Το πεπερασμένο στην αγκαλιά του άπειρου

Τα κύματα κερδίζουν σιγά σιγά όλη την ύπαρξη.
Τόπος μικρός, στενός για μια θάλασσα πλατιά, τεράστια.

Αλλάζω την ροή αναγκαστικά και χάνομαι τώρα εγώ μέσα της.

Μεταμορφώνομαι, εξαγνίζομαι, γίνομαι καθάρια και ανάλαφρη.

Μεγαλώνει ο χώρος και μικραίνει το πρόβλημα. 

Εξαϋλώνεται.

Της ακουμπώ όλα μου τα βάρη κι όλο και πάλι να με χωρεί. 

Πόσο αναγκαία, πόσο λυτρωτική είναι αυτή η σχέση μας...

Και η επανάληψη αυτή πάντα να μου χρειάζεται, να μου είναι απαραίτητη.

Αχ, πόσο μικροί είμαστε εμείς και τα τεράστια προβλήματά μας!

Εμπειρία ζωής

Φυσάει εκεί έξω και φέρνει μνήμες, εικόνες, συναισθήματα 

που τα στροβιλίζει στα σοκάκια του μυαλού.

Ο χρόνος πια φίλος και αδερφός.

Στα νιάτα μοιάζει να είναι εχθρός, μοιάζει βαρύς και ασήκωτος, 

μα όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ο κοντινός σου ο άνθρωπος, 

ο βοηθός σου.