Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Σκέψεις στο πνεύμα των Χριστουγέννων






Πέρασαν τα Χριστούγεννα κι εδώ δεν εορτάζεται η συγκεκριμένη γιορτή. Η πόλη δεν γνωρίζει, οι πολίτες της δεν έχουν καμία σχέση με την πίστη, γι αυτούς είναι μια ημέρα αργίας και μόνο. Διδάσκουν τη θρησκευτική ιστορία για τη γέννηση του Χριστού στα σχολεία τους, μόνο και μόνο για να γνωρίζουν πως προέκυψε. Τέλος...

Όχι μόνο δεν υπάρχει η έννοια της γιορτής, αλλά και καμία αίσθηση, καμία μνήμη από το παρελθόν τους που να τους θυμίζει τι είναι ιερό, τι σημαίνει η γέννηση του Θεανθρώπου  για εμάς τους ανθρώπους...

Η ιστορία της πόλης είναι γεμάτη από άσχημες μνήμες, οι άνθρωποι είναι πληγωμένοι από γεγονότα του παρελθόντος, που σε εποχές μεγάλης φτώχειας, η καθολική εκκλησία στάθηκε καλός φίλος και θερμός υποστηρικτής των εκμεταλλευτών της ανέχειας και της πείνας των κατοίκων του Βελγίου!

Πίκρα τους διακατέχει ακόμη και σήμερα. Έστω κι αν ένας ιερέας έφερε την αλλαγή στο Βέλγιο, ο Daens! Μια ιστορία που έχει γυριστεί και σε ταινία και μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά!
Βέβαια κι αυτός για να φέρει την αλλαγή πέταξε το ράσο! Αλλιώς δεν γινόταν!

Η εκκλησία γι αυτούς σήμερα, είναι ένα κτίριο με ωραίες αγιογραφίες και ωραία αρχιτεκτονική. Τίποτα άλλο!
Κάποιες φοβίες για τιμωρία, αόριστες, υπάρχουν ακόμη και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Κι αυτό είναι η μοναδική τους "πίστη"!

Έχουν κοινοτική συνοχή, καλή οργάνωση, ηθικό προφίλ και προχωρούν με αυτά τα εφόδια στην καθημερινότητά τους...
Τα παιδιά τους είναι καλά, με αίσθηση ευθύνης και τίμια. Καλούνται μόνο να βρουν νόημα... Μου φαίνεται πως παραμένουν παιδιά, αθώοι ενήλικες, που δημιουργούν πολλές φιέστες, πανηγύρια και γιορτές.

Δεν έχουν ανάγκη τη γέννηση του Χριστού; Δεν τους αφορά;

Αναρωτιέμαι πόσο διαστρεβλωμένη μπορεί να είναι η θρησκεία, πόσο πολύ τη φέραμε στα μέτρα μας και πόσο πολύ την κάναμε θρησκεία της καταπίεσης και της στεναχώριας...

Ονοματίζουμε κάτι και θαρρούμε πως τότε μόνο υπάρχει.

Όμως μήπως τελικά υπάρχει κι εκεί που δεν το βλέπουμε; Μήπως τελικά ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από κανέναν για να υπάρχει, έστω κι εκεί που δεν φαίνεται;
Έστω κι αν δεν τον γνωρίζουμε, δεν τον ονοματίσαμε;

Πολλοί άνθρωποι της πόλης που ζω, μου αφήνουν την αίσθηση της ύπαρξης του Χριστού στις καρδιές τους. Ίσως γιατί ο Χριστός γεννιέται συνεχώς σε κάθε φιλόξενη ταπεινή φάτνη και μοιάζει να κατοικεί σε πολλά σπίτια, χωρίς να έχουν καν αυτή την αίσθηση οι ιδιοκτήτες τους!

"Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον ή διψασμένον ή ξένον ή γυμνόν ή άρρωστον ή φυλακισμένον και σε υπηρετήσαμε;»

Κι όμως ....










Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Ταξιδεύοντας







Φεύγοντας από την πόλη, βαρύς, μουτζούφλης και
κλειδαμπαρωμένος μέσα σου, συμβαίνει μερικές φορές να
εκτεθείς στη θέα ενός δειλινού. Τέτοιας γοητείας, που μέσα σε λίγες στιγμές, δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς, πως έχεις μαγευτεί ολότελα από αυτό που αντικρίζουν τα μάτια σου.

Η βουή της πόλης έχει σιγήσει και καθώς το αυτοκίνητο ανηφορίζει με σκέρτσο τον δρόμο του, βρίσκεις επιτέλους την
ηρεμία που ζητούσε μέρες τώρα η ψυχή σου, μα έκανες πως δεν την άκουγες.

Ώρα για περισυλλογή λοιπόν, ατενίζοντας το υπέροχο θέαμα που σου προσφέρει του ήλιου το φευγιό, στης ημέρας τη χάση. Παιχνίδια του φωτός στα σύννεφα, κάθε στιγμή και λίγο διαφορετικά, κάθε λεπτό μοναδικό. Πραγματικό έργο τέχνης.

Ένα έργο, που τόσο γενναιόδωρα σε καλεί η φύση να παρακολουθήσεις, ανώτερο σίγουρα από πολλούς πίνακες
ζωγραφικής ή ταινίες που κόστισαν χρήματα πολλά. Έργο, που στο γκρίζο της πόλης, σου διαφεύγει έτσι απλά, κάθε μέρα. Όμως αυτό είναι εκεί, πιστό στο ραντεβού του και να που σήμερα τα κατάφερες· ήδη κάπου ταξιδεύεις μαζί του.

Ο δρόμος προχωρά και η μία στροφή διαδέχεται την επόμενη, συνεπής και αυτή όπως και η προηγούμενη στην αποστολή της:
να συνεχιστεί το ταξίδι εγγύτερα στον προορισμό. Όμοια και οι
σκέψεις, η μία οδηγεί στην άλλη και όλες μαζί δίνουν στον νου ευκαιρίες βαθέως στοχασμού, μια απαραίτητη αλλαγή από την επιπόλαιη καθημερινότητα που έχεις συνηθίσει.

Ο ήλιος κοντεύει να χαθεί πια στον ορίζοντα, ακολουθώντας τη δική του διαδρομή. Η δική σου όμως τελειώνει εδώ. Μόλις έφθασες. Το αυτοκίνητο σταματάει έξω από την πέτρινη μάντρα· κοιτώντας γύρω, ίσα που διακρίνεις το καθολικό στο μισοσκόταδο. Κατεβαίνεις και πηγαίνοντας προς τα μέσα, νιώθεις ακόμη να ταξιδεύεις.   
          



Πλησιάζοντας τον ναό, μέσα στη σιγή του απόβραδου, συνέρχεσαι. Το περίτεχνο χτίσιμο, η πρόσοψη, ο τρούλος.., όλο το εξωτερικό παιχνιδίζει με το μυαλό σου, που προτρέχει να συνθέσει ολόκληρη τη δομή του κτιρίου, μαζί με όσα δεν φαίνονται.

Προσκυνάς στον πρόναο, ανάβεις κερί. “Το φως κόντρα στο σκοτάδι του κόσμου”, είχε πει ένας αδελφός. Με τον συμβολισμό στο μυαλό σου, το βλέμμα σου κοντοστέκεται για μια στιγμή στη φλόγα που ανάβοντας, τρεμοπαίζει.
Θαρρείς πασχίζει να κρατηθεί επάνω στο σχοινί, να παύσει το τρεμούλιασμα. Διδάσκεσαι που τη βλέπεις να στεριώνεται, να ισορροπεί και να δυναμώνει.

Πάλι προσκυνάς και προχωράς πιο μέσα. “Εισελεύσομαι, εις τον οίκον σου” ακούγεται, σε ήχο δωρικό μα τόσο σαγηνευτικό. Απολαμβάνεις την σύμπτωση, να μπαίνεις στον ναό ακούγοντας τούτα τα λόγια, κάτι σαν σκηνοθεσία. Μάλλον λάθος νόμισα, δεν τελείωσε κανένα ταξίδι πρωτύτερα.

Πρέπει να στέκομαι στο σωστό σημείο· από εδώ φαίνεται να μπορώ να συνεχίσω το ταξίδι μου πολύ καλύτερα από πριν, με άλλον προορισμό, τόσο πολύ μακρύτερα! “Εις το επέκεινα”, έρχεται αυθόρμητα, ένας ίσως υπερβολικός συνειρμός...

Αρκούν λίγα λεπτά για να επιβεβαιωθώ. Η ατμόσφαιρα είναι επιβλητική, αλλά και κατανυκτική. Λίγες κανδήλες φέγγουν εδώ και εκεί, στις εικόνες. Το σκοτάδι ηρεμεί τη σκέψη, την απαλλάσσει από τα περιττά. Στους τοίχους, σχέδια και χρώματα ξεπροβάλουν ανάμεσα στις σκιές.

Άγιες μορφές, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, βεβαιώνουν για τον άλλον, τον νέο τρόπο να ζεις. Πάθη και πάθος· κλίση και απόκριση στο κάλεσμα. Θαυμαστά και παράδοξα από τη ζωή Εκείνου, πορεία προς τον Σταυρό, την Ανάσταση.

Όλα μαζί σμιγμένα ολόγυρα στους τοίχους, τόσο περίτεχνα, σαν ένα! Που δεν μένει εκεί μόνο του, στείρο. Μα γίνεται επίσης ένα με τα γλυκά μελίσματα που φτάνουν στα αυτιά μου. Γίνεται ένα με τους ήχους, που άλλοτε ικετευτικοί, άλλοτε δοξολογικοί, κάνουν την ψυχή μου να σκιρτά.

Της δίνουν ένα απαλό ταρακούνημα, να πάει πιο κάτω. Να αφήσει τη βολή της, να κινηθεί. Να θυμηθεί πως πλάστηκε για περισσότερα, έχει δρόμο μπροστά της, ταξίδι! Όλα αυτά, συνθέτουν ένα πολύ δυνατό βίωμα, που όμως γίνεται πολύ πληρέστερο, αποκτώντας άλλο βάθος, με την κυρίαρχη παρουσία του λόγου.

Από το ίδιο το Ευαγγέλιο, τον Απόστολο, όλα τα αναγνώσματα, κάθε τροπάριο και κάθε ψαλμό, κάθε “Κύριε ελέησον” και “Αμήν”.

Η διάθεση μετοχής στο μυστήριο του Λόγου, προκαλεί από μόνη της μια μικρή εσωτερική αλλοίωση. Δίψα για κατανόηση και μετοχή σε όσα ακούγονται και όσα εννοούνται. Δίψα για κεντράρισμα της ζωής μου στον Λόγο, στο ίδιο το Ευαγγέλιο, σε μια άλλη προσέγγιση στη ζωή.

Πόσο νόημα μπορώ να βρω σε αυτές τις στιγμές! Ο άνθρωπος, μέσα από τα χαρίσματά του, αναζητά τρόπους να υμνήσει τον Θεό. Δεν βρίσκω άλλο τρόπο να το εξηγήσω. Η τέχνη, που τόσο πολύ μπορεί να επιδράσει στην ανθρώπινη ψυχή και στο σώμα, υποταγμένη τρόπον τινά, στις ανάγκες της Λατρείας. Δηλαδή, στην ανάγκη του ανθρώπου να υμνήσει τον Θεό.

Να μετέχει, να είναι και αυτός κομμάτι του όλου, του συνόλου, της δημιουργίας του Κυρίου. Και έτσι, ο καθένας βάζει το δικό του τάλαντο, όπως και όσο μπορεί. Άλλος μουσικός, άλλος λόγιος, άλλος ζωγράφος, άλλος χτίστης, άλλος ζυμωτής, άλλος διαχειριστής, άλλος διάκονος. Όλοι μαζί, ίσως στο ξεχείλισμα του έρωτά τους, καταθέτουν την αγάπη τους.

Και μπορώ να μπαίνω εδώ μέσα και να γίνομαι και εγώ κοινωνός και μέτοχος αυτής της πνευματικής κληρονομιάς! Χριστέ μου, ελάχιστη προαίρεση βάζω και παίρνω τόσα πίσω, που μου είναι αδύνατο να τα διαχειριστώ, με υπερβαίνουν!...




Σε λίγο αρχίζει το δοξαστικό. “Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι...” ψέλνει ο καλόγερος, και ο μεσαιωνικός ήχος με υποβάλλει σε κάτι απόκοσμο. Μα ο λόγος ακόμη περισσότερο!

Συναισθάνομαι το ελάχιστο της ύπαρξής μου, προσπαθώ να συλλάβω τι λόγια τολμώ και ψελλίζω, η ματιά μου πέφτει στη Μαρία, μητέρα κλαίουσα κάτω από τον σταυρό. Μα και στην άλλη Μαρία, την Αιγυπτία. Και σε άλλον άγιο και σε άλλον, μάρτυρες όλους της ύπαρξης μιας άλλης βιωτής.

Σε κοιτούν σιωπηλά, με τη σιωπή της προσδοκίας. Πόσες φορές γύρισα την πλάτη, αντί να απλώσω το χέρι! Όλα με οδηγούν να σηκώσω το βλέμμα μου ψηλά. Αντικρίζω τον Κύριο, ως Παντοκράτορα, κυβερνήτη του πλοίου που ταξιδεύει...

Προσεύχομαι τώρα με όλη μου την ύπαρξη! Ανατριχιάζω στη σκέψη πως αυτό που σιγοψέλνω τώρα κι εγώ, το έψαλλαν και άλλοι χριστιανοί, μία, δύο, τρεις γενιές πίσω, χρόνια ολόκληρα, αιώνες!

Κάποιοι άνθρωποι, πριν από πολλούς αιώνες, προσεύχονταν ψέλνοντας τους ήχους αυτούς, έχοντας στο στόμα τους τα βαθύτατα αυτά λόγια, γυρνώντας το βλέμμα τους, στις ίδιες αυτές αγιογραφίες που με περιβάλλουν.. Τι θλίψεις, τι αγωνίες να τους κυνηγούσαν; Ποια χαρά στη ζωή τους, τους ωθούσε να προσεύχονται δοξολογώντας;

Συγκλονίζομαι ξανά· πάλι και πάλι αδυνατώ να συλλάβω, ότι θα κοινωνήσω Τον ίδιο Χριστό, από το κοινό Ποτήριο, το ίδιο που κοινώνησαν όλοι, από απόψε μέχρι πίσω.., μέχρι εκείνο το βράδυ στην Ιερουσαλήμ, από τα χέρια Εκείνου.

Μέσα στην ιδιαιτερότητα αυτών των βιωμάτων, νιώθω ατόφιο το γιάτρεμα μέσα μου, στη μοναξιά της γυμνής ύπαρξής μου. Συναπάντημα, έξω από τον χρόνο! Κοιτώ γύρω μου, και βλέπω τα πρόσωπα των αδελφών μου. ‘’Σύναξις επί το αυτό!.. ‘’

Άλλος στοχάζεται, άλλος προσεύχεται θερμά· άλλος ψέλνει, ενώ άλλος έχει αποκάμει από την κούραση και γέρνει στο στασίδι να πραΰνει τη νύστα του. Με αδελφούς μαζί, εδώ στο τώρα, στο χθες και στο αύριο, στα χρόνια και στους αιώνες που ήρθαν και θα έρθουν.

Δεν μπορώ να κρύψω το προφανές: έχω χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου και του χώρου! Ταξιδεύω πια μεσοπέλαγα, στα ανοιχτά!

‘’Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν!’’


Οδίτης Βασίλειος










Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Υφαίνοντας φως







Αθόρυβα γνέθεται το σήμερα εις τους αιώνες των αιώνων.
Γεννιέται η ζωή η προϋπάρχουσα σε έναν αθέατο από λάμψη κόσμο. Ήσυχα.
Βήμα-βήμα, σε ρυθμό απαλής αναπνοής.

Απλώνεται, ξανοίγει της ψυχής ο χώρος.
Τανύζεται στης απλωσιάς το ξέφωτο, στο λαμπερό του ήλιου φως.

Ξανοίγει το βλέμμα στης ελπίδας το έρεισμα, στης ειρήνης το κάλεσμα.
Ο χρόνος παίρνει τον χρόνο του, στου παρόντος τον τόπο. Εκεί που το αθάνατο συναντά το γήινο.

Στον αργαλειό της αγάπης υφαίνω το φως. Κλωστές της καθημερινότητας τυλίγονται στο στημόνι.
Αρχέγονος ο ήχος, γνώριμος, περνά από τα χτένια των ωρών στο αέναο πήγαινε έλα.

Αμήν.










Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Ποίημα στους φίλους




Jorge Luis Borges





Στους φίλους μου!



Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου·
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ' αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.










Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Όταν η αγάπη σε καλεί







Στη μανούλα μου









- Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα.

Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.


Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ’ όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.


Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,

Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.


Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.

Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.


Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.

Σε αλέθει για να σε λευκάνει.


Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.

Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.


Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.


Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,

Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.

Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.


Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της.

Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.


Όταν αγαπάς, δε θα ‘πρεπε να λες: “Ο Θεός είναι στην καρδιά μου”, αλλά μάλλον “Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού”.


Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.


Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.


Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.


Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης.
Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.


Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά.


Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.











Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Ελπίδα







Τον πήρε, του έσφιξε γερά το χέρι και φύγανε, σταμάτησαν για μια στιγμή στην άκρη του δρόμου, δοκίμασαν την άσφαλτο και κοντοστάθηκαν.
Που θα πήγαιναν ακριβώς δεν ήξεραν. Κανείς τους δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία...
Τους παρέσυρε το βήμα τους, σαν από κεκτημένη ταχύτητα, σαν από ροπή ανεξήγητη που γεννήθηκε κάποτε και που τώρα τους έσπρωξε προς μια κατεύθυνση.

Φάνηκε πως η γυναίκα πήρε την πρωτοβουλία, έτσι πίστευε.
Αυτό της έδωσε την ψευδαίσθηση της δύναμης, μια αυταπάτη που την είχε ανάγκη.
Με το που έφτασαν απέναντι, στο πουθενά, η γυναίκα έκατσε κάτω κι έβαλε τα κλάματα. Δεν ήξερε, δεν καταλάβαινε πώς έγινε κι αυτός χάθηκε. Κατέρρευσε με το χέρι της ορφανό να ζητιανεύει την αγάπη από τον μοναδικό περαστικό που εναγωνίως περίμενε.

Και πέρναγε ο καιρός κι αυτός δεν ερχόταν.
Μόνο κάποιοι άλλοι, που όμως δεν του έμοιαζαν, έτσι όπως η επιθυμία της αγάπης είχε ζωγραφίσει στην καρδιά της.


Σαν περάσεις και τη δεις, μην την αποπάρεις, μην της πεις πως δεν θα έρθει. Μην την τρομάξεις με ανόητες αλήθειες. Μόνο χάρισε της κάτι, μικρό κι ασήμαντο για σένα, μα για κείνη απαραίτητο. Χάρισέ της ένα τρυφερό βλέμμα στήριξης. Ένα χαμόγελο και τη βεβαιότητα πως αυτό που κάνει είναι πέρα για πέρα σημαντικό.

Μην την υποτιμήσεις...






Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Η Ευτυχία







Έτρεξα με λαχτάρα να βρω τα μέρη εκείνα που ο ήλιος μόνο ανέτειλε και που η δύση δεν προλάβαινε τα σφαλιστά, από τη γεμάτη μέρα, μάτια μου.

Εκεί που η ευτυχία ήταν η βασίλισσα και που ο άρτος ο επιούσιος, προσφορά από την καρδιά της μάνας.

Οι κάμποι, γόνιμα χωράφια στης παιδικής φαντασίας μας τα παιχνίδια. Με τις αλλαγές των εποχών συνδημιουργούς.

Στα οργωμένα χώματα, ισορροπίας παιχνίδια και στα στάχυα τα όψιμα, κρυψώνες για τους μικρούς που τιτιβίζουν ψάχνοντας τις φωλιές τους. Κι όταν τα στάχυα γίνονταν άρτος, τότε η γη πάλευε να καλύψει τον πόνο του αποχωρισμού με παπαρούνες.

Κι εμείς με την ελαφρότητα της νιότης μας μαζεύαμε τους καρπούς των πληγών της, για να ομορφύνουμε των σπιτιών μας τη σάλα.

Έτρεξα για να βρω τις τεράστιες εκτάσεις των παιδικών μου ματιών που γέμιζαν της ευτυχίας τον χρόνο, μα δε τις βρήκα.
Είχε η αφέλεια μικρύνει και τα στάχυα είχαν κοντύνει, κράτησα μόνο την ομορφιά των λουλουδιών για να θυμάμαι, πως η γνώση της ευτυχίας βρίσκεται εκεί που ο πόνος γίνεται δημιουργός.  





Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Μαθαίνεις






J o r g e    L u i s    B o r g e s


Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις







Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Έξοδος κινδύνου







Την βρήκε η βροχή άσκεπη, απροετοίμαστη, να τριγυρνά στους δρόμους με αλαζονική αφέλεια.
Έτσι κατάκοπη, ταπεινωμένη, στράφηκε η ψυχή της εκεί που πριν από τη γέννηση της ακόμη, γνώριζε. Και μπήκε στην πρώτη πόρτα  που βρήκε ανοιχτή, έτοιμη  να παραιτηθεί, να αφεθεί.  Κρέμασε τον εαυτό της σαν αδιάβροχο που στάζει νερά, για να μη λερώσει.


Μπήκε μέσα με το κεφάλι να στέκει χαμηλά και τότε για πρώτη φορά, της κρέμασαν μια ταμπέλα, χρειαζόταν ένα όνομα να την αποκαλούν έτσι, στην απουσία της.
Έμεινε μόνη με την καθημερινότητά της και με την πεποίθηση πως η ευθύνη της ήταν σε ασφαλή χέρια κι όσο περνούσε ο καιρός οι ταμπέλες αύξαιναν, σμιλεμένες από τις φοβίες εκείνων, που ακοπίαστα τις κρεμούσαν πάνω της.
Ανήμποροι να δουν τη μπόρα στις δικές τους ζωές, κοιτούσαν τον νεόφερτο βρεγμένο με τρόμο.

Και έγινε ξενιτιά ο τόπος. Αβάσταχτος...
Νοσταλγούσε αδιόρατα τον τόπο της, το σπίτι της, τον εαυτό της... Κάτι σαν τον ξενιτεμένο Οδυσσέα, χωρίς τη δυνατότητα για το ταξίδι, χωρίς την Ιθάκη για προορισμό...
Δεν μπορούσε να φύγει, δεν μπορούσε να πάει πουθενά! Δεν γινόταν να κάνει τίποτα διαφορετικό, από αυτό που... οι άλλοι περίμεναν...

Πράγμα παράξενο και θαυμαστό της ψυχής ο γυρισμός, μιας και η αγκάλη που προσδοκούσε, δεν την αφήνει να χαθεί. Την κρατά γερά σε κάθε λοξοπάτημα και πάλι την σφίγγει δυνατά, εκεί που η λογική δεν έχει χώρο να σταθεί, μόνο στέκει γυμνή και παρακολουθεί της αγάπης τη δύναμη να προσπερνά κάθε δική της αδυναμία.

Τα σκαλάκια μικρά, στενά, επικίνδυνα θα έλεγες για να βγει στο κατάστρωμα, μα μόλις έφτασε και πάτησε τα πόδια της εκεί, ένοιωσε τον αέρα να της χαϊδεύει τα μαλλιά, το πρόσωπο, το σώμα και να της ξεκρεμά μαλακά μια-μια, όλες τις ταμπέλες.

Με την ελευθερία στο τιμόνι συνέχισε, με φόβο Θεού είναι αλήθεια, το ταξίδι του νόστου της.







Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Πολύτιμο μύρο







Δάκρυα τρέχουν
Ο πόνος ξεχείλισε
Όλα τα δάκρυα δεν κάνουν καλό...
Μόνο εκείνα που αναβλύζουν από τα βάθη της ψυχής και έχουν χάσει τη λάμψη του εγώ!
Στάζουν σταγόνα-σταγόνα από τη μεγάλη τριβή της περηφάνιας και των θέλω.
Πολύτιμο μύρο, σπάνιο δείγμα μια αθέλητης ταπείνωσης, μιας αληθινής προσευχής.

Έσκυψε ο ουρανός στο πλάσμα του κι έκανε τα δάκρυα βροχή.
Η γη τα μάζεψε κι έπλασε δέντρα, να κάθονται οι σουσουράδες να λένε τον πόνο του ανθρώπου στους περαστικούς.
Τα πήρε ο άνεμος και τα διέδωσε από άκρη σε άκρη.
Κι έγινε παραμύθι ο πόνος για να τ’ ακούνε και να έχουν παραμυθία όσοι πονούν...







Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Σημαίνει...







Σημαίνει αγαπώ όταν η μέλισσα τριγυρνά το λουλούδι και δημιουργεί ζωή
Σημαίνει αγαπώ όταν νοιώθω πως τα όρια του ουρανού είναι μεγαλύτερα από αυτά που βλέπω. 

Σημαίνει αγαπώ όταν στους καταρράκτες του φωτός λούζεται η καρδιά μου.
Σημαίνει αγαπώ όταν αγκαλιάζω χωρίς φόβο και πάθος.

Σημαίνει αγαπώ όταν χαμογελώ στις δυσκολίες.

Σημαίνει αγαπώ όταν η χαρά με πλημμυρίζει στην παρουσία Εκείνου.
Σημαίνει αγαπώ όταν οι αμφιβολίες της σώφρονος λογικής μεριάζουν μπροστά στον έρωτα για Εκείνον.

Ανοίγουν οι ουρανοί και οι καμπάνες σημαίνουν: Αγαπώ! Αγαπώ! Αγαπώ!







Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Η μοναξιά







Έσταξε πίκρα, όχι μόνο την πρώτη φορά που το ξεστόμισε, μα και τη δεύτερη και την τρίτη:
Ik heb geen man (=Δεν έχω άντρα)
Όλο το πρόσωπο της αλλοιώθηκε, σκλήρυνε, πήρε η πίκρα σκεπάρνι και κομμάτιασε το όμορφο, νεανικό πρόσωπό της.
Το στόμα έσπρωξε τα χείλη προς τα κάτω. Έσταζε το δηλητήριο από τις δυο πλαϊνές σχισμές του. Τα μάτια άδειασαν.
Ik heb geen man
Λέξη προς λέξη, μας τις πέταξε ξεδιάντροπα, εκεί μπροστά μας. Γυμνώθηκε έτσι απλά.
Ήταν η αλήθεια της, ήταν αυτό που την πόναγε. Δεν μπορούσε κανείς να το αμφισβητήσει.
(Μα, γιατί;)
Η μοναξιά την πίκραινε περισσότερο ή η έλλειψη ενός άντρα στη ζωή της;

Η σύγχρονη κοινωνία βαραίνει τους ώμους μας, περισσότερο από ποτέ, με τη μοναξιά. Ανελέητη η καθημερινότητα χτυπά τις σχέσεις. Η ελευθερία ψαλιδίζει στις ψυχές την καρτερικότητα, την υπομονή, τη συντροφικότητα.
Η σχέση περιστασιακή, τυχαία θα έλεγες... Δεν βγάζει ρίζες, δεν κρατά πολύ. Το έδαφος, αν και μοιάζει πρόσφορο, γόνιμο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από άμμος.
Και τα αγαθά μας, ποτέ δεν είναι αρκετά και ίσως κάποιες φορές γίνονται θηλιά για την ευτυχία μας.
Ποιος να το περίμενε;
Γενιές και γενιές παλέψανε για τούτα τα αγαθά. Νόμισαν πως θα έλυναν όλα τα προβλήματα. Μα ήρθαν οι νεώτεροι και νοιώθουν πιο μεγάλη την έλλειψη, παρά την χαρά.
Πλουμιστές, μοναχικές σκιές περπατούν.
Ελεύθερες να έχουν ό,τι θέλουν, εκτός από το "ενός εστί χρεία"... Αυτό που για να το 'βρεις, ανάποδα θα πρέπει να σταθείς. Και με περίσσια τόλμη να περπατήσεις, κόντρα στις συνήθειες του κόσμου τούτου, μα και ακόμη περισσότερο, του ίδιου του εαυτού σου.





Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Εἰρήνη εἶναι ὅταν...







Νικηφόρος Βρεττάκος

Ε
ρήνη, λοιπόν,
ε
ναι ,τι συνέλαβα μς π᾿ τν κφραση
κα
μς π᾿ τν κίνηση τς ζως. Κα Ερήνη
ε
ναι κάτι βαθύτερο π᾿ ατ πο ννοομε
ταν δν γίνεται κάποτε πόλεμος.
Ε
ρήνη εναι ταν τ᾿ νθρώπου ψυχ
γίνεται
ξω στ σύμπαν λιος. Κι λιος
ψυχ
μς στν νθρωπο.


(πόσπασμα π τ ργο: Δυ νθρωποι
μιλο
ν γι τν ερήνη το κόσμου)





Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Τὸ καθαρότερο πράγμα τῆς δημιουργίας






Νικηφόρος Βρεττάκος


Δ
ν ξέρω, μ δν μεινε καθόλου σκοτάδι.
λιος χύθηκε μέσα μου π χίλιες πληγές.
Κα
τούτη τ λευκότητα πο σ περιβάλλω
δ
θ τ βρες οτε στς λπεις, γιατ ατς γέρας
στριφογυρν
ς κε ψηλ κα τ χιόνι λερώνεται.
Κα
στ λευκ τριαντάφυλλο βρίσκεις μι δέα σκόνης.
Τ
τέλειο θαμα θ τ βρες μοναχ μς στν νθρωπο:
λευκ
ς κτάσεις πο κτινοβολον ληθιν
στ
σύμπαν κα περέχουν. Τ πι καθαρ
πράγμα λοιπ
ν τς δημιουργίας δν εναι τ λυκόφως,
ο
τε ορανς πο καθρεφτίζεται μς στ ποτάμι,
ο
τε λιος πάνω στς μηλις τ᾿ νθη. Εναι γάπη.