Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Το πέρασμα





Κρυμμένη, τις περισσότερες φορές, η χαρά μας προσμένει στα χαμόγελα, στις μουσικές, στα βλέμματα των ανθρώπων.




Το απέραντο γαλάζιο του ουρανού μοιάζει αχανές, απέραντο που αιώνια εκεί θα στέκει ο τόπος της ψυχής μας. Κανείς θνητός δεν μπόρεσε ποτέ να το διαβεί δίχως να αρματωθεί με του οράματος την φορεσιά. Μα και κανείς δεν μπόρεσε ποτές του μόνο εκεί να ταξιδέψει χωρίς καλά τα πόδια του στη γη να τα πατεί. Κι όποιος θαρρεί πως δίχως αμφιβολίες, δισταγμούς, χαρές και λύπες μπορεί να σταθεί και σταθερά να προχωρεί, πες πως ετούτος είναι ήδη και πεθαμένος.

Γιατί είναι η φύση μας διπλή, μα αταίριαστη και τίποτα δεν γίνεται δίχως το ανάποδό του.
Κι όταν για λίγο ειρηνεύει η συμβίωση αυτή και πάλι σε νέους αταξίδευτους προορισμούς σύντομα θα θέλει να κινήσει.

 Και σαν θα μεγαλώνει ο άνθρωπος και γίνεται σοφός, θα έχει την εμπειρία της ζωής σύμβουλο για τις μεγάλες τις φουρτούνες και τα κακοτράχαλα μονοπάτια. Ίσως και πάλι να έχεις βρει  το μυστικό το πέρασμα και βγεις σε τόπους μοναδικούς, εκεί που δεν χωρεί ανθρώπου νους κι έτσι προστατευμένος, με της μετανοίας τα γλυκά φιλιά, μπορέσεις να περνάς απαλά, γλυκά, του καθημερινού θανάτου το κατώφλι προς την ανάσταση.


















Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Εμπιστοσύνη



 Υπήρξαν φορές που ένοιωθα πως ο χρόνος δεν περνά με τίποτα και αυτό με βασάνιζε, με ταλαιπωρούσε η σκέψη πως η ζωή μου περνά και χάνεται χωρίς χαρά, χωρίς ελπίδα και σαν πληγωμένο λιοντάρι τριγυρνούσα στο κλουβί της καθημερινότητας μου, ανήμπορη, με όλη μου τη δύναμη να παραστέκει σταγόνα μονάκριβη στα παραθύρια της ψυχής μου...

Άλλες φορές πάλι ένοιωθα πως πέρναγε υπερβολικά γρήγορα. Χανόταν σαν το νερό μέσα από τα χέρια μου και τότε αδύναμη στεκόμουν σαν χαμένη, να κοιτώ το ξόδεμα μου.

Αυτός ο πολύτιμος χρόνος, που αλλάζει μορφές και που γιατρεύει πληγές, που κουβαλάει τη λησμονιά και που μας μεγαλώνει...




Που όταν είμαστε μικροί είναι γεμάτος και δημιουργικός, όταν είμαστε νέοι τον βιάζουμε να περάσει, να τον τρέξουμε γρήγορα προς τα μπροστά, για να μας δούμε στο μέλλον, να τον ζήσουμε τάχατες στα γεμάτα...

Που μεγαλώνοντας τον βλέπουμε όλο και πιο πολύ προς τα πίσω...
Λες και κάτι μας κυνηγά, μας σπρώχνει από το τώρα, από την πραγματικότητα της ζωής μας.

Μας ζητά να είμαστε καλά με τον εαυτό μας, να έχουμε την ευλογημένη υπομονή, να έχουμε ειρήνη μέσα μας, αγάπη και να είμαστε δημιουργικοί. Μας ζητά να είμαστε σαν τα παιδιά και να ζούμε με αγάπη και εμπιστοσύνη, με απλότητα.

Πώς όμως να αφήσουμε τις αγωνίες μας, τις ενοχές μας, τις εικόνες που έχουμε για εμάς και για τον κόσμο...;

Αυτή την εμπιστοσύνη στη ζωή και στη χαρά που είχαμε ως παιδιά, πως μπορούμε να την ξαναανακαλύψουμε;
















Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Τα μαρμαρένια αλώνια





Οι αδυναμίες μου σαν ξέφτια κρέμονται στο τραπέζι των σχέσεων.

Κι ενώ μοιάζουν όλα να είναι καλά σιασμένα και με τάξη αξιολάτρευτα ορθή, η στιγμή της αλήθειας είναι πάντα διαφορετική και συνήθως σκληρή.
Η συνάντηση, η επαφή με τους πλησίον, αναδύει έναν βαθύτερο εαυτό, φοβισμένο και αδύναμο.

Η θεωρία από την πραγματικότητα στέκουν μακριά και δυσκολεύονται να γνωριστούν, να συνυπάρξουν.
Σ' αυτό το συναπάντημα η ταπείνωση παλεύει με την άρνηση, η ζωή με τον θάνατο, στα μαρμαρένια αλώνια της ψυχής.

Οι πρόγονοι και οι απόγονοι στέκουν σιμά, παρακολουθούν το αγώνισμα και εύχονται:

"Μακάρι να κερδίζει πάντα το καλό..."