Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Όταν η αγάπη σε καλεί







Στη μανούλα μου









- Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα.

Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.


Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ’ όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.


Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,

Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.


Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.

Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.


Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.

Σε αλέθει για να σε λευκάνει.


Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.

Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.


Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.


Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,

Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.

Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.


Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της.

Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.


Όταν αγαπάς, δε θα ‘πρεπε να λες: “Ο Θεός είναι στην καρδιά μου”, αλλά μάλλον “Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού”.


Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.


Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.


Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.


Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης.
Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.


Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά.


Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.











Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Ελπίδα







Τον πήρε, του έσφιξε γερά το χέρι και φύγανε, σταμάτησαν για μια στιγμή στην άκρη του δρόμου, δοκίμασαν την άσφαλτο και κοντοστάθηκαν.
Που θα πήγαιναν ακριβώς δεν ήξεραν. Κανείς τους δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία...
Τους παρέσυρε το βήμα τους, σαν από κεκτημένη ταχύτητα, σαν από ροπή ανεξήγητη που γεννήθηκε κάποτε και που τώρα τους έσπρωξε προς μια κατεύθυνση.

Φάνηκε πως η γυναίκα πήρε την πρωτοβουλία, έτσι πίστευε.
Αυτό της έδωσε την ψευδαίσθηση της δύναμης, μια αυταπάτη που την είχε ανάγκη.
Με το που έφτασαν απέναντι, στο πουθενά, η γυναίκα έκατσε κάτω κι έβαλε τα κλάματα. Δεν ήξερε, δεν καταλάβαινε πώς έγινε κι αυτός χάθηκε. Κατέρρευσε με το χέρι της ορφανό να ζητιανεύει την αγάπη από τον μοναδικό περαστικό που εναγωνίως περίμενε.

Και πέρναγε ο καιρός κι αυτός δεν ερχόταν.
Μόνο κάποιοι άλλοι, που όμως δεν του έμοιαζαν, έτσι όπως η επιθυμία της αγάπης είχε ζωγραφίσει στην καρδιά της.


Σαν περάσεις και τη δεις, μην την αποπάρεις, μην της πεις πως δεν θα έρθει. Μην την τρομάξεις με ανόητες αλήθειες. Μόνο χάρισε της κάτι, μικρό κι ασήμαντο για σένα, μα για κείνη απαραίτητο. Χάρισέ της ένα τρυφερό βλέμμα στήριξης. Ένα χαμόγελο και τη βεβαιότητα πως αυτό που κάνει είναι πέρα για πέρα σημαντικό.

Μην την υποτιμήσεις...






Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Η Ευτυχία







Έτρεξα με λαχτάρα να βρω τα μέρη εκείνα που ο ήλιος μόνο ανέτειλε και που η δύση δεν προλάβαινε τα σφαλιστά, από τη γεμάτη μέρα, μάτια μου.

Εκεί που η ευτυχία ήταν η βασίλισσα και που ο άρτος ο επιούσιος, προσφορά από την καρδιά της μάνας.

Οι κάμποι, γόνιμα χωράφια στης παιδικής φαντασίας μας τα παιχνίδια. Με τις αλλαγές των εποχών συνδημιουργούς.

Στα οργωμένα χώματα, ισορροπίας παιχνίδια και στα στάχυα τα όψιμα, κρυψώνες για τους μικρούς που τιτιβίζουν ψάχνοντας τις φωλιές τους. Κι όταν τα στάχυα γίνονταν άρτος, τότε η γη πάλευε να καλύψει τον πόνο του αποχωρισμού με παπαρούνες.

Κι εμείς με την ελαφρότητα της νιότης μας μαζεύαμε τους καρπούς των πληγών της, για να ομορφύνουμε των σπιτιών μας τη σάλα.

Έτρεξα για να βρω τις τεράστιες εκτάσεις των παιδικών μου ματιών που γέμιζαν της ευτυχίας τον χρόνο, μα δε τις βρήκα.
Είχε η αφέλεια μικρύνει και τα στάχυα είχαν κοντύνει, κράτησα μόνο την ομορφιά των λουλουδιών για να θυμάμαι, πως η γνώση της ευτυχίας βρίσκεται εκεί που ο πόνος γίνεται δημιουργός.  





Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Μαθαίνεις






J o r g e    L u i s    B o r g e s


Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις







Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Έξοδος κινδύνου







Την βρήκε η βροχή άσκεπη, απροετοίμαστη, να τριγυρνά στους δρόμους με αλαζονική αφέλεια.
Έτσι κατάκοπη, ταπεινωμένη, στράφηκε η ψυχή της εκεί που πριν από τη γέννηση της ακόμη, γνώριζε. Και μπήκε στην πρώτη πόρτα  που βρήκε ανοιχτή, έτοιμη  να παραιτηθεί, να αφεθεί.  Κρέμασε τον εαυτό της σαν αδιάβροχο που στάζει νερά, για να μη λερώσει.


Μπήκε μέσα με το κεφάλι να στέκει χαμηλά και τότε για πρώτη φορά, της κρέμασαν μια ταμπέλα, χρειαζόταν ένα όνομα να την αποκαλούν έτσι, στην απουσία της.
Έμεινε μόνη με την καθημερινότητά της και με την πεποίθηση πως η ευθύνη της ήταν σε ασφαλή χέρια κι όσο περνούσε ο καιρός οι ταμπέλες αύξαιναν, σμιλεμένες από τις φοβίες εκείνων, που ακοπίαστα τις κρεμούσαν πάνω της.
Ανήμποροι να δουν τη μπόρα στις δικές τους ζωές, κοιτούσαν τον νεόφερτο βρεγμένο με τρόμο.

Και έγινε ξενιτιά ο τόπος. Αβάσταχτος...
Νοσταλγούσε αδιόρατα τον τόπο της, το σπίτι της, τον εαυτό της... Κάτι σαν τον ξενιτεμένο Οδυσσέα, χωρίς τη δυνατότητα για το ταξίδι, χωρίς την Ιθάκη για προορισμό...
Δεν μπορούσε να φύγει, δεν μπορούσε να πάει πουθενά! Δεν γινόταν να κάνει τίποτα διαφορετικό, από αυτό που... οι άλλοι περίμεναν...

Πράγμα παράξενο και θαυμαστό της ψυχής ο γυρισμός, μιας και η αγκάλη που προσδοκούσε, δεν την αφήνει να χαθεί. Την κρατά γερά σε κάθε λοξοπάτημα και πάλι την σφίγγει δυνατά, εκεί που η λογική δεν έχει χώρο να σταθεί, μόνο στέκει γυμνή και παρακολουθεί της αγάπης τη δύναμη να προσπερνά κάθε δική της αδυναμία.

Τα σκαλάκια μικρά, στενά, επικίνδυνα θα έλεγες για να βγει στο κατάστρωμα, μα μόλις έφτασε και πάτησε τα πόδια της εκεί, ένοιωσε τον αέρα να της χαϊδεύει τα μαλλιά, το πρόσωπο, το σώμα και να της ξεκρεμά μαλακά μια-μια, όλες τις ταμπέλες.

Με την ελευθερία στο τιμόνι συνέχισε, με φόβο Θεού είναι αλήθεια, το ταξίδι του νόστου της.







Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Πολύτιμο μύρο







Δάκρυα τρέχουν
Ο πόνος ξεχείλισε
Όλα τα δάκρυα δεν κάνουν καλό...
Μόνο εκείνα που αναβλύζουν από τα βάθη της ψυχής και έχουν χάσει τη λάμψη του εγώ!
Στάζουν σταγόνα-σταγόνα από τη μεγάλη τριβή της περηφάνιας και των θέλω.
Πολύτιμο μύρο, σπάνιο δείγμα μια αθέλητης ταπείνωσης, μιας αληθινής προσευχής.

Έσκυψε ο ουρανός στο πλάσμα του κι έκανε τα δάκρυα βροχή.
Η γη τα μάζεψε κι έπλασε δέντρα, να κάθονται οι σουσουράδες να λένε τον πόνο του ανθρώπου στους περαστικούς.
Τα πήρε ο άνεμος και τα διέδωσε από άκρη σε άκρη.
Κι έγινε παραμύθι ο πόνος για να τ’ ακούνε και να έχουν παραμυθία όσοι πονούν...







Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Σημαίνει...







Σημαίνει αγαπώ όταν η μέλισσα τριγυρνά το λουλούδι και δημιουργεί ζωή
Σημαίνει αγαπώ όταν νοιώθω πως τα όρια του ουρανού είναι μεγαλύτερα από αυτά που βλέπω. 

Σημαίνει αγαπώ όταν στους καταρράκτες του φωτός λούζεται η καρδιά μου.
Σημαίνει αγαπώ όταν αγκαλιάζω χωρίς φόβο και πάθος.

Σημαίνει αγαπώ όταν χαμογελώ στις δυσκολίες.

Σημαίνει αγαπώ όταν η χαρά με πλημμυρίζει στην παρουσία Εκείνου.
Σημαίνει αγαπώ όταν οι αμφιβολίες της σώφρονος λογικής μεριάζουν μπροστά στον έρωτα για Εκείνον.

Ανοίγουν οι ουρανοί και οι καμπάνες σημαίνουν: Αγαπώ! Αγαπώ! Αγαπώ!







Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Η μοναξιά







Έσταξε πίκρα, όχι μόνο την πρώτη φορά που το ξεστόμισε, μα και τη δεύτερη και την τρίτη:
Ik heb geen man (=Δεν έχω άντρα)
Όλο το πρόσωπο της αλλοιώθηκε, σκλήρυνε, πήρε η πίκρα σκεπάρνι και κομμάτιασε το όμορφο, νεανικό πρόσωπό της.
Το στόμα έσπρωξε τα χείλη προς τα κάτω. Έσταζε το δηλητήριο από τις δυο πλαϊνές σχισμές του. Τα μάτια άδειασαν.
Ik heb geen man
Λέξη προς λέξη, μας τις πέταξε ξεδιάντροπα, εκεί μπροστά μας. Γυμνώθηκε έτσι απλά.
Ήταν η αλήθεια της, ήταν αυτό που την πόναγε. Δεν μπορούσε κανείς να το αμφισβητήσει.
(Μα, γιατί;)
Η μοναξιά την πίκραινε περισσότερο ή η έλλειψη ενός άντρα στη ζωή της;

Η σύγχρονη κοινωνία βαραίνει τους ώμους μας, περισσότερο από ποτέ, με τη μοναξιά. Ανελέητη η καθημερινότητα χτυπά τις σχέσεις. Η ελευθερία ψαλιδίζει στις ψυχές την καρτερικότητα, την υπομονή, τη συντροφικότητα.
Η σχέση περιστασιακή, τυχαία θα έλεγες... Δεν βγάζει ρίζες, δεν κρατά πολύ. Το έδαφος, αν και μοιάζει πρόσφορο, γόνιμο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από άμμος.
Και τα αγαθά μας, ποτέ δεν είναι αρκετά και ίσως κάποιες φορές γίνονται θηλιά για την ευτυχία μας.
Ποιος να το περίμενε;
Γενιές και γενιές παλέψανε για τούτα τα αγαθά. Νόμισαν πως θα έλυναν όλα τα προβλήματα. Μα ήρθαν οι νεώτεροι και νοιώθουν πιο μεγάλη την έλλειψη, παρά την χαρά.
Πλουμιστές, μοναχικές σκιές περπατούν.
Ελεύθερες να έχουν ό,τι θέλουν, εκτός από το "ενός εστί χρεία"... Αυτό που για να το 'βρεις, ανάποδα θα πρέπει να σταθείς. Και με περίσσια τόλμη να περπατήσεις, κόντρα στις συνήθειες του κόσμου τούτου, μα και ακόμη περισσότερο, του ίδιου του εαυτού σου.