Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Η Παρθένος σήμερον



Η Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει,
και η γη το σπήλαιον, τω απροσίτω προσάγει.
Άγγελοι, μετά ποιμένων δοξολογούσι.
Μάγοι δε, μετά αστέρος οδοιπορούσι.
Δι' ημάς γαρ εγεννήθη, παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός.

Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή;
Ο Θεός ήρθε στην γη σαν απλός άνθρωπος σε απόλυτη φτώχεια για να γίνει προσιτός και στον τελευταίο άνθρωπο πάνω στη γη. Ταπεινός και κυνηγημένος ως βρέφος, αυτός που είναι ο Κύριος των πάντων και μας προσκαλεί στην αγάπη Του τώρα και πάντα!
Μια αγάπη που όλα τα αλλάζει! Μια αγάπη που μας ντύνει με τον βασιλικό χιτώνα και μας κάνει κοινωνούς στην χαρά του!
Για όσους θέλουν να δουν, ο κόσμος αυτός με τις ομορφιές του και τις ασχήμιες του αλλάζει και γίνεται γιορτή γιατί σε όλα αυτά υπάρχει Εκείνος που μας κρατάει για να μας απαλύνει τον πόνο και να μας μεγαλώνει τη χαρά. Εκείνος που μας θέλει κοντά Του όσο τίποτα άλλο. Εκείνος που μας αγαπά πιο πολύ κι από τη ζωή του. 
Η πλάση ολόκληρη αποκτά νόημα και η ζωή γίνεται πανηγύρι που η διαδρομή της οδηγεί στο φως! Το αστέρι, η αγωνία μας, μας οδηγεί σε ένα  ταξίδι ζωής για να μας δείξει τον τόπο που γεννήθηκε ο Λόγος, το πρότυπο κι ο οδηγός μας. Και είναι ο Λόγος που μας θυμίζει πως, η ζωή γίνεται καλύτερη και πως, μπορούμε να απελευθερωθούμε από όλα αυτά που μας κάνουν δυστυχισμένους και ανήμπορους. Μας περιχωρεί στην αδυναμία μας και μας συνετίζει στην πιθανή κρίση μας για τους άλλους: "Ούτε εγώ Κύριε είμαι στο πρότυπο που περιγράφεις και νιώθω, πως είναι η Σωτηρία, άρα πως να κρίνω τον διπλανό μου που ούτε και αυτός είναι κι όμως τον έχεις στην αγκαλιά σου."
Μου θυμίζει πως ότι και να κάνω, όσο βαρύ και ασήκωτο κι αν είναι, εσύ με αγκαλιάζεις και μου λες σήκω και προχώρα. Με συμβουλεύεις πως να περπατώ σε αυτόν τον κόσμο κι ότι έτσι θα μπορείς να είσαι κι εσύ μαζί μου, να μου συμπαραστέκεσαι. Και τότε καμία δυσκολία δεν θα είναι ανυπέρβλητη. Γιατί μου υποσχέθηκες, πως αυτός που ζει, ή τουλάχιστον προσπαθεί, όπως μου έδειξες, θα είναι μαζί Σου και Εσύ θα είσαι μαζί του. Ο ανώτερος πολιτισμός που ήρθες να μου διδάξεις εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια ακόμη να τον φτάσουμε εμείς οι άνθρωποι, ακόμη οι έρμοι παλεύουμε και προτιμούμε να σε αρνηθούμε παρά να σε ακολουθήσουμε, προτιμούμε να σε διώξουμε μακριά μας και να αυτοθεωθούμε, γιατί θαρρούμε πως εμείς ξέρουμε και μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς Εσένα. Γίναμε είδωλα του εαυτού μας για να μην έχουμε ανάγκη κανέναν και μαραζώσαμε μακριά από την πηγή της ζωής.
Και κάθε μέρα προσωπικά στον καθένα, και κάθε χρόνο επισήμως στην νύφη σου, στην Εκκλησία, έρχεσαι να μας θυμίσεις πως έγινες άνθρωπος  για να δείξεις τον δρόμο που οδηγεί στην ολοκλήρωσή μας, στην σωτηρία μας, για να δώσεις νόημα στα άψυχα κορμιά μας και όλη η πλάση να χαίρεται και να ψάλλει σύσσωμη το: Χριστός γεννάται σήμερον!  Ένας νέος κόσμος ήρθε κι έφερε χαρά στους αναζητητές σου Κύριε. Ένας νέος κόσμος για όσους διψούν για το πέρα από αυτό που ζούμε, για την αλήθεια και την δικαιοσύνη που γεμίζει τις καρδιές μας, για την πείνα εκείνων που ποθούν να ζήσουν στα γεμάτα!
Τι άλλο να πω, εκτός από: Δόξα τω Θεώ! Επιτέλους, ήρθε ο καιρός που η αγωνία αυτών που περίμεναν, ήλπιζαν και πίστευαν πως δεν μπορεί να ήρθαμε στη ζωή μόνο για το φαγητό, την καλοπέραση και την βιοπάλη, χωρίς ένα νόημα βαθύτερο! Ήρθες και πλήρωσες την χαρά, ήρθες και έφερες το φως σε ένα κόσμο που βασιλεύει το σκοτάδι και το ιδίον συμφέρον, ήρθες να μας ενώσεις και να μας χαρίσεις μια πολιτεία που βασιλεύει η αγάπη Σου, από εδώ, σε όσους την ποθούσαν και την ποθούν.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι


 Στις 6 Δεκεμβρίου 1929, με 41 πυρετό, εξαντλημένος, μεταφέρθηκε πεζός στο νοσοκομείο «Δόκτωρ Χάαζ» ο αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι, που μόλις πρόσφατα η ρωσική εκκλησία τον συναρίθμησε στη χορεία των αγίων.
Μετά από έντονη, βασανιστική δίψα και αφού ζήτησε να του φέρουν μια βυσσινάδα τον άκουσαν να ψιθυρίζει:
«Να, τώρα είμαι τελείως ελεύθερος, κανείς δεν θα με πάρει» και κατόπιν : «Τι ωραία! Τώρα είμαστε μακριά…»
Ήταν στις 15 Δεκεμβρίου που η ψυχή του πέταξε ελεύθερη προς τον Κύριο που υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή.
Θεολόγος, συγγραφέας, καθηγητής της πνευματικής ακαδημίας της Μόσχας, ένας σημαντικός ιεροκήρυκας που τέλειωσε την ζωή του σε ένα συγκρότημα έξι νησιών, στον κόλπο Ονέγκα, στη Λευκή θάλασσα, στη βορειοδυτική Ρωσία. Μια μοναστική πολιτεία που μετατράπηκε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως το 1921.
Έζησε σε μια εποχή που μπερδεμένοι οι εκκλησιαστικοί παράγοντες για τους σκοπούς της νέας εξουσίας δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τον κίνδυνο, που υπήρχε πίσω από την υποστήριξη της, προς την ανανεωτική τάση που υπήρχε τότε στην εκκλησία.
Ο αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων, με μεγάλη αγάπη προς τις σπουδές για την θεολογική γνώση, τονίζοντας, όμως, πως η γνώση του Θεού είναι επιστήμη εμπειρική και πως μόνο οι καθαροί τη καρδία θα ιδούν τον Θεό και γι αυτό η αληθινή θεολογία πρέπει να είναι θεοσεβής…
Στάθηκε σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια η κάλυψη του πατριάρχη Τύχωνα. Λάτρης της ορθοδόξου εκκλησίας και της ενότητας της, γεγονός για το οποίο πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις κρατώντας μια στάση μη υπονόμευσης με κριτική ή αποδοκιμασία τα μέτρα της κυβέρνησης προς τους πολίτες, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να μείνει μακριά κι από την επιδοκιμασία.
Ακόμη κι όταν ένα μέρος της εκκλησίας, με την Διακήρυξη της 29ης Ιουλίου 1927, αναγνώρισε την σοβιετική εξουσία, εκείνος, σε αυτή την αναστάτωση συγκράτησε το σχίσμα που ήταν έτοιμο να συμβεί. Προτίμησε να τηρήσει την αφοσίωση της ορθοδόξου ρωσικής εκκλησίας στον μητροπολίτη Σέργιο που την διατύπωσε. Σχίσμα με τίποτα! αναφώνησε, και συμβούλευε πως ότι κι αν αρχίσουν να μας λένε να το βλέπουμε σαν προβοκάτσια.  Γεγονός που πράγματι προβλημάτισε τους κομμουνιστές, μιας και δεν κατάφεραν να την διχάσουν με την υποστήριξη τους στην ανανεωτική εκκλησία.
Φυσικά η κυβέρνηση κατάλαβε το διπλωματικό ελιγμό του αγίου και την ενότητα που πρέσβευε και προσπάθησε να τον στριμώξει:
-         Πώς καταφέρνετε εσείς οι λειτουργοί της θρησκείας και βουλιάζετε τελείως σε αντιφάσεις; Από τη μια μεριά για σας η Αγία Γραφή είναι κάτι αναμφισβήτητο κι από την άλλη μέσα εκεί επανειλημμένα λέγεται ότι δεν υπάρχουν εξουσίες μη τεταγμένες από τον Θεό.  Όμως εσείς δεν αγαπάτε τη σοβιετική εξουσία. Τη βρίζετε, είσθε δυσαρεστημένος από αυτήν. Πώς απαντάτε, πολίτη Τρόϊτσκι στο ερώτημα αυτό;
-         Μήπως λέμε εμείς ότι η σοβιετική εξουσία δεν είναι από τον Θεό; Ναι, ασφαλώς είναι από τον Θεό. Σαν τιμωρία για τις αμαρτίες μας.
Εξορίστηκε και έζησε σε άθλιες συνθήκες ως το τέλος του, σε ηλικία 43 χρονών.
Σε συνθήκες, που, ακόμη κι αν έμενες για λίγο, θα διαπίστωνες πως δεν μπορείς να τις περιγράψεις, παρά μόνο πως αυτό που ζεις, είναι οφθαλμοφανώς ο ίδιος ο Σατανάς. Εργαζόταν, όπως κι άλλοι κρατούμενοι, ως ψαράς και ξυλοκόπος. Κι όμως ο αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων χαιρόταν να θυμάται πως το όνομά του σήμαινε εύθυμος και να διατηρεί με ζωηρότητα την πνευματική του ευθυμία. Του άρεσε να θυμάται πως τα «Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον. Πρώτον μεν, αλιείς θεολόγους ανέδειξε και νυν, τους θεολόγους, αλιείς ανέδειξε…»


Άφησε κείμενα που, ένα μέρος από αυτά, μπορείς να ψηλαφίσεις, στο βιβλίο: Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι (1886-1929), από τις εκδόσεις Άθως, και να  διαπιστώσεις πως οι αλήθειες που κατέγραψε, σχεδόν, εκατό χρόνια πριν, μας αφορούν ακόμη περισσότερο σήμερα. 

Πηγή εκδόσεις Άθως: Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Ενοχές

  Κάποιες φορές, που μπορεί να είναι κατά εποχές και  περισσότερες, φέρομαι με έναν τρόπο που πληγώνει τους άλλους,  μακρινούς, κοντινούς μα και οικείους μου ανθρώπους, που όταν το αντιλαμβάνομαι, τότε, πάνω από όλα πληγώνεται ο εγωισμός μου.
«-Πώς μπορεί, εγώ, να φέρθηκα έτσι;»
«-Πώς είναι δυνατόν να έπεσα τόσο χαμηλά;»
«-Πώς μπορεί να συνέβη αυτό σε εμένα;»
Αδυνατεί να το αντέξει η φιλαυτία μου και ο εγωισμός μου και για αυτό κατακλύζομαι από δικαιολογίες, για το συμβάν, που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στο κεφάλι μου και προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αδυναμία μου και να με «σκεπάσουν». Δεν θέλω να παραδεχθώ το λάθος μου, κάτι τέτοιο θα σήμαινε άλλωστε και το τέλος της τακτοποίησης που έχω μέσα μου. Θα πυροδοτούσε το άγχος που έχω για να είμαι σωστή και ίσως σήμαινε πως δεν είμαι αρκετά καλή, δεν είμαι όπως θα έπρεπε και όπως εγώ πιστεύω για τον εαυτό μου. Άρα, όχι αγαπητή, όχι τοποθετημένη στο βάθρο μου!
Κι όλα αυτά θολώνουν την κρίση και την συνείδηση και το σκοτάδι δεν υποχωρεί. Απομένω απελπιστικά μόνος να βασανίζομαι από αυτή την αποκάλυψη. Γεμίζω με ενοχές γιατί γνωρίζει η συνείδηση μου πως δεν τα είπα όλα, δεν τα φώτισα όλα, δεν θέλησα να τα αναγνωρίσω και να τα θέσω ενώπιον μου. Κρύβομαι, όπως ο Αδάμ, αποφεύγοντας την ευθύνη των λαθών μου, τριγυρισμένη από ένα μεγάλο «Όμως…», «Ναι μεν, αλλά…» και δεν μπορώ να βρω ησυχία, γαλήνη και την πολυπόθητη αγκαλιά.


Και η αγάπη δεν έρχεται, η συμφιλίωση δεν με ανακουφίζει, η χαρά μου κρύβεται. Έχω την ελευθερία που μου δίνει την δυνατότητα να δω και να  αντιμετωπίσω το λάθος, ή να το αποφύγω εντελώς, ώσπου να ξεχαστεί και να θαφτεί μαζί με ό,τι άλλο ή, τέλος, να το δω τόσο όσο αντέχει η φιλαυτία μου κι ο εγωισμός μου. Μα τότε είναι σαν να το βλέπω, μα, και να μη το βλέπω! Καταδικάζω την ίδια μου την ύπαρξη σε μια απόσταση χαοτική από την Πηγή της Ζωής. Για αυτό και δεν έχει την πρώτιστη σημασία η συγχώρεση των άλλων, μα ούτε ακόμη και του ίδιου του Θεού! Αλλά προέχει η συγχώρεση του εαυτού μου από μένα! Και πως μπορεί να γίνει αυτό; Αφού αποδεχτώ με λεβεντιά την αστοχία μου, δεχτώ την μικρότητά μου, πέσω στα γόνατα αναγνωρίζοντας την απόλυτη αδυναμία μου, τότε έχω, ήδη, κάνει την πρώτη συμφιλίωση με την αλήθεια της πραγματικότητάς μου. Και μετά στραφώ με απόλυτη εμπιστοσύνη και όλο αυτό, το καταθέσω στα πόδια Εκείνου, που ήδη με έχει Αγαπήσει, μου έχει χαρίσει τη Ζωή και τη Σωτηρία!


Θαρρώ πως αυτό είναι το μοναδικό μονοπάτι για να γνωρίσει κανείς τον Παράδεισο από εδώ!


Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Προετοιμασία για την γιορτή!

Σύμπασα η πλάση στέκει με συστολή αναμένοντας. Προετοιμάζεται και καρτερεί το μέγα γεγονός. Τα φύλλα στα δέντρα ντύθηκαν τις πορφυρές φορεσιές με τα χρυσά σιρίτια. Το στερέωμα κατέβηκε χαμηλά, θες από συστολή, θες από αδημονία. Οι ετοιμασίες γίνονται σιωπηλά, αθόρυβα. Κάτω από το χώμα, η ελπίδα ετοιμάζεται με τρόπους μυστικούς.
Θα εμφανιστεί μόνο σε όσους θέλουν, σε όσους έχουν αυτιά να ακούσουν και μάτια να δουν και να δεχτούν το θαύμα της Ζωής.
Σιωπηλοί κτίστες δουλεύουν άοκνα και συντελούν στην έλευση Του Κτίστη.
         Ω! Πόσο Μέγα Μυστήριο είναι αυτό!


Ο Θεός θα γεννηθεί σε μια σπηλιά από θνητή γυναίκα! Ως χθες, κάποιοι ίσως και σήμερα, γιορτάζαμε τους ημίθεους και τους θεούς που κουβαλούσαν ανθρώπινες αδυναμίες, μα τώρα γεννιέται ο αληθινός Θεός, γενόμενος άνθρωπος θνητός. Βρέφος στην αγκαλιά της Μητέρας Του μας προσκαλεί σε μια συνάντηση που η εξουσία και η δύναμη δεν έχουν καμία θέση.
Παιδίον νέον, έρχεται στον κόσμο, ανυπεράσπιστο για να μας χορτάσει με την εμπιστοσύνη, την αγάπη και το δικαίωμα στο όνειρο.
Παιδίον νέον έρχεται για να φέρει την αναγέννηση στις ψυχές μας.
Παιδίον νέον έρχεται για να καθαρίσει τις πληγές μας, να διώξει το σκοτάδι και να μας σώσει από την καταστροφή. Μόνο για όσους θέλουν, μόνο για όσους το ποθήσουν.
Παιδίον νέον έρχεται για να μας πει να μη φοβόμαστε, να μη λυπόμαστε. Μας καλεί, τον καθένα προσωπικά, εκεί που το σκοτάδι δεν κατοικεί. Εκεί που ο προ αιώνων Θεός γίνεται  φίλος, αδερφός, σύντροφος πιστός για πάντα.
Παιδίον νέον έρχεται, να μας κρατήσει στην αγκαλιά Του και να μας χαρίσει την γαλήνη και την ειρήνη που τόσο ποθούμε καθώς και την δύναμη να σταθούμε ορθοί και άξιοι στο δρόμο της καρδιάς και της λογικής, που τόσο λείπει από την κοινωνία και τις αξίες του κόσμου τούτου, που μας παρασύρουν με μια μέθη γλυκιά στην στιγμιαία ηδονή, πιστή σύντροφο της οδύνης.
Όσοι πιστοί προσέλθετε στην προετοιμασία της Γέννησης, γιορτή μεγάλης χαράς. Ας καθαρίσουμε τον οίκο της ψυχής κι ας σταθούμε με θαυμασμό και φόβο στον ερχομό Εκείνου που θα βαστάξει τα βάσανα και τις δυσκολίες μας και θα μας ντύσει με Φως!






 

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Πώς θα σωθούμε;

Έχουμε πέσει σε θλίψη, έχουμε απογοητευτεί και αποφασίσει πριν συμβεί πως θα συμβεί. Τί; Μα η καταστροφή, ο χαμός. Θα χαθούμε από προσώπου γης γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας δείχνουν πως δεν πάμε καθόλου καλά.
Πώς θα σωθούμε λοιπόν; Σίγουρα με τίποτα από αυτά που λένε οι διάφοροι πολιτικοί.
Άλλωστε ποια πολιτική γραμμή μπορεί να ξεπλύνει την διαφθορά, την ιδιοτέλεια, την υποκρισία, την ανάγκη να αρπάξουμε για να έχουμε να φάμε, να προστατευτούμε, να διαφυλάξουμε την οικογένειά μας, αν εμείς δεν το επιθυμήσουμε.
Δεν έχουμε πλέον φόβο Θεού, σεβασμό σε αξίες, στον εαυτό μας, στους συνανθρώπους μας.
Παραπατούμε από τις δυσκολίες και από τα προβλήματα.
Έχουμε πάρει όλη τη ζωή στα χέρια μας ξεχνώντας την μηδαμινότητά μας κι ότι αν εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας πιο ικανό από τον Θεό, τότε έχουμε αρνηθεί την δυνατότητα και να μας προστατεύσει.
Μετριέται καθημερινά η αντοχή μας, η υπομονή μας, τα κουράγια μας, η ελπίδα μας και η πίστη μας. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, μα είναι η νοοτροπία μας για μια εύκολη ζωή, για μια ζωή χωρίς προσκόμματα και δυσκολίες σε αυτά που η επιθυμία μας αναζητεί. Και γνωρίζουμε όλοι πως η επιθυμία μας συνήθως δεν έχει όρια και η φαντασία πολλά πλάθει και πολλά τα θέλει εδώ και τώρα, έστω κι αν αυτό θα αποβεί μοιραίο για τους άλλους μα και για τα παιδιά μας.
Το μέτρο χάθηκε εδώ και χρόνια με τις τόσες ευκολίες δανεισμού, αποδοχής μα και αγοράς καταναλωτικών αγαθών χωρίς πραγματική αξία. Χάθηκε και η αξία του ατόμου και έγινε τούβλα… Και τώρα τι μας έμεινε; Η αγανάκτηση και η απελπισία… Ο θυμός και η λύπη…
 Χάθηκε το μεράκι, η μαεστρία εκείνη που από το ευτελές δημιουργούσε, είτε στην κουζίνα, είτε στο σπίτι μα και σε ότι άλλο καταπιανόμασταν. Χάθηκε η δημιουργικότητά μας γιατί τα βρίσκαμε έτοιμα όλα και τα «φορούσαμε» αδιάκριτα και κάναμε ότι μπορούσαμε να είμαστε ίδιοι και να μην απέχουμε μα και να μην διαφέρουμε. Φόβος μας γέμισε μην ξεμείνουμε πίσω στο κυνήγι του θησαυρού κι έτσι μείνουμε πίσω στην επίδειξη. Η αγάπη χάθηκε και μαζί της κι οι σχέσεις έγιναν ψεύτικες και αδιάφορες, μόνο το χρήμα και η εξουσία ζέσταινε την καρδιά μας. Αυτή η ζεστασιά όμως δεν κρατά πολύ, δεν είναι θαλπωρή μα πλάνη. Αυτού του είδους οι ευκολίες κοιμίζουν τον νου και αποπλανούν την καρδιά σε λάθος μονοπάτια. Την ξεγελούν σαν να’ ναι κόρη άβγαλτη και την οδηγούν σε άνομες πράξεις που την αφήνουν γυμνή και ντροπιασμένη.
Σήμερα κουβαλάμε στην ψυχή μας την ντροπή και την ασχήμια μας με τρόπο αδέξιο και διεκδικούμε να καταδικάσουμε αυτόν που την ξεμυάλισε, ξεχνώντας πως εμείς ελεύθερα και ίσως, κάποιες φορές και, με το στανιό την σπρώχναμε στις ασυδοσίες. Μη τύχει και μείνει οπισθοδρομική, μη τύχει και δεν γίνει αρκετά μοντέρνα!
Και τώρα τι μας έμεινε; Με τι θα πορευτούμε; Μα, με την αλλαγή πορείας που θα γίνει μέσα μας, με την ανάσταση των αξιών μας, με την αληθινή αγάπη στον εαυτό μας που θα γίνει πλεόνασμα και θα αρχίσει να αγκαλιάζει και τους άλλους και πάνω από όλα με την πίστη πως στην αγκαλιά Εκείνου θα μπορέσουμε να θεραπευτούμε, να παρηγορηθούμε και να βρούμε την αληθινή αξία που έχει η ζωή μας.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Η πίστη ή αλλιώς η εμπιστοσύνη

Μια λέξη, χίλιες εικόνες, χίλια συναισθήματα, χίλιες ιδέες!
Πίστη γιατί, σε τι, πως να έχω...


Ας πάμε στην καθημερινότητά μας. Σηκώνομαι το πρωί και έχω την πίστη, το θεωρώ δεδομένο, πως θα μπορέσω να κατεβάσω τα πόδια μου από το κρεβάτι, πρώτα το ένα και μετά το άλλο, θα πατήσω στο πάτωμα και μετά υποβασταζόμενη από τα χέρια μου, που και σε αυτά χρειάζεται η πίστη, ή καλύτερα η εμπιστοσύνη, πως θα με υπακούσουν κι έτσι θα καταφέρω να σηκωθώ!
Σας φαίνεται υπερβολική η άποψη μου πως χρειάζεται πίστη; Ίσως, γιατί θεωρείται δεδομένο πως αυτό γίνεται μηχανικά και ίσως έτσι να είναι. Όμως τότε σίγουρα δεν σας έχει τύχει ποτέ να προσπαθήσετε να σηκώσετε τα πόδια σας, βυθισμένη σε αυτή την πεποίθηση πως θα σας υπακούσουν και αυτά να μην κινούνται. Σαν ένα αστείο που σας κάνουν φίλοι αγαπημένοι. Να μην υπακούν και να μην υπάρχει καμία εξήγηση γι αυτό στο μυαλό σας. Να προσπαθείτε να τα πείσετε πως αυτό το αστείο καλό είναι να σταματήσει και πως ναι, ίσως χρειάζεστε ξεκούραση, και τους υπόσχεστε πως θα το κάνετε, μα τώρα θα πρέπει να σηκωθείτε, να πάτε στην τουαλέτα βρε αδερφέ, να πιείτε ένα ποτήρι νερό!
Μα αυτά παραμένουν βαριά και ακίνητα!
Ένα γεγονός που μου έμαθε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, πως για τίποτα που έχω σήμερα δεν μου έχει τάξει κανείς πως θα το έχω και την επόμενη.
Πίστη χρειάζομαι, λοιπόν, για το ότι θα είμαι και αύριο υγιής και πως θα έχω μια στέγη καθώς και τροφή. Τελευταία βέβαια χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο το γεγονός της οικονομικής, τραπεζικής πίστης.
Όμως αρκεί αυτή η πίστη για να πορευθώ; Αρκεί να μένω στα βασικά αγαθά της ζωής και να είμαι ευτυχής;
Τότε όλοι οι άνθρωποι που έχουν λύσει τα βιοτικά τους προβλήματα θα ήταν ευτυχισμένοι. Είναι όμως;
Οι αξίες που υπάρχουν και που μας μεταφέρουν οι γονείς μας από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε, οι αξίες που κουβαλάει η κοινωνία στην οποία ζούμε αλλά και οι αξίες που αντιλαμβανόμαστε από μόνοι μας με την παρατήρηση, το διάβασμα, την αξιολόγηση των καταστάσεων που ζούμε, διαμορφώνουν και τον χαρακτήρα μας.
Αν επιλέγω να ζω προστατευμένα και να προλαβαίνω τα δυσάρεστα είναι σαν να πιστεύω πως αυτά σίγουρα θα έρθουν και άρα θα πρέπει να είμαι πάντα επιφυλακτικός με αποτέλεσμα να ζω συνεχώς υπό το κράτος του φόβου.
Αν επιλέγω να ζω με αφέλεια, είναι σαν να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά, όπως τα φαντάζομαι, οπότε να μην προστατεύομαι, να μη βάζω τα όρια μου, με συνέπεια να πληγώνομαι θανάσιμα κάθε φορά που δεν πάνε έτσι όπως τα περιμένω.
Αν επιλέγω να ζω την στιγμή και τίποτα να μη με νοιάζει για το αύριο είναι σαν να μην θέλω να μεριμνήσω για την αυριανή μου ανάγκη, είναι σαν να θέλω να αφεθώ σε μια δύναμη που θα πέσει πάνω μου να με ταΐσει, να με ντύσει και να με φροντίσει ... όμως πιστεύω, άραγε, αρκετά για αυτό; 
Είμαι συνήθως βιαστική και προπέτης και κάνω ένα σωρό λάθη μα και ο άλλος που αργεί, που κινείται ράθυμα και να μην είναι σε θέση να πράξει. Κι όποιος βιάζεται σκοντάφτει μα και το γοργόν και χάρη έχει!
Και σίγουρα υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα που μοιάζουν σαν να μη βρίσκεται πουθενά η λύση για την σωστή στάση, για το τι να πιστέψω και πως να σταθώ! Προς τα που να κατευθυνθώ! Όλα μοιάζουν τόσο αντιφατικά. Πώς θα καταφέρω να βρω τη χρυσή τομή για να ζήσω όπως μου αξίζει; Πώς να σταθώ απέναντι σε μένα μα και στους άλλους;
Και πόσο καθαρή μπορώ να σταθώ σε όλες τις αξίες στις οποίες γίνομαι ωτακουστής και βιώνω από την μέρα που γεννήθηκα. Οι δικές μου επιθυμίες, τα δικά μου τραύματα και επιδιώξεις πώς θα μπορέσουν να σπρώξουν τον εαυτό μου προς την κατεύθυνση εκείνη που η ευτυχία θα μου χαμογελάσει στον δρόμο μου;

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Μήπως...;

Μας τον παρέδωσε φτιαγμένον καλόν λίαν, να τον χρησιμοποιήσουμε, να τον ζήσουμε, να τον κυριεύσουμε, να τον γευτούμε και να τον απολαύσουμε. Κι αν μπορούμε κι όσο μπορούμε, να πιούμε την ομορφιά του μέχρι την τελευταία σταγόνα και να διψάσουμε από ευτυχία και ευγνωμοσύνη για περισσότερα και μεγαλύτερα.
Και εμείς, μόλις μπορέσαμε τον καταστρέψαμε· ερημώσαμε τους κήπους (από όπου τρώμε), ξεχερσώσαμε τα δάση (που αναπνέουμε), μολύναμε τα νερά (που πίνουμε) και κάναμε τον κόσμο που μας δόθηκε να ζήσουμε έναν απέραντο σκουπιδότοπο, τόσο απέραντο, που σκοτώνουν πια τα σκουπίδια μας τις άλλες μορφές ζωής σιγά σιγά, όσες δεν σκοτώνουμε οι ίδιοι με άλλα μέσα.




Δείτε αυτό το μικρό φιλμάκι
τραβηγμένο στο Midway, 2.000 μίλια μακριά από την κοντινότερη ήπειρο, και θυμηθείτε πως δεν δείχνει κάτι πολύ σπάνιο: στον Ειρηνικό, παρασυρμένα σε μεγάλες συγκεντρώσεις από τα θαλάσσια ρεύματα, υπάρχουν εκατοντάδες τετραγωνικά μίλια από επιπλέοντα σκουπίδια που σχηματίζουν τεράστιες, απροσπέλαστες νεκρές περιοχές, επικίνδυνες για ζώα και σκάφη, βιολογικές ερήμους που κάθε χρόνο μεγαλώνουν. Λέτε πριν από οτιδήποτε άλλο, να μας προλάβουν τα σκουπίδια μας;

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Το μόνο σκεπτόμενο ον!

Σηκώθηκε αέρας, λες και ανάσανε από ανυποψίαστα βάθη ο ουρανός κι η γη μαζί. Η ψηλή λεύκα αφηνόταν ολότελα σε αυτή την πνοή και τα πλούσια φυλλώματά της άρχισαν να παιχνιδίζουν και να γελούν, να τραγουδούν και να μιλούν. Μα τι τρέλα κι αυτή, λες και πάλευε να την ξεριζώσει κι αυτή, να μη σταματά να γελά με την ψυχή της! Ένας ολάκερος κόσμος από πουλιά, γρύλους, τζιτζίκια, μυρμήγκια, πεταλούδες κι ότι βάνει ο νους σου ήταν πάνω σε αυτό το δέντρο! 

 
Έμπαινε το φθινόπωρο και οι προετοιμασίες για τον ερχομό του, ένα μικρό πανηγύρι.
Και όλα αυτά μπροστά στα μάτια εκατοντάδων ανθρώπων σε ένα κεντρικό δρόμο των Αθηνών. Πολλοί περνούσαν από κάτω μα κανείς δεν πρόσεχε. Βιαστικοί έτρεχαν να προλάβουν ο καθένας κι από κάτι. Σοβαροί και αμίλητοι με μιαν υποψία φόβου στα μάτια τους. Άλλοι σε μικρά πηγαδάκια, που σιγά σιγά μεγάλωναν, κουβέντιαζαν έντονα.
 Τι κι αν τους σφύριζαν γλυκά κι απαλά δεκάδες μικροοργανισμοί, τι και αν τα φύλλα χόρευαν δελεαστικά, τι κι αν τα πουλιά τραγουδούσαν δυνατά, τίποτα δεν τους αποσπούσε από τα σοβαρά τους προβλήματα και το προσπερνούσαν σαν να μην υπήρχε εκεί αυτό το δέντρο, σαν να μη γινόταν το τρικούβερτο γλέντι λίγο πιο πάνω από τα κεφάλια τους!
Που και που στεναχωριόταν η λεύκα και οι μικροί της φίλοι που δεν μπορούσαν να μοιραστούν την χαρά τους και λυπόντουσαν για τα στενάχωρα πρόσωπα που είχαν οι άνθρωποι γιατί ήταν τα μόνα ζωντανά πλάσματα στη φύση που δεν χαιρόντουσαν, που δεν ζούσαν την τόσο συναρπαστική ημέρα τους, μοναδική στα σίγουρα! Και μετά σου λένε ότι είναι το μόνο σκεπτόμενο ον στη φύση!
Φυσικά το γεγονός αυτό δεν τους έκανε να σταματήσουν τις τρυφερές κινήσεις και το τραγούδι που έλεγαν τα φύλλα, τα πουλιά, οι γρύλοι και κάθε είδος που υπήρχε στον δικό τους, μικρό, κόσμο.
Ο βαθύς ουρανός με το απέραντό του μπλε να αγκαλιάζει την πλάση και τον ήλιο να ανοίγει ξέφωτα σε κατεβασιές  για τις κόρες του. Οι ηλιαχτίδες, χορεύοντας, διασχίζουν το ουράνιο στερέωμα με κάποιες από αυτές να γλιστρούν απαλά στα φυλλώματα.
Κόσμος πολύς είχε αρχίσει να μαζεύεται στη ρίζα του δέντρου και να συζητάει. Κάποιοι με πάθος έλεγαν κάτι, κάποιοι άλλοι σχεδόν φώναζαν και όλοι μαζί μιλούσαν φοβερά εκνευρισμένοι.
Μα τι συμβαίνει; Ρώτησε μια ηλιαχτίδα το δέντρο.
- Οι άνθρωποι νοιώθουν αδικημένοι και είναι στεναχωρημένοι, απάντησε η λεύκα.
- Τι; Γίνεται πόλεμος;
Όχι, πώς σου ήρθε αυτό;
-  Υπάρχει κάποια άσχημη επιδημία στην περιοχή;
-  Μα τι κάθεσαι και μου λες; Είσαι με τα καλά σου;
-  Μα τότε γιατί μιλάς για αδικία και στεναχώρια,  δεν καταλαβαίνω…
Μειώνουν τις συντάξεις, κόβουν τα εφάπαξ, κατεβάζουν τους μισθούς, μειώνουν τα επιδόματα, ανοίγουν κλειστά επαγγέλματα και ένα σωρό άλλα!
Και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, πως και κόβουν και μειώνουν και ανοίγουν;
Δεν υπάρχουν λένε χρήματα και επειδή έχουμε αρχίσει να δανειζόμαστε από την ΕΟΚ, αυτοί έρχονται κάθε τρεις και λίγο και κάνουν έλεγχο στα οικονομικά μας και στο πόσο σωστά διαχειριζόμαστε τα δανεικά που μας έδωσαν, για να δουν αν θα μας ξαναδώσουν, επειδή τους ζητάμε κι άλλα.
-  Δεν έχω καταλάβει καλά! Μου λες πως δεν έχουν χρήματα και για αυτό κάνουν μειώσεις, τότε γιατί βγαίνουν στους δρόμους;
- Μα… δεν ξέρω! Λένε πως έχουν αδικηθεί, γιατί αυτοί συνετά φέρθηκαν μέσα στα χρόνια, όμως κάποιοι έφαγαν τα χρήματα και για αυτό αυτοί δεν έχουν τώρα!
-  Και δεν έβλεπαν πως τόσα χρόνια κάποιοι έτρωγαν τα χρήματα, ποιοι ήταν αυτοί οι άλλοι και πώς τα έτρωγαν χωρίς να τους καταλαβαίνει κανείς; Κάπου άκουσα "πως ο έρωτας και το χρήμα δεν κρύβονται"!
-  Ώχου με έσκασες! Δεν ξέρω να σου πω, μα την αλήθεια μου! Άσε με κι έχω τόσα πράγματα να κάνω για το φθινόπωρο που έρχεται. Τα φύλλα μου θα φύγουν για να μου δώσουν την δύναμη να αντέξω τον χειμώνα μα και για να μου δώσουν την απαραίτητη τροφή να γεννήσω νέα! Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με των ανθρώπων τα δικαιώματα!
-  Να με συμπαθάς, μα έχω γυρίσει πολλά μέρη στη γη και θαρρώ πως τα "δικαιώματα" έγινε η νέα ασθένεια που θερίζει τον κόσμο! Ξεκίνησε σαν επιδημία και έχει γίνει πλέον ενδημία! Όλοι μιλάνε για δικαιώματα, μα κανείς για υποχρεώσεις, λες και δεν αναγνωρίζουν ότι υπάρχει η έννοια της υποχρέωσης! Όμως ξέρεις κάτι; Πάω να παίξω και να χορέψω, γιατί, μα τω Θεώ, βαρέθηκα τις κουβέντες για πράγματα ανόητα!
Κι έτσι συνεχίστηκε η ζωή στο δέντρο σαν να μην είχε καμία σχέση με τα καμώματα των ανθρώπων κι ας εξαρτιόταν η ζωή τους κι από αυτούς. Έτσι και οι άνθρωποι, που, μετά από λίγο άρχισαν να φωνάζουν και να βρίζουν, να τρέχουν και να πετούν πέτρες κι ό,τι άλλο έβρισκαν ξηλώνοντας αυτά, που παλαιότερα, κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί τους τοποθέτησαν στον δρόμο. Βρώμισε η περιοχή, θόλωσε η ατμόσφαιρα και πνίγηκε η γη, για άλλη μια φορά, στον ωκεανό των δικαιωμάτων τους…










Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Η κουλοσύνη του Έλληνα

Διαβάζοντας το βιβλίο:  Όσοι ζωντανοί, του Ί. Δραγούμη, βλέπω, μέσα από τα ερευνητικά του μάτια, την Ελλάδα στις αρχές του 1900. Η χώρα μας βρίσκεται στην αρχή του κρατισμού και της ιδιοτέλειας, που μετά την σκλαβιά, βιάστηκε να πετάξει όλο το παρελθόν, αδειάζοντας την ψυχή του Έλληνα από ότι είχε. Οι άνθρωποι ξιπάστηκαν από την μόρφωση και την ευρωπαϊκή παιδεία και ο λογισμός τους θόλωσε από την οικονομική ανάπτυξη. Θελήσαμε να μιμηθούμε αυτό που μπορούσαν να καταλάβουν και να θαυμάσουν οι γείτονες μας  που ήταν οι αρχαίοι πρόγονοι και η φιλοσοφία.
 Αδύναμοι να υποστηρίξουμε την πίστη μας, γιατί ως τότε είχε χαθεί η γνώση από τους πολλούς και το μόνο που έμενε ήταν η διαφοροποίηση μας  από τον μουσουλμανισμό. Ελεύθεροι πλέον  την κάναμε στην άκρη, μιας και δεν χώραγε στον νέο μας κόσμο. Αποϊεροποιήσαμε  την ζωή μας. Τον ανώτερο πολιτισμό του Βυζαντίου, που έπεται και  που βασίστηκε στην  ορθοδοξία, στον τρόπο ζωής εκείνο που έπλασε αγίους, αποκαλύπτοντας μας την αληθινή χαρά και βαστάζοντας την δυσκολία στην καθημερινή ζωή,  τον κάναμε στην άκρη.  Χάσαμε την αλήθεια  και γίναμε απλώς προοδευτικοί.   Χωρίς πίστη ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει τη ζωή γιατί δεν μπορεί να ζήσει μα μόνο να έχει! 
 Παρακάτω μεταφέρω κάποιες σκέψεις του Δραγούμη, ενός ευαίσθητου ανθρώπου που δεν μπόρεσε να βρει την γνώση στην πίστη μα η αγωνία της ψυχής του κράτησε καθαρό το μυαλό του ως προς την αληθινή ιστορία των Ελλήνων:

  Μια φορά η ανατροφή των Ρωμιών όλων ήταν απάνω κάτω η ίδια, σκολειά δεν ήταν, η παιδεία έμενε αριστοκρατική. Για να πλακόνει την ψυχή τους η Τουρκιά και να μην υπάρχει ακόμα ελλαδικό βασίλειο, την ανατροφή του Ρωμιού την έπλαθε η αντιπάθεια για τον Τούρκο και μια νοσταλγία προς τα πίσω, κατά την βυζαντινή αυτοκρατορία. Μόρφονε τους Ρωμιούς τότε το μίσος και η παράδοση. Εξαιρούνται κάποια μέρη που τα όριζαν οι Βενετσιάνοι. Οι λίγοι που ήξεραν γράμματα,  μόνο αυτοί ξεχώριζαν από τους άλλους και δημιουργούσαν αγάλι αγάλι ένα νέο ιδανικό – που να μην είχε γεννηθεί ποτέ του, έλεγε ο Αλέξης – την αρχαιομανία. Αυτοί ανακάλυπταν έναν αρχαίο ελληνισμό με Θεμιστοκλήδες, Περικλήδες, Αριστείδηδες και Σωκράτηδες. Στην ανακάλυψή τους αυτή τους βοηθούσαν και οι Ευρωπαίοι, που θαύμαζαν την αρχαία Ελλάδα.
Μια φορά ένα κουλός χωριάτης έφυγε από τα Γκράβαρα και ηύρε την τύχη του στην Αθήνα ζητιανεύοντας. Συγκινούσε τους Αθηναίους η κουλοσύνη του και του έδιναν οι σπλαχνικοί πεντάρες. Άμα γύρισε στο χωριό του, γέρος και με κομπόδεμα, και τους διηγήθηκε πως επλούτισε, ζήλεψαν οι χωριανοί και τους είδες τότε όλους να καιν τα χέρια τους, να παραμορφόνουν τα κορμιά τους, να γίνονται κουλοί, κουτσοί, στραβοί και μουγγοί και να ζητιανεύουν στην Αθήνα. Ως που τους κατάλαβαν οι Αθηναίοι και τους έδιωξαν όλους τους Γκραβαρίτες από την Αθήνα, με τις κλωτσιές.
Έτσι και οι γραμματιζούμενοι είδαν πως ο αρχαίος ελληνισμός είχε πέραση στην Ευρώπη και την έκανε να βοηθεί τους Ρωμιούς για χάρη των προγόνων τους. Οι φιλέλληνες Ευρωπαίοι κάτι ψίχουλα τους πετούσαν. Και φαντάστηκαν αμέσως οι γραμματιζούμενοι να μεταμορφώσουν τους Ρωμιούς σε αρχαίους Έλληνες με μουτσούνες Περικλήδων, με ξύλινα δόρατα και τόξα, με χάρτινες ασπίδες και χλαμύδες, για να παίρνουν πάντα ψίχουλα από την Ευρώπη. Μα ήρθε καιρός που οι Ευρωπαίοι τους κατάλαβαν και τους καταφρόνεσαν τους μασκαράδες Γκραβαρίτες.

Να ευχαριστήσω τον Γιώργο και την Αμαλία για το βιβλίο.

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Ο Εραστής της Ζωής

Πάντοτε Χαίρετε με την θλίψη να συνοδεύει την  καθημερινότητα.  Λες και δεν μπορεί να ξεχωρίσει από το σαρκίο μου. Σαν φοβισμένος σύντροφος που με τραβά με το στανιό κοντά του.
Πάντοτε Χαίρετε επειδή επιμένω να επιλέγω να ζω με τον εραστή της Ζωής που η ψυχή μου τον αναγνωρίζει ως τον μόνο αληθινό έρωτα που την θλίψη  αλλοιώνει σε αγάπη.
Πάντοτε Χαίρετε κι ας με καθίζει στο χώμα  δείχνοντας μου μόνο αυτά που βλέπουν και ακούν όλοι οι συνετοί. Πως ο λόγος που γεννήθηκα, όπως μαθαίνω κι από μικρή, είναι το ψωμί, η δόξα, η εξουσία. Η πυξίδα μου τότε μπερδεύεται και η πορεία μου με βγάζει σε κατσάβραχα.  Η απομάκρυνση μου από τα μαγνητικά πεδία της γης  μου δείχνει και πάλι προς τα που να τραβήξω.
Πάντοτε Χαίρετε με ελπίδα και πίστη για όσα αισθάνομαι και αγαπώ, για όσα βιώνω τόσο έντονα και που με ορίζουν και με οδηγούν σε απλωσιές και σε τοπία που η υπόστασή τους είναι παραπάνω από υπαρκτή.
Πάντοτε Χαίρετε είμαι όντας ερωτευμένη με την Ζωή. Μιας ζωής που έχει νόημα και καθαρότητα, αλήθεια και ειρήνη και που μόνο για αυτόν τον Λόγο αξίζει να ζω κι όχι απλή συγκατοίκηση με τον σύντροφο που μου δώσανε με προξενιό. Η ζωή αυτή κανένα ενδιαφέρον δεν έχει και με τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει την ψυχή παρά μόνο ο Κύριος της, ο Εραστής της Ζωής, της Χαράς και της Αλήθειας!

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Πριν κάποια χρόνια...

Πριν κάποια χρόνια οι πρόγονοί μας πέθαιναν από πείνα ενώ εμείς είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε να φάμε, δυστυχώς όμως σήμερα πεθαίνουμε από φόβο.
Πριν κάποια χρόνια οι πρόγονοί μας είχαν το αίσθημα των ηθικών φραγμών ενώ σήμερα είμαστε χωρίς όρια παραδομένοι στην ηδονή μόνο που πάσχουμε από έλλειψη στοργής και αγάπης.
Οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας έβρισκαν παρηγοριά, χαρά και δύναμη από την πίστη τους μόνο που σήμερα έχουμε την επιστήμη για να μας τροφοδοτεί με ό,τι χρειαστούμε ακόμη και για την κατάθλιψη.
Οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας αφελώς διασκέδαζαν ως την τελευταία στιγμή της καταστροφής μα και μετά… σήμερα η χαρά μας είναι στην τρομολαγνεία του αύριο.
Σήμερα ελευθερωθήκαμε από τον έλεγχο των άλλων και νοιώθουμε ελεύθεροι, μα φυλακισθήκαμε στην απρόσωπη κοινωνία που κανείς δεν μας νοιάζεται και δεν προλαβαίνει να μας σκεφτεί όπως ούτε κι εμείς.
Σήμερα ελευθερωθήκαμε από τα δεσμά μιας τυπικής θρησκείας μα μείναμε φυλακισμένοι στην δεισιδαιμονία.
Έχουμε την επιστήμη σαν άρμα στην ανάπτυξη, μα η ψυχή μας με το ζόρι μπουσουλάει για να βρει την έξοδο.
Έχουμε όλες τις ευκολίες στην καθημερινότητα κι όμως στενεύει ο χώρος μέσα μας.
Η πρόοδος μας δίνει την αίσθηση πως είμαστε υπεράνθρωποι και ξεχνάμε πως δεν μπορούμε να νικήσουμε την φθορά, πιστεύουμε πως όλα τα έχουμε υπό έλεγχο και πως είμαστε ικανοί για τα πάντα, μα με μια γρίπη γινόμαστε ανίκανοι και να κουνηθούμε. Αποφεύγουμε να δούμε τον θάνατο μα και την ανάσταση. Βιώνουμε την στενή και τεθλιμμένη οδό γιατί δεν θέλουμε να περπατήσουμε στην λεωφόρο της Αγάπης. Πόσο μικροί και ανόητοι γινόμαστε… Πόσο δυσκολεύουμε την ζωή μας τρώγοντας ξυλοκέρατα ενώ το πλούσιο τραπέζι της Βασιλείας μας περιμένει!

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ουράνια παρέα

Μεσημεράκι κι ο ήλιος, αν και φθινόπωρο, με ζεσταίνει αρκετά. Άνθρωποι περπατούν ράθυμα κι οι περισσότεροι σκυθρωποί και σκυφτοί. Οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω στο σώμα μου και νοιώθω θαλπωρή.  Απολαμβάνωντας και χαλαρώνοντας ώσπου την προσοχή μου την τράβηξε το κελάηδημα που ερχόταν από το πλούσιο φύλλωμα μιας μουριάς δίπλα μου. Μια οικογένεια σπουργιτιών συνομιλεί με δυνατές φωνές και κινείται χοροπηδώντας από κλαδί σε κλαδί. Χαλούν τον τόπο με το χαρούμενο τιτίρισμά τους κι ένα χαμόγελο ανθίζει στο πρόσωπό μου με αυτό το διπλό συναπάντημα, την αναμεταξύ τους συνάντηση που μου δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσω. Για μια στιγμή κοίταξα τριγύρω μου να δω αν το έχει αντιληφθεί και κάποιος ακόμη ώστε να μοιραστώ την χαρά μου. Όχι, κανείς!
- Μα χαλούν τον κόσμο , δεν τα βλέπετε; μου ήρθε να φωνάξω στους περαστικούς. Αλλά ξαναήρθα στον εαυτό μου συνειδητοποιώντας πως είναι με πολύ σοβαρώτερα απασχολημένοι και πολύ πιθανόν να μην τους ενδιαφέρει.
Μόνο εγώ συμμετείχα στην χαρά της ουράνιας παρέας τους κι η χαρά μου μεγάλωσε! 
 
 

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Κάτσε και σκέψου ...

Άσχημες οικογενειακές καταστάσεις, ανύπαρκτες σχέσεις παιδιών με γονείς, προβληματική σχέση με φίλους και συνεργάτες. Γεγονότα που έτυχε να μοιραστώ με γνωστούς μου, κοντινούς και μακρινούς.
Η εμπιστοσύνη, βαθιά τραυματισμένη, σέρνεται στις ζωές των ανθρώπων και αδυνατεί να σηκώσει το βάρος της ύπαρξης. Δημιουργούμε ψευδείς εικόνες, συναισθήματα που παραληρούν και ιδέες που απέχουν από αυτό που λέμε ζωή!
Και το περίεργο είναι πως μιλώντας με αυτά τα άτομα κανείς τους δεν είπε ούτε για μια στιγμή πως έχει, έστω την παραμικρή, ευθύνη για τα άσχημα που συμβαίνουν στην ζωή του. Πάντα φταίει ο άλλος, πάντα ο άλλος το παίζει έξυπνος, πάντα ο άλλος είναι ο αδιάκριτος, ο έτσι ή ο αλλιώς ... Και στις χειρότερες των περιπτώσεων, που κάποιος θα έπρεπε να αποχωρήσει δεν το κάνει και αυτό το ονομάζει "αγάπη" ή  "έχω δίκιο"!
Σε άλλες περιπτώσεις το ονομάζει αδυναμία ή, μα τώρα, περνάμε καλά κι ας επαναλαμβάνεται με απόλυτη συνέπεια το πρόβλημα, υπάρχει πάντα αρκετή λήθη ώστε να μπορώ να συνεχίσω να ζω σαν να μην συμβαίνει τίποτα ... 
Καμία λογική δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα μας μα και καμία εμπιστοσύνη δεν μπορεί να βρει χώρο στην ψυχή μας. Πού να πιστέψω αφού ούτε τον εαυτό μου δεν μπορώ να γνωρίσω και να αγαπήσω; Αρνούμαι να με δω και να καταλάβω το πραγματικό κακό που του κάνω κόβοντας κάθε ειρηνική διαπραγμάτευση με τις πραγματικές ανάγκες μου και δυνατότητες χαράς και ευτυχίας που θα μπορούσα να ζήσω.
Η επιθυμία μου για αυτά που με πείσμα θέλω, με κρατούν σε φουρτούνες ψυχικές και με τραβούν στο βυθό της βαλτωμένης μου ζωής. Αρνούμαι να εμπιστευτώ μια άλλου είδους λογική που ζητά να εμπιστευτείς το πήλινο αγγείο της ψυχής σου στην ίδια τη Ζωή. Αρνείσαι να δεις την μικρότητά σου και την αναξιότητά σου, να ταπεινωθείς που είσαι μακριά από αυτό που αληθινά ποθείς. Δεν δέχεσαι την καταστροφή και το θάνατο των μικρών επιθυμιών σου, που έτσι κι αλλιώς δεν σου βγαίνουν μα και δε σε βοηθούν να χαρείς όπως θα το ήθελες ή το φαντάστηκες και έτσι απέχεις από το θάνατο του φουσκωμένου Εγώ και χάνεις την ανάσταση σου σε μια παραδεισένια πόλη που η ψυχή σου λαχταρά βαθιά.
Κάτσε και σκέψου πως η ζωή έχει αρχή και τέλος σε τούτη την πλάση και εσύ γνωρίζεις μόνο την αρχή...
Κάτσε και σκέψου πως αυτό που έχεις σήμερα είναι το μόνο που γνωρίζεις, γι αυτό λοιπόν, μην σπαταλάς δυνάμεις για αυτά που δεν έχεις παρά μόνο στη φαντασία σου...
Κάτσε και σκέψου πως όλοι οι φόβοι σου έχουν να κάνουν με το αύριο ή με ενοχές από το παρελθόν... Άσε το αύριο για όταν θα έρθει και συμφιλιώσου με τις ενοχές σου αναγνωρίζοντας τα λάθη σου...
Και αν πιστεύεις πως είσαι ένας νοήμων άνθρωπος σίγουρα θα πρέπει να κάτσεις και να σκεφτείς για το πως θέλεις να είσαι εσύ στην ζωή που ζεις κι όχι για το πως θέλεις οι διπλανοί σου να ζουν στη ζωή σου. Δεν είσαι ο σκηνοθέτης αλλά ο πρωταγωνιστής ...  ή ο κομπάρσος. Παίξε με τον καλύτερο και πιο πιστευτό τρόπο αυτό που θες και ίσως μια μέρα να σου γίνει φύση σου ο ρόλος και να μάθεις να ζεις έτσι! Γιατί τον μόνο που μπορείς, μα έχεις και υποχρέωση να παιδαγωγήσεις προς μια επιθυμητή κατεύθυνση είναι ο εαυτός σου και μόνο!
Και σίγουρα θα βγει και πάλι, πολλές φορές, ο παλιός εαυτός να διεκδικήσει το μερτικό του από τη ζωή σου, την συνήθεια της δυστυχίας δύσκολα θα μπορέσεις να αφήσεις, όπως και την αποδοκιμασία των φίλων και γνωστών για τον νέο σου ρόλο, όμως εσύ θα πρέπει να μείνεις σταθερός και με εμπιστοσύνη για εκεί που χάραξες. Προσευχόμενος κρυφά μέσα σου να σου σταθεί Αυτός που πρώτος σε αγάπησε και σε εμπιστεύτηκε, Αυτός που πρώτος σου έδειξε τον δρόμο με τον τρόπο που έζησε.

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Ευτυχία…


           είναι όταν επικρατεί ειρήνη στην καρδιά, έχει κοπάσει η φασαρία μέσα σου και χαίρεσαι την ησυχία με τους δικούς σου ανθρώπους. Οι μάχες οι ανέλπιδες έχουν σταματήσει, ο θόρυβος της αχαλίνωτης φαντασίας για τα επερχόμενα καθώς κι οι ενοχές, θυσία ευάρεστη, έχουν καταλαγιάσει.
   Η ελπίδα βγάζει φτερά, μα όχι πια για χίμαιρες κι ονειροφαντασίες, μα, με την βεβαίωση πως όλα βρίσκονται εδώ, σε μια διαρκής  αναγέννηση κι εσύ, σαν ήρωας πια, στέκεσαι πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Θεό, με δάφνες στεφανωμένος, ο μοναδικός νικητής μα και χαμένος στον πόλεμο της δικής σου ζωής, πλημμυρισμένος φως στο δρόμο της αιωνιότητας.  Κουράγιο αντλείς από την παρουσία του θείου που γεμίζει την καρδιά σου.
Κατάλαβες πλέον, πως ο τρόπος, ο μοναδικός της ύπαρξης, είναι ουράνιος και πνευματικός και τώρα πια θα πρέπει να πάψεις να μπουκώνεσαι με  γήινη τροφή, ακατάλληλη για ημίθεους που μόνο πλήξη, ανία και κούφιες ιδέες είναι. Τροφή που μοιάζει με την αγάπη, τροφή που μοιάζει με το θείο, μα μόνο μοιάζει γι’ αυτό και η καρδιά βαριαστενάζει  από το βάρος της ακατάλληλης τροφής και δυσανασχετεί.
Δεν έχει μάθει παρά να ζητάει με λάθος τρόπο, και να προσπαθεί σε λάθος δρόμο… Να ποια είναι η πραγματική μας δυστυχία.
 Ζητάμε το άγνωστο με γνωστές μεθόδους, κυνηγάμε το άπιαστο και δεν αναγνωρίζουμε το προσβάσιμο, ζητάμε να αγαπηθούμε και δεν ξέρουμε να αγαπήσουμε. Δίνουμε και παίρνουμε άλλο από αυτό που έχουμε πραγματική ανάγκη μα και που μας αξίζει.
  Ώσπου να ‘ρθει η στιγμή που θα ακουμπήσουμε στα πόδια Του το αβάσταχτο της αναζήτησης, του πόνου και της μοναξιάς, την ασήκωτη προσδοκία του επαναπατρισμού, το μόνιμο αίτημα για τον χαμένο παράδεισο που σαν τυφλοί ψηλαφούμε ώστε να μπορέσει να μας οδηγήσει στη γη που ανατέλλει ο Ήλιος…
Ω! Αλήθεια, πόση ευλογία, πόση ειρηνική ευδαιμονία κρύβει αυτή η ανατολή!

           Καλό μήνα και καλή χρονιά!


Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Ακόμα δεν μπόρεσα...

Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ
πάνω στην καταστροφή
δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους,
δεν πρόφτασα να δω πως λείπουνε
από τη συντροφιά μου,
πως έχασαν τον αέρα που εγώ αναπνέω
και πως η μουσική των λουλουδιών,
ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράγματα
δεν έρχεται στ᾿ αυτιά τους·
ακόμα δεν χλιμίντρισαν τ᾿ άλογα
που θα με φέρουν πλάι τους.
Να τους μιλήσω,
να κλάψω μαζί τους
και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους·
όλοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος,
σαν τίποτα να μην είχε γίνει
σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω από τα κεφάλια μας.


Του Γιώργου Σαραντάρη

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Φύλακας του αδελφού μου

Μόλις διάβασα το βιβλίο του Γιώργου Μπάρλα "Φύλακας του αδελφού μου" και ένοιωσα την ευχάριστη έκπληξη να έχω στα χέρια μου μια πρωτότυπη αλλά και ουσιαστική πρόταση ζωής. Η εκκλησία αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως δεν έχει απλώς μια πλούσια παράδοση μα είναι και το καταφύγιο της γόνιμης σκέψης, της προόδου και του αληθινού νοήματος ζωής.

  Και όπως αναφέρει και στο οπισθόφυλλο του  βιβλίου του "Ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην ευτυχία τον άνθρωπο, ευτυχία όχι απαλλαγμένη από κόπους και θυσίες, είναι ο χριστιανισμός και οι ευαγγελικές εντολές. Η ευτυχία αυτή δεν είναι μόνο υπόσχεση που θα πραγματωθεί σε μία μετά θάνατον ζωή, αλλά βρίσκεται ήδη εδώ."
Και αμέσως μετά είπα να ρίξω μια ματιά στις εφημερίδες, στο διαδίκτυο. Μόλις είχε μιλήσει ο αρχιεπίσκοπος στη Φλώρινα και η ανάρτησή του στις εφημερίδες συνοδευόταν από σχόλια, όπου αυτό ήταν εφικτό,  συνήθως απεχθή, χυδαία και υβριστικά.
Κανένα σχόλιο δεν απαντούσε στο λόγο του παρά μόνο υπήρχε το βασικό αίτημα για την μισθοδοσία και το χωρισμό κράτους- εκκλησίας και θα προσπαθούσα να το καταλάβω, αν και δεν  υπήρχε λόγος να αναφερθούν την συγκεκριμένη στιγμή σε αυτό το θέμα,  αν δεν υπήρχε τόσο μένος, τόσο πάθος, τόση επιθετικότητα.
Εφόσον έχουμε οικονομική κρίση και για αυτό λες πως πολεμάς τα οικονομικά των ιερέων όμως γιατί μιλάς μόνο για αυτά με πάθος όταν όλοι οι ιερείς μαζί παίρνουν τόσα χρήματα όσα παίρνει μόνος του ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, που κατά γενική ομολογία είναι διακοσμητική η παρουσία του.
Όταν οι μισοί βουλευτές είναι μάλλον περιττοί αλλά με πολύ υψηλούς μισθούς.
Όταν το προσωπικό της Βουλής είναι τετραπλάσιο των βουλευτών μας με τους πολύ γνωστούς τρόπους πρόσληψης και με σκανδαλιστικούς μισθούς και διάφορες παροχές που η πλειοψηφία των συμπολιτών μας ούτε στον ύπνο τους δεν έχουν δει!
Γιατί τόσο μένος λοιπόν; Πού οφείλεται αυτή η οργή; Γιατί για το πάπλωμα δεν γίνεται λόγος στα σίγουρα κι ας προτάσσουν με περισσή αυθάδεια επιχειρήματα. Σοβαροφανείς, ημιμαθείς, ιστορικά ντοκουμέντα χωρίς ίχνος αντικειμενικότητας!
Διαβάζοντας ιστορία έμαθα για την εξαρχική εκκλησία των Βουλγάρων που ιδρύθηκε στα 1870 με απώτερο στόχο την εισχώρησή τους στην Μακεδονία ώστε αλλοιώνοντας τον ορθόδοξο πληθυσμό της να εισβάλλουν ευκολότερα και να γίνουν κυρίαρχοί της.
Σήμερα δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιο σχέδιο από την πλειοψηφία του λαού που αρνείται με τέτοιο μένος την εκκλησία κι αυτό είναι το πιο τραγικό στην υπόθεση. Δεν υπάρχει καμία προοπτική, κανένα σχέδιο. Θέλουν να γκρεμίσουν χωρίς να έχουν κανένα άλλο νόημα αληθινής ζωής να υποδείξουν. Μιλάνε για σκοταδισμό και δεν μπορούν να καταλάβουν το σκοτάδι που έχουν οι ίδιοι. Μιλάνε για ταλιμπάν και δεν καταλαβαίνουν πως τους μιμούνται τέλεια.
Άνοιξα και πάλι το βιβλίο που μόλις είχα τελειώσει και άρχισα να κοιτώ ξανά όλες τις απαντήσεις που δίνει στα παραπάνω, κι όχι μόνο, θέματα που αφορούν τον άνθρωπο, όχι μόνο τον πιστό, τον χριστιανό ορθόδοξο μα όλους και αναρωτήθηκα γιατί πουθενά σε όλα αυτά που λέγονται κατά της εκκλησίας δεν βρήκα τόσο σοφές και έξυπνες απαντήσεις; Γιατί οι άνθρωποι δεν ψάχνουν να βρουν τη σοφία, μόνο αρέσκονται να παπαγαλίζουν ό, τι να ΄ναι! Σίγουρα έχει την ευθύνη της και η εκκλησία, ο θεσμός της που κινήθηκε λάθος σε πολλές αποφάσεις και με μεγάλη ολιγωρία. Όμως η εκκλησία δεν προτάθηκε στην κοινωνία σαν αλάθητη ούτε σαν δυνάστης της, που είναι κι ο λόγος που εξορίστηκε από τα ευρωπαϊκά κράτη.
Εμείς αρνούμαστε και να φιλοσοφήσουμε, το λέω γιατί κάποιοι υποστηρίζουν πως είμαστε εθνικοί Έλληνες. Μα ούτε και κοπιάζουμε να διαβάσουμε αμερόληπτα και με σοβαρότητα. Κάπου στο βιβλίο του αναφέρει ο Γιώργος Μπάρλας. "Εμείς όμως και τον Θεό εγκαταλείψαμε και τούτη τη ζωή χαλάσαμε.
Σκοπός και στόχος του σημερινού πολίτη είναι το πώς θα καταναλώνει, ανθρώπους και αντικείμενα, ανενόχλητος, πώς θα ζει με μια ελευθεριότητα, έτσι ώστε να πιστεύει πως έχει πολλές επιλογές ώστε να μην νοιώθει κανένα πρόσκομμα στην καθημερινότητά του και σίγουρα τα έχει καταφέρει. Μόνο η εκκλησία τού θυμίζει ακόμη πως είναι πλασμένος για μεγαλύτερα, για τα καλύτερα και αντί να έρθει σε διάλογο μαζί της, αντιδρά σαν ενοχικός έφηβος χωρίς γνώση και συνείδηση.
  Πώς γίνεται ενώ έχει επιτύχει τον σκοπό του ο σημερινός πολίτης της χώρας μου, στο "ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε", "το σήμερα μετράει μόνο",   γιατί καθημερινά μεγαλώνει η δυστυχία, ο πόνος, η απόγνωση, γιατί καθημερινά οι άνθρωποι χάνουν το νόημα της ζωής και πηδούν με την πρωτόγνωρη, για τα ελληνικά δεδομένα, ευκολία από τα μπαλκόνια;
Γιατί όλη αυτή η αποδοχή της εξαθλίωσης που κυριαρχεί γύρω μας μα και μέσα μας,  βρίσκει τόσο μένος, τόσο πολύ πάθος για την εξόντωση της εκκλησίας; Κουβαλάμε σαν σε δούρειο ίππο τον πιο επικίνδυνο εχθρό μας και δεν καταλαβαίνουμε πως αυτό κληροδοτούμε και στα παιδιά μας. Όμως όπως μας υπενθυμίζει ο Γ. Μπάρλας "ουδέ των καθευδόντων και βλακευόντων εστίν η βασιλεία του Θεού, αλλά βιασταί αρπάζουσιν αυτήν" (Κλήμης Αλεξανδρείας). Γιατί σίγουρα η εκκλησία δεν κινδυνεύει όσο σε αυτήν διακονούν άνθρωποι που μετανοούν και κηρύττουν Χριστό. Αυτό που κινδυνεύει είναι ο ελληνισμός που μακριά από την εκκλησία δεν μπορεί να βρει λόγο ύπαρξης και γι' αυτό θα χαθεί όπως και τόσοι άλλοι σπουδαίοι πολιτισμοί.

Πηγή: Εκδόσεις Αρχονταρίκι http://www.stamoulis.gr/ViewShopProduct.aspx?ProductId=402321&FromSearch=1&SearchStr=