Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Ν’ ανεβαίνεις ψηλά



Μαρία Δουράκη





Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος
Μουσική: Λίνος Κόκοτος


Ν' ανεβαίνεις ψηλά απ' του ήλιου το δρόμο, τ' ανοιξιάτικο
για να βρεις μιαν αγάπη να μην ξέρει από θάνατο.
Να ρωτάς τα πουλιά να σου πουν πού πετάνε, σε ποιον ουρανό
τα φτερά τους απλώνουν σ' ένα φως Αναστάσιμο.
Έρημοι δρόμοι, έρημη αυγή
κλαίει ακόμη εκείνο το παιδί.
Τι παραμύθια, πες μου αλήθεια
τι παραμύθια να του πω.

Να κοιτάς την αυγή που τη νύχτα θα διώξει
κι άλλη μια φορά την καρδιά σου ν' ανοίγει τα ψηλά της παράθυρα.
Να ρωτάς τα παιδιά που τον κόσμο κρατάνε στην παλάμη τους
στο Θεό που μιλάνε, με την άφθαστη χάρη Του.
Έρημοι δρόμοι, έρημη αυγή
κλαίει ακόμη εκείνο το παιδί.
Τι παραμύθια, πες μου αλήθεια
τι παραμύθια να του πω.

Ν' ανεβαίνεις ψηλά απ' του ήλιου το δρόμο, τ' ανοιξιάτικο
για να βρεις μιαν αγάπη να μην ξέρει από θάνατο.








Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Το μεγάλο κέρδος







Σήμερα στη Δύση τα έχουμε όλα ή απλώς δεν τα έχουμε όλα.
Η κρίση μας αφαιρεί τα υλικά αγαθά και μένει ο βασιλιάς γυμνός, σε μια κοινωνία που προσμετρά την επιφάνεια ως ουσία.
Και ποια είναι η ουσία θα μου πεις...

Έλα ντε... Ποια είναι;
Μήπως δεν έχουν αξία και οι υλικές κατακτήσεις; Μήπως δεν είναι σπουδαίο να έχεις το σπιτάκι σου, τα ρούχα σου, την άνεση για να βγεις και να ψυχαγωγηθείς; Μήπως δεν είναι σημαντικό να νοιώθεις την ασφάλεια του αύριο; Τη σταθερότητα και τη σιγουριά για το ότι καλώς έχουν τα πράγματα στη ζωή σου, στην πόλη, στο κράτος και στην
ευρύτερη περιοχή που ζούμε;

Σημαντικά είναι όλα αυτά που βοηθούν την ψυχούλα μας να χαλαρώσει, να ησυχάσει, να μπορέσει να δημιουργήσει και να αναπτυχθεί.
Όμως σήμερα δεν μπορούμε να τα έχουμε... Βλέπεις έχουμε κρίση. Ήρθε και στρογγυλοκάθισε και δεν λέει να φύγει.
Μας κρατάει ο φόβος σιμά του και μας κλείνει τα μάτια.

Και πως να μη φοβόμαστε, πως να μη νοιώθουμε ανασφάλεια όταν οι λογαριασμοί έρχονται και εμείς αδυνατούμε να τους πληρώσουμε ή κι αν ακόμη μπορούμε, βλέπουμε το ζωνάρι να σφίγγει όλο και περισσότερο και άσε που ο πάτος της κασέλας μας άρχισε να φαίνεται.

Και βλέποντας τριγύρω μας, φίλους και συγγενείς, φοβόμαστε πως αύριο θα έρθει κι η σειρά μας κι ότι κι εμείς θα πεινάσουμε, θα δυστυχήσουμε. Και κλεινόμαστε και μεγαλώνει ο φόβος και η καχυποψία.

Κι αυτό που μας εγκλωβίζει στην καθημερινότητα είναι στενάχωρες καταστάσεις που δεν μας αφήνουν να ζήσουμε όμορφα, δημιουργικά.

Ίσως θα βοηθούσε να ανατρέξουμε στην ιστορία, στα παραμύθια, στους προγόνους μας... Ίσως να μας βοηθήσει αν μάθουμε, πως σε δύσκολους καιρούς πάντα έτσι έκαναν οι άνθρωποι. Κλεινόντουσαν και κάποιες φορές γινόντουσαν απάνθρωποι.

Όμως η ιστορία δικαίωσε όλους αυτούς που ξεπέρασαν τον φόβο και στάθηκαν στους άλλους που αγκάλιασαν, τους δυσκολεμένους...

Η ιστορία είναι ο καλύτερος φακός για να δούμε το μέλλον.
Γιατί κι εμείς ταυτιζόμαστε με το καλό στα παραμύθια, στην ιστορία καταδικάζουμε τον κακό και θαυμάζουμε τον καλό, αυτόν που προστάτεψε τον αδύναμο.

Γιατί λοιπόν να μην "εκμεταλλευτούμε" την κρίση για να γίνουμε αυτό που θαυμάζουμε, αυτό που είναι δύσκολο να το κάνουμε όταν το ζούμε, μα τόσο όμορφο, όσο όμορφο θα είναι και το να μας θαυμάζουν τα παιδιά μας, οι απόγονοι μας, όταν γραφτεί η ιστορία η δική μας.

Ας δούμε το μέλλον μας ως παρελθόν κι ας γράψουμε την ιστορία μας εμείς, σήμερα. Με κόπο, αλλά με μεγάλα κέρδη! Κέρδη που κανείς δεν μπορεί να μας καταχραστεί, να μας τα υποτιμήσει, αλλά που μόνο σταθερή αξία έχουν και μεγάλα επιτόκια!

Και θα μου πεις, τι με νοιάζει εμένα η υστεροφημία μου, εγώ σήμερα ζω και σήμερα θέλω να με προστατέψω, εμένα και τα παιδιά μου!

Μα δεν είναι μόνο η υστεροφημία, αλλά και η σήμερον ημέρα που ζώντας την με καλοσύνη, ειρηνεύει η ψυχή και ζει πραγματικά καλά στο τώρα.

Ζώντας με το καλό, ζεις καλά. Ανοίγει η καρδιά και οι οφθαλμοί! Είμαστε πρεσβύωπες και δεν αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, την αληθινή ζωή, την πραγματική χαρά.

Ας βάλουμε τα γυαλιά της ιστορίας κι ας αρχίσουμε να εκτιμούμε τις σχέσεις με τους ανθρώπους που έχουμε πρώτα σιμά μας κι έπειτα ας κάνουμε το καλό και σε όσους και όσο μπορούμε, που είναι πλησίον μας. Λίγα είναι αυτά που μπορούμε, μα μπορεί να είναι πολλά για κάποιον που τα έχει ανάγκη.

Ας έχει κατσίκα ο γείτονας κι εγώ που δεν έχω, ας φροντίσω να τον βοηθήσω. Κι εγώ κερδισμένος θα βγω κι ο γείτονας.
Με λεβεντιά όμως κι όχι με δουλική συμπεριφορά! Με γνώση για το ποιος είμαι και το ποιος θέλω να γίνω.

Γιατί η κατσίκα δεν δηλώνει το ποιος είμαι, αλλά η προσπάθεια να με γνωρίσω και να μου δώσω προοπτικές, είναι ανεκτίμητη περιουσία.


Όμως δυστυχώς, όλη η προπαγάνδα που γίνεται, είναι για το χρυσάφι που χάνει την αξία του κι όχι για τον αληθινό πλούτο, που κανείς δεν μπορεί να σου πάρει...










Κυριακή 6 Απριλίου 2014

ΑΠΕΤΥΧΑ!




                



Σκέψεις, συναισθήματα, φόβοι, ανασφάλειες, έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας χτίζουν τον χαρακτήρα μας και την πορεία της ζωής μας.

Η μοναδικότητα είναι πολύτιμη, η ανάγκη για έκφραση σημαντική. Το θάρρος μας υπολείπεται και μας τραβά να παραμείνουμε πίσω από την κουρτίνα. Κρυμμένοι από εμάς, από τις πρωτοπόρες ιδέες μας, από αυτό που δεν κάνουν οι άλλοι... Αυτό γίνεται κι η προστασία μας, η ασφάλεια μας. Έχει υγιή στοιχεία  ο άνεμος σύμπνοιας με τους συνανθρώπους μας, όμως γίνεται η σχεδία που κρατιόμαστε κι εντέλει η ισοπέδωσή μας.

Η τόλμη που χρειάζεται να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, έτσι όπως είναι κι όχι έτσι όπως τον φανταζόμαστε, να τον αγαπούμε ακόμη κι όταν αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε και τόσο καταπληκτικοί, χρειάζεται να έχει πολλή αγάπη.
Θυσιαστική, σταυρωτική αγάπη.

Να καρφώσουμε την υπεροψία μας, αυτή που γεννιέται όταν καταλάβουμε πως κάπου τα καταφέρνουμε περισσότερο από τους πλησίον μας.
Να σταυρώσουμε τη ζήλια μας, όταν συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε μόνο εμείς καλοί σε κάτι.
Να αποδεχτούμε την αδυναμία μας, όταν κάνουμε λάθος.

Να τολμήσουμε να υψώσουμε το κεφάλι μας και να ζητήσουμε βοήθεια όταν πέσουμε και δεν μπορούμε να σηκωθούμε.
Να χωρέσουμε αυτόν που μας αμφισβητεί και αυτό να γίνει ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας, να βρούμε αυτό που μας καταλογίζουν ή αυτό που μπορεί να μην υπάρχει, αλλά που πυροδοτεί την αμφισβήτηση.
Αν και ευκολότερα προσφεύγουμε στην αδυναμία του άλλου, όταν νοιώθουμε πως είμαστε υπεράνω και μετά από λίγο στην κατάκριση...

Η θεωρία εύκολη, κρύβει ένα μεγαλείο ανθρωπιάς. Η πράξη δύσκολη, κρύβει πόνο, στεναχώρια, υπερπροσπάθεια, υπέρβαση και τέλος τον θάνατο του μικρού εαυτού μας, ώστε να μπορέσει να επιτευχθεί η ανάσταση του Οδίτη!
Ο δρόμος της αλήθειας αρχίζει τότε και η χαρά γίνεται σύντροφος της ζωής μας.

Όχι γιατί λύθηκαν τα προβλήματα. Όχι γιατί έγινες πλούσιος σε υλικά αγαθά, αλλά γιατί άνοιξαν οι οφθαλμοί σου, η καρδιά σου είναι ανοιχτή και μαλακή, σταμάτησε η παραλυσία στα άκρα σου και έγινες πιο ελαφρύς.
Πώς...; Αληθινά δεν ξέρω...

Το μόνο που ξέρω είναι πως αν δεν σταυρωθείς συνειδητά, αν δεν έχεις καθημερινή υπενθύμιση τον Λόγο Του στη ζωή σου κι αν όλα αυτά δεν τα κάνεις από άπειρη αγάπη στο πρόσωπό Του... τότε δεν μπορείς να αναστηθείς.

Και ξέρεις τι με κάνει να αγωνίζομαι περισσότερο; Το ότι συναντώ ανθρώπους που ζουν την ανάσταση χωρίς να έχουν γνωρίσει τον Λόγο!
Με κάνουν να ντρέπομαι, με κάνουν να αγωνίζομαι περισσότερο. Κι όταν συναντώ μέσα μου την εμπάθεια, έστω   και για έναν, έστω και δικαιολογημένα, τότε ταπεινώνομαι και ζητώ βοήθεια για να το ξεπεράσω. Γιατί πολύ απλά αυτό μου ζήτησε...        

Και πώς έρχεται αυτός ο έρωτας;
Όταν ανοίξεις τα χέρια σου, σηκώσεις το κεφάλι σου και βροντοφωνάξεις: Δεν μπορώ άλλο, δεν ξέρω πια τι να κάνω! ΑΠΕΤΥΧΑ!


Αμήν