Η αδυναμία μας

Όλο και πιο πολύ πιστεύω, πως η φτώχεια είναι η αρχή μιας κοινωνίας που έχει έλλειψη αγάπης. Η αρχή, μα και το τέλος της...

Πόσο φοβισμένοι και κλειστοί προς την αγάπη ζούμε!

Μοναχικά ανθρωπάκια που είτε έχουν και δεν δίνουν, είτε δεν έχουν και μόλις βρουν λίγο ψωμάκι με μιας τα ξεχνούν όλα και ξαποσταίνουν εις βάρος των άλλων...

Κανένα όνειρο δεν μας οδηγεί, καμία ελπίδα δεν μας τρέφει.

Όλα φτιαγμένα από ύλη, που προορισμός δεν υφίσταται, μιας και δεν έχουν να πάνε πουθενά. Μένουν εκεί που είναι πιο βολικά, στο χώμα, εκεί από όπου προέκυψαν.

Η πνοή εξαντλείται σε επιβίωση. Ευτυχώς, όχι για όλους...

Μα, με πόση μακροθυμία μας φροντίζεις Κύριε!

"Κατανόηση"

Έριξα μια ματιά πίσω μου και είδα ό,τι δεν έβλεπα...

Το αλλόκοτο τρέξιμο στην καθημερινότητα.

Τον φόβο για ό,τι πρόκειται να συμβεί.

Την ανασφάλεια και την έλλειψη γνώσης...

Πιο πολύ με στεναχώρησε, που πέρασα τον χρόνο μου με κλειστά τα παραθύρια της ψυχής μου, μα δεν γινόταν αλλιώς.

Εκείνος είχε έρθει και μου κράταγε το χέρι σφιχτά και το κεφάλι ψηλά, μάλλον για να μην πνιγώ.

Και τότε σκέφτηκα πως κάθε στιγμή είναι μοναδική,

ακόμη κι όταν όλα δείχνουν πως είναι χαμένη,

γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο...

Η πραγματικότητα του ονείρου

Δεν μπορούν να σταματήσουν τη ζωή οι φράκτες, δεν μπορείς να μείνεις άπραγος από το φόβο της αποτυχίας και δεν μπορείς να σταματήσεις έτσι απλά ό,τι ξεκίνησες.

Γιατί η ζωή είναι το όνειρο του ουρανού, γιατί όλα αυτά που δεν γίνονται είναι αυτά που δεν τα ονειρευτήκαμε, δεν τα ποθήσαμε αληθινά και δεν μπορείς να σταματήσεις αν δεν φτάσεις στον προορισμό σου, στο λιμάνι σου.