Ζεστό απόγευμα στην πόλη

Τα πουλιά τραγουδούν, συνομιλούν, αφηγούνται χωρίς ντροπές, χωρίς ενδοιασμούς.

Ήχοι από περαστικά αυτοκίνητα, αεροπλάνα, φωνές μικρών παιδιών.

Ο ήχος της σιωπής σήμερα μοιάζει με την θάλασσα που σκάει σαν κύμα στα κράσπεδα της πυκνοκατοικημένης πόλης.

Οι σκέψεις στέκονται σιωπηλές και κοιτούν το πήγαινε έλα αμήχανες, σιωπηλές.

Μα όχι όλες, κάποιες παραμένουν στριμωγμένες στο πάνω-πάνω μέρος, πιέζονται η μία δίπλα στην άλλη και όλο κοιτούν δεξιά κι αριστερά, να, σαν κάτι να περιμένουν.

Ησυχάστε, δεν χρειάζεται. Έληξε η επιφυλακή. 

Αδράξτε τη στιγμή  και λικνιστείτε σε μια απλή, αγία καθημερινότητα.

Η αληθινή ζωή ή αλλιώς, το παιδί μέσα μας

Ταξίδια μαγικά κι ονειρεμένα μες του μυαλού μου την γωνιά βρίσκουν απάνεμα νερά. 

Στον κόσμο της φαντασίας, εκεί που όλα επιτρέπονται και που η λογική μοιάζει αδύναμη, ασήμαντη, εκεί βρίσκεται το καταφύγιο μου, εκεί βρίσκεται η αληθινή ζωή για μένα. 

Σαν μικρό παιδί που αρνείται να μεγαλώσει και που κρυφογελάει μισοκρυμμένο πίσω από τις κουρτίνες της σοβαροφάνειας που απαιτεί ο κόσμος των μεγάλων.
Παίζει στις επαγγελματικές συναντήσεις, σιγοτραγουδάει τις ώρες της εργασίας, πιέζεται και τα ψιλοχάνει τις στενάχωρες ώρες, αλλά όπως κάνουν τα παιδιά την επόμενη στιγμή, ξεχνάει τα πάντα και ρίχνεται και πάλι στο παιχνίδι, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Εκεί θέλω να κατοικώ, εκεί που ο κόσμος δεν γκρινιάζει, δεν βαραίνει και εκεί που η απογοήτευση δεν έχει θέση, εκεί που ακόμη και η ασταμάτητη βροχή κρύβει ένα ουράνιο τόξο, αρκεί να είσαι εκεί για να το δεις!
Που η δημιουργικότητα και η φαντασία είναι ανεξάντλητη και η όρεξη για ζωή πάντα ανοιχτή. 

Εκεί που δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα και όλες οι λύσεις είναι εφικτές, το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνουν πράξη, πάντα με την ίδια ευκολία όπως όταν ήμουν παιδί!