Άνοιξη

Λεωνίδας Μπαλάφας - "Ανηφοριά"

Άνθισαν οι πασχαλιές

όλου του κόσμου οι μυρωδιές

χέρι με χέρι κράτα με

κι όσο μπορείς αγάπα με…

Τα πρώτα ανθάκια

Φωτίζεται σιγά-σιγά η πόλη. Οι σκιές χάνονται.

Κυριακή κοντή γιορτή. Μέρα χαράς με άλλα λόγια.

Αν και ο Μάρτης πάντα μας επιφυλάσσει χειμωνιάτικες εκπλήξεις, δεν παύει ο κουτσοφλέβαρος να φτάνει στο τέλος του και μαζί του και ο χειμώνας.

Ήδη το μικρό μας, πράσινο ως τώρα φυτό, που στέκει στο παράθυρο, έχει ανθίσει.

Τα ανθάκια του λαμπυρίζουν στον ήλιο.

Η ζωή συνεχίζει το ταξίδι της στον χρόνο, ένα όμορφο ταξίδι με συνεπιβάτες της όλους εμάς.

Μήπως...;

Ατμοσφαιρικό μαγαζί με απαλή μουσική και χαμηλό φωτισμό γεμάτο από κόσμο.

Έξω φυσάει κρύος αέρας που, πού και πού ρίχνει βροχή με κουβάδες. Μοιάζει όμως να μην επηρεάζει την κίνηση στα στενά, πλακόστρωτα, δρομάκια.

Είναι το φεστιβάλ φωτός και οι κάτοικοι κυκλοφορούν στους δρόμους να δουν τα εξωτερικά δρώμενα ή περιμένουν υπομονετικά  σε τεράστιες ουρές να δουν τις εκθέσεις που γίνονται σε εσωτερικούς χώρους.

Η χώρα που η γιορτή παραμένει σχεδόν όλο το χρόνο, η χώρα του Πήτερ Παν!

Και δεν είναι πως δεν αποδέχονται τις ευθύνες τους ή πως δεν είναι ώριμοι οι άνθρωποι εδώ! Κάθε άλλο! Αλλά ζουν την καθημερινότητά τους με πολλές ψυχαγωγικές δραστηριότητες! 
Αν και οι καιρικές συνθήκες θα έλεγες πως άνετα θα δικαιολογούσαν την παραμονή στο σπίτι, αυτό δεν συμβαίνει.

Ο Δήμος δημιουργεί συχνά πυκνά φεστιβάλ και διάφορα άλλα δρώμενα.

Ξορκίζουν την έλλειψη μεγάλης ηλιοφάνειας και το τσουχτερό κρύο με φεστιβάλ.

Ενώ η ζωή συνεχίζει τους απαιτητικούς της ρυθμούς.

Η πρόνοια του κράτους με σεβασμό προς τον πολίτη, οργανωμένο κράτος και με αξίες, μα οι πολίτες της, διαβάζεις πως είναι σε μεγάλα ποσοστά με κατάθλιψη, δυσκολίες στον ύπνο και μεγάλο άγχος...

Με έχει προβληματίσει το γεγονός.

Βλέπεις στη χώρα μας έχουμε ανεβάσει τα ποσοστά κατάθλιψης γιατί η χώρα πάσχει από οικονομική κρίση, από το χαοτικό σύστημα διακυβέρνησης και από έλλειψη αξιών.

Οι χώρες του βορρά έχουν όλα όσα λείπουν από την Ελλάδα κι όμως μοιάζει να έχουν τα ίδια προβλήματα οι άνθρωποι, όπως θλίψη, άγχος, μοναξιά...

Και τότε θυμήθηκα το ποίημα του Γ. Σαραντάρη:

Δὲν εἴμαστε ποιητές

Δὲν εἴμαστε ποιητὲς

Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα

Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους

Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου

Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ

Σημαίνει πὼς φοβόμαστε

Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη

Ὁ θάνατος βραχνάς.

Κι αναρωτιέμαι, μήπως χάσαμε την αθωότητα της γνώσης, την απλότητα, την ταπείνωση; Μήπως χάσαμε την αγωνία και τη λαχτάρα για την ουσία της ζωής...;  
Μήπως στη θέση του "πλησίον" βάλαμε την έννοια μιας ανώνυμης και αδιάφορης "ανθρωπότητας";

Κι ενώ μετριόμαστε με τις μεγάλες ιδέες και παλεύουμε να γίνουμε με ευρείς ορίζοντες, εντέλει μένουμε στενόμυαλοι και στενόκαρδοι;

Μήπως πάψαμε να αγαπάμε σαν ποιητές

και έγινε η ζωή μας ξένη και αβάσταχτη...;

Καλά λίαν

Ανεβοκατεβαίνει το γρασίδι μπροστά στα μάτια μου. Μικρές ανηφοριές και κατηφόρες. Πλάι του το μονοπάτι και πλάι σε αυτό το ποτάμι. Ελάχιστοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο πάρκο. Είναι μια αραιοκατοικημένη έκταση προς ψυχαγωγία των δημοτών. 

Προσπερνώ μια παιδική χαρά που βρίσκεται δίπλα σε ένα τεχνητό καταπράσινο λοφάκι. Ένα ζευγαράκι κάθεται στο ψηλότερο σημείο και αγναντεύει, αγκαλιά, την πόλη που έχει ξαπλώσει νωχελικά λίγες εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα.

Λίγο πιο πέρα βρίσκεται το νεκροταφείο της περιοχής. Ψυχρό και αποστασιοποιημένο με την πρώτη ματιά. Κοντοστέκομαι και κοιτώ τα μαρμαρένια, μικρά κομμάτια γης. Όλος ο βίος και η ιστορία του καθενός κλεισμένη εκεί, σε αυτή τη σπιθαμή γης. Όλος;

Κι όμως δεν χωρά ο άνθρωπος εκεί μέσα. Μόνο το σώμα του έχει νικηθεί από τη φθορά. Όλα τα άλλα περισσεύουν, ξεχειλίζουν έξω από το μαρμαρένιο μικρό αλώνι που ο χάρος είναι νικητής. Έξω από εκεί βρίσκεται όλη η ζωή που έζησε. Οι άνθρωποι που τον αγάπησαν και αγάπησε. Το παράδειγμά του, το στίγμα που άφησε όσο ζούσε.

Ο τάφος μια δικαιολογία για την ανυπαρξία, ένα ψέμα για το μη οφθαλμοφανές γεγονός της αθανασίας.

Συνεχίζω στο μονοπάτι με τις σκέψεις αυτές να δίνουν τροφή στη χαρά, στη δημιουργία, στην αληθινή ζωή. Στα δεξιά μου οι εκτάσεις πλαταίνουν, ανοίγουν και βλέπω διάφορα ζώα να βοσκούν αμέριμνα. Όλα όσα ζητούν βρίσκονται εκεί, κάτω από την μουσούδα τους.

Κάποια άλογα στέκουν αγέρωχα απέναντι μου και με κοιτούν. Όλα υπάρχουν μέσα σε αυτό το ήσυχο βλέμα.

Αριστερά μου βλέπω τη στάθμη του νερού που έχει κατέβει. Τα σωθικά του πυθμένα γυμνά αφήνουν πλήθος πουλιών να βρει τροφή και να ξαποστάσει. Μικρές, ποικίλες κοινότητες πτηνών, χάρμα οφθαλμών η διαφορετικότητα.

Ο ουράνιος θόλος στέκει απέραντος, σαν μιαν τεράστια αγκαλιά, από άκρη σε άκρη. Το φεγγάρι αρνήθηκε να φύγει και παραμένει εκεί ψηλά να συντροφεύει τον μεγαλοπρεπή ήλιο.

Καλά λίαν!