Η ιστορία που περιγράφει τι έκανε ένας νέος παίρνοντας την
απόφαση να ζήσει μακριά από τον πατέρα του. Μια ιστορία που δίνεται ως
παράδειγμα για την συνειδητοποίηση της αλήθειας.
Κι όμως εμείς αντί να πάρουμε για παράδειγμα την απόφαση για ζωή,
τη δίψα για να ζήσουμε, καθόμαστε όλοι και περιγράφουμε το λάθος του άλλου, την
απομάκρυνση, την αμαρτία!
Μα υπάρχει δυνατότητα να δεις το λάθος σου αν δεν πάρεις απόφαση
να ζήσεις, αν δεν πάρεις την απόφαση να δοκιμαστείς, να κάνεις λάθος; Πώς ζει
κανείς όταν μόνο κρίνει το λάθος από απόσταση, απόσταση από την ίδια τη ζωή;
Μας διηγείται κάτι κάποιος κι αμέσως είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε το συμπέρασμα
και να αποφασίσουμε, πού έκανε λάθος, τι κάνει λάθος. Αντί να σκύψουμε κοντά
του και να τον αποδεχτούμε και να τον στηρίξουμε.
Χάνουμε την ευκαιρία να αγαπήσουμε, όταν κάποιος μας ανοίγεται και μας λέει
"άσχημα" κατά εμάς πράγματα. Χάνουμε την ευκαιρία του παραδείσου. Της
αγκαλιάς που έκανε ο πατέρας στον υιό του. Εύκολα γινόμαστε αδελφοί
"καλοί" και γνωστικοί που εμείς πράξαμε το σωστό, που εμείς είμαστε
αλάθητοι!
Το πάθος μας για το σωστό, το δίκαιο αναλώνεται σε αγορεύσεις, σε στεγνή, ξερή
ζωή.
Πόσο αδικούμε και αδικούμαστε... Πόσο σκληρή κι άσπλαχνη γίνεται η καρδιά
μας...
Κι όμως... όταν αυτός που είναι απέναντι μας, ο πόρνος, ο μέθυσος, ο μικρός και
ασήμαντος εκείνη τη στιγμή μας ανοίγεται κι εμείς, εμείς οι ανόητοι, σαν μικροί
φαρισαίοι, καθόμαστε σε στάση κριτή απέναντι του, πόσο μακριά είμαστε από τον
παράδεισο;...
Όσο μακριά βρίσκεται και το δικό μας κομμάτι του εαυτού, που
πάσχει από το ίδιο πάθος, πολύ ή λίγο... Ένα κομμάτι μας που φοβόμαστε να
αντικρίσουμε, ένα κομμάτι μας που οι συνθήκες της ζωής μας ίσως δεν
"ευνόησαν" να εμφανιστεί... κι όμως υπάρχει...
Και δεν καταλαβαίνουμε πως μένουμε μακριά από τον αδελφό, ίσα με μια αγκαλιά!
Μιαν αγκαλιά που θα ανοίξει, αν διώξουμε τον "τίμιο" εαυτό μας από τη
μέση και κάνουμε την υπέρβαση, που θα μας φέρει πιο κοντά στον εαυτό μας, στη
γνώση του, καθώς και στον Πατέρα μας!
