Τα πουλιά τραγουδούν, συνομιλούν, αφηγούνται χωρίς ντροπές, χωρίς
ενδοιασμούς.
Ήχοι από περαστικά αυτοκίνητα, αεροπλάνα, φωνές μικρών παιδιών.
Ο ήχος της σιωπής σήμερα μοιάζει με την θάλασσα που σκάει σαν κύμα
στα κράσπεδα της πυκνοκατοικημένης πόλης.
Οι σκέψεις στέκονται σιωπηλές και κοιτούν το πήγαινε έλα αμήχανες,
σιωπηλές.
Μα όχι όλες, κάποιες παραμένουν στριμωγμένες στο πάνω-πάνω μέρος, πιέζονται η μία δίπλα στην άλλη και όλο κοιτούν δεξιά κι αριστερά, να, σαν κάτι να περιμένουν.
Ησυχάστε, δεν χρειάζεται. Έληξε η επιφυλακή.
Αδράξτε τη στιγμή και λικνιστείτε σε μια απλή, αγία
καθημερινότητα.
