Σήμερα...

... είμαι στο λεωφορείο που ανεβαίνει τη Συγγρού. Κατευθυνόμαστε προς Σύνταγμα και όσο πλησιάζουμε στο Φιξ τόσο πιο αδιάβατος γίνεται ο δρόμος. Δύο νέοι, όχι πάνω από εικοσιπέντε ετών, κάθονται στο πίσω κάθισμα από μένα, αποκαλώντας ο ένας τον άλλο με το ίδιο, σύνηθες πλέον, όνομα και σιχτιρίζουν την κατάσταση!

Αναρωτιούνται πόσο ακόμη θα αργήσουν, τι κίνηση είναι αυτή, άκουσαν πως ήταν άδεια η Συγγρού μα τώρα, κοίτα τι χαμός γίνεται, κάτι θα' γινε δεν μπορεί... κοίτα ρε, είμαστε ακίνητοι... Φυσικά κάθε πρόταση είχε και την προσφώνηση του κοινού τους ονόματος κι όχι μόνο!

Στην αντίθετη κατεύθυνση κατέβαιναν τα αυτοκίνητα με καλύτερες προϋποθέσεις από τις δικές μας. Στην ακινησία την δική  μας εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να δω καλύτερα τις αφίσες στα μεγάλα αυτοκίνητα που ήταν δίπλα μας. Και για να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι καθόλου τι διαφήμιζαν! Θυμάμαι όμως, πως το μπικίνι της κοπέλας, που κάτι ήθελε να με πείσει να αγοράσω, εκτός του ότι ήταν μικρό ήταν η ίδια στημένη με τόσο "ανοιχτό" τρόπο ώστε να μπορώ να δω ως και τα πιο απόκρυφα της σημεία... Την κοίταζα αμήχανα και αναρωτιόμουν σε τι διέφερε από τις κοπέλες στα μαγαζιά της Συγγρού που προσφέρουν υπηρεσίες...

Αποφάσισα να ακούσω μουσική στο ραδιόφωνο του κινητού μου, μιας και η καθυστέρηση έφερνε εκνευρισμό στους νέους και το κοινό τους όνομα λεγόταν όλο και πιο συχνά. Έτυχε να πέσω πάλι σε διαφημίσεις που αυτή τη φορά είχαν να κάνουν με το πόσο γρήγορα μας εξυπηρετεί η συγκεκριμένη υπηρεσία τονίζοντας  το πόσο σημαντικό στη ζωή μας είναι η ταχύτητα!

Εκείνη τη στιγμή ένα ασθενοφόρο προσπαθεί να περάσει κι η σειρήνα του χαλάει τον κόσμο. Αυτόματα σκέφτομαι πως για τον ασθενή που βρίσκεται μέσα σίγουρα η ταχύτητα έχει να κάνει με τη ζωή του!

Όμως εμείς, ο πλανήτης ολόκληρος, γιατί θα πρέπει να κινούμαστε με μεγάλη ταχύτητα; Ο τρόπος που προβάλλεται συνεχώς,  είναι ανθρώπων που νομίζουν πως μπορούν να ελέγχουν τα πάντα, μοναδικοί κυρίαρχοι, μα πως γίνεται αυτό;, άρα έξυπνοι που τρέχουν να προλάβουν  ξεχνώντας να ζήσουν! Μια τεράστια διαστολή σε ένα μοναχικό σύμπαν που περιστρέφεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα!  Γιατί προσπαθούμε να είμαστε ένα σώμα άγχους και διαστροφής; Διώξαμε την ομορφιά από τις καθημερινές εκδηλώσεις μας, κάναμε φτηνή τη ζωή μας. 

Θα διαφωνήσω ριζικά ως προς τον τρόπο ζωής που διαφημίζεται ως ο καλύτερος! Δεν είμαι αντικείμενο σεξιστικό και δεν θέλω να βιάζω την ζωή μου! Η ειρήνη στην ψυχή μου δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό το σύγχρονο και "το τάχα μου" προχωρημένο. Η τεχνολογία μας μιλάει για ταχύτητα και αυτό μπορώ να το καταλάβω, γιατί η ταχύτητα έχει να κάνει με τα εργαλεία που χρησιμοποιώ κι όχι με εμένα που μου ζητιέται να κατεβάσω την ποιότητα της ζωής μου σε μηχανοκίνητες κινήσεις που μόνο ρομπότ θυμίζουν.

Χρόνια τώρα μας προβάλουν, κι όχι μόνο οι διαφημίσεις, μια ποιότητα ζωής που μόνο ποιότητα δεν έχει. Εύχομαι οι επόμενες γενιές, που οι παλαιότεροι  δεν καταφέραμε, ζαλισμένοι από την εικόνα, να  αποφύγουν το λάθος να υιοθετήσουν αυτά τα πρότυπα, και οι νέοι στο πίσω κάθισμα να συνειδητοποιήσουν την αξία της ζωής και του χρόνου τους για να αναπνεύσουν πιο ελεύθερα και πιο αληθινά χωρίς να είναι εν κινήσει στο κενό,  κυνηγοί ουτοπικών καταστάσεων και ανόητης συνεύρεσης φιλικής και ερωτικής.

Εκλογές...

Ήρθαν και πάλι οι εκλογές και το εκλογικό σώμα παραπαίει... Ψάχνει με αγωνία να καταλάβει τι είναι το καλύτερο που πρέπει να κάνει, ποιον να πιστέψει. Κάποιοι έχουν αποφασίσει, οι λιγότεροι, κάποιοι είναι οργισμένοι μα υπάρχουν και κάποιοι, οι περισσότεροι, που αμφιβάλουν, που έχουν χάσει, κάθε πίστη στους πολιτικούς άρχοντες της χώρας μας. Η ανασφάλεια μας σκεπάζει, η αβεβαιότητα και ο φόβος μας ταπεινώνουν.

Από την εποχή του Παπαδιαμάντη με το διήγημα "Οι Χαλασοχώρηδες" καταλαβαίνουμε πως σε αυτόν τον έρμο τόπο, δυστυχώς, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα! Συνεχίζουν οι πολιτικοί να μας τάζουν "λαγούς με πετραχήλια" κι εμείς, πλέον, στεκόμαστε αμήχανα και γεμάτοι αμφιβολία κοιτούμε αυτή την απίστευτη διχόνοια, που, τρανή της, απόδειξη είναι η ύπαρξη των δέκα κομμάτων! Μα πως θα μπορέσουν να μας κυβερνήσουν άνθρωποι που δεν μπορούν ούτε να συνεννοηθούν για τα πιο κοινώς αποδεκτά θέματα μεταξύ τους;

Υπόσχονται ότι, γνωρίζουν από τις δημοσκοπήσεις πως, ο λαός θέλει!

Μας λείπουν οι ηγέτες που αγαπούν την χώρα κι όχι οι προμηθευτές ονείρων, από αυτούς η χώρα πλημμύρισε. Ήρωες έχουμε, πολλούς καθημερινούς ανθρώπους, που ακόμη καλά κρατεί η λογική τους και το σθένος τους για να μπορούν να αντιμετωπίζουν τη ζωή τους χωρίς μεγάλα λόγια. Όμως μας λείπει πολύ ένας ηγέτης που θα θυσίαζε την βόλεψή του, τους συγγενείς και γνωστούς που τον στηρίζουν και τους ανταποδίδει με το αζημίωτο, εις βάρος όλων των υπολοίπων, και τις πολλές, μικρές, υποτίθεται μεγάλες, ιδέες για την Μεγάλη Ιδέα του έθνους μας που έχουμε να δούμε από την εποχή του Καποδίστρια. Έναν άνδρα ή μια γυναίκα που θα τόλμαγε να αγαπήσει την χώρα μας και να την βηθήσει να προχωρήσει μπροστά!

Όλοι αυτοί που κόπτονται σήμερα με τις διαφημίσεις, αλήθεια με τι χρήματα γίνονται;, και τις μεγάλες υποσχέσεις, νομίζω, πως δυστυχώς, τους μόνους που πείθουν είναι η ευρύτερη "οικογένειά" τους. Είναι να λυπάσαι για την δύναμη της εξουσίας που τόσο πολύ τους έχει αλλοτριώσει! Είναι να λυπάσαι που το μόνο που τους νοιάζει είναι να κυβερνήσουν κι όχι να κάνουν έργο που θα το τιμήσει όχι μόνο αυτή η γενιά μα και οι επόμενες. Είναι να λυπάσαι που κανείς δεν τιμωρείται σε αυτή τη χώρα για τις κλεψιές, τις παράνομες προσλήψεις, την ασυδοσία. Είναι να λυπάται κανείς γιατί ξεχάσαμε να δουλεύουμε και το μόνο που θέλουμε είναι να βολευόμαστε και να αρπάξουμε από όπου μπορούμε. Με τι συνείδηση μπορεί κάποιος να ψηφίσει ανδρείκελα της πολιτικής σκηνής; Είναι φαίνεται ακατόρθωτο να μπορέσει να γίνει κάποιος πραγματικός άρχοντας της Ελλάδος! Είναι τραγικό να μην ντρέπονται οι πολιτικοί που συμμετέχουν στη Βουλή, χρόνια τώρα, να παρουσιάζονται ως αθώες περιστερές, που μόνο, αν κυβερνήσουν θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο! Είναι να απορεί κανείς για το πόσο πολύ υποτιμούν τους ψηφοφόρους! Το επίπεδο του πολιτισμού μας είναι πολύ χαμηλό, μα, εντέλει, δεν ενδιαφέρει κανέναν αυτό; Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τους ανθρώπους που παρασύρονται σε μια ανιστόρητη προσπάθεια να πέσουν οι ίδιοι στον γκρεμό, και ίσως να παρασύρουν και τη χώρα, αφημένοι να προσηλυτιστούν στα άκρα; Μήπως το μόνο που αποζητούν είναι η ανάγκη να εκτονώσουν τα χαμηλά τους ένστικτα; Μας λείπει η παιδεία, μας λείπει το μεράκι και πάνω από όλα μας λείπει η πίστη σε ιδανικά, η πίστη στον Θεό που στήριξε τους κατοίκους αυτής της χώρας, πολύ πριν αυτή η πίστη αφεθεί στα πολιτικά κοράκια που την ξεσκίζουν και την χρησιμοποιούν με τον πιο άνανδρο τρόπο για τα δικά τους κοντόφθαλμα συμφέροντα.

Τίνος είμαστε...;

 
"Τίνος είμαστε, όσο ζούμε;
Είμαστε του Κυρίου!
Τίνος είμαστε, όταν πεθαίνουμε;
Είμαστε του Κυρίου.
Τίνος είναι οι αμαρτωλοί;
Είναι του Κυρίου."*

 Μόλις ταξιδέψαμε στο Πάσχα του Κυρίου. Μία μεγάλη, μοναδική κάθε φορά, πορεία που ξεκινά θυμίζοντας μας το πόσο εύκολο είναι να προσευχόμαστε με ψευτοευσέβεια και ως προπετείς να θέλουμε να αποδείξουμε στο Θεό πως αξίζουμε να είμαστε στην Βασιλεία Του. Η αλαζονεία, μας επισημαίνει πως,  δεν Του είναι αρεστή, μα αγαπά αυτούς που με συντριβή καρδίας νοιώθουν πως δεν πορεύονται αληθινά, μα θέλουν, και ξεκινούν για να επιστρέψουν στο σπίτι του Πατέρα.

Μας δίνει μια γεύση από την κρίση του Θεού, που απ' ότι φαίνεται δεν έχει να κάνει με τίποτα που να θυμίζει τις καλές πράξεις όπως τις έχουμε στο μυαλό μας, μα είναι μια πηγαία προσφορά προς τους αδύναμους. Μας τονίζει πως αν δεν συγχωρούμε δεν έχουμε θέση κοντά Του, και πως όταν νηστεύουμε και προσευχόμαστε να το κάνουμε  χωρίς καμία επίδειξη, μαζεύοντας καρπούς αγάπης για τον ουρανό.

Συνεχίζουμε, την πορεία μαζί Του, στην Ορθοδοξία, και θυμόμαστε ότι η απεικόνιση αγίων είναι μνήμη προσώπων που αγάπησαν τον Κύριο κι όχι αυτοείδωλα και τους πατέρες που στάθηκαν απέναντι στις αιρέσεις. Υψώνει τον σταυρό Του, για να μας θυμήσει πως είναι πλησίον μας, έτοιμος να σηκώσει τα βάρη μας για να ελαφρύνει ο ζυγός για αυτούς που Τον αγαπούν. Μας δείχνει τις αρετές και πως η χάρη τους στεφανώνεται με την μετάνοια και την αγάπη.

 Για να έρθει η ώρα που θα κάνει την θριαμβευτική είσοδο στο πάθος. Όπου μας έχει καθημερινά κοντά Του, όλους εμάς που θέλουμε να είμαστε μαθητές Του, και μας νουθετεί να κάνουμε καλά έργα, να παραμένουμε εργατικοί με τα ταλέντα που μας έδωσε γιατί δεν ξέρουμε την ώρα που θα έρθει να μας επισκεφτεί. Να θυμόμαστε πως όλα μπορούν να ξεπλυθούν με τα πολύτιμα δάκρυα της μετανοίας. Για να φτάσουμε στην κορύφωση του Μυστικού Δείπνου όπου μας προσκαλεί για να πλύνει τα πόδια μας, όπως οφείλουμε να πράττουμε αλλήλους. Μας ζητά να μένουμε πάντα εν προσευχή κοντά Του, μιας κι είμαστε αδύναμοι και μπορεί να ξεχαστούμε και να μας πάρει ο ύπνος ή και να τον αρνηθούμε, όπως ο Πέτρος, φύλαγε Κύριε μη γίνουμε Ιούδες... Να αγαπιόμαστε μεταξύ μας για να είμαστε μαθητές Του, φίλοι Του και αδερφοί Του.

Και από την Μεγάλη Παρασκευή προγευόμαστε, ήδη, την Ανάσταση! Ζώντες και τεθνεώντες μετέχουμε στο ταξίδι του Χριστού στον Άδη.  Θριαμβευτές, με το σώμα Του, στην νίκη του θανάτου, πορευόμαστε στη χαρά της ζωής.

Χωρίς το μήνυμα της Ανάστασης η καθημερινότητα είναι μαγκανοπήγαδο, είτε έχεις οικονομική άνεση, είτε δεν έχεις. Βίος αβίωτος, που περνάει βαρετά, κενά και μονότονα για τους έχοντες,  και αβάσταχτα και οδυνηρά για τους μη έχοντες και δυσκολεμένους. Και μόνο όσοι μετέχουν του μυστηρίου της εκκλησίας, όχι όσοι πάνε στην εκκλησία, αλλά όσοι είναι ερωτευμένοι με τον Χριστό και αφήνονται με εμπιστοσύνη μικρού παιδιού στα χέρια Του, ζουν χαρά ανεκλάλητη, γαλήνη και αγάπη που είναι όλη δική Του και μόνο οι φίλοι Του μπορούν να μετέχουν. Γιατί αυτοί γνωρίζουν ότι  ο Κύριος τους περιμένει για να πάρει τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τις στεναχώριες, τον φόβο και την αγωνία. Δεν έρχεται ως ένας απρόσωπος θεός μα σαν Πατέρας, σαν Αδελφός, σαν πρόσωπο αγαπημένο, που μας αγαπάει και μας φροντίζει για πάντα και στα πάντα και μας προσέχει με στοργή εώς και μετά θάνατον. . . 
Αγαπητικά κρούει την πόρτα της ψυχής μας, διακριτικά, απαλά. Για να μας δώσει το νερό εκείνο, όπως στη Σαμαρείτιδα, που θα μας ξεδιψάσει, τόσο, που όχι μόνο δεν θα διψάσουμε ξανά, μα θα πλημμυρίσουμε από τη πηγή της χαράς Του, τρυφερά αφημένοι στην αγκαλιά Του.

 Έτσι οι άνθρωποι μπορεί να προτίμησαν το σκοτάδι παρά το φως, όμως το φως, για αυτούς που θέλουν να είναι του Κυρίου, βασιλεύει και μένει εις τους αιώνες των αιώνων!

* Πηγή Εκδόσεις Άθως:

http://www.stamoulis.gr/ViewShopProduct.aspx?ProductId=401412

Χριστός Ανέστη!

Oh my, I didn't know what it means to believe
Oh my, I didn't know what it means to believe

But if I hold on tight, is it true?
Would You take care of all that I do?
Oh Lord, I'm getting ready to believe.

Oh my, I didn't know how hard it would be
Oh my, I didn't know how hard it would be

But if I hold on tight, is it true?
Would You take care of all that I do?
Oh Lord, I'm getting ready to believe.

Then we'll be waving hands singing freely
Singing standing tall it's now coming easy
Oh no more looking down honey
Can't you see?
Oh Lord, I'm getting ready to believe

Then we'll be waving hands singing freely
Singing standing tall it's now coming easy
Oh no more looking down honey
Can't you see me?

Oh Lord, I'm getting ready
Oh Lord, I'm getting ready
Oh Lord, I'm getting ready to believe

Η ελπίδα

Άκουσε για την αύξηση των αυτοκτονιών και για την απελπισία που πιάνει τους Έλληνες και τον έπιασε θλίψη.

 Εκεί φτάσαμε λοιπόν; Να απελπίζονται οι άνθρωποι σε αυτό το σημείο που να θέλουν να θέσουν τέλος στη ζωή τους και όχι μόνο να το σκέφτονται σε μια αδύναμη στιγμή αλλά να το πράττουν κι όλας; Μπορώ να καταλάβω τους νεότερους… ως ένα βαθμό … μα μεγάλοι άνθρωποι που έχουν ζήσει κατοχή, εμφύλιο και πείνα πώς είναι δυνατόν να απελπίζονται εώς θανάτου; Μονολογούσε κοιτάζοντας από το παράθυρο του ενώ έπινε το απογευματινό του καφεδάκι.

Η προσοχή του έπεσε στην κουτσουπιά που ήταν ανθισμένη και γαλήνεψε η ψυχή του. Ο ουρανός πίσω ξεχείλιζε χρώματα καθώς ο ήλιος αποχαιρετούσε αυτή την πλευρά του ημισφαιρίου. Το τιτίβισμα του σπουργιτιού ακούστηκε χαρούμενο και πεταρίζοντας ακροπάτησε στο κλαδί, το φορτωμένο από μωβ άνθη. Η ειρήνη που ένοιωσε στην ψυχή του άπλωσε τα πανιά της σε όλο του το κορμί.

Είχε μάθει να ζει με λίγα και να χαίρεται με απλά πράγματα. Δεν άφηνε τον εαυτό του να τον κάνει βορά της το χρήμα και οι απαιτήσεις της καταναλωτικής κοινωνίας. Τον τρόμαζε, τον έσκιαζαν οι ανάγκες που γεννούσε, από το τίποτα, το σύστημα.  Θυμάται τον τρόπο που οι συμπολίτες του μιλούσαν για τα πρέπει, τα καθώς πρέπει, της πολιτισμένης κοινωνίας:

-Μα δεν θα πάτε διακοπές τα Χριστούγεννα; Εμείς θα πάμε στις Μπαχάμες!

Συμπλήρωναν με ιδιαίτερο ξιπασμό, λες και εκεί κρυβόταν το νόημα της ζωής!

-Πήραμε στο παιδί μας καινούργιο αυτοκίνητο και τώρα το βλέπουμε και το καμαρώνουμε!

Μα ποτέ δεν κατάλαβε πως γίνεται ένας γονιός να καμαρώνει για ένα απόκτημα που πήρε στο παιδί του;

-Τι να κάνεις; Το εξοχικό είναι απαραίτητο σήμερα! Μας ταλαιπώρησε χρόνια το χτίσιμο του μα άξιζε τον κόπο!

Και τώρα ποιος πάει εκεί; Σκεφτόταν με θλίψη… τώρα τους ακούς να λένε πως είναι πολύ κουρασμένοι για να πάνε, πολύ μόνοι για να χαρούν!

Οι συνάδελφοι του στο γραφείο έκαναν ότι μπορούσαν για να μη μείνουν πίσω σε αυτόν τον αγώνα τον μάταιο. Έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να κυνηγήσουν το όνειρο της πλούσιας ζωής και δεν κατανοούσαν όποιον δεν τους ακολουθούσε. Με ζήλεια και κρυφό θαυμασμό ένοιωθε πως τον κοιτούσαν.  Που και που πίστευε πως τον υποτιμούσαν. Ήταν οι φορές που όλα τους πήγαιναν καλά κι ένοιωθαν άρχοντες στον μικρόκοσμό τους...

Αυτός πάντα με σκυμμένο το κεφάλι δούλευε αγόγγυστα. Έκλεβε ματιές για να δει έξω από το παράθυρό του τα δέντρα, τον ουρανό, τα σύννεφα, τα πουλιά. Η ψυχή του δεν μπορούσε να μείνει στη γη. Πέταγε ψηλά και χαιρόταν με το παν που φαινόταν όμως λίγο στις καταναλωτικές ορέξεις των συναδέλφων του. Η πίστη του ήταν μεγάλη για πράγματα που δεν βλέπονται μα η καρδιά λαχταρά και μικρά σκιρτήματα της αγάπης την κρατούσαν σε εγρήγορση.

Η πίστη του δεν είχε να κάνει με υποσχέσεις ανθρώπων, με τεχνολογικά επιτεύγματα, με απόκτηση αγαθών. Επένδυε σε αγαθά που του δίνονταν πλουσιοπάροχα, σε αυτόν μα και σε όλους. Όμως ποιος μπορούσε να τα εκτιμήσει;

Χαιρόταν με τα αγαθά που μπορούσε να έχει απ' ότι κέρδιζε με τη δουλειά του μα δεν μπορούσε να του κλέψει την γαλήνη ό, τι δεν αποκτούσε. Τον είχε επισκεφτεί η χαρά και του είχε ανοίξει τα μάτια για να βλέπει τον πραγματικό πλούτο. Έβλεπε τους συναδέλφους του σαν μικρά παιδιά που δοκίμαζαν από το μεθυστικό ποτό της ευμάρειας και ευχόταν να μπορούσαν να γνωρίσουν την πραγματική ζωή.

Η ώρα είχε περάσει και αποφάσισε να κοιτάξει στην τηλεόραση μήπως έχει καμιά ταινία. Συνταξιούχος πια, είχε την άνεση του χρόνου να χαίρεται χωρίς βιάση την καθημερινότητά του. Έψαξε τα κανάλια και όπως έκανε ζάπινγκ κοντοστάθηκε σε κάποια χιουμοριστική σειρά που τον έκανε να κλάψει με την ελαφρομυαλιά που διέκρινε να έχουν οι παρουσιαστές της! Συγκρίνανε την σημερινή κρίση της χώρας  με την τουρκοκρατία! Οι Οθωμανοί, Κύριε Ελέησον! τους σύγκριναν με την Ευρώπη και πως εμείς θα έπρεπε να αντιδράσουμε όπως οι τότε Έλληνες στους κατακτητές! Θυμήθηκε τους κατακτητές που έζησε στα παιδικά του χρόνια και ανατρίχιασε για την ύβρη που κάνουν οι νεοέλληνες σήμερα όταν συγκρίνουν τον εχθρό του τότε με την ξεχειλωμένη δημοκρατία του σήμερα! Ο Θεός να δώσει να μην γνωρίσουν τα παιδιά μας τον πραγματικό κατακτητή, αλλά τον κατακτητή μέσα τους και μόνο, αυτό το υπερφίαλο εγώ που θαρρεί πως όλα τα ξέρει, σκέφτηκε και θόλωσε το βλέμμα του στην μνήμη καταστάσεων που μοιάζουν με κακό εφιάλτη σήμερα.

Μικρό παιδί πήγαινε στο χωράφι με τον πατέρα του και θυμάται ακόμη τα κομμένα κεφάλια διάσπαρτα παντού. Τον τρόμο του πατέρα του μην τύχει και τους πιάσουν γιατί απαγορευόταν να βγεις να καλλιεργήσεις και να ψάξεις για την τροφή σου. Άρχισε να μονολογεί:

Το χωριό μου, το Δοξάτο Δράμας, κάηκε τρεις φορές. Πείνα, ξυλοδαρμοί και σκοτωμοί ζούσαμε καθημερινά. Όσο για την τουρκοκρατία δεν ήταν καλύτερη, ο παππούς μου διηγιόταν δραματικά γεγονότα.

 Έχει ιστορίες να θυμηθεί από τον παππού του και τη γιαγιά του που γλίτωσαν από του χάρου τα δόντια στη Μικρά Ασία…! Ντροπή να λένε σήμερα πως μοιάζει η εποχή μας με εκείνες τις μέρες της ιστορίας! Η ανοησία των ανθρώπων είναι χωρίς όρια!

Έκλεισε την τηλεόραση και αποφασισμένος γύρισε στην πλούσια βιβλιοθήκη του. Δεν άντεχε να καπηλεύονται έτσι την μνήμη των προγόνων του. Ήθελε να θυμηθεί, να ξεδιπλώσει το παρελθόν και να σταθεί με θάρρος απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς αυτής της χώρας, στους κλέφτες της αληθινής ιστορικής μνήμης! 

  

Αγάπη είναι...