Η άνοιξη έχει ξεκινήσει και τα φαινομενικά ξερά κλαδιά των δέντρων έχουν ήδη μπουμπουκιάσει. Η πλάση εργάζεται άοκνα ολοχρονίς για να μπορέσει να ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής. Αν και αγαπώ τον χειμώνα που εργάζεται ήσυχα και αθόρυβα, η άνοιξη είναι πιο εκκωφαντική σε ομορφιά και χάρη. Πέρυσι, σαν σήμερα, βλέποντας όλη αυτή την ανάσταση της φύσης από την χειμερία της νάρκη με κινητοποίησε ώστε να αρχίσω να μοιράζομαι την δοξολογία που νοιώθω.
Ένας χρόνος πέρασε από τότε που δημιούργησα αυτό το μπλογκ και θέλω να σας ευχαριστήσω για την συντροφιά που μου κρατήσατε στο υπέροχο μα και πολύ δύσκολο ταξίδι της ζωής μου.
Με βοηθάει πολύ η γνώμη σας, τα σχόλια και η προσοχή που μου δείχνετε με τις "επισκέψεις" σας και μου αρέσει πολύ να μαθαίνω τις σκέψεις που, προφανώς, κάνετε διαβάζοντας με...
Οι πολίτες ψάχνουν να βρουν τη λύση, γυρεύουν το δίκιο τους και είναι ώριμοι πλέον να "χρησιμοποιηθούν", να χειραγωγηθούν. Φωνές από προστάτες και κηδεμόνες που θέλουν το καλό μας ακούγονται από παντού. Υψώνουν τη σημαία τους και φωνάζουν για την επαναστατική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Απαιτούν το δίκιο του εργάτη, εκ προοιμίου, γιατί σίγουρα όλοι οι εργάτες δεν έχουν πάντα δίκιο...Και τους πείθει πως το άτιμο το κεφάλαιο πίνει το αίμα του... Φυσικά ποτέ κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει για τον εργάτη που εκμεταλλεύεται τον εργοδότη του με πονηριά και έλλειψη εργατικότητας, και έχω το θάρρος να μιλώ από τη θέση του υπαλλήλου, αν και πιστεύω πως όλοι μας εργάτες είμαστε, ο καθένας με τον τρόπο του. Είναι ήδη αποφασισμένο και σίγουρο πως ο κάθε ένας που έχει λιγότερα είναι και αδικημένος, ενώ ο κάθε ένας που έχει άνεση οικονομική είναι ο αιμορουφήχτρας του. Από ποιον έχει βγει αυτή η τελεσίδικη απόφαση κανείς δε γνωρίζει! Εννοείται πως εξαιρούνται όλοι αυτοί που σκίζουν τα ιμάτια τους για να βγουν στην εξουσία και να μας προστατεύσουν. Έτσι λοιπόν η φτώχεια καταδικάστηκε, ζήτω η ισότητα. Μια ισότητα άνιση όμως. Γιατί πώς γίνεται να είμαστε όλοι ίσοι πραγματικά και με ποιες αξίες; Έχουμε τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμαστε; Έχουμε τον ίδιο τρόπο που δουλεύουμε; Έχουμε τις ίδιες αντοχές; Έχουμε τις ίδιες ικανότητες; Θέλουμε όμως όλοι να μπούμε στο κρεβάτι του Προκρούστη και να έχουμε τα ίδια μέτρα. Γιατί; γιατί είναι άδικο να μην είμαστε όλοι ίδιοι... Γιατί δεν αντέχουμε αυτό που είμαστε, ή μήπως δεν ξέρουμε τι είμαστε και έχουμε ανάγκη να ετεροπροσδιοριστούμε...; Μα το μόνο που ίσως μπορούμε να διεκδικήσουμε είναι η ελευθερία μας να σκεφτούμε ορθά και να κάνουμε την σωστή επιλογή με συναίσθηση αληθινή των γεγονότων. Είτε πρόκειται για την προσωπική μας ζωή, είτε πρόκειται για ένα τόσο σοβαρό θέμα που αφορά την πατρίδα μας. Γεγονός που απαιτεί μεγάλη λεβεντιά ώστε να μπορέσω να αποδεχτώ την αλήθεια. Είναι δύσκολο πραγματικά γιατί η σκέψη μας θόλωσε και το θέλγητρο του εύκολου πλούτου μας έκανε πλαδαρούς και αναποφάσιστους, δούλοι μιας ευμάρειας που μας έριξε στη λήθη για να μας έχει πάντα κοντά της. Είναι η ευκαιρία μας να ξυπνήσουμε τώρα που οι δυσκολίες μας τραντάζουν. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και που θέλουμε να πάμε μα και που μπορούμε να πάμε.
Και ας συνεχίζονται οι φωνές για την καταστροφική ισότητα. Γιατί αυτοί που εκμεταλλεύονται τον "ύπνο" μας, σπρώχνουν τα γεγονότα όλο και πιο πολύ έτσι ώστε να μεγαλώσει η εξουσία τους, η δύναμή τους, τα πλούτη τους. Και εμείς αφελείς και ανόητοι τους ακολουθούμε σα χάνοι εκεί που μας πάνε: στον γκρεμό. Αναλώσιμο είδος ο λαός που ακολουθεί τις φωνές του πλάνου οδηγού, του ψιθυρίζει για απολαύσεις που ποτέ δε θα έχει και για μέρη που ποτέ δε θα επισκεφτεί. Τον παραμυθιάζει για έναν παράδεισο υλικό που ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει. Έναν παράδεισο ουτοπικό και απραγματοποίητο.
Πριν λίγα χρόνια κάποια παράταξη διεκδικούσε 1400 κατώτατο μισθό. Δεν ήξερε πως κινδυνεύαμε από χρεοκοπία; Κι αν δεν ήξερε τι κάνει εκεί που είναι; Γιατί τάζει λαγούς με πετραχήλια χαϊδεύοντας τα αυτιά των ευκολόπιστων; Οι υπόλοιποι, που νίπτουν τας χείρας τους, και θέλουν να προστατέψουν τον πολύπαθο λαό, τι έκαναν τόσα χρόνια που πληρωνόντουσαν με τους παχυλούς μισθούς τους; Αδιαφορούσαν ή δεν γνώριζαν; Τότε τι ακριβώς κάνουν όταν λένε πως έχουν εκλεγεί για να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του λαού; Ακόμη και σήμερα μαθαίνουμε πως η διαφθορά καλά κρατεί. Ακόμη και σήμερα τους ακούμε να μας τάζουν λύσεις και προοπτικές χωρίς να μας ενημερώνουν το πως θα επιτευχθούν. Μας λένε τι Δεν θα κάνουν μα ποτέ Τι ακριβώς θα κάνουν και Πως. Μήπως γιατί είναι πιο εύκολο να μας κάνουν επιθετικούς από το να μας εξηγήσουν την αλήθεια; μήπως δεν την γνωρίζουν; πράγμα πολύ πιο επικίνδυνο για την θέση που έχουν; Ή μήπως την γνωρίζουν αλλά δεν μας εμπιστεύονται για να την μοιραστούν με μας και με όλους τους άλλους που είναι στην εξουσία, γεγονός επίσης πολύ περίεργο. Πώς να εμπιστευτώ εγώ ένα κόμα που μόνο τάζει μα δε δίνει ποτέ υλοποιήσιμες λύσεις; Πώς να εμπιστευτώ τις καταστροφικές τακτικές τους όταν καταλαβαίνω πως το μόνο που επιζητούν είναι η εξουσία και η δόξα; Πώς θα μπορέσει να μιλήσει ο λαός όταν συνεχίζει τον ύπνο του δικαίου; Μήπως οι εκλογές αυτές είναι για να μοιραστεί εκ νέου η πίτα και το ποιος θα καταφέρει να έχει το μεγαλύτερο κομμάτι κι όχι για να δικαιωθεί ο πολύπαθος και εύπιστος άνθρωπος που αρέσκεται να φωνάζει για το δίκιο του εργάτη και να νανουρίζεται με ψευδή άσματα και ιστορίες για μικρά παιδιά; Σήμερα τολμούν να μας μιλούν για μια Ελλάδα που θα βγει από το αδιέξοδο αφού με τις εκλογές θα ακούσουν αυτό που θέλει ο λαός, αδιαφορώντας ηθελημένα, πως το μνημό(νιο)συνο γίνεται με ξένα κόλλυβα ενώ ο λογαριασμός περιμένει για να εξοφληθεί...
Φοβόμαστε την χρεοκοπία, τους μικρούς μισθούς, την ακρίβεια, την επιβίωση. Δεν ξέρουμε από πού να πιαστούμε, ποιούς να πιστέψουμε και τί είναι αλήθεια και τί ψέμα.
Στα χαμένα συζητούν οι άνθρωποι. Ο πόνος και η αγωνία μπερδεύονται με την αποδοχή των ευθυνών, μεγάλο όμως το βάρος και αμέσως προσφεύγουμε σε εύρεση υπευθύνων. Παντού, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, οι συζητήσεις περί κρίσης δίνουν και παίρνουν.
Έτσι, ενώ περίμενα, στην στάση για να έρθει το τρόλεϊ, άκουγα την συνομιλία από έναν άντρα και μια γυναίκα, μάλλον συνταξιούχοι, να λένε πόσο πιο δύσκολη έγινε η ζωή μας σήμερα.
- Δεν υπάρχουν δουλειές, θυμάσαι πόσο εύκολο ήταν να βρεις δουλειά πριν είκοσι-τριάντα χρόνια; Χτύπαγες δέκα πόρτες και στις πέντε σε έπαιρναν. Καθόσουν ένα μήνα κι αν δε σου άρεσε έφευγες να πας σε άλλη.
- Άστα! Σήμερα είναι πολύ δύσκολα. Κι έτσι όπως έχουμε μάθει τα παιδιά μας δυσκολεύονται ακόμη πιο πολύ. Να, ο γιος μας, τριάντα έξι χρονών και μου λέει πως φοβάται να παντρευτεί, γιατί αν τον σταματήσουν από τη δουλειά θα πρέπει να κρέμεται από τον μισθό της γυναίκας του...αν κάνουν κι ένα παιδάκι και μείνει κι η γυναίκα του χωρίς δουλειά πάει τελείωσε, θα πρέπει να πάρει δύο άτομα στο λαιμό του... Μωρέ δίκιο δεν έχει; ... βλέπεις κάθε μέρα και χειρότερα, αναφέρει ο άντρας. Μετά από αυτά τα σίγουρα προγνωστικά, ικανοποιημένοι κι οι δύο, παίρνει το λόγο η γυναίκα:
-Και το λέω στον άντρα μου να μην το πιέζει το παιδί...Πού να πάει να βρει δουλειά; Μα δεν βλέπει τι γίνεται; Είναι τριάντα χρονών και δε βρίσκει τίποτα. Με τόσα πτυχία, τόσες σπουδές... Πάνε όλα, εμείς φταίμε που χάλασαν όλα, εμείς μαυρίσαμε το μέλλον των παιδιών μας. Η δική μας γενιά ευθύνεται.
Μπαίνουμε στο τρόλεϊ, που εντωμεταξύ έχει έρθει, και εκεί δύο άλλοι έχουν ανακαλύψει τον υπαίτιο για το θέμα της κρίσης:
-Είδες που μας έφεραν, είδες θέλουν να μας εξαφανίσουν από προσώπου γης. Αυτοί φταίνε για όλα, πάντα πίσω από όλα είναι οι Εβραίοι.
Κι απαντάει ο άλλος θέλοντας να βοηθήσει τον προηγούμενο συνομιλητή του με μια ιστορική αλήθεια
- Μα γι αυτό κι ο Χίτλερ θέλησε να τους εξαφανίσει από προσώπου γης. Άτιμη ράτσα είναι. Κι αυτός ο Κίσινγκερ, εκατό χρόνια τώρα, ζει, το ξέρεις; αυτός είναι πίσω από όλα, αυτός ο Εβραίος που θέλει να εξαφανίσει τη χώρα μας, ο άτιμος!
Στην επόμενη στάση μπαίνει κάποιος και προσπαθεί να ακυρώσει το εισιτήριο μα δεν τα καταφέρνει με την πρώτη. Του λένε να το γυρίσει και να ξαναπροσπαθήσει.
- Αφού δεν έπιασε με την πρώτη να έρθει το κράτος να το φτιάξει! Εγώ δοκίμασα και δε με ενδιαφέρει. Να έρθουν οι κερατάδες να το φτιάξουν, οι αλήτες.
Μια γυναίκα πιο πέρα φωνάζει πως την έκλεψαν και δε θα αφήσει κανέναν να κατέβει αν δεν έρθει η αστυνομία να μας ψάξει όλους έναν προς έναν.
-Ωχ! λέει κάποιος, θα αργήσω στον γιατρό.
Όμως η εμπεριστατωμένη άποψη και απόφαση έρχεται, να μας λυτρώσει από την πιθανή καθυστέρηση, από κάποιον που ανακοίνωσε πως οι κλέφτες έχουν φύγει ήδη από την μεσαία πόρτα. Γιατί, αυτός που μας το λέει, τους ξέρει, τους αναγνωρίζει μόλις τους δει και για αυτό θέλει τώρα να τους περιγράψει και στον υπόλοιπο κόσμο πως είναι:
- Ο ένας είναι κοντός με τραγιάσκα, και οι άλλοι δύο μεσαίοι. Παίρνει ο ένας το πορτοφόλι και αμέσως το δίνει στον άλλο, ο οποίος φεύγει άμεσα. Άρα αυτός που νομίζεις πως σε έκλεψε δεν έχει πάνω του τίποτα, είναι καθαρός. Τους ξέρω εγώ, τους έχω δει, λέει με νόημα.
Πίσω μου μια γυναίκα μιλάει στο κινητό τουλάχιστον όση ώρα είμαι μέσα, περίπου είκοσι λεπτά.
- Μου είπε να διαλέξω ό,τι δώρο θέλω, αλλά, να σου πω, δεν έχω κέφι με όλη αυτή την οικονομική δυσχέρεια... Να μωρέ, ξέρεις, ο κόσμος δεν έχει λεφτά, φοβάμαι κι εγώ μη μας τύχει κάτι. Από την άλλη όμως, πρέπει να πάω να αγοράσω κάτι, γιατί σκέφτομαι κι όλα αυτά τα μαγαζιά τι θα κάνουν αν σταματήσουμε να αγοράζουμε. Δίπλα στην αδερφή μου, στο καφέ που δουλεύει, της είπανε από το χρυσοχοείο, που τους πάει τον καφέ καθημερινά, πως μετράνε μέρες για να κλείσουν... Δεν έχουν δουλειά καθόλου. Πρέπει να βοηθήσουμε για να μη κλείσουν τα μαγαζιά, ξέρεις πόσος κόσμος θα μείνει άνεργος;...
Μετά από μια σιωπή που φαίνεται πως κάτι της έλεγε ο συνομιλητής της στο κινητό, με πολύ συμπάθεια απαντάει:
-Άντε τώρα τι είναι αυτά που λες, μα τι έπαθες; Γιατί σκέφτεσαι τόσο μαύρα; Όλοι θα βοηθήσουμε αν μείνεις άνεργος. Υπάρχει περίπτωση να σε αφήσουμε έτσι;
Και η συμπαράσταση της κυρίας, η επιθυμία της να σταθεί σε γνωστούς και αγνώστους με έφτασε στον προορισμό μου. Το τρόλεϊ συνέχισε το ταξίδι στους δρόμους της Αθήνας για να φτάσει στο γνωστό του; τέρμα... μιας πορείας γνωστής από παλιά στην Ελλάδα που ξαναπέρασε κι άλλες φορές την κρίση και τον κίνδυνο της χρεοκοπίας όπως λέει και το τραγουδάκι μιας άλλης εποχής:
Συνθέτης Ρούκουνας. Έτος ηχογρ. 1933:
"Οι φόροι και τα κόματα φέραν αυτή την κρίση που κάνανε τον άνθρωπο να μη μπορεί να ζήσει. Κι όλο τη φτώχια πολεμά..."
Τάδε λέγει Κύριος προς το λιμμώτονανθρώπινο γένος.
Και πιο κάτω, λέει, σε μια ομιλία του ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, στον Πρόλογο της Αχρίδος, τόμος Φεβρουαρίου:
Ας γίνουν οι σκέψεις του Χριστού δικές μας σκέψεις· και η αγάπη του Χριστού δική μας αγάπη· και η καλή θέληση του Χριστού δική μας καλή θέληση. Ας τρέφουμε συνεχώς τις ψυχές μας με τον Χριστό, τον Κύριο: με όλη την ψυχή μας ας συνεχίσουμε να Τον τρώμε και να Τον πίνουμε!
Γεννιόμαστε όλοι με τα δώρα της ελπίδας, της αγάπης και της ελευθερίας. Όμως, εμείς επιλέγουμε, ελεύθερα, να απομονωθούμε κλαίγοντας για την αδικία του κόσμου. Περιφέρουμε τον εαυτούλη μας, που είναι γεμάτος από αγάπη για μας, μα για κανέναν άλλον, και θυσιάζουμε την ελπίδα μας σε μισθούς, σπίτια και εκτάσεις. Κρυβόμαστε πίσω από τυπικές σχέσεις, ζώντας σε μια ρουτινιάρικη καθημερινότητα που μέσα στην οποία φοβόμαστε να αγαπήσουμε τους ανθρώπους που μας χαρίσθηκαν. Κρύβουμε τα δώρα μας, σαν τον δούλο της παραβολής, τον πονηρό και τεμπέλη, που δεν καταλαβαίνει την απεριόριστη αγάπη του Κυρίου και για αυτό Τον κατηγορεί πως αλλού σπέρνει κι αλλού θερίζει.
Ήρθαμε γυμνοί και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διεκδικήσουμε όλες τις απολαύσεις που θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος, όμως δεν φροντίζουμε καθόλου την ψυχή μας και την αφήνουμε να πεθάνει από πείνα.
Ξεχνάμε, πως θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο, όπως ήρθαμε και για το μόνο που θα κριθούμε είναι για το αν γίναμε πλησίον σε αυτούς που ήταν κοντά μας και μας χρειάστηκαν. Σε αυτούς που άπλωσαν το χέρι τους μα εμείς κάναμε πως δε το είδαμε ή απλώς το γεμίσαμε μόνο με χρήματα και φαγητό. Τους ακούμε μα δεν τους προσέχουμε, τους καταλαβαίνουμε μα δεν τους συμπονούμε.
Η ζωή μικρή, μα σαν άσωτοι την ξοδεύουμε με καχυποψία και στεναχώρια.
Ο φόβος κυριαρχεί παντού κι όλα προμηνύουν το κακό που έρχεται, την συντέλεια που θα γίνει από μέρα σε μέρα. Κι εμείς, θλιβερά ανθρωπάκια, τρέχουμε να κρυφτούμε με το κεφάλι στην άμμο. Γεμίζουμε με πληροφορίες και γνώσεις το μυαλό μας μα ξεχνούμε να ανοίξουμε την καρδιά μας.
Ο Κύριος ήρθε για όλους τους ανθρώπους που πεινάνε και θέλουν να γνωρίσουν την αλήθεια, την δικαιοσύνη, την αγάπη.
Για όλους εμάς που έχουμε καταλάβει πως ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται ο άνθρωπος. Σήμερα είμαστε σε κατάσταση πνευματικού λιμού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως. Εμπιστευτήκαμε το σαρκίο μας στο χρήμα και ελπίσαμε πως έτσι θα καλύψουμε όλες μας τις ανάγκες. Μα ευτυχώς, δεν είμαστε μόνο σάρκα, γιατί Εκείνος ήρθε κι έζησε ανάμεσά μας για να μας βγάλει από το σκοτάδι και να μας ντύσει με το Φως, να μας θυμίσει πως το σαρκίο αυτό που κουβαλάμε είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.
Ο χώρος μικρός και δε με χωρά, ανακαλύπτω τον δρόμο μου και προχωρώ, σαν την τυφλή, ψηλαφώντας με τα χέρια μου το μικρό εκείνο άνοιγμα, που θα μου δώσει την δυνατότητα να αλλάξω δωμάτιο, να αλλάξω τόπο. Να βγω στο φως και εκεί να μείνω. Εκεί, κάτω από ίσκιο πλατύφυλλου δέντρου, να ξαπλώσω για να ξαποστάσω, δίπλα στην πηγή να ξεδιψάσω. Να δω τους μίσχους των μικρών χαμομηλιών να λικνίζονται, στο ρυθμό που ο άνεμος τούς σιγοτραγουδά. Να ακούσω το τραγούδι των φτερωτών μου φίλων. Για να μπορέσω να μείνω, εκεί, που η πλάση ζει κοντύτερα στον Θεό.
