Τόλμη το να αγαπάς, τόλμη και το να συγχωρείς.

Να παλεύεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου και με την πρώτη αμφισβήτηση, την πρώτη κριτική ματιά να πέφτεις και αν δεν πέφτεις, να πληγώνεσαι βαθιά. 
Γιατί ήρθε από πρόσωπο αγαπημένο, πρόσωπο που είναι τοποθετημένο σε μέρος που ο ήλιος της αγάπης σου το φωτίζει συνεχώς.
Ίσως να είναι και μέρος του ήλιου σου.

Αλλά πάει, το πήρες απόφαση. Δεν πάει άλλο. Δεν μπορείς άλλο να ζεις χωρίς να σε αγαπάς.

Τα χρόνια περνούν και η αγάπη γίνεται όλο και πιο σπάνια και αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα έχεις ούτε το πρόσωπο που θες να αγαπάς.

Άμα δεν μπορείς να σε αγαπάς δεν θα αγαπάς…
Κάτι σαν νόμος της ζωής.

Γιατί όπου υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει μη αγάπη, όπου ανατέλλει ο ήλιος δεν είναι νύχτα. Σκιές ναι. Αλλά όχι νύχτα. 

Και βασική προϋπόθεση είναι να σε αγαπάς.

Με τρυφερότητα και συγχωρητικότητα, όχι κλείνοντας τα μάτια στα λάθη σου και στις ατέλειες σου.
Όχι, όχι αυτό δεν είναι αγάπη.

Αλλά σαν μια αγκαλιά, μια τρυφερή αγκαλιά που χωράει εσένα με όλα σου τα λάθη, με όλες σου τις ανασφάλειες και ατέλειες.
Με τα καλά σου και τα άσχημα σου.

Θέλει τόλμη αυτή η αγάπη.

Τόλμη και εμπειρία ζωής. 

Tα ναι και τα όχι

Δικά μας τα ναι και τα όχι, δικό μας το καράβι και τα πανιά, αλλά και το αν θα ανοιχτεί να ταξιδέψει στη θάλασσα κι αυτό δική μας απόφαση είναι.

Εικόνες του παρόντος και του παρελθόντος καθορίζουν τις αποφάσεις μας, τις εικόνες που σχηματίζουμε για εμάς και το περιβάλλον μας. Κι όχι δεν είναι μία η εικόνα, μία η πραγματικότητα.

Όλα προσμετρούνται με το τι έχουμε εμείς θελήσει να υπηρετήσουμε, τι έχουμε εμείς αφήσει να μας τραβήξει και προς τα που.

Ασυνείδητα ή συνειδητά. Μια αγάπη σε κάποιον, μιαν αγκαλιά που δεν πήραμε όταν την θελήσαμε, ένα δάκρυ και μια αδυναμία δική μας ή του αγαπώμενου προσώπου.

Όλα αυτά και άλλα πολλά φτιάξανε μια εικόνα, μια ιστορία, ένα μύθο και έναν ήρωα.

Μήπως όλοι δεν αποζητούμε έναν ήρωα; Κάποιον που θα φιλήσει την πριγκίπισσα για να ξυπνήσει από τα μάγια;

Ένας έρωτας που ξεκινάει από τις πρώτες μας εικόνες σε τούτον τον κόσμο, μια αδύναμη φιγούρα που απλώνει τα χέρια της στον δικό της μικρό θεό, που όμως έχει τρομακτικά μεγάλες διαστάσεις στα δικά μας μάτια. 

Κτίζουμε πάνω σε αυτές τις πρώτες ανάγκες μας, σε αυτές τις πρώτες μεταφράσεις μας σε αυτόν τον κόσμο. Και με αυτές πορευόμαστε σαν να είναι ένα στέρεο έδαφος.

Ανάγκη; Μπορεί…

Όμως ποιος μας πείθει πως η ζωή είναι σταθερό έδαφος; Όταν όλα γύρω αλλάζουν κι όλα μοιάζουν να μεταμορφώνονται;

Από ποιες αξίες μπορεί κανείς να πιαστεί και να προχωρήσει και πως;

Κι όμως εκεί ακριβώς βρίσκεται και η δύναμή μας. Στο ότι όλα αλλάζουν και μας δίνουν τη δυνατότητα να μεταμορφωνόμαστε κι εμείς μαζί τους. Να βλέπουμε όλο και καλύτερα, όλο και πιο καθαρά.

Ο στύλος του Οδυσσέα, η πίστη μας σε κάτι που μας υπερβαίνει, σε κάτι που οι αξίες του παραμένουν αναλλοίωτες στους αιώνες και η επιθυμία μας να μας γνωρίσουμε και να γνωριστούμε.

Όλα αυτά που πιστεύουμε και που αντέχουν στον χρόνο, και που πιο κοντά μας φέρνουν στην αλήθεια, εκείνη την αλήθεια που μας βοηθά στον αυτοσεβασμό μας και στην άξια πληρότητα μας.

Όσο πιο πολύ πιστεύουμε πως είμαστε μεγάλοι και τρανοί τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την αλήθεια μας. Όσο πιο πολύ νομίζουμε πως κατέχουμε την αλήθεια, τόσο πιο μακριά της βρισκόμαστε.

“Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν.»

Ζούμε στο όνειρο πως όλα μένουν σταθερά και εμείς ξέρουμε τι μας συμβαίνει, αλλά όχι πάντα, γιατί οι ιδέες μας είναι αποφάσεις κάτω από κάποιες συναισθηματικές ή λογικές διεργασίες, που ίσως να μην είχαν και το σωστό φίλτρο ή απλώς κάλυπταν τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μας.

Στεκόμαστε με πόζα σε καταστάσεις που ούτε καν έχουμε αντιληφθεί πως συμβαίνει στο σήμερα να μας επηρεάζουν. Πιστεύουμε σε χίμαιρες και σε απόψεις που είναι μακριά από τις ανάγκες μας. Από φόβο γαντζωνόμαστε πάνω τους.

Κι η ζωή περνά δίπλα μας σαν νερό στην μεγάλη θάλασσα. Εκεί που άλλοτε τα κύματα μας υπερβαίνουν και άλλοτε είναι σαν χάδι τρυφερά.

Και η πραγματική θάλασσα δεν μπορεί να κλειστεί σε πλαίσια, σε κάδρα, σε μια ζωή χωρίς ζωή…

Περισυλλογή σκουπιδιών

Κατάγομαι από τη χώρα που είναι το κέντρο του κόσμου, που όταν αυτή άναβε τα φώτα του πολιτισμού, οι υπόλοιποι λαοί ήταν ακόμη σκαρφαλωμένοι στα δέντρα...

Τον πολιτισμό μας όμως, μήπως κάπου τον ξεχάσαμε...; κάπου, κάτι μας διέφυγε;
Κάτι που μας περισσεύει έξω από τα σπίτια μας και κλείνουμε την πόρτα μας και νομίζουμε πως επειδή δεν το βλέπουμε δεν υπάρχει, πως επειδή στρουθοκαμηλίζουμε το πρόβλημα εξαφανίζεται;

Στην όμορφη τούτη χώρα, όταν κάτι δεν το θέλουμε το πετάμε - όπου και όποτε θέλουμε.
Είτε σε κάδο, είτε στον δρόμο, άλλωστε δεν είναι δική μας ευθύνη το ότι ο κάδοι σκουπιδιών δεν υπάρχουν σε κάθε αναζήτησή μας!

Οι κάδοι, σε πολλές περιοχές, είναι πάντα ανοιχτοί και ευωδιάζουν θεσπέσια, ειδικά τις ζεστές μέρες. 
Ακόμη και σε ακριβά θέρετρα, λίγο πιο μακριά από τα πολυτελή ξενοδοχεία είναι αδύνατον να περάσεις από κάποια σημεία που οι κάδοι χάσκουν ανοιχτοί και οι αναθυμιάσεις του πολιτισμού μας γίνονται άμεσα αντιληπτές.

Και βλέπεις τους κουτόφραγκους που έχουν πάρει τα φώτα μας, να έχουν συγκεκριμένες σακούλες για δύο είδη σκουπιδιών. Αν δε, έχεις σκουπίδια που δεν ανήκουν στις συγκεκριμένες σακούλες, υπάρχουν συγκεκριμένοι χώροι, οι χώροι ανακύκλωσης όπως λέγονται, όπου και θα πρέπει να πας να τα πετάξεις.

Σήμερα πήγα για πρώτη φορά σε έναν τέτοιο χώρο και τυφλώθηκα από το φως που μας πήραν... και μας άφησαν στο σκοτάδι οι άτιμοι βόρειοι...
Διάφορα κοντέινερ στη σειρά, αριθμημένα και τακτοποιημένα το ένα δίπλα στο άλλο, για να κάνεις την σωστή ανακύκλωση. 
Εργάτες που σε συμβουλεύουν, πού πάει τι...

Κι έχω μείνει σαν χάνος να κοιτώ την οργάνωση που έχουν ακόμη και στα απορρίμματα. Και που παρόλα αυτά ακόμη δεν είναι ικανοποιημένοι και προσπαθούν να οργανωθούν κι άλλο...

Ευτυχώς στο "κοντέινερ πάρκο" είχα πάει με φίλους και με σκούντηξαν για να πάω το σωστό αντικείμενο στο σωστό κοντέινερ... αλλιώς ακόμη θα ήμουν εκεί με ανοιχτό το στόμα να χαζεύω.

Βρε, για πότε κατέβηκαν αυτοί από τα δέντρα...;!
Και μάλιστα μοιάζει να μας έχουν περάσει αιώνες μπροστά και να κερδίζουν την κούρσα του πολιτισμού... κι εμείς λαχανιασμένοι να σερνόμαστε και να έχουμε και την άποψη πως μας ζουλεύουν...;

Ωιμέ…

Σαν ένας φίλος από τα παλιά

Περνάει δίπλα μου, τόσο κοντά, που μου κόβει την ανάσα…

Η παρουσία του αερικό, σαν ένα ψέμα, σαν παραμύθι.

Την μια στιγμή όλα να μοιάζουν απόμακρα, μα την επόμενη στιγμή να γίνεται αβάσταχτο βάρος η παρουσία του.

Ο χρόνος, αυτό το τρελό παιδί, το άμυαλο παιδί, που παίζει μαζί μου με την οικειότητα ενός παλιού καλού φίλου…