Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

H καρδιά μας


H καρδιά μας είναι ένα κύμα που δεν σπάει στην ακρογιαλιά. Ποιός μαντεύει τη θάλασσα, απ᾿ όπου βγαίνει η καρδιά μας; Αλλά είναι η καρδιά μας ένα κύμα μυστικό, χωρίς αφρό. Βουβά πιάνει μία στεριά. Και αθόρυβα σκαλίζει το ανάγλυφο ενός πόθου, που δεν ξέρει απογοήτευση και αγνοεί την ησυχία.

Του Γιώργου Σαραντάρη


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Μεταξωτοί άνθρωποι

Του Γιάννη Τριάντη

 Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι...


  Μου ’μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς»... Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι’ αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων...
 Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του κάθε μέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό... Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και – το ’χω παρατηρήσει – έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία...
  Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως – ή κυρίως – στο σαβουάρ βίβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν – στη σειρά μιας καντίνας η στην ιεραρχία – χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμυρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι.
Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου – και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...
 Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων…


Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Η Ελλάδα απεργεί ή αυτοκτονεί;


  Όλα τα συνδικάτα κλείνουν την Αθήνα, και όχι μόνο, στις 19 και 20 Οκτώβρη! Μια αυτοκαταστροφική μανία έχει πιάσει όλους μας στην εναγώνια προσπάθεια για λίγο οξυγόνο, για μια καλύτερη ζωή από αυτή που μας απειλούν εδώ και αρκετούς μήνες όλοι οι γνώστες του πολιτικού - οικονομικού συστήματος. Το πολιτικό σύστημα νοσεί και τα παιδιά που γέννησε δεν αντέχουν τη σήψη του αγνοώντας ότι και τα ίδια ασθενούν. Θα χυθεί αίμα φωνάζουν και θα σας στείλουμε στα σπίτια σας, δε σας αντέχουμε άλλο, θα σας διώξουμε. Ποιός είναι αυτός που θα μπορέσει να αναλάβει τη διακυβέρνηση του πλοίου Ελλάς; Και ποιό συνδικάτο θα τον αφήσει να πράξει ανάλογα για να σωθεί; 

     
 
  Είμαστε εγκλωβισμένοι στην ατομικότητά μας και δεν θέλουμε, δεν μπορούμε, να λειτουργήσουμε για το κοινό καλό, για το σύνολο. Φαίνεται από τις πράξεις μας, πως, βασιλιάς του κόσμου, είναι το προσωπικό συμφέρον και μόνο, τουλάχιστον ως σήμερα που γράφω.
Καμία πορεία δεν έγινε προστατεύοντας τους συνανθρώπους μας. Κλείνουμε τον δρόμο γνωρίζοντας πως τους μόνους που θα δυσκολέψω είναι οι συνάνθρωποι μου, σταματώ τις συγκοινωνίες, σπάω τα μάρμαρα σε χώρους που ανήκουν σε όλους μας κλπ. Θέλω να δημιουργώ φασαρία για να γίνει το δικό μου. Έκπτωση του πολιτισμού είναι η έλλειψη της συλλογικότητας και η άνθιση του ατομικού συμφέροντος που κυκλοφορεί  με προβιά...


  Κάθε σκοτεινή περίοδος της ιστορίας μετά από πολύ πόνο και δυστυχία έδειξε το φως στην άκρη του τούνελ.  Όμως το τέλος του καθενός μας όπως και το τέλος της δύσκολης πολιτικής - πνευματικής κατάστασης κανείς δε το ξέρει. Γι αυτό ας προσπαθήσουμε να κρατηθούμε όρθιοι κι όσο πιο αξιοπρεπείς γίνεται, και να θυμίσω κλείνοντας, αυτό που λέει καυστικά ο Ηράκλειτος πως: «Αν η ευτυχία βρισκόταν στις σωματικές απολαύσεις, θα λέγαμε ευτυχισμένα τα βόδια όταν βρίσκουν μπιζέλια για να φάνε». 

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Η ζωή μας αλλιώς...

Ξύπνησα σήμερα με την αίσθηση της αγωνίας, την αίσθηση πως οι τοίχοι του δωματίου έρχονται όλο και πιο κοντά, τόσο κοντά που σε λίγο θα με πιέζουν σε τέτοιο βαθμό που δε θα αναπνέω.


  Η ειδησιογραφία που διαβάζω πλέον μόνο στο διαδίκτυο, ή σε έντυπη μορφή, τους τελευταίους μήνες είναι  απελπιστική. Νόμιζα πως μόνο οι ειδήσεις στην τηλεόραση μπορούσαν να με τρομάξουν και να μου δημιουργήσουν πανικό, λίγο η μουσική, λίγο τα παράθυρα των διαφόρων κεφαλών που με οργή στηλιτεύουν τους πάντες και τα πάντα, κάτι ο δημοσιογράφος που είναι ο πλέον καθαρός και έντιμος που θέλει να μας φανερώσει την αλήθεια, για αυτούς και άλλους λόγους τις έχω απορρίψει εδώ και χρόνια. Θέλω ενημέρωση είχα πει κι όχι τρομοκρατία. Τελευταία όμως διαπιστώνω πως ακόμη κι ο έντυπος τύπος δεν είναι αρκετά ελεγχόμενος για τον δικό μου τρόπο σκέψης. Με παρασύρει σε ένα τέλος του κόσμου που έρχεται από στιγμή σε στιγμή. Και νομίζω πως δεν υπάρχει περισσότερη βία από την περιγραφή ενός τέλους χωρίς τέλος. Νομίζω πως  όλοι αυτοί οι τύποι που μας ενημερώνουν θα έπρεπε να περνούν από δίκη για την ψυχολογική βία που ασκούν στους πολίτες αυτής της χώρας.
  Ξεκίνησα λοιπόν και σήμερα την μέρα μου με την επικείμενη καταστροφή που έρχεται στη ζωή μου και στις ζωές των συμπολιτών μου. Προσπάθησα να σκεφτώ ψύχραιμα και λογικά. Έχω περάσει πολύ δύσκολα χρόνια, τόσο δύσκολα που οι περισσότεροι δεν μπορούν να φανταστούν, κι άρχισα να ανατρέχω σε εκείνες τις εποχές. Ήταν στιγμές που δεν είχα ούτε χρήματα για ένα ψωμί κι όμως επιβίωσα. Ήταν ένα γεγονός κι όχι απειλή πως δε θα έχω να φάω. Δεν είχα να πληρώσω το ενοίκιο κι ήταν κι αυτό γεγονός κι όχι απειλή.
  Σηκώθηκα κι άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μου να δω τις γλάστρες μου, τα δέντρα στα πεζοδρόμια, τα πουλιά, που σε πείσμα όλων των προφητών για την επερχόμενη καταστροφή, κελαϊδούσαν.


Ο ήλιος έπαιζε με τα σύννεφα κι ο ουρανός πιο ξάστερος από ποτέ στήριζε το σύμπαν. Όλα ήταν εκεί, όλα συνέχιζαν να ζουν και να υπάρχουν λουσμένα από την πραγματική ζωή. Κι εγώ, εκεί, να τα κοιτώ, χωρίς αρρώστια ως σήμερα, οι κόρες μου με τα ενδιαφέροντά τους και την υγεία τους ως σήμερα, να πρέπει να ετοιμαστώ για την δουλειά που έχω ως σήμερα. Τί έχει αλλάξει πραγματικά στη δική μου ζωή; Ότι οι αγορές βασικών αγαθών ακρίβυναν. Το ότι οι άνθρωποι γύρω μου είναι πιο φοβισμένοι από χθες και πιο απαισιόδοξοι. Η δική μου όμως ζωή στην ουσία της δεν έχει αλλάξει καθόλου.
  Δυσκολευόμαστε να ζήσουμε το τώρα, το σήμερα, γιατί δεν έχουμε προσπαθήσει. Γιατί μέχρι χθες επενδύσαμε σε ένα αύριο υλικό. Ονειρευόμασταν το αύριο της καριέρας, του σπιτιού, των αγορών μας. Ξεχνούσαμε τις σχέσεις μας, τις επαφές μας, τους ανθρώπους που συναναστρεφόμασταν. Πότε ήταν η τελευταία φορά που νοιαστήκαμε για το πώς σκέφτονται οι άλλοι, για τί ανησυχούν, ποιά είναι τα προβλήματά τους; Πότε σταθήκαμε από το τρέξιμο για να τους ακούσουμε; Πότε σταματήσαμε για να ακούσουμε τις δικές μας σκέψεις;
  Πότε θελήσαμε να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον, την προσοχή μας. Πότε ήταν που κοιτάξαμε τον άλλο στα μάτια και σταθήκαμε για να χαρούμε αυτή τη μοναδική στιγμή; Πότε προσπαθήσαμε να ζήσουμε  πραγματικά στις σχέσεις μας χωρίς να εθελοτυφλούμε μεγαλώνοντας το σκοτάδι της ψυχής μας;

          

 Όχι, δε θα αφήσω κανένα να μου κλέψει τη ψυχή μου. Όχι δε θα αγχωθώ για αυτά που Θα χάσω γιατί δεν είμαι αυτά που θα χάσω. Κάποιες φορές είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα μα δε παύουν να έχουν σχέση μόνο με την ύλη. Για να φανταστούμε ένα μεγάλο σεισμό... Για σκεφτείτε και προσπαθήστε να θυμηθείτε τον πραγματικό τρόμο! Ή μια απλή γρίπη. Για θυμηθείτε την τελευταία φορά που είχατε πέσει στο κρεβάτι από μια απλή γριπούλα, μη πούμε για κάτι πιο σοβαρό! Τίποτα δεν μπορεί να εξουσιάσει ο άνθρωπος. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το ότι κι αύριο θα ξυπνήσουμε κι εμείς θεωρούμε δεδομένο πως αύριο θα κτίσουμε το σπίτι των ονείρων μας. Κάτι μας πάει λίγο καλά και νοιώθουμε άρχοντες του κόσμου. Νοιώθουμε δυνατοί και αμέσως η αλαζονεία φωλιάζει στη ψυχή μας.  Τίποτα δε μας ανήκει, τίποτα απολύτως! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι η δυνατότητά μας να ζήσουμε αγαπητικά, να προσφέρουμε στους άλλους, να ειρηνεύουμε με ότι έχουμε. Να ευγνωμονούμε για την κάθε στιγμή που ζούμε.
  Σίγουρα είναι σημαντικό να μπορώ να ζω σε ένα ασφαλές οικονομικό πλαίσιο και για όσο το έχω αυτό να ζω την σήμερον ειρηνικά. Γνωρίζω πως όλο και πιο πολλοί συνάνθρωποι μας περνούν πολύ δύσκολα. Ας απλώσουν το χέρι να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Όμως ξέρω με σιγουριά πως έχουμε την ελευθερία να επιλέξουμε έναν από τους δύο δρόμους που ανοίγονται μπροστά μας. Ή θα ζήσω ευγνωμονώντας ή θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου κλαίγοντας την πιθανή καταστροφή που έρχεται από στιγμή σε στιγμή μα πάντα την στιγμή που δεν περιμένω.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Παράδεισος και κόλαση μαζί

Κατάφερε για άλλη μια φορά ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, με «εκφράσεις χυδαίες και προσβλητικές», όπως τις χαρακτήρισαν οι γυναίκες του κόμματός του, να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στο πρόσωπό του και να προκαλέσει θύελλα επικριτικών σχολίων εντός και εκτός Ιταλίας. Εχει αντιληφθεί, είπε πάνω κάτω ο Ιταλός πρωθυπουργός, ότι το όνομα του κόμματός του, «Λαός της Ελευθερίας», δεν είναι πολύ αγαπητό, οι Ιταλοί δεν το έχουν πια στις καρδιές τους, και αποφάσισε να το αλλάξει. «Μου λένε», κατέληξε, «ότι η ονομασία που θα είχε τη μεγαλύτερη επιτυχία είναι το «Φόρτσα γκομενάρα» οπότε δείχνω να το προτιμώ». Το αυτοσαρκαστικό αστειάκι, σε μια στιγμή που η χώρα του τείνει να εξελιχθεί σε βόμβα για την Ευρωζώνη, που ολοένα και υποβαθμίζεται η πιστοληπτική ικανότητα της Ιταλίας, που ο ίδιος προσπαθεί να «περάσει» μέτρα λιτότητας δισεκατομμυρίων ευρώ, ήρθε να επισφραγίσει τη διάστικτη από ερωτικά σκάνδαλα πρωθυπουργική πορεία, και εκφράζει μάλλον την προσωπική του αντίληψη για το τι συνιστά δημόσιο πρόσωπο, ποιο είναι το νόημα της ελευθερίας και πόσο ελεύθερος λαός είναι οι Ιταλοί. «Μια χώρα, στην οποία δεν υπάρχει ιδιωτική σφαίρα και ό, τι λες στο τηλέφωνο όχι μόνο δεν είναι σεβαστό, αλλά γίνεται την επομένη θέμα στον Τύπο, δεν είναι μια πραγματικά ελεύθερη χώρα» είχε πει πρόσφατα.


Τη βαριά λέξη «ελευθερία» για την ιστορία κάθε λαού οι Ιταλοί πολιτικοί την έχουν ευτελίσει όχι μόνο εισάγοντάς την, κενή περιεχομένου, στο όνομα των κομμάτων τους («Λαός της Ελευθερίας» ο Μπερλουσκόνι, «Μέλλον και Ελευθερία» ο Φίνι), αλλά και μετατρέποντάς την σε επιχείρημα υπέρ της έκλυτης ζωής τους (του, για την ακρίβεια).
Το βέβαιο είναι ότι οι Ιταλοί έχουν συχνά την ευκαιρία να στοχαστούν πικρά πάνω στο διττό πρόσωπο της ελευθερίας, με αφορμή την ελευθεριάζουσα ζωή του Καβαλιέρε. Ενώ, ίσως, καμία θεωρητική κατασκευή δεν κατορθώνει να καταστήσει σ' αυτούς χειροπιαστή την έννοια της ελευθερίας, να αναδείξει την πυκνή και αντιφατική της ουσία, ένα αστειάκι μπορεί ενδεχομένως να τους εγκαταστήσει στην ίδια την «καρδιά» της, σε πείσμα όλων των επιχειρημάτων που έχουν επινοηθεί εναντίον της... Διότι, ποιος δεν φοβάται την απεραντοσύνη του δυνατού;


Ποιος δεν τρομάζει μπροστά στην απειρία των πρωτοβουλιών, την πληθώρα των αποφάσεων; Ποιος έχει προετοιμαστεί -μέσα στα δεσμά των νόμων και των κανόνων- για μια τόσο απόλυτη και αιφνίδια απόλυση; Είναι ένα επικίνδυνο αγαθό, το οποίο λαχταράμε υπερβολικά, αλλά μπροστά του οπισθοχωρούμε. Η έλξη του αυθαίρετου. Εκείνου που δεν έχει όρια, κώδικες, συντεταγμένες. Ορισμένοι ενδίδουν και χάνονται στη μέθη που γεννά η τόση εξουσία, στον ίλιγγο που δημιουργεί ένας κόσμος με απεριόριστες επιλογές. Ο δράστης εγκλήματος χρησιμοποιεί ανεμπόδιστα την ελευθερία του, δεν μπορεί να αντισταθεί στην ιδέα της υπεροχής του. Στις έσχατες συνέπειές της, η ελευθερία αγγίζει το ζήτημα της ζωής - της δικής μας και των άλλων, τη διπλή δυνατότητα να επιβιώσουμε ή να χαθούμε. Όμως συνήθως δεν κάνουμε χρήση της ελευθερίας μας, δεν συλλαμβάνουμε αυτή μας τη δυνατότητα, παρά στιγμιαία. Και σ' αυτές τις σπάνιες στιγμές, αντιλαμβανόμαστε γιατί ο κόσμος έχει δύο αντιφατικά πρόσωπα, της κόλασης και του παράδεισου. Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιούμε πόσα πολλά εξαρτώνται από εμάς...

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Μόλις πεθάνει


Μόλις πεθάνει 

Η αγάπη

Θέλει σιωπή μεγάλη

Για νά βρει στην άκρη του πόνου

Την περίφημη λίμνη

Τη λήθη.

 

Του Γιώργου Σαραντάρη

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Τίς ημύνθη περί πάτρης; (*)

  Και τι πταίει η γλαύξ, η θρηνούσα επί ερειπίων;


 Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ' εξεθέωναν οι προεστοί κ' οι 'γυφτοχαρατζήδες', τώρα σε 'αθεώνουν' οι βουλευταί κ' οι δήμαρχοι.Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν 'φούρνους με καρβέλια', δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ' τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, όν ήθελαν παρουσιάσουν. Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού . . .  Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ' επιδεξιώτερον τον κόθορνον. Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.
 

(*) Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα «Ακρόπολις» 115 χρόνια πριν . . .

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Όσο υπάρχει η αγάπη...

  Οι μέρες όμορφες, αν και ημερολογιακά είναι φθινόπωρο, επιμένουν να περιφέρονται σαν να ‘ ναι άνοιξη. Κάθε μέρα ντύνεται με τα καλύτερά της χρώματα, με το καλύτερο φως…κι όμως, το σκοτάδι από τα μάτια των ανθρώπων δε φεύγει. Οι ψυχές μας έχουν φορτωθεί με βάρος δυσβάσταχτο. Η αγωνία, η ανασφάλεια, ο φόβος, η δυσκολία στην καθημερινότητα, μας συνθλίβουν. Εμένα με συνθλίβει. Όμως βλέπω και τα πρόσωπα των άλλων θλιμμένα, βαριά. Ο εκνευρισμός, η ένταση έχει τραβήξει τα ηνία της ψυχής κι ο χώρος της μικραίνει μέρα τη μέρα. Τι θα γίνει αύριο, πως θα μετακινηθώ σήμερα, θα γίνει διαδήλωση, θα κλείσει το κέντρο, θα γίνουν φασαρίες, τι νέο μέτρο θα ανακοινωθεί; Όσο κι αν θες να μη συμμετέχεις σε αυτό το γαϊτανάκι των πληροφοριών δεν μπορείς να το αποφύγεις. Κάθε μέρα υπάρχει κάτι που με τρομάζει, κάτι που μου στενεύει το χώρο που ζω κι αναπνέω, κάθε μέρα μου κρύβει τον ήλιο της, τα πουλιά λες κι έπαψαν να κελαηδούν, οι καθημερινές μου συνήθειες δεν μπορούν πλέον να μου καλύψουν την ησυχία και την ροή της ζωής μου. Χρειάζομαι κάτι άλλο, χρειάζομαι μια νέα ζωή, μια βιωτή που θα μου παρέχει την ασφάλεια που είχα μέχρι χθες. Μου λείπει η καθημερινότητά μου, μου λείπει η ειρήνη. Όλη αυτή η αναστάτωση, όλη αυτή η τρέλα με τους εξέχοντες βουλευτές - υπουργούς, συνδικαλιστές, αγανακτισμένους και όποιους άλλους, που δε θέλουν να δουν την αλήθεια της χρεοκοπημένης μας χώρας δημιουργεί ένα κλίμα φόβου κι ανασφάλειας.
  Έχω ακούσει τα ανεκδιήγητα όπως:
  -Χρήματα υπάρχουν!
Και μου’ ρχεται να απαντήσω, τότε, γιατί μας τα κρύβουν, για να μας τραβήξουν την προσοχή και το μένος μας εναντίον τους;
  -Να τα δώσουν αυτοί που τα έφαγαν, και εκεί βλέπω με θλίψη, πως συνήθως αυτοί που τα λένε, ή στενός συγγενής τους, έχει μέρος ευθύνης στην κραιπάλη.
  -Πώς να ζήσεις με τόσες περικοπές;
 Και θέλω να φωνάξω, όπως κι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ζούσαν τόσες δεκαετίες…
  Ελπίζω κι εύχομαι όλη αυτή η αναστάτωση να μας δείξει την αλήθεια κι ένα νέο τρόπο να ζούμε, να μας φωτίσει για τις πραγματικές αξίες της ζωής και να μας οδηγήσει σε νέα μονοπάτια, σε μονοπάτια που θα μας βγάλουν από το τούνελ της μοναξιάς. Μπορώ να ονειρεύομαι, θέλω να ονειρεύομαι και θέλω με πείσμα  να μου θυμίζω πως ο ουρανός συνεχίζει κι είναι γαλάζιος, πως ο ήλιος ανέτειλε και σήμερα και πως τα πουλιά συνεχίζουν να υμνολογούν και να δοξολογούν το καλό που υπάρχει, έστω και κρυμμένο, βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων. Θέλω να μου θυμίζω πως όσο υπάρχει το καλό, όσο υπάρχει η αγάπη όλα μεταμορφώνονται στο φως της κι ότι πάντα θα υπάρχει ένα μονοπάτι για αυτούς που θέλουν να το διαβούν εν ειρήνη.