Νικητής ο χαμένος

Ένα κομμάτι γης, πολύ-πολύ μικρό, ίσα με το μπόι μου, ένας παράδεισος ανθεί.

Εκεί η πολυπόθητη ειρήνη, εκεί κι ο σπόρος της αγάπης, ολάκερος ο κόσμος εκεί.

Θα τον βρεις πίσω από τα οχυρά του φόβου, της καχυποψίας, της ανασφάλειας.

Μοιάζουν μεγάλα και απροσπέλαστα.

Έχουν το μυστικό της αυταπάτης, του ψεύδους και τη δύναμη να τα χρησιμοποιούν.

Να παρουσιάζουν κάθε καλό σαν κακό, να κλείνουν τα μάτια στην αγάπη, στη φιλία. Να δικαιολογούν κάθε μου αδικία, αλλά όλα τα λάθη των φίλων να μου τα υποδεικνύουν.

Μεγάλη η προσπάθεια για να μην τα προσπεράσω, για να μη φτάσω στην ομορφιά, στη γαλήνη.

Νικητής ο χαμένος.

Ανησυχίες

Είναι νύχτα και ξυπνάς αλαφιασμένος.

- Τι μου συμβαίνει; Γιατί νοιώθω άγχος; Τι με βασανίζει;

Ή είναι μέρα και ξαφνικά μια ταραχή σε βγάζει από την ήσυχη πορεία της καθημερινότητας.

Τότε, έστω και στιγμιαία, αρχίζει η προσπάθεια κατανόησης, η προσπάθεια να πω στον εαυτό μου τι μου συμβαίνει. Έρχονται σκέψεις που θεωρούμε πως μας αντιπροσωπεύουν, μας βοηθούν να δώσουμε ένα όνομα σε αυτό που μας σπρώχνει, που μας πιέζει σε δωμάτια που δεν βλέπουμε, δεν καταλαβαίνουμε.

Μας αγχώνει, όμως, ακόμη περισσότερο η γνώμη μας, το πως ονομάζουμε αυτό που μας συμβαίνει.

Κι ίσως το συζητήσουμε και με άλλους. Η αγωνία μας να το τακτοποιήσουμε, η ανάγκη μας να ξαναγυρίσουμε στους συνηθισμένους μας ρυθμούς, μας πιέζει.  Θέλουμε να το καταλάβουμε κι αν δεν τα καταφέρουμε να το απωθήσουμε στα τρίσβαθα της ψυχής μας, και νομίζουμε πως συνεχίζουμε να ζούμε "ήσυχα".

Τις στιγμές αυτές, που ο εαυτός μας απαιτεί την προσοχή μας, την κατανόησή μας, την αγάπη μας είναι και οι πιο σημαντικές, οι πιο σπουδαίες στη ζωή μας.

Απαραίτητο να κατανοήσουμε αυτό που μας συμβαίνει με υπομονή και κριτήριο αλάνθαστο την εσωτερική γαλήνη κι όχι το γρήγορο ξεπέρασμα των όποιων ανησυχιών μας.

Απαραίτητη η ειλικρίνεια, η αποδοχή και η συγχώρεση και πάνω από όλα η αγάπη, όχι μόνο από εμάς για εμάς, αλλά και από έξω μας, από κάποιον που εκτιμούμε, αγαπάμε και μας αγαπά.

Αναγέννηση

Γεμίζει με ουρανό η αγκαλιά και τα αστέρια στολίζουν τα μαλλιά σου.

Η εκκωφαντικά σιωπηλή γαλήνη, πλημμυρίζει την καρδιά με πρωτόγνωρα συναισθήματα.

Και τότε έρχονται οι μνήμες και σε ντύνουν με τις παιδικές τις φορεσιές. Δεν θες και πολύ για να ορμήσεις τρέχοντας στις αλάνες των παιδικών σου χρόνων.

Η αθωότητα τραμπαλίζεται στο παιχνίδι της ισορροπίας και η παιδική ανεμελιά τιτιβίζει με πολύχρωμες, χαρούμενες φωνές.

Aκούς;

Ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της ζωής!