Αιχμαλωσία

Τάσος Λειβαδίτης

Παρ’ όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν, η νύχτα μ’ έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου, έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά και γενικά τ’ ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ’ ανεβάζουν ψηλά, το πολύ να φτάσεις ως τη λαιμητόμο ή έστω ως το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον, όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν, κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι, έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα ή στα σπίτια που μ’ έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ’ την πόρτα ένα τσεκούρι.

Aλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια, όταν ανοίγω το παράθυρο κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας.

Μαθητεία Ζωής και Προσδοκίες

Κυνηγώντας συνεχώς το καλύτερο, δημιουργώ μια παράλληλη ζωή και σ’ αυτή μέσα ζω, τυφλή, σε μια μοναχική πλασματική πραγματικότητα, που με ταξιδεύει στο όνειρο.

Όχι, όχι το δημιουργικό, μα το άλλο... Εκείνο που σε οδηγεί στο να μη ζεις την πραγματικότητα. Εκείνο που σε απομακρύνει από τους ανθρώπους, από την προσπάθεια, από τον κόπο που χρειάζεται να καταβάλεις, για να φας γλυκό ψωμί και να πιεις καλό κρασί.

Και το όνειρο με τροφοδοτεί με εικόνες, ιδέες, "φίλους", στάση ζωής και την κοσμοθεωρία του "θα", του "έχω", του "είμαι σπουδαίος", του "είμαι σίγουρος", για να' χεις αρκετό υλικό να πορεύεσαι στης λησμονιάς τα σύννεφα, στης λήθης το όνειρο...

Όμως η πραγματικότητα πάει βήμα-βήμα, σκαλί-σκαλί, με το Κύριε ελέησον στα χείλη και στην καρδιά. Κάποιες φορές, υπάρχει μόνο η γη που πατάς και κάποιες φορές μεγαλώνει το κομμάτι γης στα πόδια σου, γίνεται απλωσιά και αυτό είναι όλο. Τίποτα άλλο.

Όπως έλεγαν κι οι παλιοί, ένα κομμάτι γης μας αναλογεί, σε όλους το ίδιο, ίσα με μια σπιθαμή, όταν φύγουμε από αυτή τη γη... Αυτό το ίδιο είναι που μας αναλογεί κι όταν ζούμε, μόνο που το ξεχνούμε οι καημένοι... Φανταζόμαστε και διεκδικούμε, πολλά παραπάνω. Και κάποιες φορές τα αρπάζουμε από τους διπλανούς μας.

Είναι σημαντικό να στοχεύουμε ψηλά και να προσπαθούμε για το καλύτερο, μόνο που πολλές φορές γίνεται ο στόχος ζωή...

Τότε ζούμε "φανταστικά", αλλά όχι ωραία! Είμαστε η σκέψη που όλα τα μπορεί και τίποτα δεν πραγματοποιεί. Η θεωρία, που όμως για να γίνει πράξη, χρειάζεται σθένος και καρδιά μεγάλη για να αντέξει τη μεταξύ τους απόσταση και να την αποδεχτεί. Άλλωστε είναι τόσο δύσκολη η πραγματικότητα, που πολλές φορές δεν την αντέχουμε.

Είμαστε και εφήμεροι, μια γνώση που μας "σκοτώνει".

Κυνηγάμε την αθανασία μας. Υπερβαίνουμε το σήμερα και ξεκινούμε τα ταξίδια στο μέλλον "χτίζοντας" τις αποθήκες μας, σαν φιλάργυροι πλούσιοι. Ο πηλός ελκύεται από την ύλη και νοιώθει πως είναι αρκετή η ψεύτικη θαλπωρή του, πως θα του προσφέρει τη "σιγουριά" που αποζητά.  

Θέλουμε να κατακτήσουμε τον χρόνο, να βασιλέψουμε αιώνια.

Άγχος και αβεβαιότητα καλύπτονται πίσω από σχέδια μελλοντικά, μα κι όταν ζούμε στα στενά όρια του τώρα, αφήνοντας το αύριο πίσω από τις κουρτίνες της λήθης.

Βασιλιάδες της Ζωής, που ο φόβος μας κρατά φυλακισμένους στα μπουντρούμια. Η ισορροπία μοιάζει να είναι ακατόρθωτη.

Μικροί κι ανέραστοι φυτοζωούμε, φιλοδοξούμε με όνειρα μίζερα.

Κι η ζωή μας προσπερνά με ένα χαμόγελο, με μια φιλική κίνηση ή με μια φευγαλέα χαρά. Μας προσπερνά με όχημα την καθημερινότητα, αυτήν ακριβώς που αποφεύγουμε, αυτή που επαναλαμβάνεται και μας πληροφορεί πώς να ζήσουμε, πώς να αδράξουμε τη ζωή.

Μα, το "όνειρο" δεν αρκείται στο απλό, το καθημερινό... Κι οι μέρες περνούν... Είμαστε το φως του κόσμου οι άνθρωποι; Είμαστε οι διαχειριστές της πλάσης;

Θα μπορέσουμε, πριν να είναι αργά, να πάρουμε τον ρόλο μας στα σοβαρά;

Παράξενο, δύσκολο, μα αν θες τη ζωή σου να ζήσεις, μόνο με ταπείνωση ευλογημένη μπορείς! Σοφός είναι αυτός που γνωρίζει την αδυναμία του, μα πάνω από όλα έχει τη γνώση, για τη θεία δύναμη που του έχει δοθεί, να κοιτά ψηλά προσδοκώντας!

Μαθητεία και το να μάθεις να ζεις.

Μια πορεία αγάπης προς τον εαυτό μας, τους πλησίον μας, τον πλανήτη ολάκερο.

Και τω Θεώ, δόξα!

Μορφές αλλάζει

Περπατώντας στους δρόμους της νέας γης, διαφορετικές σκέψεις γεμίζουν την ίδια ζωή.

Ανεβαίνω απροσπέλαστα βουνά, διασχίζω απέραντες ερήμους.
Είναι η ζωή μας τόση δα! Όμως άγρια, τεράστια θεριά την καταδυναστεύουν, τη μικραίνουν, την κάνουν άχαρη.
Σαν μυστική συμφωνία για το μελλούμενο κακό.

Αφέντης ένας!

Μοναδικός χειραγωγός αδύναμων ανθρώπων.

Φόβος, το όνομά του.

Μορφές αλλάζει τούτο το θεριό, ονόματα, προσωπεία...
Καταδυναστεύει ολόκληρα χωριά και πολιτείες.

Κλεισμένος σε δαιδαλώδη υπόγεια στενά, ο σύγχρονος Μινώταυρος, απαιτεί να τρέφεται με ό,τι ωραίο έχει να του προσφέρει η ανθρωπότητα.
Ορδές ανθρώπων, κατρακυλούν με ευκολία στα όλο και πιο βαθιά και σκοτεινά μονοπάτια, για να του προσφερθούν...

Κι ο Θησέας παλεύει με το θεριό, μα αυτό αλλάζει μορφή και γίνεται αδερφός, φίλος καρδιακός...

Κι όμως...
το Ωραίο θα σώσει τον κόσμο, αν το αφήνουμε να ανθίσει...

Στο κελάρι της ψυχής

Έχεις δει τον ουρανό τελευταία; Από πότε έχεις να το κάνεις; Ένοιωσες την ανάγκη να σηκώσεις το κεφάλι σου, για να δεις το απέραντο γαλάζιο που κρύβει το άπειρο; Θέλησες να αφήσεις τον νου σου να ταξιδέψει εκεί, στο άπειρο του ουρανού; Την καρδιά σου να το ποθήσει;

Γιατί αν δεν το έχεις κάνει, μάλλον θα βρίσκεσαι σε δεινή κατάσταση... Ίσως και να μην πατάς στέρεα στη γη. Μπορεί να βλέπεις τα πόδια σου να βουλιάζουν στο απροσπέλαστο της ασφάλτου, στην βρωμιά της δύσκολης καθημερινότητας.

Δεν αντέχεται η γη χωρίς τον ουρανό! Δεν μπορείς να ζήσεις δίχως όνειρα και ελπίδες. Χωρίς λογική που να μπορεί να σε οδηγεί σε όραμα.

Σήμερα το παράλογο μας κυβερνά εντός κι εκτός μας.

Αφημένοι σε μια ξέφρενη πορεία, με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τον γκρεμό. Μόνο που κάποιος ξέχασε να μας πει που είναι τα φρένα. Έρμαια των συνηθειών μας, των απαιτήσεων μας, της τυφλότητας μας.

Στάσου άνθρωπε, στάσου μια στιγμή και σκέψου!

Είσαι πλασμένος κι από ουρανό! Είσαι πλασμένος για να γίνεις Θεός, μην αμελείς αυτή την πρόκληση στη ζωή σου. Δες την ματαιότητα της ζωής κι αφουγκράσου το μήνυμα που σου φέρνει ο ουρανός!

Στάσου για μια στιγμή, κόψε τα δεσμά σου και δες το σήμερα σαν την ημέρα που σου χαρίστηκε το δώρο της ζωής! Μια μέρα, για να σταματήσεις να κοιτάς χαμηλά, μια μέρα για να πάψεις να στεναχωριέσαι, για να πάψεις να γκρινιάζεις και να αναστατώνεσαι.

Άδειασε τον χώρο από τις μέριμνες, άνοιξε το παραθύρι της ψυχής σου και κοίτα με τι ορμή μπαίνει το φως. Ένα κομμάτι ουρανός στο κελάρι της ψυχής, έχει στ’ αλήθεια τρομακτική δύναμη!

Κάνε αυτό το δώρο στον εαυτό σου! Του το χρωστάς!