Πρωί
κι όλοι σκυθρωποί τρέχουν να προλάβουν να πάνε στις δουλειές τους. Πρόσωπα
αγέλαστα με το βλέμμα στο πουθενά. Λες και αρνούνται να ξυπνήσουν.
Περιμένουμε
το τρένο, ο χρόνος στο ηλεκτρονικό ρολόι δείχνει τα λεπτά που ο συρμός θα
εμφανιστεί στην αποβάθρα και θα σταθεί μπροστά στο πλήθος που έχει μαζευτεί.
Άλλοι
πηγαινοέρχονται, άλλοι κοιτούν το κενό, άλλοι μιλούν στο κινητό...
Φτάνει
ο συρμός και με το που θα ανοίξουν οι πόρτες προσπαθούμε να μπούμε χωρίς ίχνος
συνείδησης πως όταν ανοίγουν οι πόρτες είναι πολύ πιθανό κάποιοι να θέλουν να
αποβιβαστούν! Κι όμως, αφού καταφέρουμε να τους κλείσουμε την έξοδο όταν
θελήσουμε κι εμείς να αποβιβαστούμε με την σειρά μας, βρίζουμε την στενομυαλιά
αυτών που μας κάνουν το ίδιο...
Όσο
για τη φωνή στα μεγάφωνα που μας ενημερώνει να απομακρυνθούμε, όταν ακούσουμε
τον ήχο που ειδοποιεί πως θα κλείσουν οι πόρτες, συμβαίνει το απίθανο...! Ενώ
όλοι προχωρούν με σταθερό βηματισμό να μπουν στο βαγόνι, με το που θα ακούσουν
την προειδοποίηση για το κλείσιμο των θυρών, αρχίζουν να τρέχουν για να
προλάβουν να μπουν ενώ το ρολόι, πεισματικά, ενημερώνει πως ο επόμενος συρμός
θα έρθει σε τρία λεπτά!
Μα
και στις κυλιόμενες σκάλες, που ενώ η αριστερή πλευρά είναι για να περπατάμε,
εμείς στεκόμαστε σε αυτή την μεριά, με ξεχωριστή παρρησία πιστεύοντας πως έτσι
πρέπει να κάνουμε κι ας ακούμε από τα μεγάφωνα να μας υπενθυμίζει η ευγενική
φωνή να στεκόμαστε μόνο στα δεξιά...
Είναι
το ίδιο ακριβώς με το πορτοκαλί φανάρι που στον οδηγό αντί να σημαίνει φρένο,
σημαίνει γκάζωσε...
Είναι
λες και το μυαλό μας λειτουργεί με "χίλια" στην απαγόρευση, στο μη,
στους νόμους κοινωνικής συμβίωσης.
Νομίζω
πως χρήζει κοινωνιολογικής μελέτης το φαινόμενο. Το παράλογο σε αυτές τις
κινήσεις είναι προφανές. Κι όμως, αν το συζητήσεις με κάποιους ενώ θα το αναγνωρίσουν,
παρόλα αυτά, στην πράξη δεν λειτουργούμε με τον ανάλογο σεβασμό στον
συνάνθρωπο. Να τρέξω να προλάβω, την θέση στο βαγόνι ή την πόρτα για να μη με
κλείσει από έξω. Το φανάρι, γιατί ... πού να περιμένεις τώρα...; Ένας λαός που τρέχει
συνεχώς...για να προλάβει τί;…
Και
να σκεφτείς πως δεν έχουμε τη φήμη του συνεπή, απλώς μόνο τρέχουμε,
αγχωνόμαστε, πιεζόμαστε και φοβόμαστε.
Αυτή
η χώρα τρώει το δυναμικό των παιδιών της. Έχει φτιάξει ο ίδιος ο πληθυσμός
καταστάσεις που κάθε άλλο λειτουργικές είναι, κάθε άλλο παρά προς το συμφέρον
μας είναι. Λειτουργούμε με έναν τρόπο, που πρώτα από όλα, μας καταπιέζει, μας
καταδυναστεύει, μας κάνει να νιώθουμε δούλοι των παρορμήσεων μας, μιας δήθεν
ελευθερίας. Το προφανές δεν λειτουργεί, το απλό έχει γίνει σύνθετο, η
εξυπηρέτηση έχει ξεπέσει σε δικαίωμα. Όλα μοιάζουν να έχουν παρακμάσει και οι
αξίες που υπηρετούσαμε έχουν ατροφήσει.
Σκλήρυνε
η καρδιά μας, απομονωθήκαμε από τον πλησίον, μιας κι αυτός θυμίζει πιότερο
εχθρός. Καχύποπτα ανθρωπάκια τριγυρνάμε στους δρόμους της πόλης έτοιμοι να
αμυνθούμε, να προλάβουμε πριν μας τη φέρουν, να τρέξουμε, να αρπάξουμε...γιατί
πολύ απλά έτσι λειτουργεί αυτό που κατασκευάσαμε. Ολες οι ηλικίες από τον πιο
μεγάλο ως τον μικρότερο. Παιδαγωγούμεθα γενιές γενεών με αυτό τον τρόπο...
Για
δες τα παιδιά σου Ελλάδα! Δες πόσο μίζερα και μικρόψυχα κατάντησαν! Δες πόσο
χαμηλά έφτασαν οι φιλοδοξίες μας...! Να βουλευτούμε, να χωθούμε, να ζήσουμε
εμείς καλά κι ας πάνε να πνιγούν οι άλλοι. Να έχω εγώ! Μόνος στο κάστρο του
εαυτούλη μου! Να μας χαιρόμαστε!
Ξυπνήστε,
ζήστε, ανακαλύψτε τις ομορφιές γύρω σας! Μέσα σας! Δεν θα ξαναυπάρξει αυτή η
μέρα που βιαζόμαστε να την τελειώσουμε, δεν θα μας ξαναδοθεί... Και
το δυναμικό μας θα χαθεί μάταια…
