Μετανάστες

Βλέπω φωτογραφίες μεταναστών και συγκλονίζομαι. Άνθρωποι απελπισμένοι που τρέχουν όπως-όπως μακριά από την πατρίδα τους, από το βιός τους.

Ο φανατισμός σπαράζει τη χώρα τους. 
Βιάζονται να προλάβουν τον χειμώνα.

Τα μάτια τους κάρβουνο.

Ατελείωτη η ανθρώπινη αλυσίδα, κόντρα σε κάθε λογική προχωράει αποφασισμένη.
Συρρέουν κατά εκατοντάδες και σπρώχνουν μέρα με τη μέρα την επιβίωση τους σε τόπους ειρηνικούς, μα ανέτοιμους.

Ο Δυτικός κόσμος καλείται να αντιμετωπίσει την κρίση άμεσα, να βρει τρόπους να απορροφήσει τα πλήθη που διεκδικούν μια καλύτερη ζωή. Ιδού η ευκαιρία να αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο του ο καθένας μας, μα και οι θεσμοί της Ευρώπης, και γιατί όχι και της Αμερικής και...

Αυτά τα πονεμένα βλέμματα, γεμάτα θέληση για ζωή, μοιάζουν να κουβαλούν εκείνο το ξεχασμένο από εμάς, αίσθημα που είχαν οι πρόγονοί μας.

Το μπόλι στην πολιτισμένη κοινωνία, που έχει χάσει το ενδιαφέρον της μέσα στην τακτοποιημένη ζωή ή έχει απλά παραιτηθεί...

Κάποιοι από αυτούς τους μετανάστες, θα έχουν να δώσουν περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να πάρουν.

Ίσως να είναι μια ευκαιρία αυτό το νέο αίμα, μέσα από ένα καλά οργανωμένο σύστημα, να δημιουργήσει με αυτό το μπόλιασμα μια πιο υγιή, πιο δημιουργική κοινωνία.

Το χθες και το σήμερα

Ιππότες κυκλοφορούν σε μια κεντρική γέφυρα της πόλης μας, που τρέχουν ιππεύοντας τα όμορφα άλογα τους προς χάρη μιας ταινίας.

Πόσο αρμονικά ταιριάζουν ανάμεσα στα μεσαιωνικά κτήρια!

Ο σύγχρονος ρυθμός πλάι στον άλλο, τον παλιό. Εκείνον που δεν ήταν στο ροζ κι όμως έχει συνδεθεί στην μνήμη μας με το ωραίο και το ηρωικό, με τον ρομαντισμό.

Γυρνώντας προς τα πίσω, λες και η μνήμη ωραιοποιεί ότι πέρασε.

Σβήνει τα άσχημα και μεγαλοποιεί τα ωραία. Όμως ακόμη και αυτό, το κάνει επιλεκτικά.

Μοιάζει σαν χαμένος ο σύγχρονος τρόπος ζωής, σαν προβληματισμένος. Έχει άμεση σχέση με το αύριο και αυτό επιφέρει μιαν αναστάτωση, μια ανησυχία.
Τον φόβο του μέλλοντος.

Στο σήμερα δύσκολα να σταθείς, δύσκολα να πατήσεις. Αν και το οργανώνεις, το ορίζεις στην ατζέντα σου, πάντα κάτι του λείπει. Προσπαθείς να οργανώσεις και την προοπτική του αύριο στο πρόγραμμά σου και νοιώθεις την ασάφεια.
Γνωρίζεις πως δεν γνωρίζεις...

Ο ρομαντισμός, το όνειρο, η ελπίδα, το όραμα στην τελική για αυτά που σχεδιάζεις, για αυτά που ποθείς, δεν μπορείς να τα σχεδιάσεις, τα σημειώνεις μόνο.
Δεν αρκεί...

Θέλει και ψυχή, τσαγανό, όπως έλεγαν και οι παλιοί. Και θέλει και παράδειγμα, έμπνευση και την καλλιέργεια για να τα αποζητήσουμε.

Άραγε μπορούμε σήμερα να ονειρευτούμε; Να οραματιστούμε;

Ημέρα εορτής

Να 'μαστε άλλο ένα καλοκαίρι, το τρίτο για την ακρίβεια, μακριά από την Ελλάδα.

Δεν θα έλεγα "μετανάστες", μου φαίνεται βαριά αυτή η λέξη, λες και σούρνει μαζί της τον ξεριζωμό και τον πόνο.

Προτιμώ το: "ταξιδιώτες της ζωής".

Όχι ότι δεν υπάρχει πόνος για αυτά που αφήνεις πίσω σου, για τους λόγους που μπορεί να έχεις φύγει, αλλά έτσι κι αλλιώς η ζωή πάντα κρύβει χαρές και λύπες όπου κι αν πας, όπου κι αν είσαι.

Μου αρέσει να είμαι αισιόδοξη.

Άλλωστε, ο τρόπος είναι αυτός που φτιάχνει το μέρος που ζεις, που επιλέγεις, αν είσαι τυχερός και έχεις αυτή την δυνατότητα, για να ζήσεις.

Τώρα γιατί εδώ κι όχι εκεί, ε..., έχει να κάνει και με το τι σου πάει, τι ζητάς.

Γεγονός είναι πάντως πως πιο πολλή μοναξιά ένοιωθα στην Ελλάδα, παρά εδώ, στον τόπο της επιλογής μου.

Θες κάτι από το ένα, κάτι από το άλλο, ένοιωθα και λίγο σαν την τρελή του χωριού.

Εδώ οι σκέψεις μου είναι αυτονόητες, άρχισα επιτέλους να νοιώθω σαν μέρος ενός συνόλου, μιας πραγματικότητας που μου πάει, μου ταιριάζει.

Βέβαια η σχέση με την μάνα πατρίδα, που συνεχίζει να υπάρχει μέσα από τα γεγονότα που διαβάζω, ακούω και μοιράζομαι με φίλους, μοιάζουν με μια πληγή βαθιά, που δεν λέει να κλείσει ή που ίσως δεν γίνεται να επουλωθεί. 

Βλέπεις δεν γίνεται να ξεχάσεις τον τόπο καταγωγής σου, να σβήσεις σχέσεις, μνήμες, αγάπες... 

Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ακυρωθεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου;

Της Παναγίας σήμερα και η γιορτή έχει κι εδώ κλείσει όλα τα καταστήματα. 

Η πίστη έχει εξοστρακιστεί από την καθημερινότητα των κατοίκων, όπως άλλωστε σε μεγάλο βαθμό και από την Ελλάδα. Όμως οι αργίες κρατούν κάτι από το ιερό, κάτι από τον ανομολόγητο πόθο του ανθρώπου να χαρεί, να ψυχαγωγηθεί.

Χωρίς το νόημα, μένει κενός τύπος η εορτή, μένει η αργία...

Τυχεροί όσοι έμαθαν να αγαπούν, γιατί αυτοί μπορούν να χαίρονται τη ζωή, τον μόχθο, τον κόπο και την ψυχαγωγία!

Γιατί η εορτή της Παναγίας καθώς και όλες οι εορτές των Αγίων, είναι μνήμη ανθρώπων που ταξίδεψαν πέρα από τα ανθρώπινα όρια, διότι πολύ αγάπησαν!