Τα κάστρα χτίζονται από τους ονειροπόλους στα σύννεφα και όταν
προσπαθούν να κατεβάσουν τα θεμέλια στη γη, βρίσκουν τους πραγματιστές να τους
σταματούν. Κι ας μην έχουν καταφέρει οι τελευταίοι να ανοίξουν το παραθύρι τους, έστω για να δουν αν υπάρχει ουρανός, πόσο μάλλον ένα κάστρο!
Ο πραγματιστής, κάποιες φορές, είναι επιτυχημένος, αλλά ο
ονειροπαρμένος, αν καταφέρει να συνεχίσει να ρίχνει θεμέλια για να στεριώσει το
κάστρο του, κόντρα στις όποιες δυσκολίες, μπορεί να είναι και ευτυχισμένος!
Αν και η στόφα του ανθρώπου που ονειρεύεται είναι μαλακιά και
ευαίσθητη και θα 'λεγε κανείς πως εύκολα σπάει, έχει και το πάθος, την δύναμη
του ονείρου του, που τον τρώει να το υλοποιήσει.
Και όλο ζητάει να πάει λίγο παραπέρα, λίγο ακόμη...
Κι όταν χάνεται το κουράγιο, ίσως τις περισσότερες φορές, είναι
όπως όταν η αγάπη φεύγει για άλλες αγκαλιές, σαν να μικραίνει ο χώρος της
καρδιάς ή όπως όταν οι άνθρωποι που εμπιστεύτηκες απομακρύνονται, σαν τις φορές
εκείνες που ο ήλιος μοιάζει να είναι ενοχλητικός ή σαν τα αστέρια να παίρνουν
το φεγγάρι και απομακρύνονται και να μην σου αρκεί το απαλό, γλυκό τους φως..
Και τότε πιστεύεις, έτσι
νοιώθεις, πως το σκοτάδι βασιλεύει στη
ζωή σου, μα τότε θυμήσου πως υπάρχουν όλες οι χαρές όπως και πριν, μόνο που χάθηκε η επικοινωνία σας, η επαφή σας...
Πως παράσιτα γέμισε η ψυχή σου και
θόλωσε η μνήμη σου.
Κάνε λίγο ακόμη υπομονή και περίμενε...
Πάρε μια βαθειά ανάσα και ξανά δες ποιος είσαι. Θυμήσου την
αγάπη, τις φορές εκείνες που αγάπησες, αλλά και αγαπήθηκες, τη λύτρωση που
ένοιωσες όταν ολοκληρώθηκε κάποιος κύκλος, καθώς και τότε που η ζεστασιά
χαλάρωσε τους αρμούς του κορμιού σου σε εκείνες τις όμορφες στιγμές της ζωής
σου.
Θυμήσου και συνέχισε την προσπάθεια, γιατί ο κόσμος έχει πιότερο
ανάγκη τον ορίζοντα, μιας και μπορεί να ζούμε όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό, μα
δεν τον βλέπουμε. Και όμως όλοι τον ποθούμε βαθιά κι ας μην το ξέρουμε.
