Το χωραφάκι μου

Περπάτησα στα σοκάκια της όμορφης πόλης κι ο καθαρός, κρύος αέρας με ζωογόνησε με ξαναγέννησε. Έσπρωξε μακριά τα σύννεφα και άνοιξε ο ορίζοντας. Η μικρή Άννα ξαναγεννήθηκε, οι χαρωπές στιγμές της παιδικής ηλικίας επανήλθαν. Η σύγκριση με την τωρινή Άννα...;

Δεν ξέρω... νομίζω πως δεν είναι πολλές οι αλλαγές, αλλά δεν είναι και λίγες. Παραμένω αδιόρθωτα ρομαντική και ονειροπόλα, αλλά με εμπειρία που με κάνει να είμαι πιο προσγειωμένη, πιο σκεφτική.

Η εμπειρία ζωής είναι μεγάλο προσόν. Είναι σαν να έχεις ένα χωράφι και να το έχεις φροντίσει, να έχεις πάρει ότι σου έδινε η ζωή και κάτι να το έκανες. Τις στεναχώριες υνί για να το σκάψεις, τις λύπες και τα δάκρυα νερό για να το ποτίσεις, τις ματαιότητες και τις δυσκολίες, υπομονή και προσπάθεια και τα λάθη που βοήθησαν να εμφανιστεί η ταπείνωση.

Κι όταν οι δυσκολίες σταματούσαν και ήταν ο καιρός που άνθιζε ο τόπος και γέμιζε καρπούς, χαρά και δοξολογία γέμιζε η ψυχή μου. Καλή η σοδειά, δόξα τω Θεώ!

Κι άλλες φορές πάλι η σοδειά ήταν μικρή και τότε η πενία μεγάλη. Και ίσως αυτό να γινόταν για χρόνια και χρόνια.

Και η γνώση να μην εμφανίζεται και να μην καταλαβαίνω τι δεν πάει καλά. Κι όσα και να έχω διαβάσει ή να έχω ακούσει δεν φτουράνε μπροστά σε αυτό που φέρνει η αποκάλυψη εντός, αυτό που γίνεται δικό σου με την εμπειρία της ζωής. Σημαντικές οι συμβουλές, μα καμιά φορά μου στερούσαν την γνώση, μιας και κρυβόμουν πίσω από έτοιμες λύσεις και ηθικούς κανόνες.

Λες και για να γίνεις χαρούμενος πρέπει να πονέσεις... δεν ξέρω αν αυτό ισχύει για όλους, μα για μένα έγινε σαφές πως ο πόνος με καθάρισε, με βοήθησε να δω. Κι όσο κι αν πόνεσα, δεν μπορώ να μην θεωρήσω ευλογημένες εκείνες τις στιγμές, καθώς και τις επόμενες, έστω και αν τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να έρθουν και άλλες στιγμές οδύνης.

Είμαι σίγουρη πλέον πως μέσα από αυτές τις στιγμές έγινα καλύτερος άνθρωπος. Όχι «ηθικός» κι όχι με την έννοια που έχει αυτή η λέξη όταν μιλάμε για κοινωνικά θέματα. Αλλά καλύτερος άνθρωπος, επειδή γνωρίστηκα καλύτερα με τον εαυτό μου. Καλύτερος επειδή είδα ποια είμαι, τόσο όσο και με αγάπησα και αγάπησα περισσότερο και τους άλλους. Μαλάκωσε η ψυχή μου, ησύχασε ο νους μου.

Και τώρα που κάθομαι και τα γράφω αυτά, χαίρομαι ακόμη περισσότερο, γιατί θυμήθηκα πως από πολύ μικρή είχα την αγωνία να βρω αυτή την ησυχία, να βρω τη γαλήνη και να με γνωρίσω... και τώρα βλέπω με χαρά, πως το παιδικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα. 

Δεν νομίζω πως μπορεί ο άνθρωπος να δοκιμάσει μεγαλύτερη, βαθύτερη χαρά από αυτό το συναίσθημα.

Μικρές ανάσες

Μα πώς απλώνεται έτσι απαλά, μαλακά η θλίψη μέσα μου. Αθόρυβα τρυπώνει.

Και ξεσκεπάζει όλες τις μνήμες μου για πρόσωπα και καταστάσεις που χάθηκαν από τη ζωή μου.  Εδώ στέκεται και ο χαμένος χρόνος κι ας λέμε πως τίποτα δεν πάει χαμένο, πάντα κάτι χάνεται. Ένα πέρασμα στην αιωνιότητα οι ζωές μας. Μικρές ανάσες στεναγμού ή ανακούφισης.

Και πάντα το σήμερα σημαντικότερο από όλες τις ημέρες.

Η οικειότητα και η τρυφερότητα στις σχέσεις, οι καλύτερες στιγμές.

Οι μικρές, απλές, καθημερινές χαρές με αγαπημένα πρόσωπα η νίκη του θανάτου.

Και έτσι η ζωή αγκάλιασε τη θλίψη κι αυτή ημέρωσε κι έγινε κομμάτι της...

Μια διαφήμιση

με Χριστουγεννιάτικο μήνυμα!...

Νυχτερινές ώρες

Νύχτωσε. Σταμάτησε ο θόρυβος της ημέρας.

Ξαπλώνω και εκεί στα ήσυχα και στα ζεστά σκέφτομαι... 
Οι σκέψεις περνούν αργά, η μνήμη επαναφέρει τις μικρές και μεγάλες στιγμές μου που έζησα από το πρωί ως τα τώρα. 
Αλλού πίκρες, αλλού λάθος κουβέντες.

Άλλοτε και χαρές και καρδιοχτύπια, αγωνίες ή και ειρηνικές στιγμές που μου έδωσαν απλοχωριά και γαλήνη.

Δόξα τω Θεώ! με ακούω να λέω αβίαστα.

Χαμογελώ και μαλακώνει η ψυχή μου. 

Και μετά συνεχίζω: Κύριε βοήθησέ με, δώσε μου τη δύναμη να συνεχίσω...

Άλλες φορές πάλι δεν χορταίνω να λέω: Δόξα τω Θεώ!

Κι έτσι, γλυκά, με παίρνει ο ύπνος.

Με το όνομα Του στο στόμα μου.

Καλό μήνα

Σηκώθηκα και σήμερα και αφού ετοίμασα τον καφέ μου, έκατσα στα ζεστά μου και άρχισα να τον απολαμβάνω γουλιά γουλιά!

Ο χειμώνας φέτος είναι πολύ μαλακός με βροχές, αλλά και αρκετές ηλιόλουστες ημέρες.

Ανησυχίες, φόβοι, ελλείψεις, δυσκολίες μετριάζουν και ανατέλλει η χαρά.

Μια άλογη χαρά που με προσμένει για να ζήσω το τώρα. Μα το μυαλό μου επιμένει να μου θυμίζει το αβέβαιο και να με φοβίζει... Θυμάμαι τότε το Λόγο του Χριστού:  "... μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει αὑτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς..." και αμέσως επιστρέφω στο παρόν.

Το βάρος μικραίνει και ξανά ανασαίνω βαθιά. Νοιώθω μικρή, ασήμαντη στην αγκαλιά Του, σαν παιδί.

Ο Λόγος Του με συνεφέρνει, μου δίνει απαντήσεις, μου μαλακώνει την ψυχή, μου μικραίνει το βάρος, μου μικραίνει την ματαιοδοξία και δίνει νόημα στη ζωή μου!

Πάντα δίπλα μου, κοντά μου, φίλος μου και αδερφός μου, ο Πατέρας που με φροντίζει και με διαπαιδαγωγεί!