Μαμά

Μου λείπεις μαμά, δεν φαντάζεσαι πόσο…

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που σε είδα τελευταία φορά, ήταν μια μέρα σαν και σήμερα και ένοιωσα για πρώτη φορά τι είναι να σου παίρνουν τη γη κάτω από τα πόδια σου.

Δυστυχώς δεν πρόλαβα ούτε εγώ να συνειδητοποιήσω το πόσο απαραίτητη ήσουν, το πόσο πολύ σε αγαπώ…

Βλέπεις σε έχασα όταν ήμουν στην ηλικία της αυτονόμησης, 
της αναζήτησης μου…

Όμως τίποτα δεν ξέχασα…

Μιας και όλα αυτά τα χρόνια πολλές φορές μου στάθηκες, 
με συμβούλεψες…  Τίποτα δεν πάει χαμένο.

Σε ευχαριστώ.

                             Celine Dion  -  Mamma

Up Above My Head

Sister Rosetta Tharpe - Up Above My Head (France 1965)

Εσένα κάπου σαγαπάω !!

Εσένα κάπου σ' αγαπάω, διάβασα σε ένα γκράφιτι στο δρόμο και μειδίασα.
Κάπου υπάρχεις στη ζωή μου, κάπου...

Μια νεαρή κοπέλα παντρεύτηκε ένα νεαρό αγόρι κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Ή τουλάχιστον αυτό επιθυμούσαν...

Μα η ζωή απέδειξε περίτρανα πως αυτοί δεν έζησαν καλά, μιας και μετά από κάποια χρόνια χώρισαν.

Και λες, νέοι ήταν κι έκαναν λάθος επιλογή.

Μια λάθος επιλογή γιατί ο ένας ήθελε σαν τρελός να εξελιχθεί, να προχωρήσει και να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, γιατί είχε όνειρα...

Ο άλλος όμως ήθελε τα δικά του, τις συνήθειες του, τη βολή του. Δεν είχε όνειρα ή απλώς τα όνειρά του τα συμβίβαζε και με το τίποτα, αρκεί να μην κουνηθεί από τις απόψεις του, από το σπιτάκι του και το ψωμάκι μου.

Η νεαρή κοπέλα λοιπόν με τα όνειρα, ένοιωθε να πνίγεται στα στενά όρια που ήθελε να της επιβάλει ο νεαρός, με ωραίο τρόπο, βεβαίως βεβαίως, μιας και η πραγματικότητα ήταν πως την ήθελε στην διπλανή του πολυθρόνα κι όχι ελεύθερη να πετάξει.

Από δίπλα του πάντα, για να κρατάει την χρυσή αλυσιδίτσα τόσο όσο...

Ο νεαρός πάλι, όλα τα όνειρα, ακόμη και τα δικά του τα θεωρούσε ανοησίες και πράγματα απραγματοποίητα. Κατηγορούσε την κοπέλα πως δεν αγαπούσε την απλότητα και πως κυνηγούσε τα μεγαλεία. Πως ήταν ονειροπαρμένη και πως έτσι έβαζε σε κίνδυνο τη σχέση τους. 
Όλες αυτές ήταν τρέλες και πως το πιο σημαντικό ήταν η σχέση τους και τα παιδάκια τους, και πως καλά θα έκανε να μαζευόταν και λιγάκι...

Τα χρόνια πέρασαν κι οι δύο συνέχισαν ξεχωριστές ζωές.

Τα παιδιά έμειναν με την ονειροπόλα μάνα τους και προχώρησαν ανηφοριές και κατηφοριές μαζί, και πάλεψαν άνισους αγώνες και βγήκαν κάποια στιγμή με το κεφάλι ψηλά για να συνεχίσουν να ταξιδεύουν για το επόμενο όνειρο.

Ο άλλος που αγαπούσε την βολή του, έμεινε να κάνει τη ζωή του όπως εκείνος αγαπούσε ή νόμιζε πως αγαπούσε...

Έφτασε να επιμένει πως ο δικός του τρόπος ζωής ήταν ο καλύτερος και να προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να μειώνει το πρώην ταίρι του ακόμη και στις κόρες του. 
Δεν μπόρεσε να δεχτεί ακόμη και μετά από χρόνια, την ύπαρξη της ελευθερίας και του ονείρου.

Οι απόψεις του σταθερές σαν τον βράχο!

Και όχι μόνο να πιστεύει πως η γυναίκα θα πρέπει να παραμένει στο ποδάρι του άντρα της και να τον υπηρετεί πιστά και να τον έχει πρώτη της προτεραιότητα, αλλά θεώρησε πως πρέπει με αυτές τις απόψεις να συμβουλεύσει και τις κόρες του.

Και αυτός ο πατέρας, που ορκίζεται πως αγαπάει τα παιδιά του και πως για τον χωρισμό ευθύνεται η τρέλα της μάνας τους για μεγαλεία, να λέει στην κόρη του:

- Ε, γιατί σιγά.. τι όνειρα έχεις εσύ;

Ε, ναι, αυτός ο πατέρας κάπου την αγαπάει την κόρη του, κάπου μέσα στο αδυσώπητα αντρικό του δίκιο, εκεί ανάμεσα στον υπέρμετρο εγωισμό του και τον ατελείωτο φόβο του για να προχωρήσει, έστω κι ένα βηματάκι πέρα από τα γνωστά του...

The Cello Song

The Cello Song - (Bach is back with 7 more cellos) - ThePianoGuys

Αυτός ο τόσο θαυμαστός μικρόκοσμος!

Και τι να κάνεις; Ε; Μου λες;
Τι μπορείς να κάνεις όταν δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις;
Όταν αποφεύγεις τις αλήθειες, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει πως γνωρίζεις πως εκεί βρίσκεται αυτό που ψάχνεις;

Το ψάχνεις όμως και θες άραγε, να το δεις στ’ αλήθεια;

Έχεις μετρήσεις το φόβο και τον πόνο που κρύβει η αλήθεια; Τον αντέχεις; Πόσους πόνεσες και λες, επειδή σε πόνεσαν... μα σου αρκεί αυτό για να είσαι καλά και να αντέξεις να δεις;

Η γενναιότητα είναι κάτι πέρα από αυτό που φαίνεται να μπορείς στην πραγματική ζωή. Είναι κάτι πιο πολύπλοκο, πιο σύνθετο κι ας λένε πως η αλήθεια είναι απλή, δεν ξέρω μπορεί και να είναι, αλλά δεν παύει ο άνθρωπος που την ψάχνει να είναι πιο πολύπλοκος, πιο δημιουργικός, αλλά και πιο δύσκολος.

Όταν έρχονται οι δυσκολίες φτιάχνει άμεσα τις άμυνες του.
Δημιουργεί την πραγματικότητα που αντέχει.
Τόσο άμεσα που ούτε ο ίδιος μπορεί να δει, να καταλάβει.
Και όλα αυτά που ζει μοιάζουν να είναι έτσι αληθινά, αφού αυτός τα ζει που τα ορίζει, έτσι τα θεωρεί.

Όμως η αλήθεια είναι σκληρή και πιο δυνατή από κάθε εικόνα, από κάθε δική μου μετάφραση και ζητάει να βγει προς τα έξω. Να φανερωθεί.
Και θα πρέπει να γκρεμίσεις ότι έχτισες στην "πραγματικότητα", στην δική σου αλήθεια, εκείνη που άντεχες να βλέπεις, εκείνη που άντεχες να ζεις...

Κι αυτό δεν γίνεται παρά μόνο όταν είσαι έτοιμος. Όσο μα όσο και αν λες πως θες να δεις, δεν πρόκειται να συμβεί. Παρά μόνο όταν αντέξεις να δεις.

Μυστήριο μέγα ο τρόπος που λειτουργεί ο μικρόκοσμος μας.

Ψηλαφείς κάτι και είναι όντως κάτι. Το όλον κρυμμένο στο σκοτάδι. Τυφλοί προσκυνητές μιας πλασματικής πραγματικότητας.
Και η αλήθεια εκεί, μέσα σου, εσύ!

Εσύ που όλα τα "δημιούργησες" χωρίς εσένα, βιαστικά και πρόχειρα, όπως όταν ψάχνεις μια λύση απελπισίας και οι επιλογές που έχεις δεν είναι σε πρώτη ζήτηση. Αρπάζεσαι από ότι βρεις, ίσα για να επιπλεύσεις ως κάποιο σταθερό σημείο.

Αλλά όταν θα φτάσεις δεν θα είσαι εσύ, αλλά αυτός που θέλησες να γίνεις για να αντεπεξέλθει στα ζόρικα.

Κι αυτό ναι μεν χτίζει χαρακτήρα, αλλά κρατάει τον αληθινό σου εαυτό στα υπόγεια, σαν κάτι αδύναμο, κάτι με το οποίο δεν θες ή δεν ξέρεις πώς να έχεις σχέση.

Τόλμη το να αγαπάς, τόλμη και το να συγχωρείς.

Να παλεύεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου και με την πρώτη αμφισβήτηση, την πρώτη κριτική ματιά να πέφτεις και αν δεν πέφτεις, να πληγώνεσαι βαθιά. 
Γιατί ήρθε από πρόσωπο αγαπημένο, πρόσωπο που είναι τοποθετημένο σε μέρος που ο ήλιος της αγάπης σου το φωτίζει συνεχώς.
Ίσως να είναι και μέρος του ήλιου σου.

Αλλά πάει, το πήρες απόφαση. Δεν πάει άλλο. Δεν μπορείς άλλο να ζεις χωρίς να σε αγαπάς.

Τα χρόνια περνούν και η αγάπη γίνεται όλο και πιο σπάνια και αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα έχεις ούτε το πρόσωπο που θες να αγαπάς.

Άμα δεν μπορείς να σε αγαπάς δεν θα αγαπάς…
Κάτι σαν νόμος της ζωής.

Γιατί όπου υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει μη αγάπη, όπου ανατέλλει ο ήλιος δεν είναι νύχτα. Σκιές ναι. Αλλά όχι νύχτα. 

Και βασική προϋπόθεση είναι να σε αγαπάς.

Με τρυφερότητα και συγχωρητικότητα, όχι κλείνοντας τα μάτια στα λάθη σου και στις ατέλειες σου.
Όχι, όχι αυτό δεν είναι αγάπη.

Αλλά σαν μια αγκαλιά, μια τρυφερή αγκαλιά που χωράει εσένα με όλα σου τα λάθη, με όλες σου τις ανασφάλειες και ατέλειες.
Με τα καλά σου και τα άσχημα σου.

Θέλει τόλμη αυτή η αγάπη.

Τόλμη και εμπειρία ζωής. 

Tα ναι και τα όχι

Δικά μας τα ναι και τα όχι, δικό μας το καράβι και τα πανιά, αλλά και το αν θα ανοιχτεί να ταξιδέψει στη θάλασσα κι αυτό δική μας απόφαση είναι.

Εικόνες του παρόντος και του παρελθόντος καθορίζουν τις αποφάσεις μας, τις εικόνες που σχηματίζουμε για εμάς και το περιβάλλον μας. Κι όχι δεν είναι μία η εικόνα, μία η πραγματικότητα.

Όλα προσμετρούνται με το τι έχουμε εμείς θελήσει να υπηρετήσουμε, τι έχουμε εμείς αφήσει να μας τραβήξει και προς τα που.

Ασυνείδητα ή συνειδητά. Μια αγάπη σε κάποιον, μιαν αγκαλιά που δεν πήραμε όταν την θελήσαμε, ένα δάκρυ και μια αδυναμία δική μας ή του αγαπώμενου προσώπου.

Όλα αυτά και άλλα πολλά φτιάξανε μια εικόνα, μια ιστορία, ένα μύθο και έναν ήρωα.

Μήπως όλοι δεν αποζητούμε έναν ήρωα; Κάποιον που θα φιλήσει την πριγκίπισσα για να ξυπνήσει από τα μάγια;

Ένας έρωτας που ξεκινάει από τις πρώτες μας εικόνες σε τούτον τον κόσμο, μια αδύναμη φιγούρα που απλώνει τα χέρια της στον δικό της μικρό θεό, που όμως έχει τρομακτικά μεγάλες διαστάσεις στα δικά μας μάτια. 

Κτίζουμε πάνω σε αυτές τις πρώτες ανάγκες μας, σε αυτές τις πρώτες μεταφράσεις μας σε αυτόν τον κόσμο. Και με αυτές πορευόμαστε σαν να είναι ένα στέρεο έδαφος.

Ανάγκη; Μπορεί…

Όμως ποιος μας πείθει πως η ζωή είναι σταθερό έδαφος; Όταν όλα γύρω αλλάζουν κι όλα μοιάζουν να μεταμορφώνονται;

Από ποιες αξίες μπορεί κανείς να πιαστεί και να προχωρήσει και πως;

Κι όμως εκεί ακριβώς βρίσκεται και η δύναμή μας. Στο ότι όλα αλλάζουν και μας δίνουν τη δυνατότητα να μεταμορφωνόμαστε κι εμείς μαζί τους. Να βλέπουμε όλο και καλύτερα, όλο και πιο καθαρά.

Ο στύλος του Οδυσσέα, η πίστη μας σε κάτι που μας υπερβαίνει, σε κάτι που οι αξίες του παραμένουν αναλλοίωτες στους αιώνες και η επιθυμία μας να μας γνωρίσουμε και να γνωριστούμε.

Όλα αυτά που πιστεύουμε και που αντέχουν στον χρόνο, και που πιο κοντά μας φέρνουν στην αλήθεια, εκείνη την αλήθεια που μας βοηθά στον αυτοσεβασμό μας και στην άξια πληρότητα μας.

Όσο πιο πολύ πιστεύουμε πως είμαστε μεγάλοι και τρανοί τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την αλήθεια μας. Όσο πιο πολύ νομίζουμε πως κατέχουμε την αλήθεια, τόσο πιο μακριά της βρισκόμαστε.

“Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν.»

Ζούμε στο όνειρο πως όλα μένουν σταθερά και εμείς ξέρουμε τι μας συμβαίνει, αλλά όχι πάντα, γιατί οι ιδέες μας είναι αποφάσεις κάτω από κάποιες συναισθηματικές ή λογικές διεργασίες, που ίσως να μην είχαν και το σωστό φίλτρο ή απλώς κάλυπταν τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μας.

Στεκόμαστε με πόζα σε καταστάσεις που ούτε καν έχουμε αντιληφθεί πως συμβαίνει στο σήμερα να μας επηρεάζουν. Πιστεύουμε σε χίμαιρες και σε απόψεις που είναι μακριά από τις ανάγκες μας. Από φόβο γαντζωνόμαστε πάνω τους.

Κι η ζωή περνά δίπλα μας σαν νερό στην μεγάλη θάλασσα. Εκεί που άλλοτε τα κύματα μας υπερβαίνουν και άλλοτε είναι σαν χάδι τρυφερά.

Και η πραγματική θάλασσα δεν μπορεί να κλειστεί σε πλαίσια, σε κάδρα, σε μια ζωή χωρίς ζωή…

Περισυλλογή σκουπιδιών

Κατάγομαι από τη χώρα που είναι το κέντρο του κόσμου, που όταν αυτή άναβε τα φώτα του πολιτισμού, οι υπόλοιποι λαοί ήταν ακόμη σκαρφαλωμένοι στα δέντρα...

Τον πολιτισμό μας όμως, μήπως κάπου τον ξεχάσαμε...; κάπου, κάτι μας διέφυγε;
Κάτι που μας περισσεύει έξω από τα σπίτια μας και κλείνουμε την πόρτα μας και νομίζουμε πως επειδή δεν το βλέπουμε δεν υπάρχει, πως επειδή στρουθοκαμηλίζουμε το πρόβλημα εξαφανίζεται;

Στην όμορφη τούτη χώρα, όταν κάτι δεν το θέλουμε το πετάμε - όπου και όποτε θέλουμε.
Είτε σε κάδο, είτε στον δρόμο, άλλωστε δεν είναι δική μας ευθύνη το ότι ο κάδοι σκουπιδιών δεν υπάρχουν σε κάθε αναζήτησή μας!

Οι κάδοι, σε πολλές περιοχές, είναι πάντα ανοιχτοί και ευωδιάζουν θεσπέσια, ειδικά τις ζεστές μέρες. 
Ακόμη και σε ακριβά θέρετρα, λίγο πιο μακριά από τα πολυτελή ξενοδοχεία είναι αδύνατον να περάσεις από κάποια σημεία που οι κάδοι χάσκουν ανοιχτοί και οι αναθυμιάσεις του πολιτισμού μας γίνονται άμεσα αντιληπτές.

Και βλέπεις τους κουτόφραγκους που έχουν πάρει τα φώτα μας, να έχουν συγκεκριμένες σακούλες για δύο είδη σκουπιδιών. Αν δε, έχεις σκουπίδια που δεν ανήκουν στις συγκεκριμένες σακούλες, υπάρχουν συγκεκριμένοι χώροι, οι χώροι ανακύκλωσης όπως λέγονται, όπου και θα πρέπει να πας να τα πετάξεις.

Σήμερα πήγα για πρώτη φορά σε έναν τέτοιο χώρο και τυφλώθηκα από το φως που μας πήραν... και μας άφησαν στο σκοτάδι οι άτιμοι βόρειοι...
Διάφορα κοντέινερ στη σειρά, αριθμημένα και τακτοποιημένα το ένα δίπλα στο άλλο, για να κάνεις την σωστή ανακύκλωση. 
Εργάτες που σε συμβουλεύουν, πού πάει τι...

Κι έχω μείνει σαν χάνος να κοιτώ την οργάνωση που έχουν ακόμη και στα απορρίμματα. Και που παρόλα αυτά ακόμη δεν είναι ικανοποιημένοι και προσπαθούν να οργανωθούν κι άλλο...

Ευτυχώς στο "κοντέινερ πάρκο" είχα πάει με φίλους και με σκούντηξαν για να πάω το σωστό αντικείμενο στο σωστό κοντέινερ... αλλιώς ακόμη θα ήμουν εκεί με ανοιχτό το στόμα να χαζεύω.

Βρε, για πότε κατέβηκαν αυτοί από τα δέντρα...;!
Και μάλιστα μοιάζει να μας έχουν περάσει αιώνες μπροστά και να κερδίζουν την κούρσα του πολιτισμού... κι εμείς λαχανιασμένοι να σερνόμαστε και να έχουμε και την άποψη πως μας ζουλεύουν...;

Ωιμέ…

Σαν ένας φίλος από τα παλιά

Περνάει δίπλα μου, τόσο κοντά, που μου κόβει την ανάσα…

Η παρουσία του αερικό, σαν ένα ψέμα, σαν παραμύθι.

Την μια στιγμή όλα να μοιάζουν απόμακρα, μα την επόμενη στιγμή να γίνεται αβάσταχτο βάρος η παρουσία του.

Ο χρόνος, αυτό το τρελό παιδί, το άμυαλο παιδί, που παίζει μαζί μου με την οικειότητα ενός παλιού καλού φίλου…

Το σύνδρομο της μεγαλομανίας

Αποφάσισε η Μεγάλη Βρετανία, με όχι μεγάλη διαφορά και μεγάλο ποσοστό αποχής, να τραβήξει μόνη της μπροστά και να ξαναβρεί τα μεγαλεία της.
Το ίδιο σύνθημα, τα μεγαλεία της αυτοτέλειας, κυριαρχεί όλο και πιο πολύ στην Ευρώπη και οι κάθε λογής φοβισμένοι που ονομάζονται και ευρωσκεπτικιστές, βρήκαν την ευκαιρία να μας υπενθυμίσουν πως οι χώρες έχουν προβλήματα εξαιτίας της ευρωπαϊκής ένωσης...
Τα θετικά αυτής της ένωσης δυστυχώς μένουν εκτός πληροφόρησης, εκτός ενημέρωσης.

Μου θυμίζει γάμο που περνάει κρίση και όλα μοιάζουν ιδανικά σε έναν επικείμενο χωρισμό.
Ή όταν είσαι καιρό μόνος και όλα μοιάζουν ιδανικά σε έναν επικείμενο γάμο.
Ή ακόμη χειρότερα όταν ζεις με τα περασμένα σου μεγαλεία, με τον φόβο του αύριο να σου γανώνει το μυαλό και αδυνατείς να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα. Μια υπερβολική σιγουριά σε αυτά που σκέφτεσαι, χωρίς ίχνος αμφιβολίας ως την στιγμή που δεν θα μπορείς να τα έχεις πια... 

Δείγμα ανθρώπου που δεν ζούσε ευτυχισμένος ούτε όταν είχε τα μεγαλεία, αλλά ούτε όταν δεν τα έχει. Ζει κρυμμένος πίσω από τις φοβίες του και νοιώθει προστατευμένος στη φούσκα του εγώ του.
Σίγουρος για αυτά που γνωρίζει και γι αυτό που είναι, φυσικά πάντα καλύτερο από την πραγματικότητα.

Η αδυναμία του να συνυπάρχω, να μπορώ να είμαι σε ένα πολυπολιτισμικό τοπίο είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουμε σήμερα πάνω από όλα προσωπικά!
Πολύ φοβάμαι πως είναι και ο μοναδικός δρόμος για την ανάπτυξη, προς τον πολιτισμό.
Διαφορετικά οδεύουμε προς την υπανάπτυξη, προς τα πίσω, εκεί που ο φόβος φέρνει τα χειρότερα.

Αυτό κι αν φέρνει τη γήρανση ατομικά και κοινωνικά...

Αποδοχή

Ένα πήγαινε έλα από το παρόν που κοιτά προς ένα αβέβαιο μέλλον και ησυχάζει με τις μυρωδιές και τις γεύσεις του παρελθόντος. 
Εκεί στα γνωστά, στα οικεία...

Ένα παρελθόν που δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε κι ένα παρόν που δυσκολεύεται να αποκτήσει οντότητα.

Πού να σταθεί και πώς να θεατρινιστεί;

Κάθε πισογύρισμα και μιαν αποκάλυψη.
Ενίοτε σκληρή.
Ποτέ όμως χωρίς αγάπη, χωρίς συγχώρεση.

Έτσι, για να μπορέσει να σταθεί, να αφουγκραστεί, έστω και για λίγο την σκιά ενός άγνωστου εαυτού.

Πολυπολιτισμικότητα

Η Ευρώπη καταρρέει, η Ευρώπη δεν έχει μέλλον, η Ευρώπη αυτό, 

η Ευρώπη το άλλο...
Από ανάγκη ή από ευκολία αναφερόμαστε σε αυτήν σαν να είναι μια ενότητα;
Λες και δεν ξέρουμε πως από μόνη της η κάθε χώρα, κρύβει πολλές μικρές ή μεγάλες διαφοροποιήσεις.

Η Ελλάδα από μόνη της κι έχει άλλη σύνθεση στον βορρά, άλλη στην πρωτεύουσα και άλλη στην Κρήτη. Κι αυτές είναι μόνο κάποιες από τις διαφορές της.

Στο δε Βέλγιο που ζω τα τελευταία χρόνια, τι να πω...;
Κάθε πόλη και την δική της διάλεκτο και εκτός αυτού είναι και χωρισμένη σε Φλάνδρα και Βαλονία, σε ολλανδόφωνους και γαλλόφωνους, κατά τα δυο μεγάλα μέρη της χώρας, χώρια το γερμανόφωνο μικρό κομμάτι της!
Άλλες επιρροές, άλλη κουλτούρα, άλλη φιλοσοφία.

Κι όμως αυτή η εμμονή, λες και θέλει σώνει και ντε, να ομαδοποιήσει ανθρώπους και τάσεις, ίσως να γίνεται ορμώμενη και από την πολιτική· ίσως...
Ίσως και από την αίσθηση, πως ό,τι γίνεται στον μικρόκοσμό μας δεν μπορεί να μην συμβαίνει και παντού.
Οι επιρροές μιας κρίσης σίγουρα επηρεάζουν και άλλες χώρες, αλλά δεν είναι λίγο υπερβολή να νομίζουμε πως θα καταστραφούν από την κρίση μιας χώρας και όλες οι υπόλοιπες;
Ακόμη κι αυτή η λέξη κρίση, λες και είναι κάτι στιβαρό που πέφτει επάνω στις κοινωνίες από το πουθενά...

Η αξιοπιστία μιας κυβέρνησης, η σταθερότητα στις αποφάσεις, η εργατικότητα, ακόμη και η όποια τιμωρία είναι τόσο μα τόσο διαφορετικές από χώρα σε χώρα, μα τόσο διαφορετικές...

Η επιχειρηματικότητα στο Βέλγιο πχ και συγκεκριμένα στην Φλάνδρα είναι η δύναμη τους! Υποστηρίζεται με κάθε τρόπο και λειτουργούν μηχανισμοί που διευκολύνουν τον επιχειρηματία, που ως και καλύτερες τιμές στο κινητό του μπορεί να έχει, όταν κάνει την έναρξη του σε κάποιες συγκεκριμένες πόλεις!

Δεν είναι εκ προοιμίου κλέφτης, αλλά κάποιος που βοηθάει την οικονομία με την επιχείρησή του!
Δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο από την Ελλάδα!

Τα σχέδια πόλεων είναι προγραμματισμένα για τα επόμενα χρόνια και ανοιχτά στον καθένα για να δει, που τον συμφέρει να αγοράσει και να έχει τις προοπτικές που θέλει για το μέλλον!
Μοιάζει με όνειρο κι όμως είναι αληθινό!

Μπορείς να επικοινωνήσεις με μέιλ σε οργανισμούς και δημόσιες υπηρεσίες και να έχεις μέσα σε τρεις ημέρες απάντηση!

Και να μην συνεχίσω να αναφέρομαι για την καθαριότητα, για την ευγένεια που πολλές φορές την μπερδεύουμε με το ότι ο άλλος θα μας χαρίσει το πρόστιμο, μια συμπεριφορά που μπερδεύει και εμάς τους Έλληνες!
Βλέπεις η ευγένεια πάει πάντα με το ότι θα μας χαριστούν και δεν καταλαβαίνουμε πως δεν χρειάζεται να είναι επιθετικός κάποιος για να μας πει πως χρωστάμε ή πως φταίμε σε κάτι...

Κάθε λαός και η κουλτούρα του!
Μόνο εφησυχασμός να μην υπάρχει, η αυτοεπιβεβαίωση και η σιγουριά, πως το παρελθόν μπορεί να εγγυηθεί το παρόν ή ακόμη και το μέλλον!
Η ζωή μας καθημερινά κερδίζεται!

Άλλωστε τους πολλούς επαίνους, τους αξίζει κάποιος που αυγάτισε το βιoς του ή έγινε αυτοδημιούργητος, ενώ αντίθετα κακόμοιρος είναι, κατάπτυστος και γραφικός, αυτός που είχε μεγάλη προίκα και την έφαγε όλη, και το μόνο που του έμεινε είναι να διηγείται τα περασμένα μεγαλεία πιστεύοντας, πως αυτός παραμένει το κέντρο του κόσμου και πως η δική του κρίση, πνευματική ένα κατακλείδι, θα φέρει το τέλος του κόσμου και μάλιστα σε κοινωνίες που η ανάπτυξη δεν είναι εικονική πραγματικότητα.

Ανακαλύπτοντας στην όμορφη Γάνδη την πιο όμορφη περιπέτεια!

Τελευταία ταξιδεύω προς μια πόλη, μια ώρα μακριά από το σπίτι μου και βλέπω τους κάμπους με τα ζωντανά να βοσκούν ή να λιάζονται και τον ήλιο να παίζει στα σύννεφα και νοιώθω μια τέτοια ανάταση που δεν την αλλάζω με τίποτα!

Μνήμες ξυπνούν από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ανέμελη έτρεχα στο χωριό και τα τριγύρω χωράφια και σκαρώναμε διάφορες αταξίες.

Τότε που παιδότοπός μας ήταν οι κάμποι, παιχνίδια μας οι στέρνες, τα εγκαταλειμμένα σπίτια, το ποτάμι και πάνω από όλα η παρέα που τα μετέτρεπε όλα με μαγικό τρόπο.

Όπως περνάει το τρένο από την εξοχή του Βελγίου, όλο και πιο συχνά θυμάμαι το ποίημα του Πολέμη, τότε που ακόμη υπήρχε στα σχολεία, ίσως να υπάρχει και σήμερα:

"Τι είναι η πατρίδα...; "

Και όλο και πιο συχνά πιστεύω, πως πατρίδα είναι εκεί που η καρδιά βρίσκει τον τόπο των παιδικών μας χρόνων και συνεχίζει να ζει, σαν να μην πέρασε μια μέρα από την πιο όμορφη περίοδο της ζωής μας!

Συνεχίζοντας την περιπέτεια της ζωής που λέγεται "Ανακαλύπτοντας τον κόσμο"!