Ανθρωπιά..

Φωτεινό χαμόγελο η ευτυχία, περιδιαβαίνει αθόρυβα τους δρόμους.
Περπατά σε ένα κόσμο αφημένο στου σκοταδιού την αγκάλη.
Βαλτώνει ο νους και ψάχνει στα σκουπίδια την αξιοπρέπεια του.
Μα εκείνη, είναι εδώ και ακροπατώντας κυκλοφορεί στις φωτεινές γραμμές που της ανοίγει η ανθρωπιά.

Ζει και βασιλεύει χαϊδεύοντας τους μοναχικούς ταξιδιώτες της ζωής, τους πονεμένους, τους δυσκολεμένους, τα παιδιά...

Πνοή βαθιάς χαράς στυλώνει το κορμί τους. Με μιας μικραίνει το κακό, ζαρώνει στη γωνιά σαν φοβισμένος σκύλος. Η δύναμή του είναι στην έλλειψη της παρεξηγημένης αγάπης, της ανθρωπιάς.
Ο μικρός τότε νιώθει μεγάλος, ο αδύναμος δυνατός.

Και η νίκη έρχεται, σε μια μοναδική στιγμή, να στεφανώσει τους ταπεινωμένους.