Ελπίζω θα πει περιμένω κάτι
να γίνει. Κάτι καλό. Έχω προσμονή για κάτι που έχω ονειρευτεί, έχω
ευχηθεί. Προσδοκώ σε κάτι που, πολλές φορές, μπορεί να ξεπερνά και την λογική μου.
Από μικρή ηλικία αρχίζουμε να
ονειρευόμαστε, να επιθυμούμε, να σχεδιάζουμε. Ανάλογα με τις εμπειρίες μας
και τον τρόπο που μας διαπαιδαγωγούν, με τις αναστολές μας, τα τραύματά μας,
τις υπερβάσεις μας, φτιάχνουμε αυτό που είμαστε. Δημιουργούμε ανάγκες,
ακολουθούμε πρότυπα και πορευόμαστε με ένα τρόπο ζωής.
Τα τελευταία χρόνια, από τότε που έγινε κράτος η Ελλάδα, διαχειριστήκαμε την ελευθερία μας με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσαμε. Γιατί, ελευθερία, ονομάσαμε, την καταδυνάστευσή μας στα πάθη μας και τις επιθυμίες μας. Ο Έλληνας που κάποτε δίδασκε πολιτισμό, από την αρχαιότητα και το Βυζάντιο, ξέπεσε τόσο που πίστεψε, πως ζω, σημαίνει έχω, κι άρα αρκεί
να έχω πολλά, για να ζω καλά. Οι ελπίδες μας έφυγαν από αυτά που έλεγαν οι πρόγονοι
μας: Να γίνεις άνθρωπος. Έπαψαν να είναι από το υλικό που είναι
φτιαγμένοι οι άγγελοι κι έγιναν ύλη. Έγινε αισθήσεις του σώματος, έγινε εξοχικό,
έγινε ακριβό αυτοκίνητο, έγινε να φάμε καλά και να πιούμε πολύ.
Πώς να ονειρευτείς και να
ταξιδέψεις εκεί που η ψυχή σου σε τραβά, διακριτικά από το μανίκι, για την χώρα
που νοσταλγεί; Πώς να δεις όταν έχεις τυφλωθεί από τα φώτα της πόλης; Πώς να περπατήσεις χαμογελαστά και ήρεμα
όταν έχεις φορτωθεί όλη την πείνα, τη δίψα, την ανάγκη και το φόβο για το αύριο
χωρίς ευγνωμοσύνη για το σήμερα;
Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε.
Ξεχάσαμε να γελάμε. Ξεχάσαμε να χαιρόμαστε αυτά που έχουμε. Ξεχάσαμε να
εμπιστευόμαστε. Ξεχάσαμε πως δεν είναι ο τόπος μα ο τρόπος που ζει ο καθένας τη
ζωή που του δόθηκε.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα που
ο Έλληνας έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Γιατί,
σήμερα, το έχει του, μόνο μειώνεται. Δεν είναι θλιβερό να έχεις να περιμένεις κάτι που είναι
τόσο φθαρτό; Να ονειρεύεσαι το χώμα;
Πως μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος όταν μοναδικό του όνειρο είναι ένα σπίτι;
Καλό και το σπίτι, όμως μπορεί αυτό να είναι όνειρο; Μπορεί η ψυχή μας να
ικανοποιηθεί με την ύλη; Να χαρεί παροδικά, ναι. Να ικανοποιηθεί όμως; Μπορεί;
Πουλήσαμε την ελευθερία μας
για να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας και τις αισθήσεις μας. Γίναμε σκλάβοι των
δήθεν μεγάλων ιδεών και καταργήσαμε την ανθρωπιά μας. Και μη μου πείτε για όλες αυτές τις διεκδικήσεις, πως τάχα κόπτονται
για το κοινό συμφέρον, γιατί νομίζω πως μόνο ένας μωρός μπορεί να το πιστεύει. Η
μόνη μεγάλη ιδέα που κρύβεται πίσω από κάθε διαδήλωση και επαναστατική κίνηση είναι:
Να φάμε, να πιούμε και να μην χάσουμε την ελπίδα να αυξήσουμε την περιουσία μας.
Για αυτό φτάσαμε στην πολύ εύστοχη γελοιογραφία του ΚΥΡ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου