Βλέποντας ένα βίντεο

Βλέπεις τη χαρά; Βλέπεις την απλότητα; Κάνε κλικ στην εικόνα...

Ζηλευτή, ε;

Από τότε που ο λευκός πολιτισμός ανακάλυψε τον μαύρο, έκανε τα πάντα για να τον υποτάξει, να τον κλέψει, να τον αφανίσει.

Κι αφού κατέκτησε την αφρικάνικη ήπειρο ως και σήμερα γεύεται τους καρπούς της, τον πλούτο της διατηρώντας τους κατοίκους της σε κατάσταση πενίας.

Αναπτύχθηκε ο πολιτισμός μας και έγινε μεγάλος και τρανός. Έφτιαξε καλύτερη σκέπη καθώς και ακριβά πατώματα με πλούσια στρωσίδια. 

Τα παραθύρια και οι θύρες μας γίνονται όλο και με πιο πολύπλοκα συστήματα, όλο και πιο εξελιγμένες μέθοδοι μας κρατούν σε καλά μονωμένες κατοικίες.

Πιθανόν και ακριβά μουσικά όργανα να στέκουν μέσα τους.

Μα όσο και να αναπτύχθηκε, όσα και να κατέκτησε, τόσο πιο άδειος, πιο γκρινιάρης, πιο μίζερος, πιο ανικανοποίητος γίνεται...

Κέρδισε βέβαια το χρήμα, την άνεση, την τεχνολογία, την θαλπωρή ενός όμορφα διακοσμημένου σπιτιού...

Με μια κούπα καφέ...

Αξημέρωτα με μια αχνιστή κούπα καφέ στο χέρι.

Θαλπωρή!

Σε λίγο θα αρχίσει η καθημερινότητα! Μα ως τότε, λίγος χρόνος είναι ότι πολυτιμότερο υπάρχει.

Ανάκτηση δυνάμεων και αποφάσεων στο μικρό αρχηγείο του εαυτού μου!

Μικρές, καθημερινές, μα όχι ασήμαντες πολυτέλειες.

Μεγαλώνω κι όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ εστιάζω στα μικρά…

Το ζεστό ρούχο μια κρύα ημέρα, η οικογένεια μαζεμένη στο τραπέζι, το χαμόγελο, η σημερινή ημέρα...

Αλλά και στα σημαντικά, όπως η ασφάλεια που μου παρέχει η χώρα που ζω, η οργάνωση, οι προοπτικές, η τάξη, η αξιοκρατία...

Και έχω αρχίσει να πιστεύω πως χωρίς τα δεύτερα, τα πρώτα γίνονται όλο και πιο δύσκολα, όλο και πιο άπιαστα.

Κάτι που μοιάζει να γίνεται με τα χρόνια, μόνο για ήρωες ή για Αγίους...

"Δόξα τω Θεώ... "

Ξεστόμισε, σήκωσε το κεφάλι, χαμογέλασε στο πουθενά και συνέχισε αυτό που έκανε στον υπολογιστή.  Στην οθόνη ήταν ανοιχτή μια σελίδα με τεστ μαθηματικών.

Έγραφε, διέγραφε με τις ώρες και οι οργωμένες με μόχθο σελίδες πέρναγαν από τα χέρια της άλλοτε ακατάστατα και άλλοτε με τάξη, ήσυχα.

Ένα ρίγος πέρασε την ραχοκοκαλιά της και την ανάγκασε να κινηθεί.

Άρπαξε την ζακέτα από την πλάτη της καρέκλας και χουχούλιασε μέσα της. Σηκώθηκε και πήγε να ανοίξει την θέρμανση.

Ένα περίεργο χαμόγελο ξεκλείδωσε το πρόσωπό της.  Θυμήθηκε τα άρθρα που είχε διαβάσει για τους μετανάστες.

- Πόσο τυχερή είμαι Θεέ μου! Βοήθα όλο τον κόσμο. Σκέπασε τους με την χάρη Σου...

Κοίταξε το γραφείο της. Ακατάστατο τακτοποιημένο με τον δικό της τρόπο, αυτόν τον ιδιαίτερο που ενώ όλα δείχνουν να μην έχουν λογική, ο κάτοχος του όμως γνωρίζει επακριβώς που βρίσκεται το κάθε πολύτιμο χαρτάκι!

Το μυαλό της έτρεξε έξω από τους τοίχους, σε άλλες εποχές και τόπους. 

Σε μια χώρα άλλη, εκεί που όλα έδειχναν, αλλά και ήταν, ακατάστατα. Που το κρύο δεν ήταν το ίδιο και ο ήλιος έκανε συχνότερα τις εμφανίσεις του σε αντίθεση με το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων. 

Στην πατρίδα! Μα ποια είναι άραγε η πατρίδα του καθενός; 
Πώς ορίζεται;

Ένα δυνατό γουργούρισμα πείνας την επανέφερε στο σπίτι της. Ήταν η ώρα για να αρχίσει να μαγειρεύει. 

Σε λίγο η οικογένεια θα επέστρεφε στο σπίτι.

- Δόξα τω Θεώ!