Φως ιλαρόν

Νίκος Αμοριανός – Σταύρος Ζαλμάς

… διό, ο κόσμος Σε δοξάζει!

Ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας

Φώτης Κόντογλου - Ἀπὸ τὴν Συλλογή "Μυστικὰ ἄνθη"

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος. Θέλει νὰ ἀπολαύσει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάσει ὅλα. Καὶ γι᾿ αὐτὸ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως, φτάσει σὲ μία κατάσταση, ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλὰ, ἔστω καὶ κι ἂν μπορεῖ νὰ τὰ ἀποκτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι εὐτυχισμένος.

Οἱ ἄνθρωποι δὲν βρίσκουν πουθενὰ εὐτυχία, γιατὶ ἐπιχειροῦν νὰ ζήσουν χωρὶς τὸν ἑαυτό τους. Ἀλλὰ ὅποιος χάσει τὸν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τὴν εὐτυχία. Εὐτυχία δὲν εἶναι τὸ ζάλισμα, ποὺ δίνουν οἱ πολυμέριμνες ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀλλὰ ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σιωπηλὴ ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς.

Γι᾿ αὐτὸ εἶπε ὁ Χριστός: «Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως: οὐδὲ ἐροῦσιν, ἰδοὺ ὧδε ἢ ἰδοὺ ἐκεῖ. Ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστι».

Ξέρω καλά, τί εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦνε οἱ λεγόμενοι κοσμικοὶ ἄνθρωποι. Οἱ ἄνθρωποι, δηλαδή, ποὺ διασκεδάζουνε, ποὺ ταξιδεύουνε, ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ λογῆς-λογῆς θεάματα, μὲ ἀσημαντολογίες, μὲ σκάνδαλα, μὲ τὶς διάφορες ματαιότητες.

Ὅλα αὐτά, ἀπὸ μακριὰ φαντάζουνε γιὰ κάποιο πρᾶγμα σπουδαῖο καὶ ζηλευτό! Ἀπὸ κοντά ὅμως, ἀπορεῖς γιὰ τὴ φτώχεια ποὺ ἔχουνε, καὶ τὸ πόσο κούφιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ αὐτὰ τὰ γιατροσόφια τῆς εὐτυχίας.

Βλέπεις δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ κάνουνε τὸν εὐτυχισμένο! Κατάδικους, ποὺ κάνουνε τὸν ἐλεύθερο! Ἄδειοι ἀπὸ κάθε οὐσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη ἡ ψυχή τους! Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀνύπαρκτη καὶ ἡ «εὐτυχία» τους! Τελείως ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνει ψωμί, σὰν δὲν ὑπάρχει προζύμι; Καὶ πῶς νὰ μὴν εἶναι ὅλα ἄνοστα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἁλάτι;

Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νὰ μείνεις μοναχὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου! Μὴν καταγίνεσαι ὁλοένα μὲ χίλια πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ξεχάσεις! Γιατὶ ὅποιος ἔχασε τὸν ἑαυτό του, κάθεται μὲ ἴσκιους καὶ μὲ φαντάσματα μέσα στὴν ἔρημo του θανάτου.

Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, περισσότερο ἀπὸ τὶς πεθαμένες σοφίες τῶν ἀνθρώπων. Περισσότερο ἀπὸ κάθε τιμὴ καὶ δόξα ἐτούτου τοῦ κόσμου. Καὶ μοναχὰ τότε, θὰ χαίρεσαι σὲ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς σου.

Κανένας δρόμος δὲν βγάζει στὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, παρὰ μόνο ὁ Χριστός, ποὺ σὲ καλεῖ πονετικὰ καὶ ποὺ σοῦ λέγει «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός».

Συμπαράσταση

Άντε σύρε να παίξεις και πάρε και τον αδερφό σου.

Τρέχα, τρέχα στην αλάνα των παιδικών χρόνων.

Το κυνηγητό έχει ήδη ανεβάσει τη διάθεση στην πιτσιρικοπαρέα.

Η χαρά στο απόγειο και τότε σε μια στιγμή, σκοντάφτει η χαρά σε μια σκουριασμένη πρόκα...

Κι ήρθαν οι μεγάλοι να βρουν τον ένοχο και έκαναν πως τον βρήκαν.

Μεγάλωσαν τα μάτια από την προσπάθεια να χωρέσουν το παράδοξο, που άρχισε να κόβει βόλτες γύρω σου.

Τέντωσαν τα αυτιά για να καταλάβεις, μα μάταιος ο κόπος.

Και τέλος, κατάλαβες πως η συμπαράσταση, γέννημα θρέμμα της αγάπης, το μόνο που σου είχε απομείνει, ήταν αυτό που θα άνοιγε τον ορίζοντα της ψυχής σου.

Ο δρόμος, για να νικήσεις το παράλογο της ζωής...

Ιριδισμοί

Νερά κατεβάζει ο ουρανός, με δύναμη ορμητική. Χτυπούν το χώμα δυνατά.
Είχε πεθυμήσει η γης το σμίξιμό τους, ονειρευόταν το σφιχταγκαλιασμένο τους ταγκό, μα τώρα αυτό είναι κάτι άλλο, κάτι που έχει πάθος περισσό.

Αγάπη, μαζί και μίσος.

Το υπομένει χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, να κάνει κάτι, να απαλλαγεί...

Ποτίστηκε η γης και ό,τι άλλο την συντροφεύει στην αιώνια πορεία της.

Γιόμισαν οι στέρνες, τα ρυάκια, τα ποτάμια, οι λίμνες ως και αυτή, η παντοτινή σύντροφος της, η θάλασσα, που φούσκωσε τόσο πολύ, ώστε λίγο έλειψε να χάσει το άλας της...

Μα πρόλαβε και ψήλωσε τόσο, που άγγιξε τον ουρανό και τότε άνοιξε μια γέφυρα χρωμάτων, που έφερε την πολυπόθητη αρμονία.