Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο

σπάρτο και πιπερόριζα

με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων

ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα

τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια

στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,

κνίσες, τσουγκρίσματα

και Χριστός Ανέστη

με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου !..

Οδυσσέας Ελύτης
Από το Άξιον Εστί

 

Ο Κήπος του Προφήτη

Μου έστειλε ο φίλος Θόδωρος το παρακάτω:

Ο μεγάλος Λιβανέζος ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) μεταξύ των αριστουργημάτων που έγραψε, είναι και το έργο του "Ο Κήπος του Προφήτη".

Το ποίημα εκδόθηκε το 1923 αλλά λες και προφήτευε για την Ελλάδα του σήμερα!

 Ιδού ένα απόσπασμα:

 Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα  που δεν το ύφανε.

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί

και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο,

μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

Άνθη στις ρωγμές της Ευρώπης

Η οικονομική κρίση στην Ευρώπη δείχνει, ολοένα και πιο καθαρά, τα ραγισμένα πολιτικά και ηθικά θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ότι η Ένωση, σαν μια μορφή ομοσπονδίας, πορευόταν όλο και πιο επίμονα σε οικονομική τροχιά και μάλιστα σε ράγες νεοφιλελεύθερες, ήταν φανερό στους ψύχραιμους παρατηρητές από τον καιρό της συνθήκης του Μάαστριχτ και, αργότερα, της Λισσαβώνας. Η νομισματική και εμπορική ολοκλήρωση διευκόλυνε τις κινήσεις κεφαλαίων και εμπορευμάτων, αλλά το πηγαίο ερώτημα είναι ποιος ακριβώς ωφελήθηκε και πώς αυτή η ολοκλήρωση αποτελεί φυσική συνέχεια της ιδρυτικής φιλοδοξίας για την Ενωμένη Ευρώπη. Δέκα χρόνια μετά την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, και βλέποντας την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση από την πλευρά της χειμαζόμενης Μεσογείου, δικαιούμαστε να διατυπώσουμε μερικές εκτιμήσεις.

 Να θυμηθούμε, κατ' αρχάς, ότι η Ενωμένη Ευρώπη συνελήφθη ως πολιτικό σχέδιο για αποτροπή ενός τρίτου γενικευμένου πολέμου, όπως οι δύο προηγούμενοι του 20ού αιώνα, που αφάνισαν λαούς και κράτη. Δέσμευση για ειρήνη, λοιπόν. Και δέσμευση για ευημερία, επίσης. Το κράτος πρόνοιας προσφέρθηκε αυτονοήτως στους αποδεκατισμένους λαούς, που εκλήθησαν να ανοικοδομήσουν τις χώρες τους από τις στάχτες του πολέμου. Η Eνωμένη Ευρώπη οικοδομήθηκε πάνω σε αυτό το αδιαμφισβήτητο κοινωνικό συμβόλαιο. Τι άλλαξε τα τελευταία είκοσι χρόνια, ιδίως την τελευταία δεκαετία του ευρώ; Πολύ αδρά: μια μείζων γεωπολιτική ανακατάταξη, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το 1989· και το ακολούθημά της, η ιδεολογική κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, η θρησκευτική πίστη στον ορθολογισμό και στο αλάνθαστο των αυτορρυθμιζόμενων αγορών.

Η ενιαία Γερμανία και η βιομηχανία της ήταν οι πρώτοι ωφελημένοι. Η Ευρωζώνη λειτούργησε σαν τεράστια εσωτερική αγορά για τα γερμανικά προϊόντα, εξουδετερώνοντας τον ανταγωνισμό. Η ενιαία μεγάλη Γερμανία εκμεταλλεύτηκε την αναβαθμισμένη πολιτική ισχύ της και το γεγονός ότι τροφοδοτούσε τα κοινοτικά ταμεία, για να διεκδικήσει και να λάβει πολλαπλάσια οφέλη. Και δεν πουλούσε μόνο Πόρσε Καγιέν και Μερτσέντες στις πλούσιες ελίτ των περιφερειακών χωρών του ευρώ. Τα πλεονάσματά της είναι τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου, αυτό έιναι ήδη γνωστό. Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, η γερμανική κυριαρχία επεκτάθηκε σε όλη τη δημόσια σφαίρα: δεν υπάρχει μείζον έργο υποδομής, δεν υπάρχει μεγάλη κρατική προμήθεια, που να μην προέρχεται από τη Γερμανία. Στο μετρό και το αεροδρόμιο της Αθήνας, στις τηλεπικοινωνίες, στην ενέργεια, στις συγκοινωνίες, στα οπλικά συστήματα, στον νοσοκομειακό εξοπλισμό, παντού υπάρχει σφραγίδα made in Germany και γερμανικό κέρδος. Και διογκωμένη διαφθορά, με χρηματισμό κρατικών λειτουργών και κομμάτων προερχόμενο από τη Γερμανία.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, και με την πρόθυμη συνδρομή ανίκανων ή ιδιοτελών εγχώριων ελίτ, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση για την Ελλάδα σήμαινε δορυφοροποίηση και αποδυνάμωσή της· πολύ περισσότερο που οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις, βάσει συμβατικών υποχρεώσεων έναντι της Ε.Ε., οι οποίες δεν έγιναν όταν και όπως έπρεπε, οδήγησαν σε αποβιομηχάνιση και απίσχνανση του πρωτογενούς τομέα και μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο mall με δανεικό χρήμα, φθηνό για τις τράπεζες αλλά ολέθριο εντέλει για τον πληθυσμό και το κράτος.

Ο ευρωπαϊσμός προβλήθηκε και επιβλήθηκε ως κυρίαρχη ιδεολογία στη μεταδικτατορική Ελλάδα, ιδεολογία που εγγυάτο την ειρήνη, την ασφάλεια, τη δημοκρατία και την ευημερία. Και έναν φιλελεύθερο προσανατολισμό προς Δυσμάς. Ολοι συμφωνούσαν, πλην του ΚΚΕ. Και ήταν φυσικό, διότι ιστορικά, πολιτιστικά, πνευματικά και ψυχικά, οι Νεοέλληνες με το κράτος τους πορεύτηκαν εντός της Ευρώπης. Η οικονομική κρίση, όμως, έρχεται να αναδείξει τώρα τις ραγισματιές στο ιστορικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ρωγμές στις ηθικές και πολιτικές προϋποθέσεις της συνομοσπονδίας κυρίαρχων κρατών, όπως αυτή συνομολογήθηκε στον μεταπόλεμο και διήρκεσε σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ δεν μπορούν σήμερα να εγγυηθούν ούτε την εθνική κυριαρχία, ούτε τη δημοκρατία, ούτε την ευημερία· ενδεχομένως ούτε την ασφάλεια και την ειρήνη, εφόσον αυτές απειληθούν σε περιφερειακό επίπεδο. Οι πληθυσμοί στις χώρες PIGS του Μνημονίου, με προεξάρχοντα τον ελληνικό, βιώνουν την κρίση σαν άδικο πόλεμο, και σαν προδοσία της ευρωπαϊκής υπόσχεσης για ευημερία. Η ευρωπαϊκή πίστη αμφισβητείται, ραγίζει στα θεμέλια. Και από τις ρωγμές της ιστορίας δεν φυτρώνουν άνθη ευλαβείας και καταλλαγής, φυτρώνουν άνθη του κακού, άνθη εθνοτικού μίσους, καχυποψίας, άνθη απόγνωσης και οργής.

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Το Γεροντικό Του Αγίου Όρους

 Πρόσφατα διάβασα, από τις εκδόσεις Άθως, Το Γεροντικό Του Αγίου Όρους.

  Ένα οδοιπορικό στο Άγιο Όρος, με μια σύντομη, στην αρχή, αναφορά των αγίων που το τίμησαν με την παρουσία τους και την περιγραφή ενός συστήματος διοίκησης του, άριστο, και σίγουρα διδακτικό για το πως μπορεί να λειτουργεί αρμονικά μια κοινότητα.

Οι αποκαλυπτικές  περιγραφές  υπερφυσικών γεγονότων  αναδύονται μέσα από τις σελίδες του σαν θυμίαμα. Ένα απαραίτητο ανάγνωσμα, ειδικά σε μια εποχή που το  μεταφυσικό πήρε τη θέση του υπερφυσικού και η ζωή μας γέμισε με φοβίες, προκαταλήψεις και σημάδια ερμηνευμένα από έναν άγνωστο θεό.

  Ευωδιάζει από πνευματικά παραδείγματα ταπείνωσης κι υπακοής. Και μη μου πείτε τι σχέση έχουν οι άνθρωποι εκτός μοναστηριού με αυτές τις αρετές. Αν, έστω, λίγο, προσπαθούσαμε να τις καλλιεργήσουμε νομίζω πως ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος. Η γεύση, που παίρνει κανείς από τις διηγήσεις, είναι παραδεισένια και μας θυμίζει πως υπάρχουν ακόμη αξίες κι αγάπες πέρα των καθημερινών μας ασχολιών. 

  Αν αφεθείς να σε ταξιδέψουν σε μια άλλη διάσταση, σε μια άλλη πραγματικότητα, θα βρεθείς στο δρόμο της ειρήνης με τον εαυτό σου και με τους άλλους ανθρώπους κι ίσως μέσα από αυτή την πορεία ανακαλύψεις και τον αληθινό Θεό. Το βλέμμα καθαρίζει και με παιδική ματιά ξαναβλέπει κανείς τον κόσμο, μέσα από ένα άλλο, πλέον, πρίσμα, ξαναγεννημένος.

Ο αγρός των λέξεων

Όπως η μέλισσα γύρω απὸ ένα άγριο
λουλούδι, όμοια κ᾿ εγώ. Τριγυρίζω
διαρκώς γύρω απ᾿ τη λέξη.

Ευχαριστώ τις μακριὲς σειρὲς
των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή,
την τεμαχίσαν σε κρίκους, την κάμαν
νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως
το χρυσάφι οι μεταλλουργοὶ κ᾿ έγινε
Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια
κι άλλα κοσμήματα.

Με το νήμα
των λέξεων, αυτὸν το χρυσὸ
του χρυσού, που βγαίνει απ᾿ τα βάθη
της καρδιάς μου, συνδέομαι· συμμετέχω
στον κόσμο.
Σκεφτείτε:
Είπα και έγραψα, «Αγαπώ».

Του Νικηφόρου Βρεττάκου

Γιατί ζω;

Γιατί ζω; ποιό είναι το νόημα και τί θέλω εγώ να κάνω στη ζωή μου;
 Θέλω να τη ζήσω όσο πιο πραγματικά, πιο αληθινά μπορώ!

Έρχεται η απάντηση αμέσως στο μυαλό μου.Όμως τί εννοώ, όταν λέω, πραγματικά;

Όσο γίνεται να νοιώθω πληρότητα, η ζωή μου να μη φεύγει χωρίς να της δίνω τη σημασία που της αξίζει.

  Μπορεί να δουλεύω σε μια θέση που η σημασία της, η ουσία της να πω καλύτερα, με βαλτώνει. Να μη μου αρέσει αυτό που κάνω και να το θεωρώ άνευ σημασίας, άνευ αξίας.

   Ονειρεύομαι μα και προσπαθώ να χαράξω νέους δρόμους εκεί που πιστεύω πως έχω ταλέντο. Όμως έχω τις δυνάμεις; έχω αληθινά προετοιμαστεί για κάτι άλλο; Ή μήπως θέλω απλώς να τρέξω μακριά από την χωρίς νόημα δουλειά, ζωή;

  Μήπως εν τέλει θα έπρεπε να μείνω σε αυτά που ήδη είμαι, δουλεύοντας όσο μπορώ τα ταλέντα μου, με αγωνία καρδιάς, και πολύ-πολύ δουλειά σε ότι αγαπώ, ώσπου να μου εμφανιστεί το επόμενο βήμα ή ακόμη και κάποια άλλη εργασία; Κι ακόμη όμως, αν δεν εμφανιστεί κάτι άλλο, ίσως καταφέρω να αναπτύξω έναν πιο υγιή τρόπο να ζω την ημέρα μου και καλούμαι να βρω τον τρόπο που θα το κάνω. Να αποφασίσω αν θέλω να ζήσω ή να παραιτηθώ σε μια πορεία που θα σέρνομαι.

  Η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα ταξίδι που καλούμαι να βρω τον τρόπο που θα το κάνω. Να αποφασίσω αν θέλω να ζήσω ή να παραιτηθώ σε μια πορεία που θα σέρνομαι.

     Αυτοαναιρούμαι, αμφισβητώ αυτό που κάνω και έτσι δεν προχωρώ, μα μόνο στέκομαι ακίνητη, αιωρούμενη στο κενό. Καιρός είναι να πάψω να αμφιταλαντεύομαι και να κοιτάξω στο εδώ και τώρα, δουλεύοντας και προσπαθώντας όλο και πιο πολύ.

  Και μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι η αυτοαναίρεση, μα, η τεμπελιά μου. Μου βάζει συνεχώς έναν ωχαδερφισμό στο μυαλό μου, και μια ισοπεδωτική λογική που γίνεται το μεγαλύτερο πρόσκομμά μου για να μην κάνω πράγματα.

  Θέλει πολύ δουλειά και πείσμα για να ζήσω ευχαριστιακά.  Δεν είναι μια στάση που περιμένω, αραγμένη, τη χαρά ή που εφησυχάζω με ό, τι έχω. Μα είναι μια κατάσταση  που θέλει ψυχή και τσαγανό. Πείσμα και επιμονή μεγάλη για να μπορώ να στρώνω τον εαυτό μου κάτω και να δουλεύω με το πνεύμα μου κόντρα στα ένστικτα και στις συνήθειες που δε με αφήνουν να δω ψηλά. 

  Προσπάθεια λοιπόν κι όχι ονειροβασίες. Πάλη με την τεμπέλικη φύση μου που φλερτάρει ασύστολα με την αχαριστία σε μιαν ανεξέλεγκτη φαντασία. Σειρήνες που με αιθέριες φωνές προσπαθούν να με τραβήξουν σε ένα δρόμο μακριά από το νόημα και τη χαρά της ζωής.

Το ταξίδι της ζωής

Ταξιδεύω, μαθαίνω νέους τόπους, ανακαλύπτω νέα μέρη. Ένα ταξίδι η ζωή μου δεμένη γερά στο κατάρτι της ανάγκης για συμφιλίωση με τον άγνωστο εαυτό μου.  Με ενδιαφέρον για το νέο και αγωνία για το οικείο που απομακρύνεται. Πάλη τιτάνων παγιδεύει την προσοχή μου και ζητάει το δίκιο του κόσμου τούτου. Μα η αλήθεια βρίσκεται αλλού, στην ειρήνη και στην αγάπη. Αυτός είναι ο προορισμός του ταξιδιού μου. Η γνώση του εαυτού μου που με πάει μακριά, μου ανοίγει νέους ορίζοντες και μου δίνει ελπίδα για την επόμενη μέρα.

Μια σπουδαία ομιλία

Το έθνος μου

     Βλέπω το έθνος μου να ταξιδεύει στο χρόνο ακυβέρνητο. Ιστορικές μνήμες πλημμυρίζουν και πονούν τη ψυχή μου. Οι αγωνίες των προγόνων σβήνουν σα γράμματα στην άμμο από το κύμα του μοντερνισμού.

  Αναζητώ μες την ψυχή μου τις εικόνες από το χθες. Αναδιπλώνω τις μνήμες από τις γυάλινες προθήκες, κτερίσματα ενός έθνους σε τάφους ξεχασμένους από τα παιδιά του.

  Το αίμα της καρδιάς μου κινεί τον λογισμό μου και με άρμα το όνειρο ταξιδεύει στον πολιτισμό του έθνους μου. Τα μνημεία αρχίζουν να ζωντανεύουν ψάχνοντας να βρω τη συνέχεια και τον δικό μου λόγο ύπαρξης.

  Άνθρωποι σαν και μένα παίρνουν την θέση τους πίσω από την ασπίδα και καβαλώντας το άλογο τους τρέχουν στη μάχη. Φωνές ακούγονται και διαπεραστικοί ήχοι από κοντάρια και σπαθιά που διεκδικούν έναν καλύτερο τρόπο ζωής.

  Ο χρόνος μετριέται με μάχες για την προστασία του έθνους - φυλής. Οι άνθρωποι μια συνεχής ροή αίματος στο φτερό της ιστορίας. Τόση λεβεντιά να την καταπίνει ο αχόρταγος Άδης και να τελειώνει η ανθρώπινη ζωή χωρίς καμιά ελπίδα.

· Μίλα παππού, πες μας ιστορίες για τη λεβεντιά, για το μεγαλείο του πνεύματος που η αγωνία σμίλευσε τον ήλιο μέσα στο μάρμαρο. Τον βαθύ πόνο της μοναξιάς που δεν μπορούσε να φιλιώσει με τους θεούς. Την αναζήτηση που έγινε φίλη με την σοφία ψηλαφώντας την υποψία ενός άγνωστου θεού...

  Και η αγωνία συναντήθηκε με τον άγνωστο θεό, ήρθε κι έγινε φίλος μας κι αδερφός μας. Μας αγάπησε μέχρι θανάτου και μας έφερε ένα νέο τρόπο ζωής. Ήρθε για να μας οδηγήσει σε άλλα πεδία μαχών πιο προσωπικά, πιο αληθινά. Κι άρχισε η ζωή να έχει νόημα.

  Όλοι οι διψασμένοι της γης ήπιαν από το νερό της Ζωής και άνθισαν. Έγιναν το προζύμι που έφερε την αλλαγή. Μια νέα ελευθερία άνοιξε τα φτερά της σαν στοργική μάνα και μετέφερε τα παιδιά της σε μια νέα γη.

  Το αίμα συνέχισε να ποτίζει την γη. Αυτοί που ποθούσαν το φως έκαναν ύμνο τον πόνο τους και άνοιγαν μονοπάτια για να διαβούν οι ανήμποροι κι οι απροστάτευτοι.

  Σαν κάποτε σταμάτησαν οι πόλεμοι ξεμείναμε σα φοβισμένα παιδιά. Αρνηθήκαμε σαν από ανασφάλεια, σαν από ντροπή τους γονείς μας και μιμηθήκαμε τους προστάτες μας που έσπευσαν να μας διδάξουν τους τρόπους τους και τις φορεσιές τους. Πιθηκίσαμε αυτό που δεν είμαστε.

  Απομακρυνθήκαμε από την σοφία παύοντας να ελπίζουμε, να συγχωρούμε, να αγαπάμε, να ζούμε. Δίχως ταυτότητα αρχίσαμε να τρέχουμε προς άγνωστη κατεύθυνση.

· Μίλα πατέρα για την πραγματική αξία του ανθρώπου, για την Αλήθεια και την όντως Ζωή. Για την ομορφιά της απλότητας των ανθρώπων που αγαπούσαν τη σοφία και η ταπείνωση τους ευωδίαζε αγιοσύνη. Πες μας για το μεράκι, το φιλότιμο που δημιουργούσε πολιτισμό και την μεγάλη αγκαλιά που χώραγε όλους τους λαούς χωρίς να φοβάται. Που μπορούσε να δώσει και να πάρει χωρίς να κινδυνεύει να χαθεί...

  Ο δρόμος της ιστορίας του έθνους μου, ένα δύσβατο μονοπάτι μνήμης, απάτητο. Ο ήλιος έριξε τις αχτίδες του στα χέρια μου και τα υλικά της ιστορίας  άρχισαν να ζωντανεύουν. Ο πόνος πήρε σχήμα και δημιούργησε αντικείμενα μνήμης που φωτίζουν το παρελθόν και ανοίγουν με το ξεχορτάριασμα στη δημοσιά του έθνους μου, το δρόμο για το μέλλον .

Από το ατομικό στο συλλογικό συμφέρον

  Η ζωή μας έχει γίνει έρμαιο μιας φοβίας. Το ότι θα χάσουμε τα πάντα. Το ότι θα χάσουμε την δουλειά, τη δυνατότητα να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, να συντηρούμε ένα σπίτι για να στεγάσουμε τα κεφάλια μας.

  Φύγαμε από το ότι χαλάνε οι συνήθειες μου και φτάσαμε στο σενάριο πως θα χάσω το επίπεδο που μου θυμίζει πως ζω πάνω στη γη με μια σχετική αξιοπρέπεια.

  Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως δεν μας μένουν και πολλά για να νοιώσουμε ισορροπημένοι. Σίγουρα δεν πιάνονται αυτά που έχουμε, με την έννοια του χειροπιαστού, με υλικό τρόπο, μα έχουμε τις ανθρώπινες αξίες. Η έννοια της αγάπης που κρατάει κάθε άνθρωπο όρθιο και του δίνει τη δύναμη της ελπίδας και της πίστης προς τη ζωή. Η εμπιστοσύνη στη ζωή, η εμπιστοσύνη στη διαφορετικότητα του άλλου, του αδερφού, του παιδιού μας, του συζύγου μας ή του φίλου . Η προτεραιότητα και ο σεβασμός μας στις αξίες μας βοηθά να στεκόμαστε όρθιοι και να μπορούμε να κοιτάμε ψηλά. Κάθε μηδενισμός και αγανάκτηση που είναι τυφλή μας γυρνάει πίσω σε χρόνια μαύρα που κανείς δε θα ήθελε να ξαναυπάρξουν.

  Πιστεύω ότι λειτουργούν οι αξίες και ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. Πως δεν θα χαθώ όσο συνεχίζω να αγαπώ και να ορθώνω το ανάστημα κόντρα σε κάθε λαϊκισμό και διασυρμό. Πως δεν μπορεί να έχουν ισοπεδωθεί όλα ξεκινώντας από τη δική μου στάση που δεν την αφήνω να πέσει στη λάσπη αλλά και στον κάθε αναγνώστη που το διαβάζει κι αναγνωρίζει τις αξίες που φέρει στα δικά του πιστεύω.

  Οι πολιτικοί μας αποδεικνύονται έρμαια μιας ατομικής δράσης που σίγουρα θα ρίξει στα τάρταρα τη χώρα μας. Αν δε λειτουργήσει σε συλλογική βάση, η χώρα μας θα περάσει από πολύ δύσκολες καταστάσεις. Όλοι μας είμαστε παιδιά αυτής της ατομικής πορείας και της στάσης μας προς τα ατομικά μας συμφέροντα σε αρκετό βαθμό για να καταλάβουμε λίγο – πολύ το αδιέξοδο ενός τέτοιου δρόμου.

  Επείγει η αλλαγή της στάσης μας προς κάτι που να μη κλείνει εμάς και το προσωπικό μας συμφέρον γιατί τότε μοιάζει με πύργο της Βαβέλ. Η συνεννόηση είναι το κλειδί μιας ομαλής μετάβασης προς μια κοινωνία που θα μπορεί να επιβιώσει και να βγει από τη τραγική δυσκολία στην οποία βρίσκεται.