Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Ζώντας πέρα από τα όρια!


Με τον τίτλο αυτό κυκλοφορεί το βίντεο με την Άμυ Πέρντυ να διηγείται την ιστορία της ζωής της... Ένα θαύμα που αξίζει να το δει ο καθένας μας και να θαυμάσει!

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Είχαν τελειώσει οι δικαιολογίες...

Έκλεισε την πόρτα, τραβώντας την, πίσω της, με δύναμη. Το μπαμ ακούστηκε σε όλη την πολυκατοικία. Ήταν θυμωμένη με όλα: με το κράτος, τους πολιτικούς, τον εργοδότη της, τα σκαλιά στην πολυκατοικία που είναι ασκούπιστα, τα παιδιά της, μόνο που για αυτά δεν άντεχε πλέον να βρίσκει λάθη, μιας κι ένοιωθε να της επιστρέφονται, μουρμούραγε όμως για όλα τα άλλα. Άρχισε να διαπιστώνει πως συχνά πυκνά την γυρόφερνε μια κακή διάθεση για ότι συνέβαινε.
 Κατέβηκε τις σκάλες τρέχοντας, και πριν κλείσει την είσοδο της πολυκατοικίας θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει να πάρει τα κλειδιά. Της ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι καθώς έπρεπε να γυρίσει να τα πάρει και αυτό την βοήθησε να συνεχίσει να σιγοβράζει γκρινιάζοντας παραπονούμενη. Αυτό το μηχανάκι στο κεφάλι της, που δούλευε ακατάπαυστα, έβρισκε πάντα κάτι κακό για να ελεεινολογεί τον εαυτό της.
 Αφού κατάφερε να βρει τα κλειδιά της, αναστατώνοντας όλο το σπίτι με τις φωνές, μα πως γίνεται, ενώ είναι μπροστά της να μη τα βλέπει, ξεκίνησε για την δουλειά.
 Ταραγμένη για όλα τα κακά του κόσμου, θυμωμένη με την αδυναμία της να τα διορθώσει, μα πόσα να μπορέσει κι αυτή μόνη της, παραπονούμενη για την τύχη της, που σε αυτήν μόνιμα άφηνε το στερητικό «α» μιας και την τύχη σίγουρα την άφηνε σε άλλους!
 Οι σκέψεις της λες και την πετροβολούσαν, κι αυτή το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν ν’ αμύνεται φοβισμένη πλέον από την ανεξέλεγκτη ορμή που έκρυβε η ψυχή της.
Θυμόταν πως ξεκίνησε γεμάτη ιδανικά κι αλτρουισμό και πως έφτασε να είναι μια κινούμενη πυρηνική δύναμη.
 Κι όμως ένοιωθε νεκρή, παρ’ όλη την "ζωντάνια" των συναισθημάτων της…
 Ώρες-ώρες ντρεπόταν για την συμπεριφορά της. Όμως αδυνατούσε να κάνει κάτι. Λες και μια δύναμη που δεν την όριζε, την έπιανε από τα μαλλιά και την πέταγε με ορμή μια δεξιά, μια αριστερά και τις φορές που νόμιζε πως την είχε σηκώσει ψηλά την έφερνε και πάλι στη γη με πάταγο.
 Τελευταία, όλο και πιο πολύ, ένοιωθε πως της είχαν τελειώσει οι δικαιολογίες, πως κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτήν κι ότι δεν μπορεί να έφταιγαν όλο οι άλλοι. Μα πάλι ο εγωισμός της δεν την άφηνε να αποδεχτεί αυτή την ανακάλυψη. Την σκέπαζε όπως - όπως κάθε φορά που ξεπηδούσε σαν μια μικρή ανησυχία, σαν κάτι που την τράβαγε σε μια άλλη πραγματικότητα.
 Μα, τότε, σκεφτόταν θυμωμένη, ή φοβισμένη, τόσα χρόνια χαμένα, τόσες αποφάσεις;… και τρομαγμένη, στην σκέψη και μόνο, έκανε πως δεν υπήρχε αυτή η νέα προοπτική!
 Έρμαιο στο θεριό του άγχους, για το αύριο, για το επόμενο βήμα και κυνηγημένη από το χθες, έτρεχε συνέχεια. Να προλάβει τα ψώνια, το μαγείρεμα, να είναι γρήγορη στην δουλειά της, στην καθαριότητα, αχ! θα προλάβει να διεκπεραιώσει όλες τις υποχρεώσεις που είχε σε πρόγραμμα; Όλα σωστά και γρήγορα. 
 Μα οι εκρήξεις ήταν αδυσώπητες και αδυνατούσε να τις ελέγξει. Την ντρόπιαζε πολύ όταν συνέβαινε μα και όταν πλέον πέρναγε η ταραχή άρχιζε να χάνει την τόσο φουσκωμένη αυτοεκτίμηση της κι ένοιωθε γελοία. Τα τρανταχτά επιχειρήματα που εκσφενδόνιζε για το δίκιο της  γινόταν το σχοινί που την έπνιγε πλέον.
 Η νέα αυτή κατάσταση την πόναγε ανυπόφορα. Μα που πήγαν όλα μου τα δίκαια, γιατί δεν με καλύπτουν, γιατί δεν επαρκούν;  Κι όταν αναγνωρίζω το λάθος μου γιατί δεν σταματά η επιθετικότητά μου;
 Εγκλωβισμένη σε μια υπεραξία του εαυτού της που της έδινε η αυτοπειθαρχία, οι ιδέες, η ευθύτητά κι ένα σωρό άλλα χαρίσματα που όμως, με τον καιρό, έγιναν παραπετάσματα που της έκλειναν τον ορίζοντα, στένευαν το μυαλό και πέτρωναν την καρδιά της.
 Το δώρο της ορμής εγκλωβισμένο στα στενά όρια του εαυτού της ασφυκτιούσε.
 Ένοιωσε τότε για πρώτη φορά πως κάτι την καλούσε έξω από αυτήν, κάτι διακριτικό, τρυφερό κι απαλό σαν χάδι. Ήταν εκεί προφανώς από πάντα, γιατί αυτή η συνάντηση την κέρδισε ευθύς με μια αγαπητική οικειότητα και της σιγούρεψε το βήμα.
 Χαρά μεγάλη ξεπήδησε, ειλικρινή κι ακατανόητη, από τα βάθη της ψυχής της.
 Και τότε κατάλαβε! Πως είχε φυλακίσει την ορμή της σε ανθρώπινα μονοπάτια ενώ εκείνη ήθελε να ταξιδέψει σε μέρη θεϊκά, πως ενώ πείναγε και δίψαγε για το μάννα του ουρανού τρεφόταν με χαρούπια, πως ενώ ποθούσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί έστεκε βαλτωμένη σε μια μίζερη καθημερινότητα.
 Άρχισε να πατά στο τώρα και να εξερευνά το μεγαλείο που κρύβει η στιγμή. Να βλέπει καθαρά και να χαίρεται με αυτό που έχει και είναι κι όχι με αυτό που θα καταφέρει να κάνει! Να χαίρεται γιατί επιτέλους δεν βρίσκει νόημα στο να διεκπεραιώνει τις δουλειές αλλά, ζώντας στην αγκαλιά Του, να αφήνεται με εμπιστοσύνη στο τώρα.
 Σαν μικρό παιδί ζούσε το τώρα, σαν να ήταν αιώνιο και αληθινό, η στιγμή μοναδική και η ευτυχία δώρο από έναν δωροδότη ακατανόητο μα τόσο κοντινό. Κι αντί αυτό να γίνει το μοναδικό αντικείμενο αναζήτησης και ανάγκης το έθαψε και έψαχνε για δώρα που νόμιζε πως θέλει.
 Και φεύγει η ζωή και χάνεται, φεύγουν οι στιγμές που το τώρα έχει από μόνο του την σοφία, την αγάπη, τη χαρά! Γιατί εκεί είναι ο Θεός και ο εαυτός μου σε μια σχέση που τίποτα δεν μπορεί να διαλύσει, παρά μόνο εγώ. Αν μπορέσω να εμβαθύνω στην γαλήνια λίμνη της ψυχής μου, εκεί που η τρικυμία δεν μπορεί να κινήσει τα νερά, εκεί που μπορώ να αφήσω το σώμα μου να χαλαρώσει στην αγκαλιά Του, εκεί είναι όλα όσα ψάχνω, όλα όσα μου δίνουν νόημα για να περιχωρώ τα ακατανόητα της ημέρας, τις δυσκολίες, τα προβλήματα... Όλα όσα δεν μπορώ να χωρέσω, εκεί αποκτούν άλλη όψη, μέσα από το βλέμμα της αιωνιότητας στην αγκαλιά με τον Έναν!



Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Η ομορφιά της Άνοιξης


Στην παλιά γειτονιά των Αθηνών, ένα γύρο από την Ακρόπολη, εκεί που ακόμη η πρωτεύουσα της Ελλάδος παραμένει όμορφη και νοικοκυρεμένη. Εκεί υπάρχουν όμορφες γειτονιές στα μέρη που ζούσαν και κυκλοφορούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και αργότερα εγκαταστάθηκαν οι φτωχοί νησιώτες που σκαρφάλωσαν στους πρόποδες του βράχου της ακρόπολης και έχτισαν τα σπιτάκια τους όταν ήρθαν στην πρωτεύουσα για να μπορέσουν να βρουν ένα μεροκάματο. Η φτώχεια δεν εμπόδισε την παλιά Αθήνα να είναι χάρμα οφθαλμών χωρίς να βγάζει το μάτι του θεατή από την επιτήδευση.
 Εκεί ακριβώς βλέπεις να την περικυκλώνει λαοθάλασσα που αποζητά το σπάνιο τοπίο! Για χρόνια ολόκληρα προσπαθούσε ο Έλληνας να φύγει από την απλότητα, από τις αλάνες, το χώμα και τα δέντρα που του λέρωναν το νέο του κοσκινάκι, αυτό το καταπληκτικό όχημα με τις τέσσερις ρόδες και το υπέροχο τσιμέντο που σκουπιζόταν εύκολα αρκεί να είχες ξεριζώσει τη φύση που λέρωνε! Τα αυτοκίνητα μπήκαν στις αυλές, καταπάτησαν τους δρόμους σε διπλή σειρά, ενίοτε και τα πεζοδρόμια, η ζωή μας περιστράφηκε γύρω από αυτό το όχημα για δεκαετίες.  Οι δρόμοι ήταν πλέον καταπατημένοι!
 Τελευταία αρχίσαμε να θέλουμε την ομορφιά που αποκλείσαμε από τη ζωή μας και ειδικά όταν ανοίγει ο καιρός. Τότε λαχταράμε να βγούμε έναν περίπατο μα δεν έχουμε πού να περπατήσουμε.
 Έτσι όταν ο αττικός ουρανός λάμπει και όλη η φύση, όπου έχει μείνει, οργιάζει, ασφυκτιούμε στα στενά όρια που στριμώξαμε την ζωή μας και πάμε σαν μαγεμένοι σε αυτό το ραντεβού της άνοιξης στα μέρη που είναι εμφανής ο ερχομός της.

Η ομορφιά είναι απλή και η γοητεία της μεγάλη... μπορεί να μου πει κανείς όμως πώς αφήσαμε την απλότητα και βρεθήκαμε να ζούμε και να είμαστε σύνθετοι και πολύπλοκοι, δύσκολοι και βολεμένοι να τρέχουμε και να μην προλαβαίνουμε; Πώς έγινε να μας καταδυναστεύουν οι ευκολίες της σύγχρονης εποχής; Με τόσα κουμπιά, που κάνουν τις δουλειές μας ευκολότερες, με τα μέσα μεταφοράς που μίκρυναν τις αποστάσεις, με τις μηχανές που λύσανε τα χέρια στις νοικοκυρές, με το τσιμέντο που μας βοηθάει να μένουμε καθαροί και όλες τις σύγχρονες ανέσεις μας πώς γίνεται να ζούμε αγχωμένοι και να μη προλαβαίνουμε;

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Η Φιλοσοφία και ο Χριστιανισμός!

Άκουσα πρόσφατα, σε μια συνέντευξη στην τηλεόραση, πως "η ορθοδοξία δεν σε βοηθάει να γνωρίσεις τον εαυτό σου, αλλά σου ζητά να κόψεις το θέλημά σου και να κάνεις υπακοή..." Ότι "εμείς είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και είχαμε υπέρτατη αξία το να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Όμως πήγαμε να μπολιάσουμε αυτό το θαυμάσιο δέντρο, με την ορθοδοξία, η οποία δεν ταιριάζει σε τίποτα με αυτή την βαθιά σκέψη! Δεν ταιριάζει η ορθοδοξία, ειδικά, σε μας, τους Έλληνες!"
Θυμήθηκα πως όταν οι μαθητές ανήγγειλαν στον Χριστό ότι κάποιοι Έλληνες ήθελαν να τον δουν αυτός είπε ότι ήρθε η ώρα το όνομα του Κυρίου να δοξαστεί! Και συμπληρώνει πως αν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, μένει αυτός μόνος, εάν όμως πεθάνει, φέρει πολύ καρπό...ίσως, γιατί μόνο έτσι, θα μπορούσε να ταιριάξει, σε 'μας τους Έλληνες, η ορθοδοξία!
 Και τι εννοώ; αυτό που θέλω να πω, είναι, πως η φιλοσοφία είναι  ο τρόπος σκέψης που μας βοηθάει να ψηλαφίσουμε, να αγγίξουμε μεγάλα πνευματικά ύψη. Όμως ακόμη κι ο πιο έξυπνος άνθρωπος, στην πορεία της ζωής του, ανακαλύπτει πως και η υψηλότερη απόδοση του μυαλού είναι αρκετά χαμηλή με αυτό που αρχίζει κανείς να αισθάνεται.
 Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης, έφτασε να λέει πως "Εν οίδα ότι ουδέν οίδα"! Θα είχε ενδιαφέρον, να τον φανταστούμε, κάτω από τον βράχο της Πνύκας όταν ήρθε ο απόστολος Παύλος να μιλήσει! Άραγε θα τον θεωρούσε μωρό και θα τον έδιωχνε κακήν κακώς; Πιστεύω, πως ένας μεγάλος φιλόσοφος, που καταλάβαινε το πεπερασμένο της ανθρώπινης διανοίας, δεν θα τον έδιωχνε, αλλά θα καθόταν να ακούσει για τον αναστημένο Χριστό από έναν απόστολο Του, που σίγουρα θα κήρυττε με πάθος το γεγονός! Και αν πραγματικά διψάμε να πάμε παραπέρα, αν πεινάμε για να μάθουμε την αλήθεια, πιο πολύ από την υψηλοφροσύνη που μας φέρνει η συσσώρευση πληροφοριών, τότε θα αφήσουμε να πεθάνει ο καρπός της δικής μας λογικής φιλοσοφίας. Γιατί ο αληθινός φίλος της σοφίας νοιώθει μικρός και ασήμαντος μπροστά σε αυτό που έχει αρχίσει να ψηλαφεί μα δεν φτάνει, ταπεινώνεται από την κατανόηση αυτή. Και όπως αναφέρει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίριβοτς: "Απεναντίας, ταπεινός είναι εκείνος που κανέναν δεν θέλει να διδάξει, αλλά συνεχώς επιθυμεί να διδάσκεται από κάποιον, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός. Ένα άδειο καύκαλο καλαμποκιού σηκώνει το κεφάλι του πάνω από το χωράφι, ενώ το γεμάτο σπόρους γέρνει προς τα κάτω, με σκυμμένο το κεφάλι!"(1)
 Στο χωράφι της χώρας μας, δυστυχώς, υπάρχουν πολλά άδεια καύκαλα και έτσι νομίζουμε πως ξέρουμε και λέμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι μας, χωρίς να έχουμε σκύψει με την δέουσα προσοχή στην γνώση. Γιατί αν η φιλοσοφία μιλούσε για γνώση του εαυτού η ορθοδοξία το θεωρεί σημαντικότερο κι από το να γνωρίσεις τον Θεό!
 Αλλά όταν μωραίνουμε, δεν καταλαβαίνουμε πως το κόψιμο του θελήματός μας με πίστη, υπομονή και κατανόηση μας βοηθάει να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της φιλαυτίας μας και του ανικανοποίητου, που μας αιχμαλωτίζει σε μια καθημερινή ματαιότητα, μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε.
 Μιας και εμείς, με τις δικές μας δυνάμεις, το πολύ-πολύ να αγγίξουμε το δέρμα μας σε γνώση, ενώ, ο Λόγος του Κυρίου μπορεί να σε φτάσει να δεις πράγματα που η ανθρώπινη λογική δεν θα μπορέσει ποτέ, να δει και ούτε να φτάσει.
 Αν αντί να ζούμε σαν τον σπαγκοραμμένο που αγαπάει τα πλούτη του και που τίποτα δεν μπορεί να τον χωρίσει από αυτά, αγαπούσαμε με όλη μας την καρδιά τον Χριστό σαν να ήταν το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής μας, τότε θα βλέπαμε αγγέλους να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν επί της γης και η ειρήνη να βασιλεύει από την μια άκρη της ως την άλλη!


Από μια ομιλία του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στο Πνευματικό Ημερολόγιο: "Ο Πρόλογος της Αχρίδος" στον τόμο του Μαρτίου.


 Πηγή Εκδόσεις Άθως:  
http://www.stamoulis.gr/ViewShopCategoryMisc2.aspx?Id=1584

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Και θα’ ρθει η Ανάσταση!



 Διατελομεν ν μέσ κρίσης!
κε πο πρς στιγμν μένουμε νεοὶ     
κα
ποσβολωμένοι.
κε πο κόβουμε ταχύτητα,
χαμηλώνουμε τος τόνους
κα ρωτμε:
Γιατί;
Πς γινε κα φτάσαμε στο γκρεμο τ χελος;
Ποις εθύνεται γι τ στραβοτιμονιά;
Ποις θ χρεωθε τ τύχημα;
Ποις θ χρεωθε τν θνικ συμφορά;
Κοιτς κα λές:
πο
εναι λλάδα;
πο
εναι ο λληνες;
ποιο
μς πούλησαν;
ποιο
μς γόρασαν;
ποιο
θά δώσουν λόγο γι τν γοραπωλησία;
Χιλιάδες πελπισμένες κραυγς σ σεισμικς δονήσεις…
 -Προεόρτια μεγάλου σεισμο;
Διατελομεν ν μέσ κρίσης,
βιώνοντας
να σκληρ παιχνίδι
πίσω
π τν πλάτη μας
κα
πάντα σ βάρος μας.
Ε
σπράττουμε τν προδοσία
σ
γεύση π χμα,
σ
ν ργ
κα
σν πελπιστικ διαπίστωση:
Ε
μαστε δη π ζυγόν!
Κα πόνος το ζυγο
ε
ναι τόσο δυνατός,
στε - λλος γρήγορα
κι
λλος ργά
ξυπν
με!
Ξυπν
με σν π βαρ πνο.
Μ
ς ξυπνάει λιος τς νύχτας…
Τ
φς πο γεννιέται
μέσως μετ π τ πυκνότερο σκοτάδι.
Μ
ς ξυπνάει
κα
βλέπουμε
π
ς δν εμαστε μοιροι τς τύχης μας.
Πς σαφς χουμε κι μες,
καθένας,
τ
δική του εθύνη.
χουμε κι μες,
καθένας,
τ
δικό του μερίδιο στ συμφορά.
Κα φωτίζεται νος μας
κα
μς γίνεται ρατ
π
ς δ φτανε μόνον ο χθρο
πο
μπκαν π τν κερκόπορτα.
Φτα
με κι μες
πο
παξιώσαμε τν κερκόπορτα
κα
ν γνώσει μας
τ
ν φήσαμε φύλαχτη…
Φταμε λοι…
κα
ο νθρωποι τς Πολιτείας
κα
ο νθρωποι τς κκλησίας
κα
λαός.
Διαπράξαμε
λοι τ διο λάθος,
τ
ς βρης:
καταργήσαμε τ
ν Θεό.
Ετε θέλουμε ν τ παραδεχτομε
ε
τε δ θέλουμε,
π κε μπκαν ο χθροί:
π τν κερκόπορτα τς περοψίας μας…
Πο
στ θέση τς κκλησίας
βαλε τς στοές.
Πο
ντικατέστησε τ γάμο
μ
συμβολαιογραφικ πράξη.
Πο
ντικατέστησε τ μάννα
μ
τν τηλεόραση.
Πο
ντικατέστησε τ παιδι
μ
τ σκυλιά.
π κε μπκαν ο χθροί:
π τν κερκόπορτα τς περοψίας μας,
πο
ντικατέστησε τν Πνευματικ
μ
τ μέντιουμ·
πο
ντικατέστησε τ Λειτουργία
μ
κολυμβητήρια, μ φροντιστήρια
κα
κδρομές·
πο
ντικατέστησε τν προσευχ
μ
γιόγκα·
τ
νηστεία
μ
δίαιτες·
κα
τν Χριστ
μ
τν χρυσό…
δελφοί μου, κρίση βαθι κα δυνηρ δν εναι πο δειάσαν τ ταμεα μας
Εναι πο δειασε ψυχή μας.

της Μαρίας Μουρζά 




Η συνέχεια από αυτό το Αντίδωρο, ένα βιβλίο αγάπης, που διατίθεται και σε ηλεκτρονική μορφή δωρεάν, θα το βρείτε από τις εκδόσεις Άθως: 

                                                                                               

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Η καλή χρήση του πλούτου (Κατά Λουκά 16.9-16.13)


 Με απασχολεί, τελευταία πολύ, ο φόβος που κυριαρχεί στην ζωή μας. Αναρωτιέμαι αν μπορώ να τον ανιχνεύσω κι αν έχει νόημα να τον ψηλαφώ. Ανακαλύπτω πως έχει διάφορες μορφές και διάφορες φορεσιές για να εισχωρεί στη ψυχή μου. Εκεί που σίγουρα χαίρεται και αγαλλιάζει ο διάολος, αν μπορεί κανείς να το πει αυτό, είναι όταν έχει καταφέρει να μας τραβήξει την προσοχή από το ένα και ουσιαστικό. Ντύνεται με ωραίες ιδέες, με απόψεις ηθικές και σωστές κατά τα πρότυπα του καθενός μας και μας κρατάει κλεισμένους στον κόσμο του, έναν κόσμο που μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα. Και ποια είναι η πραγματικότητα; Τι είναι αυτό που θα θεωρούσε ένας άνθρωπος αληθινό πέρα ως πέρα;
 Ένα θέμα που λείπει από τον κόσμο του σκοταδιού, γιατί μόνο σκοτάδι φέρνει ο φόβος, κι ας μοιάζει να είναι λουσμένο από το φως της πληροφόρησης, είναι η αγάπη…
 Πάντα θεωρώ πως μου λείπει, μα συνήθως είναι δύσκολο να την προσλάβω γιατί είμαι κλεισμένος στον κόσμο μου. Πολύ δυσκολότερο να την δώσω γιατί ζω ναρκωμένος μα νομίζω πως είμαι ξύπνιος.
 Με τρελαίνει η ιδέα να δουλεύω σε μια δουλειά που δεν αγαπώ, με τρελαίνει η ιδέα ενός γάμου που δεν επικοινωνώ, η απέραντη μοναξιά που καταδικάζω τον εαυτό μου να βιώνει, με φοβίζει η ιδέα μιας χρεοκοπίας, ή ο φόβος μιας αναπηρίας. Και ο κατάλογος μπορεί να μακραίνει όσο θέλει κανείς, ανάλογα με την προσωπικότητά μας και την διαπαιδαγώγηση που έχουμε πάρει. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά και έχουν τους λόγους τους να υπάρχουν. Μας κάνουν να ψάχνουμε τον τρόπο, ίσως, να φύγουμε από την δουλειά, να προσπαθήσουμε να τα βρούμε με το ταίρι μας, να βρω τρόπους να επιβιώσω. Ο φόβος, η αγωνία για αυτά που δεν αγαπάμε ή που θέλουμε να αλλάξουμε είναι πράγματι σπουδαίος γιατί μας δίνει το κίνητρο. Μας δίνει το έναυσμα για να πάμε παραπέρα.  



 Όμως εκεί υπάρχει ένα σημαντικό όριο που αν το περάσουμε κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας.    
 Και αυτό είναι το όριο που όλη μου η προσοχή, όλη μου η εσωτερική διάθεση χρωματίζεται από αυτό. Παύω να αγαπώ τη ζωή μου, παύω να χαίρομαι την καθημερινότητά μου και αρχίζω να σέρνομαι από τις καταστάσεις. Γίνομαι υποχείριο των προβλημάτων μου, των τραυμάτων μου και αδυνατώ να βρω λύση μιας και έχω γίνει εγώ το πρόβλημα. Σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις που μας υπερβαίνουν, δυσκολίες που δεν ξεπερνιούνται, τραύματα που δεν μπορούν να επουλωθούν.  Όμως οι στιγμές της δυσκολίας μας είναι αυτές που μας ταρακουνούν.  Μας θυμίζουν πως είμαστε αδύναμοι και απελπιστικά μόνοι και πως δεν μπορούμε να πράξουμε το παραμικρό. Είναι σαν να θέλουμε να «αποφασίσουμε χωρίς τον ξενοδόχο» που έλεγαν κι οι γονείς μας. Και ο ξενοδόχος, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι από τον Θεό; Φιλοξενούμενοί Του είμαστε σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη και μας ζητείται να τον διαχειριστούμε, μα η αλαζονεία και ο εγωισμός μας, μας αγριεύει και μας τυφλώνει. Άρνηση και απογοήτευση για την ζωή που ζω μου στερεί τον αέρα και γίνεται η πέτρα που δένω στον λαιμό μου. Μου κλέβει τα όνειρα και την πραγματική ζωή που λαχταρώ να ζήσω.
 Ο πιστός άνθρωπος μπορεί να μετακινήσει βουνά με την πίστη του, αφού όμως έχει στρέψει όλη του την προσοχή προς τον Θεό και θυμηθεί πως χωρίς προσευχή και νηστεία τίποτα δεν μπορεί να κάνει. Προσευχή για να θυμάμαι πως κύριος της ζωής μου είναι ο Κύριος και νηστεία για να ελέγξω τα πάθη μου, τις ορμές μου και τις ανησυχίες μου για το σαρκίο μου και για αυτό που δεν είναι το ουσιαστικό και το αιώνιο. ...γιατί κανείς δεν μπορεί να δουλεύει σε δύο κυρίους, διότι ή θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο ή θα αφοσιωθεί στον ένα και θα παραμελήσει τον άλλο... Και αυτό καλούμαι να το ψηλαφώ καθημερινά. Καλούμαι να διακρίνω ποιος είναι ο κύριος που θέλω να υπηρετώ, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις πράξεις μου. Επιλογή μου είναι να στραφώ προς την αγάπη ή προς το μίσος ή/και την άρνηση. 

 Αδύναμος εγώ, και τάλαινας, προσπίπτω στα πόδια Σου Κύριε για να πράξω αυτό που πραγματικά λαχταρώ.