Βράδυ κι ο βοριάς φυσάει...

   Βράδυ κι ο βοριάς φυσάει με μανία. Λες και θέλει να παρασύρει το σπίτι ολάκερο. Φυσάει και μέσα στο σπίτι από την ορμή των παθών μας. Απειλητικά σύννεφα γέμισαν τον ουρανό της οικογενειακής εστίας μας μα κι όλης της πόλης.

      

   Πόσος λίγος ο χρόνος της ζωής μας και πόσο εύκολα τον ξοδεύουμε με απαιτήσεις, παράπονα και γκρίνια. Κι όμως όλα φαίνονται,  ότι έτσι πρέπει να γίνουν, φαίνεται πως αν δεν ξοδευτούμε και δεν τυλιχτούμε στο σκοτάδι, δεν θα επιθυμήσουμε το φως.

   Στη φύση μας είναι άραγε να μην αναγνωρίζουμε τα καλά που έχουμε και να μην τα εκτιμούμε; Eίναι στην φύση μας να μην χαιρόμαστε; Πόσο πολύ χάσαμε την αλήθεια και ξεστρατισμένοι γυροφέρνουμε στα μονοπάτια τα σκοτεινά χωρίς τον μίτο της Αριάδνης. O φόβος του θανάτου παραστέκει σε κάθε βήμα κι η αγωνία κατατρώει τα σωθικά μας.  Λες κι η μοίρα των ανθρώπων, από τα νιάτα μας ακόμη, είναι να παλεύουμε με το σκοτάδι και τον φόβο. Μυρωδιά υγρού αέρα, αποπνιχτικού μπαίνει μέσα στα σωθικά  και μολύνει το είναι μας.

 

Ως πότε; Κανείς δεν ξέρει!  Ίσως ως τότε που το κεφάλι μας θα σηκωθεί και θα απαιτήσει μια νέα ζωή, τη ζωή που είμαστε όλοι πλασμένοι να έχουμε , αλλά λίγοι τελικά ακούμε μέσα μας. Λίγοι μπορούν να ξεφύγουν από της μοίρας το ρέμα, που μας γυροφέρνει μέσα στον υπόνομο της ζωής.

Σιέρα Λεόνε - Αθήνα...

 Χθες άνοιξα την τηλεόραση στην ΕΤ1 και την ώρα εκείνη έδειχνε ένα ντοκιμαντέρ για την Σιέρα Λεόνε, την περίοδο που αντάρτες επιτέθηκαν σε πολίτες και σκότωσαν πολλούς. Μα και αυτούς που δεν σκότωσαν, τους άφησαν σακάτηδες, τους έκοψαν χέρια, πόδια, δάκτυλα, μισούς ανθρώπους να προσπαθούν  να αντέξουν τον πόνο για όσους έχασαν μα και  να αντέξουν να συνεχίσουν την ζωή τους... Την ώρα που έδειχνε τους ανθρώπους αυτούς να μιλούν, την ώρα που έβλεπες αυτά τα πρόσωπα να περιγράφουν σκηνές απίστευτα σκληρές και όμως να είναι γεμάτοι αισιοδοξία για το αύριο και με περισσή δύναμη να είναι έτοιμοι για αντιμετωπίσουν τη ζωή μισοί άνθρωποι, η ΕΤ1 ανακοίνωνε στο πάνω μέρος της οθόνης, εκεί που θα λέγαμε πως μπαίνουν οι υπέρτιτλοι ενός έργου                           

 Η Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. ΑΠΕΡΓΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ Σ.Σ.Ε.

                       

ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΤ

                

& ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΑΔΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ ΜΑΣ

 

  Και από την άλλη η πορεία στο κέντρο της Αθήνας που παρέλυσε όλη την χώρα και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να γράφουν

      Η αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές 26 ατόμων, κάνοντας τελικά εννέα συλλήψεις, ενώ κατασχέθηκαν έξι βόμβες μολότοφ, ένα τόξο, τρία βέλη και ένα τσεκούρι. Ξηλώθηκαν ακόμη και τα παγκάκια από την πλατεία Συντάγματος στα οποία οι διαδηλωτές έβαλαν φωτιά και έστησαν οδοφράγματα.

 Θλίψη που οι συμπολίτες μου, που βάζω στοίχημα οι περισσότεροι δεν είναι κάτω από το αφορολόγητο, καταστρέφουν την πόλη που ζω. Θλίψη που οι συμπολίτες μου διαδηλώνουν ξηλώνοντας παγκάκια...

 Και θα μου πεις πως δεν είναι οι απεργοί αλλά αναρχικοί και θα σου πω γιατί τους δίνουν χώρο να καταστρέφουν; γιατί δε βρίσκουν άλλους τρόπους οι διοργανωτές του ΠΑΜΕ να κάνουν μια πορεία ειρηνική, μια πορεία υπόδειγμα που θα διεκδικεί χωρίς να καταστρέφει; γιατί καλούν τον κόσμο πολιτικές κεφαλές σε λαϊκή εξέγερση, λέγοντας ότι οι εξελίξεις στις χώρες του Νότου της Μεσογείου δείχνουν τον δρόµο για τις χώρες του Βορρά της; Δηλαδή αυτοί θέλουν η χώρα μας να λουστεί στο αίμα;! Θέλουν η χώρα μας να επιστρέψει στον εμφύλιο;

 

Δηλαδή μας ζητούν να ξεσηκωθούμε εναντίον αδερφών μας, να ξεσηκωθούμε και να διαλύσουμε την χώρα μας για να οδηγηθούμε που; Γιατί δεν προσπαθούν να μας συνετίσουν οδηγώντας μας - αν όντως γνωρίζουν τη λύση - με τρόπο που θα βοηθήσει όλους μας ειρηνικά να πορευτούμε! 

Δηλαδή θέλουν αυτό που λέει κι ο λαός μας, να χαρούν στην αναμπουμπούλα, όπως κι ο λύκος! Και ποια άλλη θα μπορούσε να είναι η χαρά σε έναν λύκο, από το να φάει τα πρόβατα! 

   Κι αυτοί που τους ακολουθούν δεν είμαστε οι άνθρωποι που με το ζόρι τα βγάζουμε πέρα, γιατί σε μας μένει μόνο η θλίψη...

Σε όλους εμάς, που είμαστε αρκετοί, μένει η σημερινή μέρα που και σήμερα ξυπνήσαμε και έχουμε άλλη μια μέρα στην ζωή μας κι από εμάς εξαρτάται αν θα είναι μια καλή μέρα! Και θα είμαστε χαρούμενοι γιατί και σήμερα έχουμε μεροκάματο και σήμερα έχουμε να ψωνίσουμε τα προς το ζειν και σήμερα μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στην πληρωμή του ενοικίου μας... 

  Και σήμερα προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας για να μην ζήσουμε το βράσιμο της ψυχής που σκοτώνει την ύπαρξη μας γεμίζοντας την φόβο μα και να μην παρασυρθούμε σε φανατισμούς και σε αγριότητες, γιατί όλες αυτές οι καταστροφές και τα κινήματα "Δεν πληρώνω-δεν πληρώνω" είναι εναντίον μας. Από τις δικές μας κρατήσεις έγιναν και από τις δικές μας κρατήσεις θα γίνουν. Σπάμε το σπίτι μας πάνω στα νεύρα μας και την επόμενη μέρα πληρώνουμε τον μάστορα για να το φτιάξει...

 

Πάντοτε χαίρετε;

 Μα πως να χαιρόμαστε πάντοτε όταν όλη η φύση καταστρέφεται; όταν όλη η οικονομία καταποντίζεται, όταν οι σχέσεις μας οικογενειακές και φιλικές, κάποιες φορές, αν όχι τις περισσότερες, μας συνθλίβουν;

Όμως τι εννοούμε χαρά;

 Είναι χαρά να γελώ; είναι χαρά να αισιοδοξώ με την φαντασία αυτών που πρόκειται να έρθουν; είναι χαρά να νικώ τον άλλον; μα ποιον "άλλο" όμως εννοώ; αυτόν που είναι συνεργάτης στη δουλειά ή φίλος στην παρέα;

 Μπορεί κανείς να χαίρεται και με ποιον τρόπο θα μπορούσε η χαρά του να είναι αληθινή; και αληθινή εννοώ να ανοίγει η καρδιά, να νοιώθεις πλήρης τη στιγμή που χαίρεσαι και να είναι χαρά γι αυτό που είμαι, για αυτό που ζω. Ένας τρόπος ζωής που θα στέκεται και θα αφήνει ένα παράθυρο ανοικτό ώστε η σκοτεινιά της ψυχής μου να μαζεύεται με συστολή μπρος στο φως που θα αφήνω να μπει στο δωμάτιο της ψυχής μου. Ένας αέρας που θα ανανεώνει το οξυγόνο μου έτσι ώστε η μούχλα, η μιζέρια και η απελπισία θα στέκουν παράμερα και δε θα βρίσκουν χώρο να σταθούν.

 Σκοπός αυτού του μπλογκ είναι να προσπαθεί να βάζει μικρές σφήνες ώστε να μένει ανοικτό το παράθυρο της ψυχής μας για να μπορεί να περνά μια μικρή χαραμάδα φωτός στο πυκνό σκοτάδι της ψυχής μας...