Ελλάδα, πατρίδα αγαπημένη!
Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε σε έναν τόπο με κοινή γλώσσα, συνήθειες, παιδεία και ό,τι άλλο λέμε πολιτισμό που μας γαλουχεί, μας πλάθει και γινόμαστε αυτό που είμαστε!
Όλα αυτά είναι το σύνολο εκείνων που θα λέγαμε πατρίδα και που κάνει τους πολίτες της να έχουν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας.
Το κράτος θέτει τα σύνορα, οριοθετεί νομικά τα χωρικά ύδατα και μας δίνει τα διατάγματα βάσει των οποίων λειτουργεί το οικόπεδο στο οποίο ζούμε.
Είναι το σπίτι μας, ο δικός μας χώρος. Δυστυχώς, πολλές φορές, ξεχνούμε πως το κράτος που ζούμε, υπηρετεί μια πατρίδα που δεν χωράει σε σύνορα. Γιατί πατρίδα είναι και η ιδέα που φέρει σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον πολιτισμό της σε όλα τα πέρατα της γης!
Ειδάλλως μικραίνει το οπτικό πεδίο και η απομόνωση γίνεται απειλή με τον κίνδυνο της παρακμής προ των πυλών! Διότι αρχίζουμε να θεωρούμε πρωτεύον το προσωπικό συμφέρον και την ατομική καλοπέραση. Ξεχνάμε την πολιτική σκέψη και γινόμαστε κομματικοί άνθρωποι, υπηρετώντας αυτό που υπονοεί και η λέξη! Η πτώση του πολιτισμού, είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη κοινοτικής λογικής που καταρχάς καλύπτει το προφανές, την ανάγκη να αντιμετωπίσει κανείς τους κινδύνους που κρύβει η μοναχική ζωή.
Εξόριστοι από την ιδέα του ελληνισμού, εξαιτίας των μικρονοϊκών μας συμφερόντων, ζούμε στο μικρό χωράφι μας, που ονομάσαμε πατρίδα και που δεν είναι δυνατόν να χωρέσει τον πολιτισμό μας.
Μιας ιδέας που έχει να κάνει με τον φιλόσοφο νου που βγήκε από το αδιέξοδο με τον Λόγο του Χριστού κι έτσι να μπορέσει να μεγαλουργήσει το πνεύμα, το ελληνικό, στον δρόμο της αθανασίας! Τον χριστιανισμό που παιδαγώγησε γενιές και γενιές, "με το πίστευε και μη, ερεύνα", ελευθερώσου από την δεισιδαιμονία, ζήσε, δημιούργησε!
Μπερδευτήκαμε από τις εξωτερικές εντυπώσεις και το φαίνεσθαι των δυτικών, αφήσαμε την ουσία και το βάθος εκείνο που, διακριτικά επιμένει να, ζει η σοφία.
Ζούμε σε εποχές που η οικονομική κρίση μας παίρνει τη λάμψη και το έχει μας, δίνοντας μας τη δυνατότητα να στοχαστούμε.
Η παράδοσή μας είναι ζηλευτή. Καλούμαστε να την ξανά ανακαλύψουμε για να ισχυροποιήσουμε την ταυτότητά μας για να διαφυλάξουμε το σπίτι μας, την πατρίδα μας και όχι μόνο. Όταν όμως εκχωρείς την πίστη σου, είναι σαν να προδίδεις τους προγόνους σου που σε έκαναν αυτό που είσαι! Και φυσικά δεν μιλάμε για συνωμοσίες και θεριά που μας επιβουλεύονται, αλλά για μας τους ίδιους που δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε σε σχέση με αυτό που, η τύχη μας έφερε, να, είμαστε!
Ναι, είμαστε Έλληνες και ναι, έχουμε την τύχη να γεννηθούμε χριστιανοί! Αυτό από μόνο του δεν μας φτάνει μια ζωή για να το γνωρίσουμε και να το υπηρετήσουμε, να το υποστηρίξουμε και να ζήσουμε με τρόπο τέτοιο ώστε να το αξίζουμε!
Δεν χρειάζεται να ψάξουμε μακριά για ιδέες, συνήθειες και τρόπους ζωής. Δεν χρειάζεται να θαυμάζουμε τον ανθρωπισμό των ευρωπαίων. Όποιος έχει ζήσει, έστω και για λίγο, στο εξωτερικό, μπορεί να αντιληφθεί πως το κοινωνικό κράτος διατηρεί την αξιοπρέπεια στη ζωή των κατοίκων. Όμως αυτό δεν αρκεί, μιας και δεν μπορεί να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη των ανθρώπων και γι αυτό χρήζουν, αρκετά συχνά, ψυχικής υποστήριξης...
Γιατί δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβουμε πως τα θεμέλια του πολιτισμού που θαυμάζουμε είναι ο Χριστιανισμός, ο τρόπος σκέψης είναι ο ελληνικός και το νομικό πλαίσιο είναι το ρωμαϊκό! Κάποιοι διεκδικούν την προστασία του κράτους και την διατράνωση του είτε με ολοκληρωτισμούς, είτε με φιλελεύθερες και ανθρωπιστικές ιδέες που ενίοτε είναι και χαοτικές. Τολμώ να πω, πως ενώ μπορείς να ευτυχήσεις ως ορθόδοξος, δύσκολα θα ζήσεις, έστω καλά, ως διεκδικητής τέτοιων ιδεών! Μιας και ο χριστιανός έχει την πατρίδα στον τόπο της καρδιάς του και την υπηρετεί με μεγάλη λεβεντιά και ήθος έχοντας νοηματοδοτήσει πρώτα από όλα την ζωή του! Τα ιδανικά της πατρίδας μπορεί να χαθούν όταν δεν έχουν κοινή αναφορά, ενώ του χριστιανού για όσο είναι αγωνιζόμενος, δεν χάνονται ποτέ! Ίσα ίσα που μπορεί να αντλεί και δύναμη για να συνεχίσει... Θαρρώ, πως η Ελλάδα από μόνη της, δεν μπορεί να έχει μέλλον, αν δεν στηριχθεί στην ωριμότητα και την ενηλικίωση που της έδωσε ο Χριστιανισμός. Γιατί τότε είναι σαν να αρνείται το μέλλον της, είναι σαν να παραμένει στη δεισιδαιμονία και στην αγωνία του αρχαίου ελληνικού πνεύματος που δεν μπορεί να τελεσφορήσει χωρίς το φως του Χριστού. Μιαν αγωνία που είχαν αρχίσει ήδη να αντιλαμβάνονται και οι φιλόσοφοι πολύ πριν την έλευση Του.
