Ενοχές

  Κάποιες φορές, που μπορεί να είναι κατά εποχές και  περισσότερες, φέρομαι με έναν τρόπο που πληγώνει τους άλλους,  μακρινούς, κοντινούς μα και οικείους μου ανθρώπους, που όταν το αντιλαμβάνομαι, τότε, πάνω από όλα πληγώνεται ο εγωισμός μου.

«-Πώς μπορεί, εγώ, να φέρθηκα έτσι;»

«-Πώς είναι δυνατόν να έπεσα τόσο χαμηλά;»

«-Πώς μπορεί να συνέβη αυτό σε εμένα;»

Αδυνατεί να το αντέξει η φιλαυτία μου και ο εγωισμός μου και για αυτό κατακλύζομαι από δικαιολογίες, για το συμβάν, που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στο κεφάλι μου και προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αδυναμία μου και να με «σκεπάσουν». Δεν θέλω να παραδεχθώ το λάθος μου, κάτι τέτοιο θα σήμαινε άλλωστε και το τέλος της τακτοποίησης που έχω μέσα μου. Θα πυροδοτούσε το άγχος που έχω για να είμαι σωστή και ίσως σήμαινε πως δεν είμαι αρκετά καλή, δεν είμαι όπως θα έπρεπε και όπως εγώ πιστεύω για τον εαυτό μου. Άρα, όχι αγαπητή, όχι τοποθετημένη στο βάθρο μου!

Κι όλα αυτά θολώνουν την κρίση και την συνείδηση και το σκοτάδι δεν υποχωρεί. Απομένω απελπιστικά μόνος να βασανίζομαι από αυτή την αποκάλυψη. Γεμίζω με ενοχές γιατί γνωρίζει η συνείδηση μου πως δεν τα είπα όλα, δεν τα φώτισα όλα, δεν θέλησα να τα αναγνωρίσω και να τα θέσω ενώπιον μου. Κρύβομαι, όπως ο Αδάμ, αποφεύγοντας την ευθύνη των λαθών μου, τριγυρισμένη από ένα μεγάλο «Όμως…», «Ναι μεν, αλλά…» και δεν μπορώ να βρω ησυχία, γαλήνη και την πολυπόθητη αγκαλιά.

Και η αγάπη δεν έρχεται, η συμφιλίωση δεν με ανακουφίζει, η χαρά μου κρύβεται. Έχω την ελευθερία που μου δίνει την δυνατότητα να δω και να  αντιμετωπίσω το λάθος, ή να το αποφύγω εντελώς, ώσπου να ξεχαστεί και να θαφτεί μαζί με ό,τι άλλο ή, τέλος, να το δω τόσο όσο αντέχει η φιλαυτία μου κι ο εγωισμός μου. Μα τότε είναι σαν να το βλέπω, μα, και να μη το βλέπω! Καταδικάζω την ίδια μου την ύπαρξη σε μια απόσταση χαοτική από την Πηγή της Ζωής. Για αυτό και δεν έχει την πρώτιστη σημασία η συγχώρεση των άλλων, μα ούτε ακόμη και του ίδιου του Θεού! Αλλά προέχει η συγχώρεση του εαυτού μου από μένα! Και πως μπορεί να γίνει αυτό; Αφού αποδεχτώ με λεβεντιά την αστοχία μου, δεχτώ την μικρότητά μου, πέσω στα γόνατα αναγνωρίζοντας την απόλυτη αδυναμία μου, τότε έχω, ήδη, κάνει την πρώτη συμφιλίωση με την αλήθεια της πραγματικότητάς μου. Και μετά στραφώ με απόλυτη εμπιστοσύνη και όλο αυτό, το καταθέσω στα πόδια Εκείνου, που ήδη με έχει Αγαπήσει, μου έχει χαρίσει τη Ζωή και τη Σωτηρία!

Θαρρώ πως αυτό είναι το μοναδικό μονοπάτι για να γνωρίσει κανείς τον Παράδεισο από εδώ!

Προετοιμασία για την γιορτή!

Σύμπασα η πλάση στέκει με συστολή αναμένοντας. Προετοιμάζεται και καρτερεί το μέγα γεγονός. Τα φύλλα στα δέντρα ντύθηκαν τις πορφυρές φορεσιές με τα χρυσά σιρίτια. Το στερέωμα κατέβηκε χαμηλά, θες από συστολή, θες από αδημονία. Οι ετοιμασίες γίνονται σιωπηλά, αθόρυβα. Κάτω από το χώμα, η ελπίδα ετοιμάζεται με τρόπους μυστικούς.

Θα εμφανιστεί μόνο σε όσους θέλουν, σε όσους έχουν αυτιά να ακούσουν και μάτια να δουν και να δεχτούν το θαύμα της Ζωής.

Σιωπηλοί κτίστες δουλεύουν άοκνα και συντελούν στην έλευση Του Κτίστη.

         Ω! Πόσο Μέγα Μυστήριο είναι αυτό!

Ο Θεός θα γεννηθεί σε μια σπηλιά από θνητή γυναίκα! Ως χθες, κάποιοι ίσως και σήμερα, γιορτάζαμε τους ημίθεους και τους θεούς που κουβαλούσαν ανθρώπινες αδυναμίες, μα τώρα γεννιέται ο αληθινός Θεός, γενόμενος άνθρωπος θνητός. Βρέφος στην αγκαλιά της Μητέρας Του μας προσκαλεί σε μια συνάντηση που η εξουσία και η δύναμη δεν έχουν καμία θέση.

Παιδίον νέον, έρχεται στον κόσμο, ανυπεράσπιστο για να μας χορτάσει με την εμπιστοσύνη, την αγάπη και το δικαίωμα στο όνειρο.

Παιδίον νέον έρχεται για να φέρει την αναγέννηση στις ψυχές μας.

Παιδίον νέον έρχεται για να καθαρίσει τις πληγές μας, να διώξει το σκοτάδι και να μας σώσει από την καταστροφή. Μόνο για όσους θέλουν, μόνο για όσους το ποθήσουν.

Παιδίον νέον έρχεται για να μας πει να μη φοβόμαστε, να μη λυπόμαστε. Μας καλεί, τον καθένα προσωπικά, εκεί που το σκοτάδι δεν κατοικεί. Εκεί που ο προ αιώνων Θεός γίνεται  φίλος, αδερφός, σύντροφος πιστός για πάντα.

Παιδίον νέον έρχεται, να μας κρατήσει στην αγκαλιά Του και να μας χαρίσει την γαλήνη και την ειρήνη που τόσο ποθούμε καθώς και την δύναμη να σταθούμε ορθοί και άξιοι στο δρόμο της καρδιάς και της λογικής, που τόσο λείπει από την κοινωνία και τις αξίες του κόσμου τούτου, που μας παρασύρουν με μια μέθη γλυκιά στην στιγμιαία ηδονή, πιστή σύντροφο της οδύνης.

Όσοι πιστοί προσέλθετε στην προετοιμασία της Γέννησης, γιορτή μεγάλης χαράς. Ας καθαρίσουμε τον οίκο της ψυχής κι ας σταθούμε με θαυμασμό και φόβο στον ερχομό Εκείνου που θα βαστάξει τα βάσανα και τις δυσκολίες μας και θα μας ντύσει με Φως!

 

Πώς θα σωθούμε;

Έχουμε πέσει σε θλίψη, έχουμε απογοητευτεί και αποφασίσει πριν συμβεί πως θα συμβεί. Τί; Μα η καταστροφή, ο χαμός. Θα χαθούμε από προσώπου γης γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας δείχνουν πως δεν πάμε καθόλου καλά.

Πώς θα σωθούμε λοιπόν; Σίγουρα με τίποτα από αυτά που λένε οι διάφοροι πολιτικοί.

Άλλωστε ποια πολιτική γραμμή μπορεί να ξεπλύνει την διαφθορά, την ιδιοτέλεια, την υποκρισία, την ανάγκη να αρπάξουμε για να έχουμε να φάμε, να προστατευτούμε, να διαφυλάξουμε την οικογένειά μας, αν εμείς δεν το επιθυμήσουμε.

Δεν έχουμε πλέον φόβο Θεού, σεβασμό σε αξίες, στον εαυτό μας, στους συνανθρώπους μας.

Παραπατούμε από τις δυσκολίες και από τα προβλήματα.

Έχουμε πάρει όλη τη ζωή στα χέρια μας ξεχνώντας την μηδαμινότητά μας κι ότι αν εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας πιο ικανό από τον Θεό, τότε έχουμε αρνηθεί την δυνατότητα και να μας προστατεύσει.

Μετριέται καθημερινά η αντοχή μας, η υπομονή μας, τα κουράγια μας, η ελπίδα μας και η πίστη μας. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, μα είναι η νοοτροπία μας για μια εύκολη ζωή, για μια ζωή χωρίς προσκόμματα και δυσκολίες σε αυτά που η επιθυμία μας αναζητεί. Και γνωρίζουμε όλοι πως η επιθυμία μας συνήθως δεν έχει όρια και η φαντασία πολλά πλάθει και πολλά τα θέλει εδώ και τώρα, έστω κι αν αυτό θα αποβεί μοιραίο για τους άλλους μα και για τα παιδιά μας.

Το μέτρο χάθηκε εδώ και χρόνια με τις τόσες ευκολίες δανεισμού, αποδοχής μα και αγοράς καταναλωτικών αγαθών χωρίς πραγματική αξία. Χάθηκε και η αξία του ατόμου και έγινε τούβλα… Και τώρα τι μας έμεινε; Η αγανάκτηση και η απελπισία… Ο θυμός και η λύπη…

 Χάθηκε το μεράκι, η μαεστρία εκείνη που από το ευτελές δημιουργούσε, είτε στην κουζίνα, είτε στο σπίτι μα και σε ότι άλλο καταπιανόμασταν. Χάθηκε η δημιουργικότητά μας γιατί τα βρίσκαμε έτοιμα όλα και τα «φορούσαμε» αδιάκριτα και κάναμε ότι μπορούσαμε να είμαστε ίδιοι και να μην απέχουμε μα και να μην διαφέρουμε. Φόβος μας γέμισε μην ξεμείνουμε πίσω στο κυνήγι του θησαυρού κι έτσι μείνουμε πίσω στην επίδειξη. Η αγάπη χάθηκε και μαζί της κι οι σχέσεις έγιναν ψεύτικες και αδιάφορες, μόνο το χρήμα και η εξουσία ζέσταινε την καρδιά μας. Αυτή η ζεστασιά όμως δεν κρατά πολύ, δεν είναι θαλπωρή μα πλάνη. Αυτού του είδους οι ευκολίες κοιμίζουν τον νου και αποπλανούν την καρδιά σε λάθος μονοπάτια. Την ξεγελούν σαν να’ ναι κόρη άβγαλτη και την οδηγούν σε άνομες πράξεις που την αφήνουν γυμνή και ντροπιασμένη.

Σήμερα κουβαλάμε στην ψυχή μας την ντροπή και την ασχήμια μας με τρόπο αδέξιο και διεκδικούμε να καταδικάσουμε αυτόν που την ξεμυάλισε, ξεχνώντας πως εμείς ελεύθερα και ίσως, κάποιες φορές και, με το στανιό την σπρώχναμε στις ασυδοσίες. Μη τύχει και μείνει οπισθοδρομική, μη τύχει και δεν γίνει αρκετά μοντέρνα!

Και τώρα τι μας έμεινε; Με τι θα πορευτούμε; Μα, με την αλλαγή πορείας που θα γίνει μέσα μας, με την ανάσταση των αξιών μας, με την αληθινή αγάπη στον εαυτό μας που θα γίνει πλεόνασμα και θα αρχίσει να αγκαλιάζει και τους άλλους και πάνω από όλα με την πίστη πως στην αγκαλιά Εκείνου θα μπορέσουμε να θεραπευτούμε, να παρηγορηθούμε και να βρούμε την αληθινή αξία που έχει η ζωή μας.

Η πίστη ή αλλιώς η εμπιστοσύνη

Μια λέξη, χίλιες εικόνες, χίλια συναισθήματα, χίλιες ιδέες!

Πίστη γιατί, σε τι, πως να έχω...

Ας πάμε στην καθημερινότητά μας. Σηκώνομαι το πρωί και έχω την πίστη, το θεωρώ δεδομένο, πως θα μπορέσω να κατεβάσω τα πόδια μου από το κρεβάτι, πρώτα το ένα και μετά το άλλο, θα πατήσω στο πάτωμα και μετά υποβασταζόμενη από τα χέρια μου, που και σε αυτά χρειάζεται η πίστη, ή καλύτερα η εμπιστοσύνη, πως θα με υπακούσουν κι έτσι θα καταφέρω να σηκωθώ!

Σας φαίνεται υπερβολική η άποψη μου πως χρειάζεται πίστη; Ίσως, γιατί θεωρείται δεδομένο πως αυτό γίνεται μηχανικά και ίσως έτσι να είναι. Όμως τότε σίγουρα δεν σας έχει τύχει ποτέ να προσπαθήσετε να σηκώσετε τα πόδια σας, βυθισμένη σε αυτή την πεποίθηση πως θα σας υπακούσουν και αυτά να μην κινούνται. Σαν ένα αστείο που σας κάνουν φίλοι αγαπημένοι. Να μην υπακούν και να μην υπάρχει καμία εξήγηση γι αυτό στο μυαλό σας. Να προσπαθείτε να τα πείσετε πως αυτό το αστείο καλό είναι να σταματήσει και πως ναι, ίσως χρειάζεστε ξεκούραση, και τους υπόσχεστε πως θα το κάνετε, μα τώρα θα πρέπει να σηκωθείτε, να πάτε στην τουαλέτα βρε αδερφέ, να πιείτε ένα ποτήρι νερό!

Μα αυτά παραμένουν βαριά και ακίνητα!

Ένα γεγονός που μου έμαθε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, πως για τίποτα που έχω σήμερα δεν μου έχει τάξει κανείς πως θα το έχω και την επόμενη.

Πίστη χρειάζομαι, λοιπόν, για το ότι θα είμαι και αύριο υγιής και πως θα έχω μια στέγη καθώς και τροφή. Τελευταία βέβαια χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο το γεγονός της οικονομικής, τραπεζικής πίστης.

Όμως αρκεί αυτή η πίστη για να πορευθώ; Αρκεί να μένω στα βασικά αγαθά της ζωής και να είμαι ευτυχής;

Τότε όλοι οι άνθρωποι που έχουν λύσει τα βιοτικά τους προβλήματα θα ήταν ευτυχισμένοι. Είναι όμως;

Οι αξίες που υπάρχουν και που μας μεταφέρουν οι γονείς μας από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε, οι αξίες που κουβαλάει η κοινωνία στην οποία ζούμε αλλά και οι αξίες που αντιλαμβανόμαστε από μόνοι μας με την παρατήρηση, το διάβασμα, την αξιολόγηση των καταστάσεων που ζούμε, διαμορφώνουν και τον χαρακτήρα μας.

Αν επιλέγω να ζω προστατευμένα και να προλαβαίνω τα δυσάρεστα είναι σαν να πιστεύω πως αυτά σίγουρα θα έρθουν και άρα θα πρέπει να είμαι πάντα επιφυλακτικός με αποτέλεσμα να ζω συνεχώς υπό το κράτος του φόβου.

Αν επιλέγω να ζω με αφέλεια, είναι σαν να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά, όπως τα φαντάζομαι, οπότε να μην προστατεύομαι, να μη βάζω τα όρια μου, με συνέπεια να πληγώνομαι θανάσιμα κάθε φορά που δεν πάνε έτσι όπως τα περιμένω.

Αν επιλέγω να ζω την στιγμή και τίποτα να μη με νοιάζει για το αύριο είναι σαν να μην θέλω να μεριμνήσω για την αυριανή μου ανάγκη, είναι σαν να θέλω να αφεθώ σε μια δύναμη που θα πέσει πάνω μου να με ταΐσει, να με ντύσει και να με φροντίσει ... όμως πιστεύω, άραγε, αρκετά για αυτό; 

Είμαι συνήθως βιαστική και προπέτης και κάνω ένα σωρό λάθη μα και ο άλλος που αργεί, που κινείται ράθυμα και να μην είναι σε θέση να πράξει. Κι όποιος βιάζεται σκοντάφτει μα και το γοργόν και χάρη έχει!

Και σίγουρα υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα που μοιάζουν σαν να μη βρίσκεται πουθενά η λύση για την σωστή στάση, για το τι να πιστέψω και πως να σταθώ! Προς τα που να κατευθυνθώ! Όλα μοιάζουν τόσο αντιφατικά. Πώς θα καταφέρω να βρω τη χρυσή τομή για να ζήσω όπως μου αξίζει; Πώς να σταθώ απέναντι σε μένα μα και στους άλλους;

Και πόσο καθαρή μπορώ να σταθώ σε όλες τις αξίες στις οποίες γίνομαι ωτακουστής και βιώνω από την μέρα που γεννήθηκα. Οι δικές μου επιθυμίες, τα δικά μου τραύματα και επιδιώξεις πώς θα μπορέσουν να σπρώξουν τον εαυτό μου προς την κατεύθυνση εκείνη που η ευτυχία θα μου χαμογελάσει στον δρόμο μου;