Μόλις διάβασα το βιβλίο του Γιώργου Μπάρλα "Φύλακας του αδελφού μου" και ένοιωσα την ευχάριστη έκπληξη να έχω στα χέρια μου μια πρωτότυπη αλλά και ουσιαστική πρόταση ζωής. Η εκκλησία αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως δεν έχει απλώς μια πλούσια παράδοση μα είναι και το καταφύγιο της γόνιμης σκέψης, της προόδου και του αληθινού νοήματος ζωής.
Και όπως αναφέρει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του "Ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην ευτυχία τον άνθρωπο, ευτυχία όχι απαλλαγμένη από κόπους και θυσίες, είναι ο χριστιανισμός και οι ευαγγελικές εντολές. Η ευτυχία αυτή δεν είναι μόνο υπόσχεση που θα πραγματωθεί σε μία μετά θάνατον ζωή, αλλά βρίσκεται ήδη εδώ."
Και αμέσως μετά είπα να ρίξω μια ματιά στις εφημερίδες, στο διαδίκτυο. Μόλις είχε μιλήσει ο αρχιεπίσκοπος στη Φλώρινα και η ανάρτησή του στις εφημερίδες συνοδευόταν από σχόλια, όπου αυτό ήταν εφικτό, συνήθως απεχθή, χυδαία και υβριστικά.
Κανένα σχόλιο δεν απαντούσε στο λόγο του παρά μόνο υπήρχε το βασικό αίτημα για την μισθοδοσία και το χωρισμό κράτους- εκκλησίας και θα προσπαθούσα να το καταλάβω, αν και δεν υπήρχε λόγος να αναφερθούν την συγκεκριμένη στιγμή σε αυτό το θέμα, αν δεν υπήρχε τόσο μένος, τόσο πάθος, τόση επιθετικότητα.
Εφόσον έχουμε οικονομική κρίση και για αυτό λες πως πολεμάς τα οικονομικά των ιερέων όμως γιατί μιλάς μόνο για αυτά με πάθος όταν όλοι οι ιερείς μαζί παίρνουν τόσα χρήματα όσα παίρνει μόνος του ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, που κατά γενική ομολογία είναι διακοσμητική η παρουσία του.
Όταν οι μισοί βουλευτές είναι μάλλον περιττοί αλλά με πολύ υψηλούς μισθούς.
Όταν το προσωπικό της Βουλής είναι τετραπλάσιο των βουλευτών μας με τους πολύ γνωστούς τρόπους πρόσληψης και με σκανδαλιστικούς μισθούς και διάφορες παροχές που η πλειοψηφία των συμπολιτών μας ούτε στον ύπνο τους δεν έχουν δει!
Γιατί τόσο μένος λοιπόν; Πού οφείλεται αυτή η οργή; Γιατί για το πάπλωμα δεν γίνεται λόγος στα σίγουρα κι ας προτάσσουν με περισσή αυθάδεια επιχειρήματα. Σοβαροφανείς, ημιμαθείς, ιστορικά ντοκουμέντα χωρίς ίχνος αντικειμενικότητας!
Διαβάζοντας ιστορία έμαθα για την εξαρχική εκκλησία των Βουλγάρων που ιδρύθηκε στα 1870 με απώτερο στόχο την εισχώρησή τους στην Μακεδονία ώστε αλλοιώνοντας τον ορθόδοξο πληθυσμό της να εισβάλλουν ευκολότερα και να γίνουν κυρίαρχοί της.
Σήμερα δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιο σχέδιο από την πλειοψηφία του λαού που αρνείται με τέτοιο μένος την εκκλησία κι αυτό είναι το πιο τραγικό στην υπόθεση. Δεν υπάρχει καμία προοπτική, κανένα σχέδιο. Θέλουν να γκρεμίσουν χωρίς να έχουν κανένα άλλο νόημα αληθινής ζωής να υποδείξουν. Μιλάνε για σκοταδισμό και δεν μπορούν να καταλάβουν το σκοτάδι που έχουν οι ίδιοι. Μιλάνε για ταλιμπάν και δεν καταλαβαίνουν πως τους μιμούνται τέλεια.
Άνοιξα και πάλι το βιβλίο που μόλις είχα τελειώσει και άρχισα να κοιτώ ξανά όλες τις απαντήσεις που δίνει στα παραπάνω, κι όχι μόνο, θέματα που αφορούν τον άνθρωπο, όχι μόνο τον πιστό, τον χριστιανό ορθόδοξο μα όλους και αναρωτήθηκα γιατί πουθενά σε όλα αυτά που λέγονται κατά της εκκλησίας δεν βρήκα τόσο σοφές και έξυπνες απαντήσεις; Γιατί οι άνθρωποι δεν ψάχνουν να βρουν τη σοφία, μόνο αρέσκονται να παπαγαλίζουν ό, τι να ΄ναι! Σίγουρα έχει την ευθύνη της και η εκκλησία, ο θεσμός της που κινήθηκε λάθος σε πολλές αποφάσεις και με μεγάλη ολιγωρία. Όμως η εκκλησία δεν προτάθηκε στην κοινωνία σαν αλάθητη ούτε σαν δυνάστης της, που είναι κι ο λόγος που εξορίστηκε από τα ευρωπαϊκά κράτη.
Εμείς αρνούμαστε και να φιλοσοφήσουμε, το λέω γιατί κάποιοι υποστηρίζουν πως είμαστε εθνικοί Έλληνες. Μα ούτε και κοπιάζουμε να διαβάσουμε αμερόληπτα και με σοβαρότητα. Κάπου στο βιβλίο του αναφέρει ο Γιώργος Μπάρλας. "Εμείς όμως και τον Θεό εγκαταλείψαμε και τούτη τη ζωή χαλάσαμε."
Σκοπός και στόχος του σημερινού πολίτη είναι το πώς θα καταναλώνει, ανθρώπους και αντικείμενα, ανενόχλητος, πώς θα ζει με μια ελευθεριότητα, έτσι ώστε να πιστεύει πως έχει πολλές επιλογές ώστε να μην νοιώθει κανένα πρόσκομμα στην καθημερινότητά του και σίγουρα τα έχει καταφέρει. Μόνο η εκκλησία τού θυμίζει ακόμη πως είναι πλασμένος για μεγαλύτερα, για τα καλύτερα και αντί να έρθει σε διάλογο μαζί της, αντιδρά σαν ενοχικός έφηβος χωρίς γνώση και συνείδηση.
Πώς γίνεται ενώ έχει επιτύχει τον σκοπό του ο σημερινός πολίτης της χώρας μου, στο "ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε", "το σήμερα μετράει μόνο", γιατί καθημερινά μεγαλώνει η δυστυχία, ο πόνος, η απόγνωση, γιατί καθημερινά οι άνθρωποι χάνουν το νόημα της ζωής και πηδούν με την πρωτόγνωρη, για τα ελληνικά δεδομένα, ευκολία από τα μπαλκόνια;
Γιατί όλη αυτή η αποδοχή της εξαθλίωσης που κυριαρχεί γύρω μας μα και μέσα μας, βρίσκει τόσο μένος, τόσο πολύ πάθος για την εξόντωση της εκκλησίας; Κουβαλάμε σαν σε δούρειο ίππο τον πιο επικίνδυνο εχθρό μας και δεν καταλαβαίνουμε πως αυτό κληροδοτούμε και στα παιδιά μας. Όμως όπως μας υπενθυμίζει ο Γ. Μπάρλας "ουδέ των καθευδόντων και βλακευόντων εστίν η βασιλεία του Θεού, αλλά βιασταί αρπάζουσιν αυτήν" (Κλήμης Αλεξανδρείας). Γιατί σίγουρα η εκκλησία δεν κινδυνεύει όσο σε αυτήν διακονούν άνθρωποι που μετανοούν και κηρύττουν Χριστό. Αυτό που κινδυνεύει είναι ο ελληνισμός που μακριά από την εκκλησία δεν μπορεί να βρει λόγο ύπαρξης και γι' αυτό θα χαθεί όπως και τόσοι άλλοι σπουδαίοι πολιτισμοί.
