Ποιος είναι πλούσιος...

Η Γάνδη

Μετανάστρια στην Ευρώπη

Με υπηκοότητα, λέω, Ελληνική κι ένα αεράκι ανάλαφρο διαπερνά την ψυχή μου. Γράφω Ελληνίδα και νοιώθω δύναμη. 

Το βάρος αυτής της λέξης με κρατά, με στηρίζει, μα όμως νοιώθω κι έναν πόνο να με διαπερνά, μια στεναχώρια.

Η ιστορία της Ελλάδας με παρελθόν χιλιάδων χρόνων.

Με ένδοξη ιστορία, μα και γεμάτη πολέμους και διχασμούς. Ιστορία που τα τελευταία εκατό χρόνια ταλαιπωρείται από πολιτικούς που δεν την πονούν, δεν την αγαπούν, που όμως εμείς επιλέγουμε...

Όμως την αλήθεια της ποιος την ξέρει; Και πώς; Συνήθως γνωρίζουμε κάποιες πληροφορίες και αυτές αποσπασματικά και μόνο, περασμένες από κομματικά συμφέροντα, μικρονοϊκά. Με έναν τρόπο αδιάφορο...

Έχουμε τη θρησκεία μας.

Κι αυτή παλεύει να βρει την ταυτότητα της.  Η πίστη παραμένει πιστή σε όσους ψάχνουν να τη βρουν, να την αφουγκραστούν και να προχωρήσουν με αυτή, πιστοί συνοδοιπόροι.

Όσο για τη θρησκεία, δεν είναι μόνο του τόπου μας κι ούτε σημάδι φέρνει για το γένος. Συμπορεύτηκε με αυτό και σαν συνοδοιπόρος έδωσε στοιχεία της στο έθνος.

Ο γεωγραφικός τόπος;

Μα και αυτός σήμερα είναι ένα κομμάτι, μια πληγή ενός άλλοτε μεγαλύτερου τόπου...

Ζώντας σε πόλη της Ευρώπης τον τελευταίο χρόνο και παρατηρώντας τον τρόπο που ζουν οι τωρινοί συμπολίτες μου, νοιώθω όλο και πιο έντονα το γιατί;...

Χάσαμε τον δρόμο μας; Χάσαμε τις μνήμες μας;

Ο μίτος της Αριάδνης παραμελήθηκε σε κάποιο μονοπάτι...

Πολύ φως... Σπουδαίοι πρόγονοι...

Μας τύφλωσε ο πλούτος και απαίδευτοι καθώς ήμασταν, καλοθρεμμένοι μεν, αμάθητοι δε, δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε την κληρονομιά μας;

Δεν ξέρω.

Μα το βασανιστικό ερώτημα παραμένει σε κάθε βήμα μου.

Βλέπω μουσεία εδώ για να θυμούνται την ιστορία των 100! χρόνων που έχουν και τα τιμούν...

Σεβασμό στη δουλειά του άλλου έχουν!

Υπομονή στις ουρές έχουν!

Οι δρόμοι τους είναι καθαροί!

Προσέχουν το περιβάλλον με την ανακύκλωση και όχι μόνο!

Δημιουργούν ιστορία εκεί που δεν έχουν!

Η διαφορετικότητα είναι σημάδι πολιτισμού κι όχι διχόνοιας!

Δίνουν μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση!

Σίγουρα δεν είναι άριστοι και έχουν και αυτοί τα προβλήματά τους.

Και ναι, δεν έχουν δοκιμαστεί σε ανεργία και σε δυσκολίες οι νεώτερες γενιές, μα, μήπως κι εμείς είχαμε από πάντα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η σημερινή Ελλάδα;

Σαν λαός πέρασε πολλές φορές δυσκολίες, αλλά και ευλογίες!

Στις ευλογίες όμως λειτουργούσαμε με κατοχικό σύνδρομο, ενώ στις δυστυχίες μέναμε έκπληκτοι που ήρθαν! Ακόμη κι αυτοί που λένε πως τις περίμεναν ζούσαν σαν σπάταλοι Κροίσοι!

Η φρονιμάδα και η λογική δεν βρίσκει έδαφος στον τόπο μας... Και χάνεται η ταυτότητα, χάνεται το τι θέλουμε και που πάμε.

Είμαστε λίγο από όλα με εξάρσεις εθνικής ταυτότητας που ξεπηδούν με σθένος, αλλά χωρίς ουσία.

Κάποιοι αρχίζουν να νοιώθουν πολίτες του κόσμου για να ξεφύγουν από το αδιέξοδο.

Μα πως να γίνεις πολίτης του κόσμου αν δεν έχεις ταυτότητα; Αν δεν γνωρίζεις πως η αγάπη για τον τόπο που σε γέννησε, εσένα και τους προγόνους σου, πως η ιστορία σου είναι το νήμα για να πορευτείς προς την έξοδο; Πως χωρίς αυτό το νήμα βγαίνεις στον κόσμο γυμνός, απροστάτευτος ή απλώς κλείνεσαι στον μικρόκοσμο των συμπατριωτών σου;

Μπορείς να μεγαλώνεις σε μια οικογένεια και μετά να την απαρνηθείς; Πόσο βοηθάει αυτό; Μήπως δεν κουβαλάς τα στοιχεία της, το δυναμικό της, τις συνήθειες της έτσι κι αλλιώς;

Τι αφήνεις και τι παίρνεις; Και πως μπορείς να το κάνεις αυτό αν δεν την γνωρίζεις, αν δε σε "γνωρίζεις";

Αυτό το αθάνατο ελληνικό πνεύμα που σπέρνεται στην ψυχή μας από την γέννησή μας, είναι φορτωμένο με κάτι το άσπιλο, κάτι το ανέγγιχτο.

Αν το αφήναμε να πεθαίνει κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ιστορία, τη θρησκεία, την πολιτική και πάνω από όλα με τον εαυτό μας...

Αν είχαμε την δύναμη να φανούμε αδύναμοι αντικρίζοντας την αλήθεια, τότε ίσως να είχαμε και τη δυνατότητα να δούμε την ανάσταση.

Να ανακαλύψουμε έναν άλλο τρόπο να ζούμε. Να πάψουμε να θεωρούμε πως είμαστε απόγονοι ανθρώπων που δεν κάτσαμε ποτέ να μάθουμε ποιοι πραγματικά ήταν, από που βαστάει η σκούφια μας βρε αδερφέ!

Τις προσμίξεις που είχαμε σαν λαός στο πέρασμα των αιώνων, όχι μόνο εμείς, αλλά όλοι οι λαοί.

Το ότι βρεθήκαμε στον ίδιο τόπο όλοι και ότι καλούμαστε να ακολουθήσουμε κανόνες που βοηθούν την συγκατοίκηση.

Καλό θα ήταν να βρούμε κοινό πατέρα και να ψάξουμε να τον βρούμε ξεκινώντας από την αποδοχή του άλλου, από την αγάπη. Και τώρα έχουμε κοινό πατέρα, μα είναι αυτός του μίσους...

Κοινός τόπος είναι η διχόνοια. Η κυριαρχία... Ψάχνουμε ένα νόημα μέσα από ταυτολογίες και πεποιθήσεις που γρήγορα εξανεμίζονται. Το ψέμα κυριαρχεί στη ζωή μας που μεγαλώνει την έλλειψη νοήματος. Η ευκολία, ο εαυτούλης μας και η καλοπέρασή μας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας.

Όλη η γη δεν χωράει έναν εγωιστή, πόσο μάλλον η πατρίδα μας και ως πότε;

"Καλή Σαρακοστή"

Το ταξίδι της Σαρακοστής έχει ξεκινήσει και οι επιβάτες, τόσοι όσοι, έχουν ήδη επιβιβασθεί για μια νέα γνωριμία με τον εσώτερο εαυτό, παρέα με τον Χριστό.

Το τρένο, αν και είναι κοινό για τους πιστούς, έχει προσωπικές στάσεις, ξεχωριστές για τον καθένα. Η ιδιαιτερότητα του καθένα είναι μοναδική καθώς και οι ανάγκες του σε αυτό το ταξίδι.

Όμως, άπαξ και αποφασίσεις πως θες να συνταξιδέψεις με τον Χριστό, χρειάζεται να γνωρίζεις πως σκοπός του ταξιδιού είναι να γνωρίσεις εσένα και πως είσαι ο μόνος υπεύθυνος γι’ αυτό!

Αφήνεσαι με εμπιστοσύνη σε αυτό που αισθάνεσαι πως είναι το θέλημα Του για εσένα και προχωράς βήμα-βήμα, με τον μυστικό τρόπο που Εκείνος μιλάει στην ψυχή σου.

Δόξα τω Θεώ! κόμπος, Κύριε ελέησον... Δόξα τω Θεώ! κόμπος, Κύριε ελέησον... Δόξα τω Θεώ! κόμπος, Κύριε ελέησον...

 Οι ανάσες σκαλιά ανοίγουν μπροστά σου κι ένας νέος μικρός κόσμος, γνωστός μα κι άγνωστος σε φέρνει κοντύτερα σε αυτό που ποθείς.

Η γνωριμία φέρνει τον έρωτα κι ο έρωτας πλέον γίνεται οδηγός, μπροστάρης.

Αλλά για να γίνει η γνωριμία, να γίνει η συνάντηση κι αυτό είναι το πιο σημαντικό γεγονός στον δρόμο της ζωής μας, θα πρέπει να βρεις τον τρόπο που θα υπομείνεις αυτό που ήδη έχεις, να το ζήσεις όσο πιο τίμια μπορείς και να το σηκώσεις, με αγάπη, κόντρα στις εφήμερες επιθυμίες σου.... Γιατί μόνο με αγάπη μπορείς να σηκώσεις την αδυναμία, την πτώση σου...

Ώσπου να σου αποκαλυφθεί η δική σου επιθυμία, η βαθιά, αυτή που αγγίζει τον αληθινό εαυτό σου. Και τότε αρχίζουν να παίρνουν, όλα τα γεγονότα που σε αφορούν, τη θέση τους.

Τότε μπορείς να δεις πόση αγάπη σε περιβάλει, πόσο φως κρύβεται στη ψυχή σου και σε πόσα θαύματα συμμετέχεις...

Η καθημερινότητα γίνεται ευλογημένη. Το χάδι ακουμπά την ψυχή σου, ομορφαίνει η ζωή σου κι ο σταυρός σου γίνεται ελαφρύς.

Ακόμη κι αν δεν σου αρέσει η δουλειά σου, η καθημερινότητά σου, οι μικρές και μεγάλες επιθυμίες που μένουν ανικανοποίητες, ακόμη και τότε ζεις με χαρά γιατί γνωρίζεις πως Εκείνος είναι μαζί σου, σε μια σχέση απόλυτα προσωπική, μοναδική, στην αγκαλιά Του.

Και προχωράς σε έναν δρόμο μοναχικό, αλλά όχι μόνος, που ναι μεν είναι δύσκολος, αλλά ευλογημένος.

Εύρηκα! θα φωνάζεις σαν άλλος Αρχιμήδης ενθουσιασμένος, αφημένος ολότελα στην προστασία Του, θα τρέχεις και η χαρά θα σε κατακλύζει! Θα ζεις το θαύμα της ζωής!

Οι δυσκολίες, όσο μεγάλες και να είναι, είναι για σένα, για το δικό σου μέγεθος, τις δικές σου δυνάμεις.

Καλό ταξίδι ας έχουμε, συνταξιδιώτες στον δρόμο της Σαρακοστής και τω Θεώ δόξα!

Η ζωή...

                   

Κρίκοι συνθέτουν την ζωή μου από νέες καταστάσεις, που ο καθένας τους ανοίγει για να με δεχτεί και κλείνει όταν τον διαβώ και ετοιμάζομαι για τον επόμενο. Και το ταξίδι συνεχίζεται με μικρές και μεγάλες στάσεις, με μικρές και μεγάλες αποφάσεις, που κάνουν τις αλλαγές καθημερινό κομμάτι της ζωής.

Όμορφη που είναι η ζωή! Γεμάτη και χαριτωμένη! Κι όχι, δεν τα έχει με άλλον! Αν εσύ τη χαίρεσαι και της δίνεις τη σημασία που της πρέπει, αν εσύ τη ζεις σαν να είναι μια και μοναδική, αν την αγαπάς γι αυτό που είναι, τότε μένει μαζί σου και σου δείχνει τα όμορφα, τα ωραία.
Τότε η ζωή σου είναι ένας ολάνθιστος κήπος!

Αν όμως δεν την καμαρώνεις, δεν της χαμογελάς, αν δεν την αγαπάς... τότε κι αυτή συννεφιάζει, απομακρύνεται από εσένα και εσύ μένεις τυφλός στον κήπο να κοιτάς χαμηλά και να τριγυρνάς αδιάκοπα στη λάσπη.

Και το σημαντικό είναι πως δεν έχει να κάνει με το βιος που έχεις ή δεν έχεις! Αλλά με το πόσο χαίρεσαι και αποδέχεσαι ή κάνεις τις απαραίτητες αλλαγές για να ζήσεις χαρούμενα, καλά! Όπως ταιριάζει σε έναν πρωταγωνιστή!

Συνήθως παρακολουθούμε το έργο που παίζεται στη ζωή μας ως θεατές, κρίνοντας τους συνανθρώπους που είναι στη ζωή μας, ως κακόγουστους, ως προβληματικούς. Και δεν ανεβαίνουμε στη σκηνή, δεν πατάμε στο σανίδι να αλλάξουμε το σενάριο ή να το αποδεχτούμε ζώντας-παίζοντας, όσο πιο καλά μπορούμε...

Αγαπώντας τον εαυτό μας πραγματικά.

Με αξιοπρέπεια να ζεις και να μην παρασύρεσαι από το αρπακτικό που καραδοκεί μέσα σου για να σου κλέψει την αγάπη, τη χαρά, την εμπιστοσύνη.
Κι αν σου φαντάζει δύσκολο, έχεις δίκιο, είναι πολύ δύσκολο, μα πάρα πολύ, αλλά μόνο στην αρχή! Μετά σου γίνεται συνήθεια και τότε μπορείς να αδράξεις τους καρπούς μιας γλυκιάς ζωής!

Γιατί η αρπαγή έχει κοντή ζωή, είναι κουτσή και έχει καμπούρα.

Ενώ η αξιοπρεπής ζωή, ενώ μοιάζει να έχει τη δυσκολία της φαινομενικά, έχει τόση ομορφιά που σε συνεπαίρνει και σε ανεβάζει στο ύψος του ανθρώπου που σου αξίζει να είσαι!