένοιωθα πως ο χρόνος δεν περνά με τίποτα και αυτό με βασάνιζε, με ταλαιπωρούσε η σκέψη πως η ζωή μου περνά και χάνεται χωρίς χαρά, χωρίς ελπίδα και σαν πληγωμένο λιοντάρι τριγυρνούσα στο κλουβί της καθημερινότητας μου, ανήμπορη, με όλη μου τη δύναμη να παραστέκει σταγόνα μονάκριβη στα παραθύρια της ψυχής μου...

Άλλες φορές πάλι ένοιωθα πως πέρναγε υπερβολικά γρήγορα. Χανόταν σαν το νερό μέσα από τα χέρια μου και τότε αδύναμη στεκόμουν σαν χαμένη, να κοιτώ το ξόδεμα μου.

Αυτός ο πολύτιμος χρόνος, που αλλάζει μορφές και που γιατρεύει πληγές, που κουβαλάει τη λησμονιά και που μας μεγαλώνει...




Που όταν είμαστε μικροί είναι γεμάτος και δημιουργικός, όταν είμαστε νέοι τον βιάζουμε να περάσει, να τον τρέξουμε γρήγορα προς τα μπροστά, για να μας δούμε στο μέλλον, να τον ζήσουμε τάχατες στα γεμάτα...

Που μεγαλώνοντας τον βλέπουμε όλο και πιο πολύ προς τα πίσω...
Λες και κάτι μας κυνηγά, μας σπρώχνει από το τώρα, από την πραγματικότητα της ζωής μας.

Μας ζητά να είμαστε καλά με τον εαυτό μας, να έχουμε την ευλογημένη υπομονή, να έχουμε ειρήνη μέσα μας, αγάπη και να είμαστε δημιουργικοί. Μας ζητά να είμαστε σαν τα παιδιά και να ζούμε με αγάπη και εμπιστοσύνη, με απλότητα.

Πώς όμως να αφήσουμε τις αγωνίες μας, τις ενοχές μας, τις εικόνες που έχουμε για εμάς και για τον κόσμο...;

Αυτή την εμπιστοσύνη στη ζωή και στη χαρά που είχαμε ως παιδιά, πως μπορούμε να την ξαναανακαλύψουμε;
















Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Τα μαρμαρένια αλώνια





Οι αδυναμίες μου σαν ξέφτια κρέμονται στο τραπέζι των σχέσεων.

Κι ενώ μοιάζουν όλα να είναι καλά σιασμένα και με τάξη αξιολάτρευτα ορθή, η στιγμή της αλήθειας είναι πάντα διαφορετική και συνήθως σκληρή.
Η συνάντηση, η επαφή με τους πλησίον, αναδύει έναν βαθύτερο εαυτό, φοβισμένο και αδύναμο.

Η θεωρία από την πραγματικότητα στέκουν μακριά και δυσκολεύονται να γνωριστούν, να συνυπάρξουν.
Σ' αυτό το συναπάντημα η ταπείνωση παλεύει με την άρνηση, η ζωή με τον θάνατο, στα μαρμαρένια αλώνια της ψυχής.

Οι πρόγονοι και οι απόγονοι στέκουν σιμά, παρακολουθούν το αγώνισμα και εύχονται:

"Μακάρι να κερδίζει πάντα το καλό..."















Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας



Φώτης Κόντογλου - Ἀπὸ τὴν Συλλογή "Μυστικὰ ἄνθη"


Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος. Θέλει νὰ ἀπολαύσει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάσει ὅλα. Καὶ γι᾿ αὐτὸ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως, φτάσει σὲ μία κατάσταση, ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλὰ, ἔστω καὶ κι ἂν μπορεῖ νὰ τὰ ἀποκτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι εὐτυχισμένος.

Οἱ ἄνθρωποι δὲν βρίσκουν πουθενὰ εὐτυχία, γιατὶ ἐπιχειροῦν νὰ ζήσουν χωρὶς τὸν ἑαυτό τους. Ἀλλὰ ὅποιος χάσει τὸν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τὴν εὐτυχία. Εὐτυχία δὲν εἶναι τὸ ζάλισμα, ποὺ δίνουν οἱ πολυμέριμνες ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀλλὰ ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σιωπηλὴ ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς.

Γι᾿ αὐτὸ εἶπε Χριστός: «Οὐκ ἔρχεται βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως: οὐδὲ ἐροῦσιν, ἰδοὺ ὧδε ἰδοὺ ἐκεῖ. Ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστι».

Ξέρω καλά, τί εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦνε οἱ λεγόμενοι κοσμικοὶ ἄνθρωποι. Οἱ ἄνθρωποι, δηλαδή, ποὺ διασκεδάζουνε, ποὺ ταξιδεύουνε, ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ λογῆς-λογῆς θεάματα, μὲ ἀσημαντολογίες, μὲ σκάνδαλα, μὲ τὶς διάφορες ματαιότητες.

Ὅλα αὐτά, ἀπὸ μακριὰ φαντάζουνε γιὰ κάποιο πρᾶγμα σπουδαῖο καὶ ζηλευτό! Ἀπὸ κοντά ὅμως, ἀπορεῖς γιὰ τὴ φτώχεια ποὺ ἔχουνε, καὶ τὸ πόσο κούφιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ αὐτὰ τὰ γιατροσόφια τῆς εὐτυχίας.

Βλέπεις δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ κάνουνε τὸν εὐτυχισμένο! Κατάδικους, ποὺ κάνουνε τὸν ἐλεύθερο! Ἄδειοι ἀπὸ κάθε οὐσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη ἡ ψυχή τους! Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀνύπαρκτη καὶ ἡ «εὐτυχία» τους! Τελείως ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνει ψωμί, σὰν δὲν ὑπάρχει προζύμι; Καὶ πῶς νὰ μὴν εἶναι ὅλα ἄνοστα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἁλάτι;




Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νὰ μείνεις μοναχὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου! Μὴν καταγίνεσαι ὁλοένα μὲ χίλια πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ξεχάσεις! Γιατὶ ὅποιος ἔχασε τὸν ἑαυτό του, κάθεται μὲ ἴσκιους καὶ μὲ φαντάσματα μέσα στὴν ἔρημo του θανάτου.

Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, περισσότερο ἀπὸ τὶς πεθαμένες σοφίες τῶν ἀνθρώπων. Περισσότερο ἀπὸ κάθε τιμὴ καὶ δόξα ἐτούτου τοῦ κόσμου. Καὶ μοναχὰ τότε, θὰ χαίρεσαι σὲ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς σου.

Κανένας δρόμος δὲν βγάζει στὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, παρὰ μόνο Χριστός, ποὺ σὲ καλεῖ πονετικὰ καὶ ποὺ σοῦ λέγει «Ἐγὼ εἰμὶ ὁδός».