Αξίζεις!

Πριν κάποια χρόνια...

Πριν κάποια χρόνια οι πρόγονοί μας πέθαιναν από πείνα ενώ εμείς είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε να φάμε, δυστυχώς όμως σήμερα πεθαίνουμε από φόβο.

Πριν κάποια χρόνια οι πρόγονοί μας είχαν το αίσθημα των ηθικών φραγμών ενώ σήμερα είμαστε χωρίς όρια παραδομένοι στην ηδονή μόνο που πάσχουμε από έλλειψη στοργής και αγάπης.

Οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας έβρισκαν παρηγοριά, χαρά και δύναμη από την πίστη τους μόνο που σήμερα έχουμε την επιστήμη για να μας τροφοδοτεί με ό,τι χρειαστούμε ακόμη και για την κατάθλιψη.

Οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας αφελώς διασκέδαζαν ως την τελευταία στιγμή της καταστροφής μα και μετά… σήμερα η χαρά μας είναι στην τρομολαγνεία του αύριο.

Σήμερα ελευθερωθήκαμε από τον έλεγχο των άλλων και νοιώθουμε ελεύθεροι, μα φυλακισθήκαμε στην απρόσωπη κοινωνία που κανείς δεν μας νοιάζεται και δεν προλαβαίνει να μας σκεφτεί όπως ούτε κι εμείς.

Σήμερα ελευθερωθήκαμε από τα δεσμά μιας τυπικής θρησκείας μα μείναμε φυλακισμένοι στην δεισιδαιμονία.

Έχουμε την επιστήμη σαν άρμα στην ανάπτυξη, μα η ψυχή μας με το ζόρι μπουσουλάει για να βρει την έξοδο.

Έχουμε όλες τις ευκολίες στην καθημερινότητα κι όμως στενεύει ο χώρος μέσα μας.

Η πρόοδος μας δίνει την αίσθηση πως είμαστε υπεράνθρωποι και ξεχνάμε πως δεν μπορούμε να νικήσουμε την φθορά, πιστεύουμε πως όλα τα έχουμε υπό έλεγχο και πως είμαστε ικανοί για τα πάντα, μα με μια γρίπη γινόμαστε ανίκανοι και να κουνηθούμε. Αποφεύγουμε να δούμε τον θάνατο μα και την ανάσταση. Βιώνουμε την στενή και τεθλιμμένη οδό γιατί δεν θέλουμε να περπατήσουμε στην λεωφόρο της Αγάπης. Πόσο μικροί και ανόητοι γινόμαστε… Πόσο δυσκολεύουμε την ζωή μας τρώγοντας ξυλοκέρατα ενώ το πλούσιο τραπέζι της Βασιλείας μας περιμένει!

Ουράνια παρέα

Μεσημεράκι κι ο ήλιος, αν και φθινόπωρο, με ζεσταίνει αρκετά. Άνθρωποι περπατούν ράθυμα κι οι περισσότεροι σκυθρωποί και σκυφτοί. Οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω στο σώμα μου και νοιώθω θαλπωρή.  Απολαμβάνωντας και χαλαρώνοντας ώσπου την προσοχή μου την τράβηξε το κελάηδημα που ερχόταν από το πλούσιο φύλλωμα μιας μουριάς δίπλα μου. Μια οικογένεια σπουργιτιών συνομιλεί με δυνατές φωνές και κινείται χοροπηδώντας από κλαδί σε κλαδί. Χαλούν τον τόπο με το χαρούμενο τιτίρισμά τους κι ένα χαμόγελο ανθίζει στο πρόσωπό μου με αυτό το διπλό συναπάντημα, την αναμεταξύ τους συνάντηση που μου δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσω. Για μια στιγμή κοίταξα τριγύρω μου να δω αν το έχει αντιληφθεί και κάποιος ακόμη ώστε να μοιραστώ την χαρά μου. Όχι, κανείς!

- Μα χαλούν τον κόσμο , δεν τα βλέπετε; μου ήρθε να φωνάξω στους περαστικούς. Αλλά ξαναήρθα στον εαυτό μου συνειδητοποιώντας πως είναι με πολύ σοβαρώτερα απασχολημένοι και πολύ πιθανόν να μην τους ενδιαφέρει.

Μόνο εγώ συμμετείχα στην χαρά της ουράνιας παρέας τους κι η χαρά μου μεγάλωσε! 

 

 

Κάτσε και σκέψου ...

Άσχημες οικογενειακές καταστάσεις, ανύπαρκτες σχέσεις παιδιών με γονείς, προβληματική σχέση με φίλους και συνεργάτες. Γεγονότα που έτυχε να μοιραστώ με γνωστούς μου, κοντινούς και μακρινούς.

Η εμπιστοσύνη, βαθιά τραυματισμένη, σέρνεται στις ζωές των ανθρώπων και αδυνατεί να σηκώσει το βάρος της ύπαρξης. Δημιουργούμε ψευδείς εικόνες, συναισθήματα που παραληρούν και ιδέες που απέχουν από αυτό που λέμε ζωή!

Και το περίεργο είναι πως μιλώντας με αυτά τα άτομα κανείς τους δεν είπε ούτε για μια στιγμή πως έχει, έστω την παραμικρή, ευθύνη για τα άσχημα που συμβαίνουν στην ζωή του. Πάντα φταίει ο άλλος, πάντα ο άλλος το παίζει έξυπνος, πάντα ο άλλος είναι ο αδιάκριτος, ο έτσι ή ο αλλιώς ... Και στις χειρότερες των περιπτώσεων, που κάποιος θα έπρεπε να αποχωρήσει δεν το κάνει και αυτό το ονομάζει "αγάπη" ή  "έχω δίκιο"!

Σε άλλες περιπτώσεις το ονομάζει αδυναμία ή, μα τώρα, περνάμε καλά κι ας επαναλαμβάνεται με απόλυτη συνέπεια το πρόβλημα, υπάρχει πάντα αρκετή λήθη ώστε να μπορώ να συνεχίσω να ζω σαν να μην συμβαίνει τίποτα ... 

Καμία λογική δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα μας μα και καμία εμπιστοσύνη δεν μπορεί να βρει χώρο στην ψυχή μας. Πού να πιστέψω αφού ούτε τον εαυτό μου δεν μπορώ να γνωρίσω και να αγαπήσω; Αρνούμαι να με δω και να καταλάβω το πραγματικό κακό που του κάνω κόβοντας κάθε ειρηνική διαπραγμάτευση με τις πραγματικές ανάγκες μου και δυνατότητες χαράς και ευτυχίας που θα μπορούσα να ζήσω.

Η επιθυμία μου για αυτά που με πείσμα θέλω, με κρατούν σε φουρτούνες ψυχικές και με τραβούν στο βυθό της βαλτωμένης μου ζωής. Αρνούμαι να εμπιστευτώ μια άλλου είδους λογική που ζητά να εμπιστευτείς το πήλινο αγγείο της ψυχής σου στην ίδια τη Ζωή. Αρνείσαι να δεις την μικρότητά σου και την αναξιότητά σου, να ταπεινωθείς που είσαι μακριά από αυτό που αληθινά ποθείς. Δεν δέχεσαι την καταστροφή και το θάνατο των μικρών επιθυμιών σου, που έτσι κι αλλιώς δεν σου βγαίνουν μα και δε σε βοηθούν να χαρείς όπως θα το ήθελες ή το φαντάστηκες και έτσι απέχεις από το θάνατο του φουσκωμένου Εγώ και χάνεις την ανάσταση σου σε μια παραδεισένια πόλη που η ψυχή σου λαχταρά βαθιά.

Κάτσε και σκέψου πως η ζωή έχει αρχή και τέλος σε τούτη την πλάση και εσύ γνωρίζεις μόνο την αρχή...

Κάτσε και σκέψου πως αυτό που έχεις σήμερα είναι το μόνο που γνωρίζεις, γι αυτό λοιπόν, μην σπαταλάς δυνάμεις για αυτά που δεν έχεις παρά μόνο στη φαντασία σου...

Κάτσε και σκέψου πως όλοι οι φόβοι σου έχουν να κάνουν με το αύριο ή με ενοχές από το παρελθόν... Άσε το αύριο για όταν θα έρθει και συμφιλιώσου με τις ενοχές σου αναγνωρίζοντας τα λάθη σου...

Και αν πιστεύεις πως είσαι ένας νοήμων άνθρωπος σίγουρα θα πρέπει να κάτσεις και να σκεφτείς για το πως θέλεις να είσαι εσύ στην ζωή που ζεις κι όχι για το πως θέλεις οι διπλανοί σου να ζουν στη ζωή σου. Δεν είσαι ο σκηνοθέτης αλλά ο πρωταγωνιστής ...  ή ο κομπάρσος. Παίξε με τον καλύτερο και πιο πιστευτό τρόπο αυτό που θες και ίσως μια μέρα να σου γίνει φύση σου ο ρόλος και να μάθεις να ζεις έτσι! Γιατί τον μόνο που μπορείς, μα έχεις και υποχρέωση να παιδαγωγήσεις προς μια επιθυμητή κατεύθυνση είναι ο εαυτός σου και μόνο!

Και σίγουρα θα βγει και πάλι, πολλές φορές, ο παλιός εαυτός να διεκδικήσει το μερτικό του από τη ζωή σου, την συνήθεια της δυστυχίας δύσκολα θα μπορέσεις να αφήσεις, όπως και την αποδοκιμασία των φίλων και γνωστών για τον νέο σου ρόλο, όμως εσύ θα πρέπει να μείνεις σταθερός και με εμπιστοσύνη για εκεί που χάραξες. Προσευχόμενος κρυφά μέσα σου να σου σταθεί Αυτός που πρώτος σε αγάπησε και σε εμπιστεύτηκε, Αυτός που πρώτος σου έδειξε τον δρόμο με τον τρόπο που έζησε.

Ευτυχία…

           είναι όταν επικρατεί ειρήνη στην καρδιά, έχει κοπάσει η φασαρία μέσα σου και χαίρεσαι την ησυχία με τους δικούς σου ανθρώπους. Οι μάχες οι ανέλπιδες έχουν σταματήσει, ο θόρυβος της αχαλίνωτης φαντασίας για τα επερχόμενα καθώς κι οι ενοχές, θυσία ευάρεστη, έχουν καταλαγιάσει.

   Η ελπίδα βγάζει φτερά, μα όχι πια για χίμαιρες κι ονειροφαντασίες, μα, με την βεβαίωση πως όλα βρίσκονται εδώ, σε μια διαρκής  αναγέννηση κι εσύ, σαν ήρωας πια, στέκεσαι πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Θεό, με δάφνες στεφανωμένος, ο μοναδικός νικητής μα και χαμένος στον πόλεμο της δικής σου ζωής, πλημμυρισμένος φως στο δρόμο της αιωνιότητας.  Κουράγιο αντλείς από την παρουσία του θείου που γεμίζει την καρδιά σου.

Κατάλαβες πλέον, πως ο τρόπος, ο μοναδικός της ύπαρξης, είναι ουράνιος και πνευματικός και τώρα πια θα πρέπει να πάψεις να μπουκώνεσαι με  γήινη τροφή, ακατάλληλη για ημίθεους που μόνο πλήξη, ανία και κούφιες ιδέες είναι. Τροφή που μοιάζει με την αγάπη, τροφή που μοιάζει με το θείο, μα μόνο μοιάζει γι’ αυτό και η καρδιά βαριαστενάζει  από το βάρος της ακατάλληλης τροφής και δυσανασχετεί.

Δεν έχει μάθει παρά να ζητάει με λάθος τρόπο, και να προσπαθεί σε λάθος δρόμο… Να ποια είναι η πραγματική μας δυστυχία.

 Ζητάμε το άγνωστο με γνωστές μεθόδους, κυνηγάμε το άπιαστο και δεν αναγνωρίζουμε το προσβάσιμο, ζητάμε να αγαπηθούμε και δεν ξέρουμε να αγαπήσουμε. Δίνουμε και παίρνουμε άλλο από αυτό που έχουμε πραγματική ανάγκη μα και που μας αξίζει.

  Ώσπου να ‘ρθει η στιγμή που θα ακουμπήσουμε στα πόδια Του το αβάσταχτο της αναζήτησης, του πόνου και της μοναξιάς, την ασήκωτη προσδοκία του επαναπατρισμού, το μόνιμο αίτημα για τον χαμένο παράδεισο που σαν τυφλοί ψηλαφούμε ώστε να μπορέσει να μας οδηγήσει στη γη που ανατέλλει ο Ήλιος…

Ω! Αλήθεια, πόση ευλογία, πόση ειρηνική ευδαιμονία κρύβει αυτή η ανατολή!

           Καλό μήνα και καλή χρονιά!