Τις ευχές μου θα ήθελα να στείλω με το παρακάτω βίντεο, που
αναφέρεται στον άγιο Βασίλειο!
Ο βίος του, στα δύσκολα χρόνια που έζησε, δίνει κουράγιο, δύναμη
και έμπνευση. Η ψυχική του δύναμη και το μεγαλείο του εύχομαι να μας εμπνέει,
να μας φωτίζει η χάρη του και να μας καθοδηγεί!
Ξεφυλλίζοντας φωτογραφίες, μετά από πολύ καιρό, διαπίστωσα πως
ήταν σαν να έκανα μια ιστορική ανασκόπηση στην προσωπική μου πορεία.
Οι φίλοι που δεν είμαστε πια μαζί, συγγενείς και γονείς που δεν
υπάρχουν πια, παιδιά που έχουν μεταμορφωθεί... Και εμένα, που με έκπληξη
διακρίνω τη διαφορά του τότε με το τώρα, μιας και η καθημερινή επαφή, μέσω του
καθρέφτη κάνει λιγότερο αισθητό το πέρασμα του χρόνου.
Στέκομαι κοιτώντας με και η μνήμη ζωντανεύει τη στιγμή, ο χρόνος
πάει πίσω και με βλέπω με αλλιώτικο τρόπο εξωτερικό, μα και εσωτερικό.
Χαμογελούσα στο φακό ξένοιαστη και χαρούμενη αγνοώντας το μέλλον, αγνοώντας
ετούτη τη στιγμή που θα έπεφτε στα χέρια μου ετούτη η φωτογραφία.
Παράξενο αίσθημα με κυρίευσε. Το αμείλικτο αίσθημα του χρόνου,
αυτής της αίσθησης του προσωρινού...
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην φθορά; Ποιος μπορεί να την
νικήσει; Όσο και αν προσπαθήσεις, ότι κι αν κάνεις, πάντα θα τρέχει γρήγορα κι
ίσως κάποιες φορές γρηγορότερα και από εσένα. Φορτωμένος με τις έννοιες της καθημερινότητας
χάνεις την αίσθηση του κι όταν το καταλαβαίνεις, τον βλέπεις να σε έχει
προσπεράσει κλείνοντας σου πονηρά το μάτι.
Έτσι και φέτος ήρθε και πάλι το τέλος ενός ακόμη χρόνου, για να
μου υπενθυμίσει πως ο καιρός φεύγει και χάνεται.
Αλήθεια πώς πέρασε, τι έκανα, τι δεν έκανα, ποια τα λάθη μου,
ποιες οι δυσκολίες μου...;
Βρέθηκα να κάνω υπολογισμούς για το πόσο αξιοποίησα τον χρόνο που
μου δόθηκε, πόσο τον έζησα, πόσα θύματα άφησα πίσω μου και πόσες πληγές έχω από
τις μάχες που έδωσα, αλλά και τις περιόδους που έζησα ειρηνικά.
Δύσκολο να τα ζυγιάσω και να τα υπολογίσω. Άλλωστε δεν είναι
αποτέλεσμα μιας χρονιάς και αναγκαστικά πάω όλο και πιο πίσω στο χρόνο και
αμέσως σταματώ και ξαναγυρνώ στο τώρα. Γιατί; Μα γιατί όλα έχουν να κάνουν με
τη γιορτή που μόλις πέρασε, τη γιορτή των Χριστουγέννων.
Στο μωρό αυτό που γεννήθηκε και που έφερε στην ανθρωπότητα το
δώρο της γέννησης ή καλύτερα της αναγέννησης. Το δώρο του νοήματος και της
αληθινής ζωής. Έφερε το φως στο σκοτάδι της ψυχής. Το σκοτάδι στον κόσμο που
συνεχίζεται και θα συνεχίζεται γιατί μπορεί να ήρθε το φως στον κόσμο, αλλά
είναι δύσκολο να το αποδεχτούν οι άνθρωποι, γιατί δεν μπορούν να το δουν...
Η πηγή τρέχει γάργαρο νερό, μα είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε αν
θα πιούμε από αυτό ή αν θα παραμείνουμε προσηλωμένοι στον παλιό τρόπο ζωής,
στις παλιές συνήθειες και στην αγάπη του κόσμου τούτου...
Και όμως το Φως γεννήθηκε και νίκησε την φθορά, νίκησε τον
θάνατο..."
Συμβαίνει στις καθημερινές μας συναναστροφές να έχουμε συμπάθειες
και αντιπάθειες. Από εμάς, αλλά και από
τους άλλους προς εμάς. Όταν μας απορρίπτουν έχουμε πολλούς λόγους να αρνηθούμε
τον άλλο, να τον απορρίψουμε, να τον κατακρίνουμε και εμείς.
Άλλοτε πάλι στις συναναστροφές μας "βγάζουμε" τελείως
τον εαυτό μας, του αφαιρούμε τα θέλω και τις ανάγκες μας και τοποθετούμε τον
"άλλο" ως προτεραιότητα... Μα και αυτό δεν το λες αγάπη.
Θα θέλαμε να μας αγαπούν και να μας φροντίζουν, να είμαστε
αρεστοί. Θα θέλαμε και δοκιμάζουμε όλες τις μεθόδους συνειδητά ή ασυνείδητα.
Μα για να μπορέσω να αγαπήσω πρέπει να βρω τον τρόπο, να μάθω, να
παλέψω. Δεν είναι απλό πράγμα η αγάπη κι ας έχουμε την λέξη σαν πιπίλα στο
στόμα μας.
Η αγάπη θέλει ταπείνωση, όχι μιζέρια και έλλειψη λεβεντιάς.
Και που χωράει η ταπείνωση στο θέμα της αγάπης; Μα, που αλλού αν
όχι στην αποδοχή.
Όταν κάποιος με στεναχωρεί, πιστεύω πως με αδικεί, δεν μου
φέρεται ισότιμα ή δεν κάνει αυτό που πίστευα πως θα έκανε και ένα σωρό άλλες
αιτίες που με κάνουν να νοιώθω παραγκωνισμένη, αδικημένη, τότε ακριβώς θα
πρέπει να θυμηθώ πως θα πρέπει να υπερβώ το αίσθημα της αδικίας και να τον
χωρέσω.
Μα και όταν έχω χάσει τον εαυτό μου και κάνω ό,τι περνάει από το
χέρι μου για να γίνομαι αρεστή, πάλι κάτι δεν πάει καλά. Πώς να με αγαπήσουν
αφού ούτε κι εγώ με αγαπώ, ούτε κι εγώ με σέβομαι. Κι εκεί υπέρβαση χρειάζεται
για να ακούσω εμένα, να μου δώσω προτεραιότητα, να με σεβαστώ.
Η αγάπη του Θεού ζει μέσα μας... κι όμως όλη η προσπάθεια μας
είναι να την πνίξουμε, να τη διώξουμε, να αδιαφορήσουμε... και είμαστε σαν
τυφλοί που δεν καταλαβαίνουμε την αγάπη Του, και είμαστε απαρηγόρητοι.
Όταν όμως φωτιστεί η ψυχή μας και δούμε την άμετρη αγάπη Του,
τότε καταλαβαίνουμε πως το μόνο εισιτήριο για να μένουμε στην αγάπη Του είναι η
ταπείνωση.
Η αγάπη προς τον πλησίον
είναι η απόδειξη αυτής της αγάπης.
Δεν ξέρω πώς, αλλά όταν αυτό μπορέσει να γίνει, μόνο θαύμα το
λες!
