Γέλα καλέ μου...

Γέλα, γέλα ψυχή μου γιατί ομορφαίνει ο τόπος.
Μικραίνουν οι δυσκολίες.
Λάμπει ο κόσμος όλος γύρω σου.
Γέλα και κοίτα με!

Ω! Πόσο όμορφα γίνονται όλα.
Πουλιά πετούν μέσα μου, ο ήλιος ανθίζει στο πρόσωπό μου κι η νύχτα μακραίνει...
Ω! Γέλα μου, γιατί μακραίνει όλο και πιο πολύ.
Χάνεται κι όλα γίνονται ένα χαμόγελο κι ένα ζεστό βλέμμα!

Ναι καλέ μου, γέλα!

Ευλογημένος!...

Είναι γνωστός ο δρόμος.

Δρόμος χιλιοπερπατημένος και χιλιοειπωμένος...

"Ευλογημένος να 'σαι παιδάκι μου"...

Ευχή καρδιακή, που κινεί τα χείλη, αιώνες τώρα...

Οι λέξεις ζεσταίνουν την καρδιά. Δείχνουν τον στόχο της μοναδικής ζωής, που έχει νόημα να ζεις. Θυμίζουν εκείνο που λαχταράς και βήμα-βήμα πορεύεσαι τις ώρες σου, τις ημέρες σου, τα χρόνια σου.

Και η ευχή ποθείς να σε σκεπάζει όλο και πιο πολύ.

Σκαλίζεις τον ήρωα μέσα σου, τον βρίσκεις ακέραιο και τον παιδαγωγείς, για να είναι αυτός που η ευλογία θα είναι η τροχιά του μες στην ιστορία τη δική σου, της οικογένειας σου, της ανθρώπινης φυλής που αξίζει και που θέλεις να ανήκεις...

"Ευλογία και έλεος να σε οδηγεί παιδάκι μου" ...ακούς τη φωνή να σε συντροφεύει και να σε οδηγεί.

Μοναχικός ήρωας στην απόφαση, μα ποτέ στη Ζωή!

Δώρο ζωής

Δώσε μου το χέρι σου.
Μου αρέσει αυτή η επαφή.
Μου αρέσει το χάδι σου, τα μάτια σου.
Όλα βρίσκονται σε αυτή την επαφή.
Ο κόσμος όλος βρίσκεται σε αυτή τη σχέση.
Η δύναμη μου όλη είναι σε αυτή τη σχέση.
Οι χτύποι της καρδιάς μου, η ροή του αίματός μου,
η ίδια η πνοή μου.

Όλα από εσένα και για σένα υπάρχουν.

Είμαι ζωντανή, υπάρχω και θέλω να σε υμνώ για αυτό το δώρο.
Κοίτα! Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου.
Θέλω να ποτίζω κι εγώ τον κήπο της Αγάπης Σου!

Ψυχή μου...

Ήταν εκεί.

Περίμενε σιωπηλή.

Στο σκοτάδι της απαντοχής.

Εκεί που κανείς δεν θα την ψάξει.

Στον πιο πολυσύχναστο τόπο επέλεξε να κρυφτεί.

Περιδιαβαίνουν βιαστικά, χαρωπά, θλιβερά, αναπάντεχα, όλα

τα συναισθήματα μα και οι σκέψεις.

Κανείς δεν την πρόσεξε.

Δεν αναρωτήθηκε καν.

Είχαν περισπούδαστο ύφος και με πολύβουο σύννεφο είχαν ντυθεί.
Η απλότητα ήταν περισσότερο γδυμένη παρά ντυμένη. Ύφος ανύπαρκτο, χαρά η ίδια.

Και περνούσε ο καιρός, με τον Λάζαρο της ψυχής να τρέφεται από τα σκουπίδια της σάρκας...