Ο Andre Rieu

 Ο Andre Rieu είναι ένας 62χρονος σήμερα Ολλανδός βιολιστής, από τα μεγαλύτερα εν ζωή ονόματα μαέστρων κλασικής μουσικής σήμερα στον κόσμο. Θεωρείται ο κορυφαίος ερμηνευτής στον κόσμο, των βαλς των Γιόχαν Στράους (πατέρα & υιού).

Από το 1987 δημιουργεί την διάσημη ορχήστρα του: Johann Strauss Orchestra, με 50 περίπου εξαιρετικούς μουσικούς. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και έχει παίξει στα μεγαλύτερα θέατρα & αίθουσες του κόσμου. Του έχει απονεμηθεί 2 φορές το World Music Award και έχει αρκετούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους σε ευρωπαϊκές χώρες.
Το 2001 δίνει στην ιστορικότερη αίθουσα συναυλιών της Βρετανίας, στο Royal Albert Hall του Λονδίνου μια  από τις σπουδαιότερες συναυλίες του, το Millenium Concert, (η οποία μάλιστα ηχογραφείται ζωντανά και βγαίνει αργότερα σε δίσκο).

Επιλέγει για το κλείσιμο μιας συναυλίας με έργα Strauss, Sostakovich, George Gersuin, Glen Miller και άλλων μεγάλων κλασικών των προηγούμενων, αλλά κυρίως του 20ου αιώνα, το κομμάτι που περιλαμβάνεται στο βίντεο του link που ακολουθεί. Το τι επακολουθεί στην αίθουσα το "περιγράφει" καλύτερα το ίδιο το βίντεο..
Η συναυλία δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το επίσημο Ελληνικό Κράτος, δεν διοργανώθηκε από κάποιο κρατικό ή ιδιωτικό ελληνικό φορέα, ούτε συμμετέχει σ' αυτήν με οποιονδήποτε τρόπο κάποιος Έλληνας, σαν μουσικός, μάνατζερ ή οργανωτής...
Αυτός που "τιμάται" όμως από τον Andre Rieu, με την επιλογή του, είναι ένας κλασικός του 20αι. που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της νεοελληνικής καχεξίας και έχει γίνει μέρος της παγκόσμιας μουσικής πολιτιστικής κληρονομιάς...

Και θα συμπλήρωνα με την ευχή, αυτός που τιμάται, να μείνει στην μνήμη μας έτσι.

 

 

 

 

 

 

Τεχνολογική επανάσταση!

Που οφείλει να γίνει δημοφιλής!

                  

Ευχαριστήριο μήνυμα

Ευχαριστούμε όλους τους απεργούς που θα μας βγάλουν με συνοπτικές διαδικασίες στην πτώχευση! Ευχαριστούμε, όλους αυτούς τους συνδικαλιστές, που αφού θα χάσουν την κατσίκα τους, θέλουν να ψοφήσουν κι οι κατσίκες των άλλων! Τους ευχαριστούμε θερμά, γιατί μέχρι χθες αράζανε με παχυλούς μισθούς και σήμερα θα πρέπει, όλοι εμείς του ιδιωτικού τομέα, να χύσουμε αίμα για να βγάλουμε το μεροκάματο του τρόμου με την παράλυση του κέντρου! Τους ευχαριστούμε, γιατί με την πτώχευση που θα γίνει στη χώρα, θα δείξουμε όλες μας τις δυνατότητες που έχουμε αναπτύξει να επιβιώνουμε στις πιο δύσκολες συνθήκες!

Σας ευχαριστούμε από καρδιάς!

Τί ελπίζω και τί περιμένω

Ελπίζω θα πει περιμένω κάτι να γίνει. Κάτι καλό. Έχω προσμονή για κάτι που έχω ονειρευτεί, έχω ευχηθεί. Προσδοκώ σε κάτι που, πολλές φορές, μπορεί να ξεπερνά και την λογική μου.

Από μικρή ηλικία αρχίζουμε να ονειρευόμαστε, να επιθυμούμε, να σχεδιάζουμε. Ανάλογα με τις εμπειρίες μας και τον τρόπο που μας διαπαιδαγωγούν, με τις αναστολές μας, τα τραύματά μας, τις υπερβάσεις μας, φτιάχνουμε αυτό που είμαστε. Δημιουργούμε ανάγκες, ακολουθούμε πρότυπα και πορευόμαστε με ένα τρόπο ζωής.

Τα τελευταία χρόνια, από τότε που έγινε κράτος η Ελλάδα, διαχειριστήκαμε την ελευθερία μας με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσαμε. Γιατί, ελευθερία, ονομάσαμε, την καταδυνάστευσή μας στα πάθη μας και τις επιθυμίες μας. Ο Έλληνας που κάποτε δίδασκε πολιτισμό, από την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, ξέπεσε τόσο που πίστεψε, πως ζω, σημαίνει έχω, κι άρα αρκεί να έχω πολλά, για να ζω καλά. Οι ελπίδες μας έφυγαν από αυτά που έλεγαν οι πρόγονοι μας: Να γίνεις άνθρωπος. Έπαψαν να είναι από το υλικό που είναι φτιαγμένοι οι άγγελοι κι έγιναν ύλη. Έγινε αισθήσεις του σώματος, έγινε εξοχικό, έγινε ακριβό αυτοκίνητο, έγινε να φάμε καλά και να πιούμε πολύ.

Πώς να ονειρευτείς και να ταξιδέψεις εκεί που η ψυχή σου σε τραβά, διακριτικά από το μανίκι, για την χώρα που νοσταλγεί; Πώς να δεις όταν έχεις τυφλωθεί από τα φώτα της πόλης; Πώς να περπατήσεις χαμογελαστά και ήρεμα όταν έχεις φορτωθεί όλη την πείνα, τη δίψα, την ανάγκη και το φόβο για το αύριο χωρίς ευγνωμοσύνη για το σήμερα;

Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε. Ξεχάσαμε να γελάμε. Ξεχάσαμε να χαιρόμαστε αυτά που έχουμε. Ξεχάσαμε να εμπιστευόμαστε. Ξεχάσαμε πως δεν είναι ο τόπος μα ο τρόπος που ζει ο καθένας τη ζωή που του δόθηκε.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα που ο Έλληνας έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Γιατί, σήμερα, το έχει του, μόνο μειώνεται. Δεν είναι θλιβερό να έχεις να περιμένεις κάτι που είναι τόσο φθαρτό; Να ονειρεύεσαι το χώμα; Πως μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος όταν μοναδικό του όνειρο είναι ένα σπίτι; Καλό και το σπίτι, όμως μπορεί αυτό να είναι όνειρο; Μπορεί η ψυχή μας να ικανοποιηθεί με την ύλη; Να χαρεί παροδικά, ναι. Να ικανοποιηθεί όμως; Μπορεί;

Πουλήσαμε την ελευθερία μας για να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας και τις αισθήσεις μας. Γίναμε σκλάβοι των δήθεν μεγάλων ιδεών και καταργήσαμε την ανθρωπιά μας. Και μη μου πείτε για όλες αυτές τις διεκδικήσεις, πως τάχα κόπτονται για το κοινό συμφέρον, γιατί νομίζω πως μόνο ένας μωρός μπορεί να το πιστεύει. Η μόνη μεγάλη ιδέα που κρύβεται πίσω από κάθε διαδήλωση και επαναστατική κίνηση είναι: Να φάμε, να πιούμε και να μην χάσουμε την ελπίδα να αυξήσουμε την περιουσία μας. Για αυτό φτάσαμε στην πολύ εύστοχη γελοιογραφία του ΚΥΡ:

Ποιος είδε κράτος λιγοστό...

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα  -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

 

Γεώργιος Σουρής (1853-1919) Η ημερομηνία μπήκε για λόγους ευνόητους.

Άφησέ με να έρθω μαζί σου.

"Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, -δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου.
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη,
ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου
σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).
Άφησε με να έρθω μαζί σου

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να έρθω μαζί σου.... "

Γιάννης Ρίτσος

Με τα μάτια βουρκωμένα...

Του Μάνου  Στεφανίδη

Με τα μάτια βουρκωμένα βλέπεις τον κόσμο καθαρότερα. Με τα μάτια κλειστά βλέπεις τον κόσμο όπως τον θες. Με τα μάτια ενός παιδιού βλέπεις πόσα πρέπει ν’ αλλάξεις στον κόσμο. Αρχισε λοιπόν τώρα, έχοντας τα μάτια σου ορθάνοιχτα. Γιατί υπάρχουν φορές που απαιτείται γενναιότητα για να κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά, ενώ είναι τόσο εύκολο να τα κλείνεις. Γύρω σου διεσταλμένα μάτια κατοπτεύουν το τίποτε, ενώ απέναντί σου, στο μισοσκότεινο δωμάτιο, ένα γυάλινο μάτι, η τηλεόραση, σε παραμονεύει υποκαθιστώντας βασικές σου λειτουργίες, με πρώτη την όραση, και βασικότερα δικαιώματα, με πρώτο το λόγο. Η διαμάχη ανάμεσα σε μιαν εκμαυλιστική εικόνα και σε έναν ορθό λόγο που χειμάζεται είναι ένα εκ του πονηρού ψευδοδίλημμα. Η εννοηματωμένη, η συχνά ματωμένη εικόνα, το οπτικό κείμενο του κόσμου, είναι κι αυτή ένας λόγος, με άλλα όμως λόγια που απλώς δεν χωράει στη διαστροφική ίριδα του γυάλινου ματιού. Κατ’ ουσίαν αυτό που ΔΕΝ έχει η τηλεόραση είναι ο χρόνος.

Ετσι καθώς κατασπαταλιέται και κατατεμαχίζεται σε άπειρα ζάπινγκ που δεν υπονοούν κάτι το άτμητο αλλά υφαίνουν με κομπασμό το κενό. Επειτα όλα γίνονται πολύ εύκολα, καθώς τα μάτια, έχοντας ξεχάσει να κοιτάζουν, απλώς βλέπουν... Σκεφτείτε λίγο: Με την τηλεόραση επιστρέφουμε στη δισδιάστατη αναπαράσταση του Μεσαίωνα. Εκεί, όμως, η αβαθής επιφάνεια λειτουργούσε ως συνειδητή σύμβαση για ν’ αποδοθεί το α-διάστατο, το υπερβατικό, καθώς η εικόνα εκπροσωπούσε το θείο σε ένα θεϊκό χώρο. Το Βυζάντιο και κατ’ ακολουθίαν η γοτθική τέχνη αυτήν την κοινή συνεκδοχή εκφράζουν. Δεν υποκαθιστούν το φυσικό κόσμο αλλά τον υπερβαίνουν· δεν προσομοιώνουν την πραγματικότητα αλλά παραπέμπουν σε μιαν υπερπραγματικότητα όπως οι σουρεαλιστές. Το ιερό υποστασιοποιείται αλλά δεν εκκοσμικεύεται. Αντίθετα, στην τηλεόραση το ψευδεπίγραφο δηλώνεται ως πραγματικότητα και η εκκοσμίκευση ιεροποιείται. Ολο το έωλό της επιχείρημα συμποσούται στη σκέψη-φυλακή πως εκεί, στη γυάλινη φυλακή, συμβαίνουν όλα και ό,τι βρίσκεται εκτός της δεν υπάρχει. Η μεταφυσική τής τηλεόρασης στηρίζεται στον πιο αξιοθρήνητο βολονταρισμό της αγοράς, αφού και η «είδηση» ακόμη υπάρχει ή εξαφανίζεται, αναδύεται ή καραδοκεί ανάλογα με τα καπρίτσια του διαφημιζόμενου προϊόντος. Πρόκειται για τη μαγική στιγμή που η φτερωτή σερβιέτα θα καταπιεί το μοναδικό δευτερόλεπτο του πέναλτι που χάθηκε. Θα το δούμε βέβαια σε replay, προσποιούμενοι ένα αλυσιτελές «εδώ και τώρα». Στην πράξη, όμως, όλη η τηλεόραση είναι μια επανάληψη... Στην τηλεόραση όλοι θα ήθελαν λίγο χρόνο περισσότερο για να ολοκληρώσουν. Τελικά όμως δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει κανείς. Αφήστε που οι «βεντέτες» αδυνατούν να ολοκληρώσουν, γενικά. Ετσι, το πένθος παραμένει αδικαίωτο και άκλαυτο, ενώ ο κλαυσίγελως βλάσφημα παραμονεύει. Κλείστε λοιπόν την τηλεόραση! Τι περιμένετε να δείτε - πολέμους, φρίκη, δυστυχήματα, απάτες, κοπετούς, μνήματα και γελοίους ανάμεσα σε διαφημίσεις; Γιατί αυτό είναι η τηλεόραση. Μια χύτρα στην οποία βράζουν, ανεξαιρέτως και δημοκρατικά, δίκαιοι και άδικοι. Κατά τ’ άλλα, η ζωή συνεχίζεται... Ερήμην τους.

Ας ενηλικιωθούμε

Της Ναταλίας Τσαλίκη

Δυο στιγμιότυπα που παρακολούθησα τους τελευταίους μήνες στην τηλεόραση, μ’ έβαλαν σε σκέψεις. Το ένα ήταν, όταν μετά τον καταστροφικό σεισμό στην Ιαπωνία, μια νεαρή Γιαπωνέζα έκανε έκκληση στην κάμερα: «Σας παρακαλώ, βοηθείστε την αγαπημένη μας πατρίδα»! Και το άλλο, οι δηλώσεις μιας νεαρής Νορβηγίδας, μετά το μακελειό των μαζικών ανθρωποκτονιών στο Όσλο και τη νήσο Ουτόγια. Ερχόταν από μια άλλη πόλη της Νορβηγίας, και δήλωνε στην κάμερα ότι συμπαραστέκονται σ’ αυτή την τραγωδία, όχι ως απλοί πολίτες, αλλά ως Έθνος.

Δυο γεγονότα που, με την πρώτη ματιά, δείχνουν αυτονόητα. Κι όμως, ποιος νεαρός Έλληνας θα έκανε αυτές τις δηλώσεις και θα τις ΕΝΝΟΟΥΣΕ κιόλας; Πολύ φοβάμαι, κανένας. Είναι «ντεμοντέ» στις μέρες μας, ένας νέος άνθρωπος να νιώθει και να δηλώνει δημόσια ότι αγαπάει την πατρίδα του.

Και μη μου πείτε ότι το κράτος της Νορβηγίας π.χ. έχει άλλη, πιο κοινωνική πολιτική απέναντι στους κατοίκους της, ενώ η Ελλάδα είναι αδιάφορη στις κοινωνικές ανάγκες των Ελλήνων, δεν προστατεύει την καθημερινότητά τους, την ασφάλεια τους, την Υγεία, την Παιδεία κ.λ.π., κ.λ.π. Το ξέρω.

Η Ελλάδα όμως, είναι -έγινε- έτσι, επειδή ΕΜΕΙΣ είμαστε έτσι. Η Ελλάδα, δεν είναι μια ξεχωριστή οντότητα από εμάς, ούτε κατοικείται από Αρειανούς. ΕΜΕΙΣ την καταντήσαμε έτσι, γιατί συνηθίσαμε να την βλέπουμε ως μια χώρα που πρόσκαιρα μας  «φιλοξενεί», και που μπορούμε να την αρμέξουμε, να την ξεζουμίσουμε, να αρπάξουμε ο καθένας από ένα κομμάτι της, να το εκμεταλλευτεί για ίδιον όφελος, και μετά, να το πετάξει στο καλάθι των
αχρήστων.

Συνηθίσαμε να χειριζόμαστε τη ζωή που μας δόθηκε, με μια κακώς εννοούμενη Επικούρεια φιλοσοφική αντίληψη, «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, δε βαριέσαι, ΕΜΕΙΣ να ‘μαστε καλά»! Στις πιο πολλές περιπτώσεις δε, αυτό το ΕΜΕΙΣ, εννοείται ως ΕΓΩ, ξεχνώντας βέβαια, ότι στην ίδια χώρα, θα συνεχίσουν να ζούνε αύριο, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!...

Ας ωριμάσουμε, λοιπόν, και ας ενηλικιωθούμε…

Απρόσμενα...

                       

Απρόσμενα η θάλασσα πλημμυρίζει την ψυχή μου, ο ορίζοντας ξανοίγει το βλέμμα μου κι έτσι απρόσμενα ο ουρανός με αγκαλιάζει τρυφερά βάζοντας με στην χώρα των αγγέλων.

Τα αρμυρίκια δροσίζουν τ’ απομεινάδι μου και τα τζιτζίκια κρατούν τον ρυθμό της γης, μη τύχει και ξεχαστώ, μη τύχει και χαθώ στο άπειρο.

                                Καλό μήνα!