Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Ωσεί δέρριν




Και σήμερα είναι μια από εκείνες τις ημέρες που θέλω τόσα πολλά να πω σε εκείνους που δεν μπορούν να με ακούσουν, να με αγγίξουν.
Τα λόγια έρχονται στο στόμα, τα χείλη ψιθυρίζουν μια-μια τις λέξεις που ξεχειλίζουν από της καρδιάς το απόθεμα, μα κανείς δεν ακούει.

Το κενό αβάσταχτο, μα ο χρόνος με παραμονεύει και τις πιάνει μια-μια, με τρυφερότητα και τις απιθώνει εκεί, σε εκείνους για τα οποίους προορίζονται, και τώρα πλέον, από ανάγκη μου, φτάνουν σε ώτα ακουόντων.

Έτσι απλά, απαλά.





Αναπαύεται η καρδιά, ξαλαφρώνει.

Πόσα ανείπωτα, αόρατα καραδοκούν την κατάλληλη στιγμή για να ειπωθούν, να θεατρινιστούν, να δημιουργηθούν, να αποκτήσουν υπόσταση.
Πόσες ζωές χρειαζόμαστε άραγε για να μπορέσουμε να τα αναστήσουμε και έτσι να αναστηθούμε κι εμείς;

Πόσες μικρές και μεγάλες περιπέτειες, για να μπορέσει να γεννηθεί ο υιός του Θεού;
Το ανείπωτο, αυτό το μέγα άγνωστο, μένει καλά κρυμμένο και περιμένει. Μια στιγμή ευαισθησίας, μια στιγμή αδυναμίας, αλλά και γενναιότητας, παντού και πάντα.

Για να ζήσει το παντού και πάντα, με ώτα πλέον μη ακουόντων, αλλά εις αεί και εις τους αιώνες των αιώνων, για πάντα μαζί.























Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

Άθικτοι, Περήφανοι Άνθρωποι





Γενναιοδωρία είναι να δίνεις περισσότερα απ' όσα µπορείς... 
Περηφάνεια είναι να παίρνεις λιγότερα από αυτά που χρειάζεσαι... 
Είναι κάποιοι άνθρωποι που χαράζουν µια πορεία στη ζωή τους, επιµένοντας να ακολουθούν αξίες που µπορεί να µην εκτιµούνται πια. Κάποιοι µπορεί να τους βλέπουν «µικρούς», µα µέσα τους να ζηλεύουν τη δύναµη που αυτοί δείχνουν. 




Σαν έναν ∆ον Κιχώτη που τολµά να τα βάζει µε ανεµόµυλους, ενώ αυτοί φοβούνται. Άλλοι όµως, κρυφά τους θαυµάζουν και τους θυµούνται για πάντα, ως φάρους που τους ενέπνευσαν, που δεν άφησαν τις ανθρώπινες αξίες να χαθούν όταν υπήρχε τρικυμία... 

Έλεγε κάποτε ένας τέτοιος «άθικτος» άνθρωπος, μάρτυρας σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, ότι ενώ προσπαθούσε να απεγκλωβίσει τον κόσµο από τα άµορφα σίδερα, κοίταξε για µια στιγµή γύρω του και είδε αρκετούς να παρακολουθούν διστακτικά. Τον παραξένεψε γιατί απλώς κοιτούσαν.
Ίσως να δίσταζαν, ίσως να «µάθαιναν» από το παράδειγµα του... Μακάρι να ήταν αυτό! Να «µάθαιναν»...Ο ίδιος ντρεπόταν που φαινόταν «ήρωας», δεν ήθελε να «ξεχωρίζει». Μου είπε την φράση: «Ίσως πρέπει να έχεις βιώσει τον ανθρώπινο πόνο, για να µπορείς να τον καταλάβεις και να θες να τον σταματήσεις, όπου υπάρχει...»!

Οι περήφανοι άνθρωποι, λοιπόν, είναι αυτοί που δεν ζητούν χάρες για να διακριθούν, δεν θυσιάζουν τον εαυτό τους για να πάρουν εύκολα µία θέση που θα τους δώσει αξία, αναγνώριση των ικανοτήτων τους... 
Αντίθετα, δίνουν οι ίδιοι αξία στη θέση που έχουν, όποια και να είναι αυτή, βοηθώντας τους γύρω τους... Οι τίτλοι, ξέρουν, δεν δίνουν αξία. 
Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν «µέσα» στους ανθρώπους, τον πυρήνα τους, αυτός τους ενδιαφέρει.

Θέλουν ό,τι επιτυγχάνουν να οφείλεται στην αξία τους και µόνο και δεν τους ενδιαφέρει πόσο σπουδαίοι δείχνουν στους άλλους. Ξέρουν ότι µπορεί ποτέ να µην αναγνωριστεί το καλό που κάνουν, προσφέρουν για να βλέπουν το χαμόγελο στα πρόσωπα των άλλων, και συνήθως τους βρίσκεις µέσα στον «απλό» κόσµο...

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους δούλευε υπάλληλος μεταμεσονύχτια βάρδια σε ένα περίπτερο. Μία σοκολάτα να έτρωγε, θα άφηνε τα χρήµατα στο ταµείο. Οι γνώσεις του πολλές, γενικές όχι εξειδικευµένες, καλύτερες από σαράντα πτυχία. Πάντα µε το χαµόγελο, παρότι δεν προλάβαινε να δει το παιδί του... 
Κι ο κόσµος έκανε ουρά για να µιλήσει µαζί του, όταν νιώθοντας µοναξιά, έβγαινε να αγοράσει κάτι, ζητώντας ουσιαστικά, άνθρωπο για να µιλήσει. Κι εκείνος, αν και είχε κιβώτια να τακτοποιήσει, ντρεπόταν πάντα να τους διακόψει ενώ του µιλούσαν.

Έχουν δοκιµαστεί καιρό στα δύσκολα αυτοί οι άνθρωποι, µπορεί µέσα στην οικογένειά τους, µπορεί πιο µετά στη ζωή... Μπορεί να στηρίχτηκαν κι αυτοί από κάποιον ∆ον Κιχώτη να πάλεψαν, και µετά αυτός έγινε το πρότυπο τους στη ζωή. Γι' αυτό και ζητάνε πολύ λίγα για να περάσουν καλά στη ζωή, ανθρώπινα πράγµατα, όχι υλικά, µια ∆ουλτσινέα ίσως...

Έχουν ισχυρή αυτοεκτίµηση, γιατί δεν µετράνε τον εαυτό τους και τους άλλους µε το τι έχουν στην τσέπη, µα συγκρίνονται µε το χειρότερο, και νιώθουν πάντα πολύ πλούσιοι... Κι έτσι αντέχουν πολύ καιρό σε κακουχίες γιατί είναι ολιγαρκείς, κι έτσι, πάντα ελεύθεροι στη σκέψη. 
Είναι πάντα ελεύθεροι, γιατί δεν ασχολούνται µε το τι θα µπορούσαν να κατέχουν. 

Αυτό τους δίνει ένα εντυπωσιακό πείσµα να παλεύουν για την αξιοπρέπεια, τη δική τους ή των άλλων.

Οι άθικτοι άνθρωποι λοιπόν, είναι θεµατοφύλακες ιδεών και ιδανικών, ακόµη και όταν αυτά κατακτηθούν, και πολλοί τα ξεχάσουν γιατί τα νόµισαν δεδοµένα. Στους δύσκολους καιρούς θα είναι εκεί όταν χρειαστεί να τα ξαναθυµίσουν... και θα ξεκινήσουν πρώτοι για τους ανεµόµυλους...


Νικόλαος ΒακόνδιοςΨυχολόγος – πτυχιούχος ΑΠΘ