Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Η ειρήνη μαζί σου






Ξύπνα, σε περιμένω.
Σήκω σου λέω, δεν είναι ώρα για μεμψιμοιρίες και κλάματα.
Δες πόσα αφήνεις, δες πόσα σε προσπερνούν.
Πήγαινε στη φωτεινή πλευρά του κήπου. Άσε το σκοτάδι, βγες και προχώρα προς την άλλη κατεύθυνση.

Τώρα ησύχασε και άδραξε φως, ξεκούρασε το πνεύμα σου στα χέρια Του.
Εκείνος γνωρίζει, εσύ εμπιστεύεσαι και προσπαθείς.

Έτσι πορεύεσαι στον δρόμο της Αγάπης...






Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Χριστίνα





Παιχνιδιάρα είναι η χαρά...!

Εκεί που είναι ολόκληρη μπροστά σου, εκεί, να 'σου και χάνεται...
Κι εκεί που ολημερίς δεν σταματά να τρέχει ξυπόλυτη στο λουλουδιασμένο γρασίδι, να σου και κρύβεται στις σκιές των φυλλωμάτων, στους κορμούς των δέντρων.
Φεύγει στα ξαφνικά κι όλο το χώρο τον αφήνει στη λύπη, τη δίδυμη αδερφή της.
Μέσα σε μια στιγμή, αλλάζει το τοπίο και σύννεφα βαριά σκοτεινιάζουν την πλάση κι η βροχή δεν αργεί να πλημμυρίσει τον τόπο της καρδιάς σου.

Όμως τα δάκρυα φανερώνουν στο βάθος του ορίζοντα το ουράνιο τόξο, χρώματα και μυρωδιές ξεδιπλώνονται, στήνουν γέφυρες στην ελπίδα!

Κι έτσι κινείται ο τροχός της καθημερινότητας, φτάνει να έχεις φιλιώσει με τον μόχθο της υπομονής, της αγάπης το χαλινάρι και τότε ο ρυθμός των αλλαγών γίνεται παλμός ζωής.


Χρόνια πολλά
!  





Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Η αληθινή δύναμη






Πόνος η αδυναμία.
Πόνος η ανημπόρια.
Αποζητάς τη δύναμη, την κυριαρχία στο χρόνο, στη ζωή.
Μα
  με
       λάθος
                  τρόπο...
Η αδυναμία είναι η δύναμη
Η αναγνώριση της ανημπόριας είναι η δύναμη
Η δύναμη είναι αυτό που είσαι, αυτό που μπορείς.
Το άλλο είναι παιχνίδι του μυαλού, ψέμα και σκοτάδι που στην πρώτη ευκαιρία σε ρουφάει, σε καταπίνει ολόκληρο για να σε πάρει από το φως...
Μην τύχει και γίνεις αληθινά δυνατός...



Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Τα δυο μου δέντρα





Ανοίγω και τι να δω;
Δυο δέντρα αψηλά ίσα με τον ουρανό, μες στην αυλή μου!
Τα φρόντιζα μέρα τη μέρα. Τα κλάδευα, αλάφρωνα το χώμα σιμά στα ριζά τους, τα πότιζα.
Τα εργαλεία κηπουρικής ένα με το χέρι μου, ένα με την καρδιά μου.

Μα δεν είχα καταλάβει πόσο μεγάλωσαν, πόσο πρόκοψαν...
Όχι! Δεν είμαι κηπουρός, δεν σπούδασα την τέχνη της αγάπης,
ακόμη...
Αλλά ο κήπος μου με ζητούσε με χίλιους τρόπους. Τα δέντρα μου με καλούσαν...
Να τα φροντίσω, να τα κλαδέψω, μα πάνω από όλα να τα αγαπήσω.
Έχω δυο δέντρα στον κήπο της καρδιάς μου!
Ψηλά και καρποφόρα, ευλογημένα...
Κι εγώ ακόμη μαθαίνω την αγάπη...

- Αφιερωμένο στις κόρες μου -



Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Ανθρωπιά..





Φωτεινό χαμόγελο η ευτυχία, περιδιαβαίνει αθόρυβα τους δρόμους.
Περπατά σε ένα κόσμο αφημένο στου σκοταδιού την αγκάλη.
Βαλτώνει ο νους και ψάχνει στα σκουπίδια την αξιοπρέπεια του.
Μα εκείνη, είναι εδώ και ακροπατώντας κυκλοφορεί στις φωτεινές γραμμές που της ανοίγει η ανθρωπιά.
Ζει και βασιλεύει χαϊδεύοντας τους μοναχικούς ταξιδιώτες της ζωής, τους πονεμένους, τους δυσκολεμένους, τα παιδιά...

Πνοή βαθιάς χαράς στυλώνει το κορμί τους. Με μιας μικραίνει το κακό, ζαρώνει στη γωνιά σαν φοβισμένος σκύλος. Η δύναμή του είναι στην έλλειψη της παρεξηγημένης αγάπης, της ανθρωπιάς.
Ο μικρός τότε νιώθει μεγάλος, ο αδύναμος δυνατός.
Και η νίκη έρχεται, σε μια μοναδική στιγμή, να στεφανώσει τους ταπεινωμένους.