Μνημόσυνο

Πάνε χρόνια μάνα που έφυγες.

Το ξέραμε, το περιμέναμε, μα και πάλι πώς μπορείς να πεις πως είσαι έτοιμος για το φευγιό ενός τόσο δικού σου ανθρώπου...;

Είχες προετοιμάσει ως και το φαγητό που θα τρώγαμε, όταν πια θα επιστρέφαμε χωρίς εσένα.
Μπερδεμένοι και σαστισμένοι το μαγειρέψαμε. 

Όλα μοιάζανε σαν να είσαι μαζί μας.

Τόσα χρόνια μετά κι ακόμη είναι σαν να είσαι μαζί μας.

Απαλή σαν χάδι.

Κοινοτοπίες

Και είναι και αυτή η όρεξη για ζωή που ξεπηδά απρόσμενα...
Μια χαρά βαθιά, που χαράζει χαμόγελα και ανθίζει ο κόσμος όλος γύρω.
Μπα σε καλό μου, σκέφτομαι και χαμογελώ πλατύτερα.
Μα πόσο όμορφη είναι η ζωή!

Και ενώ ξέρω πως πολλοί είναι έτοιμοι, ιδίως οι κύριοι και οι κυρίες με τις μεγάλες ιδέες, να με ειρωνευτούν ή να προσπαθήσουν να το δικαιολογήσουν με επιχειρήματα ανόητα και ανούσια, ένα έχω να πω: δεν θα αφήσω κανέναν να επισκιάσει αυτή την πηγαία χαρά!

Βαρέθηκα να ακούω επιχειρήματα, να τα βλέπω όλα σαν ύλη, που είτε έχεις να ξοδέψεις είτε δεν έχεις. Για επιτυχίες και αξιώματα. Για τον κίνδυνο του πολέμου που τώρα... τώρα δα, έρχεται.  
Για δυσκολεμένους ανθρώπους.

Όλα αυτά υπάρχουν στη γη από καταβολής κόσμου και λυπάμαι που θα σας πληροφορήσω, πως κι εγώ ανήκω στους δυσκολεμένους αυτής της γης.
Σε αυτούς που δεν δόθηκε τίποτα αγόγγυστα.
Που δεν έχω τίποτα!

Βέβαια πάλι ακούω τους περίφημους "φίλους" να λένε, πως αφού δεν έχεις να χάσεις τίποτα, λογικό είναι να είσαι χαρούμενη! 
Το έχω ακούσει και αυτό!

Γι αυτό λοιπόν θα "κατεβάσω" τον ήχο στις μίζερες φωνές που ακούγονται και θα δοξολογήσω για την ημέρα που έχω! 
Όπως την έχω! 
Και να την εκτιμήσω όσο δεν πάει!

Ίσως γιατί γνωρίζω πως θα μπορούσε να είναι και χειρότερη, τα έχω ζήσει και γνωρίζω από πρώτο χέρι, πως το βαρέλι γίνεται άπατο κάποιες φορές, τις περισσότερες...

Γι αυτό και εκτιμώ δεόντως το σήμερα!

Γιατί γνωρίζω πως αν και είναι επιθυμητός ο υψηλός μισθός, δεν μπορεί να φέρει την ευτυχία, απλώς αυτό μας αρέσει να το ξεχνάμε.  Μας παρέχει άλλωστε, τόσα πολλά! 

Δυσκολεύεται όμως να μας δώσει τα πιο ανεκτίμητα δώρα, γι αυτό καλό είναι να μπει στην σωστή του θέση και να αρχίσουμε να χαιρόμαστε και για όλα όσα έχουμε κι όχι μόνο να κοιτάμε λάγνα προς αυτά που μας λείπουν!

Αλλά και οι μεγάλοι ιδεαλιστές που φωνασκούν για αγάπη, χωρίς όμως να μπορούν να ανεχθούν ούτε καν τους πλησίον τους, αλλά θα σου πουν για την αγάπη του Χριστού/ Αλλάχ ή μιας κάποιας γενικής αόριστης ιδέας περί ειρήνης και ελευθερίας κλπ, που περιεχόμενο δυστυχώς δεν έχει και ούτε και κανένα αντίκρισμα στην πραγματική ζωή τους.

Η ζωή είναι εδώ, στο σήμερα, με τους ανθρώπους που έχουμε κοντά μας και που αγαπούμε και μας αγαπούν και οι δυσκολίες και τα προβλήματα και αυτά δικά μας είναι και όλα όσα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όρθιοι ή γονατιστοί.

Αλλά και οι όμορφες ημέρες, που ενώ η ζωή μας χαμογελά, εμείς επιμένουμε να κρυβόμαστε πίσω από το άγχος του τι μέλλει γενέσθαι.

Κοινοτοπίες…

Το μερτικό μας

Καμιά φορά νομίζουμε πως έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο, τον άλλον, τον πλησίον μας και σχεδόν ποτέ δεν βρίσκουμε λόγο για να αλλάξουμε εμείς.
Άλλωστε, τι πάει στραβά με εμάς για να αλλάξει;

Κι όταν τα γεγονότα πλέον, μας δείχνουν πως αναμφισβήτητα, δεν μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν και τίποτα, τότε ανήμποροι, αντιδρούμε πολλές φορές ακόμη και θυμωμένα προς άσχετα από εμάς πρόσωπα και πράγματα.

Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτώ το γεγονός…
Μα πόσο δύσκολο!
Λες κι αυτό θα γκρεμίσει τον κόσμο μου, θα με μειώσει, θα μου πάρει τη γη κάτω από τα πόδια μου...

Όμως το μόνο που τελικά θα μας συμβεί, είναι με την αποδοχή της ανημποριάς μας να γλυκάνει λιγάκι η ψυχούλα μας. Να έρθουμε εις εαυτόν και να πλησιάσουμε λίγο περισσότερο αυτό που είμαστε...

Ένα μικρό κομμάτι στο απίθανα τεράστιο παζλ της δημιουργίας και τότε ίσως αρχίσει να καλλιεργείται αυτός ο τόσο ξένος εαυτός μας, που τόσα πολλά του λείπουν και που δεν του τα δίνουμε.

Να μαλακώσουμε λιγάκι, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

Ένας αποχαιρετισμός

Χειμώνιασε... σήμερα δεν λέει να σταματήσει να βρέχει...

Η θλίψη κούρνιασε μέσα μου. Ένας θάνατος φίλου κι άρχισε αμέσως να μου χτυπάει την πόρτα δυνατά, ώσπου δεν άντεξα και της την άνοιξα.

Και τώρα έχει θρονιαστεί και δεν κουνάει ρούπι. Περιμένει εκεί και με κοιτά κατάματα. Λυγίζω, διπλώνω στα δυο και πέφτω κάτω... 

Με ταπεινώνει ο πόνος. Είχε καιρό να με επισκεφτεί και είχα ισιώσει το κορμί, λαμπάδα σκέτη.

Είχα ξεχάσει πόσο θνητοί είμαστε, πόσο ευάλωτοι...

Πόσο φτωχαίνουμε από την έλλειψη ανθρώπων. Πως οι σχέσεις ορίζουν αυτό που είμαστε ή που δεν είμαστε. Και πως ο θάνατος φανερώνει κι όλα όσα δεν ειπώθηκαν, δεν έγιναν αισθητά, δεν αναγνωρίστηκαν. 

Λες και πέφτουν οι μάσκες κι ας πίστευες πως δεν κράταγες. 

Πάντα κάτι μένει, πάντα κάτι λείπει για να συμπληρωθεί το παζλ.

Ακόμη κι αν τίποτα δεν θα άλλαζε στη σχέση, λες και το ξεδίπλωμα όλων όσων ποτέ δεν ειπώθηκαν την μαλακώνει, την κάνει πιο ανθρώπινη, ζεσταίνει την καρδιά.

Ίσως γι αυτό κι ο πόνος να μεγαλώνει ή μάλλον να γίνεται πέρα για πέρα αντιληπτός.