Διέξοδος

Στενεύει ο νους, εγκλωβίζεται στα καθημερινά, στα αδιέξοδα. Η ματιά χαμηλά, ψάχνει διέξοδο. Μα τι είναι ο άνθρωπος, ένα βήμα όλο κι όλο, πως να ξεφύγει το χώμα κοιτώντας στο χώμα; Δεν μπορεί να χωρέσει στα πράγματα εδώ κάτω, στενεύεται, σφίγγεται και πονά.

 

Μα η ψυχή θέλει χώρο, θέλει άπλα, πιέζει τον μικρό χώρο μου, ψάχνει διέξοδο, το κεφάλι τινάζεται πάνω, το βλέμμα ψάχνει χώρο για να αδειάσει την λάβα που πιεστικά σπρώχνει να βγει σπάζοντας το καλούπι του κορμιού μου.

Χάνεται στο απέραντο γαλάζιο, εκεί που η ασχήμια μικραίνει ώσπου γίνεται σταγόνα στον ωκεανό της ομορφιάς.

 

 

 Απαλά και τρυφερά ταξιδεύω στο απόλυτο μπλε, αδειάζει όλο το βάρος του ο πηλός, κι η ψυχή ανάλαφρη πλέον ταξιδεύει σε ένα κόσμο που μόνο τα παιδιά, οι ποιητές κι οι άγιοι βρίσκουν καταφύγιο.

Τανίζεται στον ουράνιο θόλο αναπαυμένη και γαλήνια. Τον γεμίζει απ' άκρη σ' άκρη, τρέφεται λες από κάτι που την υπερβαίνει, παίζει και μαθαίνει να λαλεί σε μια νέα γλώσσα που μόνο οι άγγελοι γνωρίζουν, γιομίζει ο κήπος αρώματα κι όλη η ύπαρξη υπερβαίνει το χώμα, γίνεται χρώμα, γίνεται ήλιος που λάμπει.

 

Σε τι βοηθάει η θρησκεία;

Ένα νέο παιδί περνάει μπροστά από το κατάστημα που εργάζομαι και επαιτεί. Μοιάζει να είναι αφημένος στη δύναμη των ναρκωτικών. Εκείνη την ώρα καθόμασταν έξω και κουβεντιάζαμε με τη φίλη μου. Σταματήσαμε την κουβέντα και τον κοίταξαμε όταν μας ζήτησε χρήματα και μόλις έφυγε μου είπε:

 -Να τι είναι αυτό που θα πρέπει να κάνει η θρησκεία!

 -Τι εννοείς;

 -Μπορεί να διδάξει την έννοια του καλού και του κακού σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση, μόνοι, αβοήθητοι, που ζουν χωρίς οικογένεια γιατί ο φόβος θα τους αποτρέψει να κλέψουν ή ακόμη και να σκοτώσουν.

 -Νομίζεις πως αρκεί να σου πουν τι είναι καλό και τι κακό; Νομίζεις πως ο φόβος της τιμωρίας σε κάτι που δεν το σέβεσαι αρκεί; Και πέρα απ' όλα αυτά πιστεύω πως αυτό που ζητάς είναι η έκπτωση της θρησκείας. 

 -Μα γιατί; Τι είναι θρησκεία; Δεν είναι όλες αυτές οι απαγορεύσεις:

Ου κλέψεις, Ου μοιχεύσεις ... όλα αυτά τα ΟΥ τι είναι; Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου! Τίμα τον...  τι είναι αυτό; δεν σου λέει συνεχώς η εκκλησία τι να κάνεις και τι να μην κάνεις γιατί αλλιώς θα τιμωρηθείς;

 -Κατ' αρχάς δε τα λέει από μόνη της η εκκλησία αλλά ο ίδιος ο Χριστός. Δεν είναι κάτι που ανακάλυψε ο Χριστός για να σου δώσει κανόνες που απλώς σου μαθαίνουν πως να είσαι καλός άνθρωπος γιατί αλλιώς θα τιμωρηθείς. Μα ένας άνθρωπος που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής αυτά είναι οι νόμοι που πρέπει να πληρούν την έννοια μιας κοινότητας ανθρώπων.

 -Άρα μπορεί να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να ακουμπήσουν σε αυτές τις απαγορεύσεις, τους κανόνες και να είναι καλοί άνθρωποι!

 -Νομίζεις πώς αρκούν οι κανόνες για να μην κλέψει ένας άνθρωπος ή ακόμη περισσότερο να μην φτάσει στο φόνο; Από προσωπική εμπειρία σου λέω πως αν έχεις φτάσει στον πάτο της ζωής και της ανέχειας το καλό και το κακό δεν σε ενδιαφέρει, το μόνο που σε νοιάζει είναι η επιβίωση με ότι τίμημα κι αν έχει.

 -Και τι σε βοηθάει η θρησκεία; Σε κάποιες θρησκείες σε κρατάει ο φόβος της τιμωρίας που θα έχεις αν πράξεις το κακό.

 -Έτσι είναι! Μόνο που δεν αρκεί! Δεν μπορεί να σε συνοδεύσει ο φόβος στο βάθος της ψυχής σου. Δεν μπορεί να σου δώσει απαντήσεις. Σε μια πραγματικά μεγάλη δυσκολία δεν μπορεί να σε κρατήσει όρθιο. Είναι η έκπτωση της πίστης μας. Οι προηγούμενες γενιές κρατιόντουσαν από το καλό και το κακό της θρησκείας γιατί μπορούσαν. Ήταν πιο κοντά στη φύση και είχαν φόβο Θεού που τους βοηθούσε να μείνουν πιστοί και να τηρούν και τον νόμο, χωρίς αυτό βέβαια να μπορεί να συμβαίνει πάντα. Σήμερα δεν σεβόμαστε τίποτα, χρειαζόμαστε αποδείξεις, χρειαζόμαστε κάτι πολύ περισσότερο από τους κανόνες. Θέλουμε να ερευνήσουμε την πίστη μας κι αυτό είναι ένα στάδιο που απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από μας. Δεν φοβόμαστε το θεριό της φύσης που ξεσπάει, της δικής μας μα και του πλανήτη, αν και ακόμη μας υπερβαίνει, μα έχουμε πια γνωρίσει αρκετά για τους νόμους που τα προκαλεί. Η γνώση αυτή μας έφερε σε σύγκρουση με την πίστη μας, ίσως επειδή βασιζόταν πολύ στο άγνωστο και τον φόβο, και φάνηκε να είναι δύο αντίθετα πράγματα. 

 -Και ποιος είναι ο ρόλος της θρησκείας;

 -Δεν ξέρω τι εννοείς εσύ θρησκεία, πάντως γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα πλαίσιο στο οποίο ο άνθρωπος ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής.

 Όμως για μένα εκκλησία είναι η κοινότητα των ανθρώπων που ζουν χαρές και λύπες μαζί. Άνθρωποι που θέλουν να κάνουν υπέρβαση στα καθημερινά τους θέλω και να έχουν επιθυμία, έρωτα πες καλύτερα, για κοινωνία αγάπης με τον Θεό και τον συνάνθρωπο τους. Άνθρωποι που νοιώθουν τις αγιογραφίες που έχει ο ναός τους, όχι απλές ζωγραφιές, μα, πρότυπα ζωής.

 -Δηλαδή, τι θες να μου πεις, πως αν έχει ο πλανήτης, εφτά, πες, δισεκατομμύρια ανθρώπους, πόσοι από αυτούς μπορούν να ζουν έτσι; ούτε εκατό χιλιάδες! Είναι πολύ δύσκολο αυτό, δεν γίνεται!

 -Το ξέρω. Όμως αυτό που είναι τόσο δύσκολο αυτό και φέρνει χαρά στις καρδιές μας και μπορεί να μας κρατήσει. Αλλιώς τι άλλο μπορεί να μου δώσει την πληρότητα που ποθώ; Όταν έχω ανέσεις οικονομικές ποτέ δεν νοιώθω πλήρης πάντα κάτι μου λείπει κι όταν βρεθώ σε πραγματικές δυσκολίες τι μπορεί να με σταματήσει; ο τύπος είναι τύπος και δεν έχει καμία δύναμη πάνω μου όταν φτάσω στον πάτο. Μόνο το να αγαπάς και να αγαπιέσαι έχει την δύναμη της θέωσης και της αθανασίας.

Εγώ θέλω αγάπη, χαρά, καλή διάθεση...

 Ερασιτεχνι​κή μεταγλώττι​ση του video μετά τη δημόσια εμφάνιση του από την L .ΕΧPESS. fr (του οποίου εχει και τα δικαιώματα​)

Ειδήσεις!

 Τι σημαίνει ειδήσεις; Είδηση εν γένει σημαίνει η πληροφορία για κάποιο γεγονός, όπως λένε τα λεξικά! Ανοίγεις λοιπόν την τηλεόραση για να πληροφορηθείς τα γεγονότα στον κόσμο και επιλέγεις τις "ειδήσεις", που φέρουν όπως λέει και το όνομά τους, το κατεξοχήν ειδικό πρόγραμμα, για να μάθεις αυτές τις πληροφορίες. 

 Η κρίση στην Ελλάδα μονοπωλεί τα καθημερινά δελτία πληροφόρησης! Επίσης μας πληροφορεί για τις επαναστατικές εκρήξεις στο κέντρο της Αθήνας από αστυνομικούς που εκτρέπονται και αναρχικά στοιχεία που καίνε μαγαζιά και την πλατεία Συντάγματος.

 Μας πληροφορούν για τις ροζ ιστορίες του μεγάλου αρχηγού του οικονομικού επιτελείου, για τις αντιδράσεις των άλλων στις προτάσεις των κυβερνώντων, το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για τους εργαζόμενους, ποιοι κλέβουν την εφορία και ένα σωρό άλλες πληροφορίες που μας φέρνουν στο χείλος του γκρεμού!

 Οι σύνηθες πληροφορίες για τα γεγονότα της χώρας μου, κι όχι μόνο, έχουν να κάνουν με την πληροφόρηση των κακών νέων, της καταστροφής, της οικονομικής κρίσης, των οποιονδήποτε γεγονότων που μας φέρνουν την δευτέρα παρουσία, τον ολοκληρωτικό χαμό μας! 

Θέλω να φωνάξω:

  -Φτάνει πια! Φτάνει! σε όλες αυτές τις πληροφορίες! Φτάνει όλη αυτή η παραπληροφόρηση για την καθημερινότητα μου!

 Δεν είναι η ζωή μου αυτή που περιγράφει το δελτίο ειδήσεων. Γιατί δεν είναι Μόνο αυτή η ζωή! Μου κρύβουν όλα τα ωραία που συμβαίνουν, μου κρύβουν όλη την ομορφιά της ζωής! Πώς γίνεται πληροφορία να είναι μόνο η κακογουστιά, τα ροζ νέα, το σφίξιμο στα οικονομικά, οι διαδηλώσεις στο κέντρο; Πώς γίνεται να μην έχουμε πληροφορίες για καλά νέα; Γιατί θα πρέπει να ζούμε έναν αργό θάνατο ζώντας ένα τέλος που όπου να 'ναι έρχεται, μα χάνοντας καθημερινά μια νέα αρχή που έχω με το που ξυπνώ;

 Ο καθένας μας, αν κοιτάξει λίγο προσεκτικά, θα βρει ομορφιές στη ζωή του. Μα θα δει ότι υπάρχουν και προσπάθειες καλές από ανθρώπους που κινούνται αθόρυβα, μα δίπλα μας, αρκεί να θέλουμε να το δούμε! Κι ο καθένας μπορεί να κάνει τη διαφορά, αν θέλει να αφήσει το φόβο και την ανασφάλεια για όλα αυτά που έρχονται κάνοντας τη ζωή μας απελπιστικά οδυνηρή και να ζήσει αυτό που έχει τώρα, σήμερα.

 Κι εγώ που βγαίνω από το σπίτι μου βλέπω ότι όλα τα δέντρα τα έχει επισκεφτεί η άνοιξη κι έχουν φουντώσει από χαρά, βλέπω τον ήλιο να μου χαμογελά, ακούω τα πουλιά να συνεχίζουν να τραγουδούν σε ξέφρενους ρυθμούς, βλέπω ότι έχω και σήμερα την υγεία μου και τη δυνατότητα να προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο συνεπής σε αυτό που μου δίνει νόημα στη ζωή μου, να αγαπώ όσο περισσότερο μπορώ τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου, να περπατώ χαρούμενη έχοντας κατά νου πως μόνο αυτή την στιγμή έχω. Τη στιγμή αυτή που κάνω το συγκεκριμένο βήμα, αυτό που θα με πάει στο ακριβώς επόμενο. Τίποτα άλλο δεν έχω! 

  Βαρέθηκα αυτή την τρομολαγνεία και όλο αυτό το φλερτάρισμα με το κακό, μα ακόμη και στις διαφημίσεις; νισάφι πια! Είδηση δεν είναι μόνο το κακό, είδηση δεν είναι μόνο ότι μου φέρνει θλίψη και στεναχώρια. Η πιο μεγάλη είδηση είναι ότι και σήμερα υπάρχει η γη και σήμερα ο ήλιος βγήκε και σήμερα τα πουλιά συνεχίζουν να ζουν τραγουδώντας!

 Και μεις μόνο την καταστροφή του κόσμου βλέπουμε και όλα αυτά τα θεωρούμε δεδομένα και κλεινόμαστε στο υπόγειο της ζωής.  Και το μόνο που κάνω είναι να δυσκολεύω την ήδη δυσκολεμένη μου καθημερινότητα και παύω να χαμογελώ και μιζεριάζω και μεταφέρω και στους άλλους την κόλαση μου και αρχίζω να αναρωτιέμαι αν το αβγό έκανε την κότα ή η κότα το αβγό!Έχετε προσέξει την μαγική δύναμη ενός χαμόγελου και μόνο; Έχετε προσέξει πόσο αλλάζει όχι μόνο η δική μας μέρα μα και των άλλων που το βλέπουν;

 Νομίζω πως στο χέρι του καθενός μας είναι να κόψουμε την κακή συνήθεια να θεωρούμε ενημέρωση το καράβι που φέρει μαύρα πανιά γιατί κινδυνεύουμε να πνιγούμε στη μαύρη θάλασσα της απελπισίας και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχουν και τα άσπρα πανιά αρκεί να θέλουμε να τα ανεβάσουμε στο κατάρτι της ζωής μας.

Η ζωή μας στην Ελλάδα!

Είναι η ζωή τόσο μικρή που δεν αξίζει να την χάνεις στεναχωρημένος, μονολογώ μα δεν έχω την δύναμη να υποστηρίξω.

 Το ταξίδι μου πάνω στη γη με το καρυδότσουφλο, που είναι το σώμα μου, επισφαλής βαρκούλα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ένα ταξίδι που κανείς δε ξέρει πόσο θα κρατήσει και αν θα φτάσει στην πατρίδα που νοσταλγεί βαθιά.

Θα είναι μια πορεία γνώσης, ένα πέρασμα στην σοφία ή θα παραμείνω στην βρεφική ηλικία ως τέλους; 

 Ξεκινώ την ζωή μου με την ανάγκη να φάω και να πιω. Με τις βασικές μου ανάγκες να απαιτούν τα απαραίτητα της επιβίωσης μου. Μόνο που μεγαλώνοντας αρχίζω να έχω κι άλλες ανάγκες βασικά συστατικά της ύπαρξης μου. Οι περισσότεροι όμως μένουμε στα πρώτα, θες από ανασφάλεια, θες από το βάρος που έχει η ύλη πάνω μας; Κι όμως κάποτε όλοι μας θελήσαμε μια καλύτερη γη για να ζούμε. Θελήσαμε αγάπη και ειρήνη μα μεγαλώνοντας τα ξεχάσαμε για να μπορέσουμε να τακτοποιηθούμε κάπου. Άλλωστε όλα αυτά είναι για παιδιά και με την θλίψη πως μεγαλώσαμε αφήσαμε όλα τα παιδιαρίσματα μας για να γίνουμε μεγάλοι και σοβαροί όπως αρμόζει. 

 Αρχίσαμε να διεκδικούμε και να απαιτούμε χωρίς να νοιαζόμαστε για το καλό του συνόλου, άλλωστε εγώ θα σώσω τον κόσμο; Τόσοι και τόσοι απέτυχαν! 

 Άλλωστε η θαλπωρή των χρημάτων και της καλοπέρασης είναι μαγική! Ξέρετε μοιάζει σαν τις βουνιές από τις αγελάδες! Σε ζεσταίνουν μα δεν παύουν να είναι σκατά! Και σιγά-σιγά αρχίζουν οι Σειρήνες να μου φωνάζουν όλο και πιο δελεαστικά για όλα αυτά που δεν έχω. Για όλα αυτά που είχα αλλά χάνω. Ο ήχος τους με παίρνει ψηλά, με ανεβάζει στους πέντε ουρανούς, με ταξιδεύει σε ηδονές που δεν ΜΠΟΡΩ να έχω. Και η επιθυμία μου κλείνει όλο τον χώρο της ψυχής μου με το απόλυτο κενό.  

 Κι ας γνωρίζω πως αυτά που ονειρεύομαι κι επιθυμώ δεν είναι εφικτά. Κι ας γνωρίζω πως η χώρα μου βυθίζεται στο χρέος και στην εγκληματικότητα, εγώ επιμένω να λέω πως δε με νοιάζει γιατί εγώ δε φταίω, εγώ θέλω τα αναδρομικά μου, εγώ θέλω την θέση μου εκεί που είναι ήδη, εγώ θέλω τις αυξήσεις μου, εγώ θέλω τις ακριβές διακοπές μου, εγώ θέλω τα δικά μου να πηγαίνουν καλά κι ας πάει να πνιγεί ο κόσμος όλος.

 Κι αρχίζω να μου θυμίζω όλο και πιο πολύ κακομαθημένο παιδί, που ποτέ δεν μεγάλωσε, που μόνο ζητάει χωρίς να καταλαβαίνει ότι ο γονιός του δεν έχει χρήματα για να του παρέχει όλα αυτά που εκείνο ζητάει. Και γιατί να στερηθώ εγώ; είναι η Σειρήνα που με ακολουθεί συνεχώς. Θέλω να τα κάψω όλα αφού εγώ δεν μπορώ να τα έχω δεν θα τα έχει κανένας! Τελεία και παύλα!

 Και συνεχώς ζητάω, κι αν ακόμη μου δώσουν, εγώ συνεχώς απαιτώ κι άλλο, κι άλλο και τελειωμό δεν έχω! Λες κι έχω επενδύσει σε άπατο πηγάδι.

 Δεν ξεδιψώ ποτέ μα μόνο ζητώ, βυθισμένος στην γκρίνια και στην μιζέρια. Δεν βλέπω πως δίπλα μου υπάρχουν άνθρωποι που υπέφεραν και πριν και πόσο περισσότερο τώρα στην κρίση! Ας έκαναν καλύτερες επιλογές φωνάζω και μπαίνω ακόμη πιο βαθιά στο πηγάδι του ανεκπλήρωτου που σαν μικρό παιδί δέχτηκα τις υποσχέσεις για ταξίδια μακρινά, για σπίτια ονειρεμένα.

 Μα η εγκληματικότητα συνεχώς μεγαλώνει, άνθρωποι σφάζονται για λίγα χρήματα! Ας φροντίσουν αυτοί που έχουν πρόβλημα λέω! Και συνεχίζω να μιλάω για ισότητα, για αγάπη πάντα από μακριά για λόγους ασφαλείας.

 Μα υπάρχουν άνθρωποι που μετακινούνται μόνο με τα μέσα και αυτά είναι σε άθλια κατάσταση με υπεροπτικούς κι ανίδεους οδηγούς! Ναι αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι παρά μόνο να βγω στους δρόμους να διεκδικήσω ένα καλύτερο μισθό, καλύτερες αποδοχές. Βοηθήστε με επιβάτες στα δικαιώματα μου φωνάζω.

 Μα υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για τον επιούσιο μέρα τη μέρα! Μα τι με νοιάζει εμένα! Ας πρόσεχαν λέω και τρέχω πίσω από τον βουλευτή για να βολέψει το παιδί μου στο δημόσιο, σε θέση που δε θα κουράζεται πολύ το πουλάκι μου, γιατί είναι ευαίσθητο το καημένο. Και τι με νοιάζει εμένα πως θα πληρωθεί! 

 Και κάνω σημαία την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας μου, που αν αυτή χαθεί τότε θα βουλιάξει και το σπίτι μου!

 Κι ενώ ο καθένας μας θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, όμως εγώ δε θέλω. Γιατί δεν έχω καμία αξία. Γιατί η φιλαδελφία είναι για τους ανόητους, η σκληρή δουλειά είναι για τους πτωχούς τω πνεύματι, το φιλότιμο είναι για τους χωριάτες, η φιλοξενία για τους βλάκες. 

  Εγώ όμως είμαι μάγκας και τον ήλιο και την θάλασσα θα την πουλήσω ακριβά στους κουτόφραγκους. Πού αλλού θα βρουν καλύτερα! Σε μένα θα ξαναέρθουν! Κι αυτό θα το κάνω και στους Έλληνες, θα τους τα πάρω γιατί δεν έχω πάτο στο πηγάδι της ψυχής μου. Κυνηγώ την ηδονή και σιγά-σιγά νοιώθω όλο και πιο στεγνός, όλο και πιο μόνος να βουλιάζω στην θλίψη για όλα αυτά που δεν έχω και που δεν βρίσκω την ευκαιρία να συνεχίζω να αρπάζω κι ας είναι εις βάρος των διπλανών μου. Δε πάνε να πνιγούν! Τι με νοιάζει εμένα!

  Κι είναι έτσι κι αυτοί που με κυβερνούν γιατί κι αυτοί είναι δικά μας παιδιά, από μας βγήκαν και είναι συνεχιστές μιας θλιβερής ιστορίας που δεν έχει καμία σχέση με τους προγόνους μας. Η Ελλάδα της αρπακτής, του βολέματος, της πάρτης μου. Ποια κοινωνία μπορεί να σταθεί όταν όλοι κινούνται ατομικά; Ποια κοινωνία μπορεί να ευημερίσει όταν νοιάζομαι μόνο για την δική μου καλοπέραση; Πως θα έχω μέλλον όταν το παρόν μου είναι τόσο κοντόφθαλμο; Αφού μόνος μου βγάζω τα μάτια μου και παραμένω σε μια βρεφική ηλικία που μόνο διεκδικώ σπάζοντας;

 Κάνουμε πορείες κλείνοντας τους δρόμους, τα ΜΜΜ σταματούν την μαραμένη ήδη αγορά, φωνάζω βρίζοντας αυτούς που εγώ τους έβαλα στην Βουλή και τώρα τολμούν και μου γκρεμίζουν την ελπίδα της βόλεψης. Ακούω και ακολουθώ όλους αυτούς που μου τάζουν όπως μου έταξαν κι οι προηγούμενοι τους. Και ο συνάνθρωπος μας που έπεσε μαχαιρωμένος στο κέντρο της Αθήνας δεν με απασχολεί περισσότερο από το να πούμε μια κουβέντα:

  -Ρε που φτάσαμε!

Κι αφηνόμαστε στο ρέμα που μας σπρώχνει στον γκρεμό. Εγώ θέλω! Εγώ θα τους δείξω!

Θλίψη μεγάλη με πιάνει όμως αντί να την κάνω σκέψη, ενδοσκόπηση, φιλοσοφία την κάνω επιθετικότητα. Και ο φόβος αντί να μας κάνει πιο συνετούς μας αλαφιάζει. Κι η πορεία αντί να είναι μια ειρηνική πορεία στα πεζοδρόμια, γίνεται εμπόλεμη κατάσταση για να ξεδώσουμε την αγωνία μας. Και τα ΜΜΜ αντί να εξυπηρετούν όσο μπορούν το επιβατικό κοινό, άλλωστε χάρη σε αυτό πληρώνονται, το ταλαιπωρούν περισσότερο για τα δικά τους και μόνο συμφέροντα.

  Αρχίζω να πιστεύω πως μας λείπουν οι πραγματικοί ηγέτες που με την στάση τους θα μας διδάξουν ήθος κι ανθρωπιά. Μα και πάλι λείπει κι ο κοινός νους από τους πολλούς γιατί κι αυτός έχει χαθεί μεσ' την απληστία και την καλοπέραση.

Ένας άνθρωπος!

Ένας ρωμιός που τράβηξε άγριο κουπί στην γαλέρα της ζωής του με αξιοπρέπεια.

Ο Θεός να τον αναπαύει.